ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 112

วายุที่ได้รับโทรศัพท์จากรชานนท์ว่ายี่หวาโทรมาบอกว่าจะไม่รักษาต่อเขาก็รู้สึกเป็นห่วงเลยมาหาเธอที่ห้อง แต่พอมาถึงเขาก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าห้องของเธอมือข้างซ้ายกำลังไขกุญแจเข้าไปในห้อง

“ทำอะไร” วายุเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

ฮาเดสหันไปมองทางต้นเสียง พอเห็นหน้าของวายุก็หัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงกลัว “ก็คิดว่าใคร ที่แท้ก็ประธานภูวิศนี่เอง”

“คุณกำลังทำอะไร” วายุจ้องไปยังมือของเขาที่จับลูกบิดประตูห้องยี่หวาอยู่

“ก็จะเข้าห้องแฟน คุณมีปัญหา?”

“แฟน?”

“ว่าแต่ผมสั่งให้ยี่หวาเลิกยุ่งกับคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่อีก”

เป็นเพราะผู้ชายคนนี้ เธอเลยออกห่างจากเขาอย่างนั้นเหรอ แล้วทำไมเธอต้องทำตามด้วย “ยี่หวาบอกว่าคุณเป็นเพื่อน”

“จุ๊ๆ ดูเหมือนว่าผมต้องเตือนความจำเธอหน่อยแล้ว” ฮาเดสพูดออกมาอย่างสบายๆ ไม่มีความโกรธใดๆ

ขณะที่ชายหนุ่มทั้งสองกำลังยืนคุยกันอยู่ ยี่หวาที่อยู่ในห้องก็เปิดประตูออกมาก่อนจะตะโกนใส่หน้าฮาเดส “นายจะยืนอยู่อีกนานไหม ไม่ต้องเข้ามาแล้วฉันจะออกไปข้างนอก”

ก่อนหน้านี้ยี่หวากำลังนั่งใส่รองเท้าอยู่ตรงหน้าประตูก็ได้ยินเสียงลูกบิดประตู ก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร แต่เขาก็ไม่ยอมเข้ามาสักทีจนเธอใส่รองเท้าเสร็จ

“จะไปไหน”

“ระบายอารมณ์”

“ก็ดี เพราะตอนนี้ฉันก็กำลังอารมณ์เสียเหมือนกัน” ฮาเดสพูดพร้อมกับเหลือบไปมองทางวายุ

“อะไรของนาย…” ยี่หวาหันไปมองตามฮาเดส ก่อนจะนิ่งไปสามวินาที กลืนน้ำลายไปอึกหนึ่ง สงบจิตสงบใจ จากนั้นก็เมินวายุแล้วหันมาพูดกับฮาเดส “ไปกันเถอะ”

“เธอไม่ควรเมินคนอื่นแบบนี้ มันนิสัยไม่ดี เขาอุตส่าห์มาหาเธอนะ”

นายไม่ต้องมาสอนฉัน!

“คุณมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?” ยี่หวาหันไปพูดกับวายุ ทำเหมือนกับเขาเป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่ง

“เปล่า ฉันแค่เป็นห่วง เห็นหมอบอกว่าเธอจะไม่รักษาต่อแล้ว”

“ขอบคุณที่เป็นห่วงแฟนผม แต่ทีหลังไม่ต้อง” ฮาเดสพูดแทรกขึ้น เพราะเขาเริ่มอารมณ์ไม่ดีแล้วที่ผู้ชายคนนี้พูดว่าเป็นห่วงยี่หวาต่อหน้าเขา

ยี่หวาที่เห็นว่าท่าทางไม่ดีแล้วจึงพูดกับวายุด้วยเสียงแข็ง “ฉันกับคุณไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว” หมายความว่าไม่ต้องเป็นห่วงเธอ จากนั้นยี่หวาก็ควงแขนฮาเดสแล้วเดินไปทันที

วินาทีที่หญิงสาวเดินไปวายุแทบจะหยุดหายใจในทันที เธอเป็นแฟนผู้ชายคนนั้นจริงๆ ด้วยสินะ ถ้าอย่างนั้นที่ผ่านมามันคืออะไร เป็นเพราะความสงสาร หรือความเห็นแก่ตัวของเขาที่ยื้อเธอไว้ตั้งแต่แรกกันแน่ เขาจะต้องเสียเธอไปอีกครั้งจริงๆ อย่างนั้นเหรอ…

“เล่นละครเก่งสมกับเป็นนักแสดง” ฮาเดสมองยี่หวาที่กำลังขับรถพร้อมกับตบมือให้ เพราะเธออยากระบายอารมณ์เขาก็จะไม่ขัด “แล้วไม่ร้องไห้เหรอ บทยังไม่สมบูรณ์เลย”

“คิดว่าฉันจะร้องไห้ต่อหน้านายหรือไง”

“โถ่! ไม่สนุกเลย เปลี่ยนช่องดีกว่า”

ยี่หวาที่รู้สึกหงุดหงิดมากกว่าเดิมจึงเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้น แต่ฮาเดสที่ชินกับการขับรถของยี่หวาแล้วก็เลยนั่งอย่างสบายๆ เหมือนว่าเธอกำลังขับแค่หกสิบ

สิ่งที่พี่พีชพูดเป็นความจริง เธอไม่ควรกลับมาที่ไทยตั้งแต่แรก เพราะตั้งแต่กลับมา เรื่องในอดีตที่ลืมไปแล้วมันร้ายแรงเกินกว่าที่เธอจะรับมันได้ ถ้าเธอหนีไปซะตั้งแต่ตอนนี้ยังจะทันอยู่ไหมนะ

“แน่ใจว่าจะไม่ให้ฉันจัดการครอบครัวเธอ” ฮาเดสพูดอย่างโมโห เพราะจากข้อมูลที่เขาหามา ก็ได้รู้ว่าดนัยณัฐเคยส่งเธอไปให้กับธีระจริงๆ แถมพอให้คนไปถามจากเจ้าตัวมันก็ดันบอกมาว่า…

‘ก็เด็กนั่นมันเสนอตัวให้ฉันเอง แม้ตอนแรกจะขัดขืนก็เถอะ ได้ข่าวว่าตอนนี้เป็นดาราด้วย อยากลองมีอะไรด้วยอีกสักครั้งจริงๆ’

“อืม ปล่อยพวกเขาไป”

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอเล่นอะไรสนุกๆ หน่อยได้ไหม”

“ห้ามถึงตาย”

“ไม่ตายแน่นอน” แค่อาจจะพิการ เพราะคนแบบนั้นไม่สมควรที่จะอยู่เป็นพ่อคน

“แล้วนายจะไม่กลับประเทศจริงๆ หรือไง พ่อแม่นายก็อยู่ที่นั่นนะ”

“ถ้าเธอกลับฉันก็จะกลับ”

“งั้นนายก็อยู่ที่นี่ไปจนตายเลยแล้วกัน” ยี่หวาเหยียบเบรกเมื่อมาถึงที่หมาย

ฮาเดส “เหอะ!” ใส่ยี่หวาก่อนจะมองทางข้างหน้า “เธอขับมาทะเลทำไม แล้วนั่นเธอจะลงไปไหน ฉันไม่อุ้มเธอกลับขึ้นมาหรอกนะ!”

ยี่หวาหันกลับไปตะโกนใส่ฮาเดส “เสียใจด้วย ฉันจำเรื่องที่ฉันตกทะเลได้แล้ว เพราะงั้นฉันไม่กลัวน้ำแล้ว” ว่าจบยี่หวาก็วิ่งลงไปในน้ำ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เล่นน้ำทะเลตั้งแต่จำความได้

“ตกทะเล? ตกได้ยังไง”

“โดนคนผลัก แต่ยังจำได้ไม่หมด อย่าเพิ่งทำหน้าเหมือนจะไปฆ่าใคร นายนี่นะ เอะอะก็จะฆ่าอย่างเดียว หัดใจเย็นบ้างเถอะ”

“เมื่อก่อนเธอเจออะไรมาบ้างเนี่ย น่าแปลกที่เธอยังมีชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้”

“อืม ฉันก็คิดเหมือนกัน เพราะงั้นฉันก็เลยไม่อยากรักษา จำเท่าที่จำได้ก็พอ ไม่อยากฝืนแล้ว ยิ่งพยายามก็ยิ่งเหนื่อย”

ยี่หวาก้มหน้าลงมองคลื่นอย่างเหม่อลอย เวลาเศร้าๆ สถานที่ผ่อนคลายมากที่สุดก็คงเป็นทะเลนี่แหละ โชคดีที่ตอนนี้มืดแล้วเลยไม่มีคน เธอเลยสามารถเดินเล่นได้อย่างสบายใจไม่ต้องกลัวใครเห็น

“อย่าขยับ!” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง พอยี่หวากับฮาเดสหันไปก็เจอผู้ชายคนหนึ่งถือปืนจ่อมาทางเธอ

“ฮ่าๆ” ฮาเดสหัวเราะลั่นออกมา “อย่าบอกนะว่าคนแบบนี้ที่ตามฆ่าเธอ ฮ่าๆ แถมครั้งที่แล้วเธอยังพลาดท่าอีก”

ยี่หวาเอื้อมมือไปตีแขนฮาเดส “นี่นายอย่าหัวเราะสิ มันเสียมารยาทนะ อีกอย่างครั้งที่แล้วก็ระดับสูงกว่านี้”

“พวกแกเงียบปากซะไม่งั้นยิงทิ้งแน่…อึก!” ชายคนนั้นยังพูดไม่ทันจบฮาเดสก็พุ่งเข้าไปถีบอีกฝ่ายจนกระอักเลือดออกมา ซึ่งฟังจากเสียงกระดูกแล้วไม่ตายก็พิการ

“นี่นายจะไม่เก็บคนไว้ให้ฉันหาตัวการเลยใช่ไหม” ตั้งแต่เธอกลับไทยมา นี่ครั้งที่สามแล้วนะที่เจออะไรแบบนี้ แต่ก็ไม่รู้ถึงตัวการสักที

“เธออยู่ที่นี่ดูเหมือนว่าจะโง่เกินไปแล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเจออะไรแบบนี้ไม่ใช่หรือไง แล้วคิดเหรอว่ามันจะมาแค่คนเดียว”