ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 111

หลังจากจบรายการโจเซฟก็รีบเดินเข้ามาหายี่หวาโดยไม่แคร์สายตาใครทั้งสิ้น “ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะทำอาหารอร่อยขนาดนี้”

“นี่ทั้งสองคนรู้จักกันเหรอ” กรรมการท่านหนึ่งหันไปถามโจเซฟ

“ครับ รู้จักกันมาห้าปีแล้ว” ยี่หวาหันขวับไปทางเขาทันที ห้าปีบ้าอะไร นี่เขานับเวลาแบบไหนกันเนี่ย

“ว่าแต่คุณไปฝึกทำอาหารที่ไหนมา คือมันอร่อยมากจริงๆ ผมชอบมาก” กรรมการอีกท่านหันไปถามยี่หวา

“ฝึกด้วยตัวเองค่ะ ลองผิดลองถูกไปเรื่อยๆ”

ดาหลาที่ทนยืนฟังต่อไม่ได้เดินเข้าไปหายี่หวาก่อนจะกระซิบที่ข้างหูเธอ “ตามฉันมา”

ยี่หวาไม่ได้ขัดขืนอะไรเดินตามดาหลาไปแต่โดยดี พอเดินมาถึงที่รถ ดาหลาก็สั่งให้ยี่หวาขึ้นรถไปกับเธอ ซึ่งยี่หวาก็ขึ้นรถอย่างว่าง่าย เพราะเธอมั่นใจว่าผู้หญิงคนนี้ไม่สามารถทำอะไรเธอได้

ผ่านไปสักพักดาหลาก็ขับรถมาจอดอยู่ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ก่อนจะลงจากรถและเดินเข้าไปในบ้าน “จำที่นี่ได้ไหมล่ะ”

“…” ยี่หวาเงียบไม่ตอบเพื่อให้อีกฝ่ายคิดว่าเธอจำได้ ทั้งที่ตอนนี้ไม่ได้มีอะไรอยู่ในหัวของเธอเลย

“แกตั้งใจจะกลับมาแก้แค้นฉันใช่ไหมยี่หวา แกโกรธที่ฉันทำกับแกแบบนั้นใช่ไหม แกไม่พอใจที่ฉันวางยาแกให้กับคุณธีระใช่ไหม”

“เธอว่ายังไงนะ?”

“วันนั้นมันเป็นแผนของพ่อที่ตั้งใจจะขายแกให้กับคุณธีระ ฉันก็แค่ใส่ยาลงในแก้วแกตามที่พ่อสั่งเท่านั้น แต่แกก็ตลบหลังฉันด้วยการดื่มเข้าไปนิดเดียวแถมยังเอาส่วนที่เหลือจับกรอกใส่ปากฉันอีก ทำให้ฉันพลาดไปมีอะไรกับคุณวายุที่ถูกแม่เขาหลอกให้กินยาบ้าๆ นั่นเหมือนกัน ในเมื่อเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดฉันแถมแกก็แก้แค้นฉันไปแล้วทำให้ต้องมีลูกทั้งที่อายุแค่ 18 ปี แล้วทำไมแกต้องกลับมาแก้แค้นฉันอีกครั้งด้วย!”

“…” ยี่หวาพูดอะไรไม่ออกรู้สึกจุกอยู่ในอก

“ถ้าจะแก้แค้นแกก็ไปลงที่พ่อสิไม่ใช่ฉัน ตั้งแต่ที่แกกลับมาชีวิตฉันก็เจอแต่เรื่องแย่ๆ อีกครั้ง แกแย่งลูกฉันไปทำให้เรนเกลียดฉัน แกแย่งคุณวายุไปทำให้เขาปฏิเสธฉันต่อหน้าคนมากมาย แล้ววันนี้แกก็ยังทำให้ฉันต้องอับอายต่อหน้าคนทั่วประเทศอีก นี่คือสิ่งที่แกทำกับน้องสาวของแกอย่างนั้นเหรอ สิ่งที่ฉันแกล้งแกตอนมัธยมมันทำให้แกเกลียดฉันได้ขนาดนี้เลยเหรอ”

ยี่หวาทรุดลงกับพื้น มือทั้งสองข้างกุมขมับพยายามนึกเรื่องในอดีตให้ออก แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็จำอะไรไม่ได้อยู่ดี ดาหลาไม่สนใจยี่หวาเดินออกมาจากบ้านแล้วขับรถออกมาเลย ปล่อยให้ยี่หวานั่งอยู่ในบ้านคนเดียว

มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ พ่อเคยขายเธอให้กับคนอื่นอย่างนั้นเหรอ คนแบบนั้นจะใช่พ่อคนจริงๆ เหรอ แล้วเรื่องที่ดาหลาพูดเป็นความจริงไหม ถ้าใช่ก็แสดงว่าเธอเคยมีอะไรกับใครไม่รู้ตั้งแต่อายุสิบแปด แถมยังทำร้ายดาหลาจนต้องมีลูกอีกงั้นเหรอ…

ก่อนที่ยี่หวาจะสติแตกไปมากกว่านี้เธอก็รีบโทรหาฮาเดส เพราะเขาเป็นคนเดียวที่จะช่วยเธอได้ในตอนนี้ “นายมารับฉันตามพิกัดตอนนี้หน่อย ฉันไม่อยากนั่งรถกลับเอง”

“ไร้สาระ” ว่าจบเขาก็วางสายเธอไปเลย

“ไอ้หมอนี่!”

ถ้าไม่จำเป็นเธอก็ไม่อยากรบกวนเขาหรอก แต่เธอไม่ได้พกผ้าปิดปากหรืออุปกรณ์ป้องกันตัวใดๆ มาเลย ขืนไปขึ้นรถมีหวังได้โดนคนรุมถ่ายรูปอีกแน่ แล้วคราวนี้เธอจะโทรหาใครดี อีกอย่างเธอยังไม่พร้อมที่เจอหน้าพี่พีชจนกว่าจะได้รู้ว่าสิ่งที่ดาหลาพูดมามันจริงไหม เพราะตอนนี้เธอไม่มีแม้แต่ความรู้สึกหวาดกลัว ในหัวตอนนี้มีเพียงแต่ความสับสนเท่านั้น

ผ่านไปไม่กี่นาที หน้าบ้านก็มีรถสปอร์ตสีส้มขับมาจอด ซึ่งเธอก็รู้ได้ทันทีว่าใคร “ไหนบอกว่าไร้สาระไง? แล้วมาทำไม”

“ฉันบอกว่าไร้สาระ ไม่ได้บอกว่าจะไม่มารับ”

อยากจะบ้าตาย!

“นายช่วยสืบให้หน่อยว่าคนที่ชื่อธีระเคยติดต่ออะไรกับดนัยณัฐไหม” พอขึ้นมาบนรถยี่หวาก็หันไปพูดกับฮาเดสทันที

“ดนัยณัฐ? พ่อเธอใช่ไหม”

“อืม ดาหลาบอกว่าพ่อเคยขายฉันให้กับคนที่ชื่อธีระ เธอเลยต้องวางยาฉัน”

มือฮาเดสที่จับพวงมาลัยรถอยู่กำแน่นขึ้นจนเห็นเส้นเลือด สีหน้าแฝงไปด้วยความอาฆาตพร้อมจะฆ่าทุกคนบนโลกนี้ให้ตายได้เลย

“นายห้ามทำอะไรครอบครัวฉัน เรื่องนี้ฉันจะเป็นคนจัดการเอง” ยี่หวาพูดดักไว้ก่อน เพราะคนข้างๆ เธอแม้แต่ลุงแท้ๆ ของเขาก็ฆ่ามาแล้ว

“เธอโอเค?”

“ตอนนี้ฉันจำอะไรไม่ได้ และก็ยังไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ดาหลาพูดเท่าไหร่เลยต้องพิสูจน์ความจริงอยู่นี่ไง”

นับตั้งแต่วันที่เธอคุยกับวายุทางโทรศัพท์ หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาสี่วันที่เธอไม่ได้คุยหรือเจอเขาอีก ไม่รู้ว่าเขากับเรนจิจะเป็นยังไงบ้าง จะสบายดีหรือเปล่าก็ไม่รู้ ยี่หวาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อเช็กข่าวบนอินเทอร์เน็ตว่ามีข่าวอะไรเกี่ยวกับเขาบ้างไหม

แต่ข่าวแรกที่เธอเห็นก็ทำให้เธอนิ่งค้างไปหลายนาทีเลยทีเดียว…

[บริษัทธีระกรุ๊ปเกิดวิกฤต! ผู้ร่วมหุ้นต่างก็ถอนหุ้นออกจากบริษัททำให้ไปต่อไม่ได้ เป็นเหตุให้ประธานธีระฆ่าตัวตาย]

[ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวด้วยค่ะ]

[ไม่อยากจะเชื่อ! ทำไมเป็นแบบนี้ ไม่ใช่ว่าธีระกรุ๊ปแข็งแรงมากหรอกเหรอ ชั่วข้ามวันก็สามารถล้มละลายได้]

[โลกธุรกิจนี่ช่างน่ากลัว จำไม่ได้เหรอเมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อนหลังจากที่ประธานหลินมีข่าวว่ามีชู้วันต่อมาก็ล้มละลายเลย]

อย่าบอกนะว่าประธานหลินฮาเดสก็เป็นคนจัดการ ยี่หวารีบกดโทรศัพท์หาเขาทันที “เรื่องประธานหลินนายเป็นคนทำเหรอ”

“ใคร? หลินไหน?”

“ก็ลูกค้าของนายไง”

“มันล้มละลายไม่มีเงินจ่ายฉันก็แค่ยกเลิก ยังไม่ได้ทำอะไรเลย หรือเธอคิดว่าฉันทำให้มันล้มละลาย? อย่าบอกนะว่ามันทำอะไรกับเธอ!”

ไม่ใช่เขางั้นเหรอ...หรือว่าเป็นคุณวายุ!

“เรื่องมันจบไปแล้ว สรุปว่าประธานธีระเคยติดต่อกับพ่อฉันจริงๆ สินะ” เพราะถ้าไม่จริงเขาคงไม่จัดการอีกฝ่ายแบบนี้ แสดงว่าสิ่งที่ดาหลาพูดเป็นความจริง เธอเคยโดน…

ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อโทรศัพท์ที่ยี่หวากำลังถือก็ร่วงหล่นสู่พื้น เข่าทั้งสองข้างของเธอทรุดลงไปกับพื้นตามโทรศัพท์ สรุปแล้วเธอไม่ควรจำเรื่องในอดีตได้จริงๆ สินะ นี่พ่อเกลียดเธอมากตั้งแต่เมื่อก่อนเลยเหรอถึงได้ขายเธอให้กับคนอื่น เธอทำอะไรผิดทำไมพ่อถึงต้องทำแบบนี้กับเธอด้วย

ยี่หวาตัดสินใจโทรไปหารชานนท์ว่าเธอไม่ต้องการที่จะรักษาต่อแล้ว เพราะเธอคิดว่าการที่เธอจำอะไรไม่ได้น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด วันนี้ทั้งวันยี่หวาไม่ออกไปไหนแม้แต่ข้าวก็ไม่ยอมกิน เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้องจนเผลอหลับไป...