ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 113

“ฉลาดดีนี่น้องชาย” ผู้ชายอีกยี่สิบกว่าคนเดินมาทางยี่หวากับฮาเดส ในมือบางคนมีปืน บางคนมีมีด

“เฮ้! นี่เธอไปสร้างศัตรูไว้กับแก๊งไหนกันเนี่ย” ฮาเดสหันไปบ่นกับยี่หวาที่ยืนทำหน้างงอยู่ เพราะไม่คิดว่าจะมากันเยอะแบบนี้

“นายจะบ้าเหรอฉันเพิ่งย้ายมาเองนะ”

“ฉันง่วงแล้ว เธอจัดการเองแล้วกัน” ฮาเดสโยนปืนที่แย่งมาให้ยี่หวาและนอนลงบนทราย ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ โดยไม่ได้สนใจคนพวกนั้นเลย

นายช่วยให้เกียรติพวกเขาหน่อยจะได้ไหม!

ยี่หวายกปืนที่ฮาเดสโยนมาให้ยิงไปที่หว่างคิ้วของผู้ชายที่กำลังจ่อปืนมาทางเธอห้าคนอย่างรวดเร็วจนตาย ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะได้ตั้งตัว ก็ตายไปห้าคนแล้ว

“ชิบ!” ยี่หวาสบถออกมาอย่างหงุดหงิดเพราะปืนกล็อก 19 ที่เธอถืออยู่อย่างน้อยก็สามารถบรรจุกระสุนได้สิบกว่านัด แต่นี่กลับมีแค่ห้านัดเท่านั้น ดังนั้นเธอจึงต้องเหนื่อยหน่อย พุ่งเข้าไปจัดการพวกที่ถือมืดโดยใช้มือทิ่มเข้าไปที่คอหอยจนอีกฝ่ายขาดอากาศหายใจจนตายไปอีกหลายคน แต่เพราะพวกมันมีมากเกินไปทำให้ยี่หวาพลาดท่าโดนมีดบาดเข้าที่แขน

แม้แผลของยี่หวาจะเล็กเพียงนิดเดียวจนไม่รู้สึกเจ็บ แต่มันก็ทำให้ฮาเดสที่นอนมองอยู่รู้สึกหงุดหงิดจนต้องเข้าไปจัดการเอง สุดท้ายก็ไม่มีใครรอดสักคน “นี่เธออ่อนแอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” ฮาเดสตะโกนใส่หน้ายี่หวา เมื่อเขาเห็นว่าเธอนิ่งไปก็พูดออกมาอย่างเย็นชา “ดูเหมือนฉันต้องฝึกเธอใหม่แล้ว”

“ไม่เอา! ฉันไม่อยากอยู่ในวงการนี้แล้ว ฉันไม่อยากฝึกอะไรพวกนั้นอีกแล้ว”

“ฉันไม่ได้ฝึกให้เธอเอาไปฆ่าคน แต่ฉันฝึกไว้ให้เธอป้องกันตัว”

“ก็นี่ไง” ยี่หวาชี้ไปยังคนที่เธอจัดการ “สุดท้ายฉันก็ต้องฆ่าพวกเขาอยู่ดี”

“มันคือสิ่งที่เธอควรทำ เพราะถ้าเธอแค่ทำให้พวกมันสลบ แล้วเกิดฟื้นขึ้นมาขณะที่เธอกำลังจัดการพวกที่เหลืออยู่มันก็ไม่จบไม่สิ้น แถมเธอจะกลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบด้วย แล้วก็รีบทำแผลซะ อย่าลืมว่าตัวเองไม่เหมือนคนอื่น” ฮาเดสว่าจบก็เดินเหยียบศพไปยังที่รถ ยี่หวาจึงได้แต่ก้มหน้าเดินตามเขาไปอย่างเงียบๆ

ฮาเดสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาสฟริงซ์ “ตามพิกัด มาจัดการเคลียร์ยี่สิบกว่าศพ” จากนั้นก็กดวางสาย “ฉันขับเอง เธอนั่งทำแผลไปอุปกรณ์อยู่ข้างหลัง”

“อืม” แค่ติดปลาสเตอร์ก็ได้แล้ว หมอนี่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ไปได้

ฮาเดสมาส่งยี่หวาที่คอนโดเสร็จก็ขับรถออกไป สุดท้ายวันนี้ก็ไม่รู้อยู่ดีว่าใครเป็นตัวการ นี่เธอเคยไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจตอนไหน ตั้งแต่กลับมาชีวิตก็เหมือนอยู่บนเส้นด้ายที่ไม่รู้ว่าจะตายเมื่อไหร่ แบบนี้มันก็ไม่ต่างจากที่เคยอยู่ประเทศอาร์เลย

ขณะที่ยี่หวาเดินเข้ามาในห้องก็ได้กลิ่นที่แสนคุ้นเคย พอเปิดไฟก็เห็นวายุนั่งมองเธออยู่ “นี่คุณ! คุณเข้ามาในนี้ได้ยังไง”

“พี่ชายเธอ”

“คุณไม่ควรเข้ามาในห้องฉัน เราไม่…”

“ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว” วายุพูดแทรกขึ้นมา “ฉันท่องได้แล้วเธอไม่ต้องย้ำ”

“ในเมื่อคุณท่องได้แล้วเข้ามาทำไม”

“ฉันอยากรู้คำตอบ”

“คำตอบอะไร”

ผ่านไปสักพักเสียงโทรศัพท์ของวายุก็ดังขึ้น ยี่หวารีบดึงมือออกก่อนจะสะกิดให้เขาตื่น “คุณตื่น เสียงโทรศัพท์คุณดัง”

อย่างน้อยเขาก็ควรตื่นมารับ เพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้วหากไม่มีธุระจริงปลายสายคงไม่โทรมาหาแบบนี้

วายุลืมตาขึ้นอย่างงัวเงียก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์และกดรับสาย “ครับ?”

“มาครับอะไร! ลูกชายแกปวดท้องจนทรมาน แกมัวไปอยู่ที่ไหนบ้านช่องไม่ยอมกลับ” พิชญ์สิณีตะโกนออกมาทำให้ยี่หวาที่นอนอยู่ข้างๆ ได้ยิน

เรนปวดท้องงั้นเหรอ…

สีหน้ายี่หวาพลันซีดลงทันที ก่อนจะส่งสายตาอ้อนวอนไปให้วายุ “อืม กำลังกลับ” วายุพูดกับปลายสายก่อนจะกดวาง “เธออยากไปด้วยไหม?”

“แต่แม่คุณ…”

“ไม่ต้องห่วง ฉันจัดการเอง”

“งั้นฉันขอไปด้วยค่ะ” ยี่หวาไม่ได้เจอเรนเกือบอาทิตย์แล้ว ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นยังไงบ้าง เพราะขนาดวายุยังดูโทรมขนาดนี้ แล้วเรนล่ะ?

ทันทีที่ยี่หวาเดินเข้ามาในบ้าน พิชญ์สิณีที่เห็นเธอก็โวยวายออกมา “นี่ลูกของแกกำลังป่วย ทำไมถึงได้พาผู้หญิงคนนี้เข้ามาในบ้าน!”

“เพราะเรนป่วย” วายุเอ่ยออกมาแค่สามคำ ซึ่งหมายความว่า เพราะเรนกำลังป่วย ยี่หวาจึงเป็นยาที่ดีที่สุดของเรน