ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 113

“ฉลาดดีนี่น้องชาย” ผู้ชายอีกยี่สิบกว่าคนเดินมาทางยี่หวากับฮาเดส ในมือบางคนมีปืน บางคนมีมีด

“เฮ้! นี่เธอไปสร้างศัตรูไว้กับแก๊งไหนกันเนี่ย” ฮาเดสหันไปบ่นกับยี่หวาที่ยืนทำหน้างงอยู่ เพราะไม่คิดว่าจะมากันเยอะแบบนี้

“นายจะบ้าเหรอฉันเพิ่งย้ายมาเองนะ”

“ฉันง่วงแล้ว เธอจัดการเองแล้วกัน” ฮาเดสโยนปืนที่แย่งมาให้ยี่หวาและนอนลงบนทราย ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ โดยไม่ได้สนใจคนพวกนั้นเลย

นายช่วยให้เกียรติพวกเขาหน่อยจะได้ไหม!

ยี่หวายกปืนที่ฮาเดสโยนมาให้ยิงไปที่หว่างคิ้วของผู้ชายที่กำลังจ่อปืนมาทางเธอห้าคนอย่างรวดเร็วจนตาย ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะได้ตั้งตัว ก็ตายไปห้าคนแล้ว

“ชิบ!” ยี่หวาสบถออกมาอย่างหงุดหงิดเพราะปืนกล็อก 19 ที่เธอถืออยู่อย่างน้อยก็สามารถบรรจุกระสุนได้สิบกว่านัด แต่นี่กลับมีแค่ห้านัดเท่านั้น ดังนั้นเธอจึงต้องเหนื่อยหน่อย พุ่งเข้าไปจัดการพวกที่ถือมืดโดยใช้มือทิ่มเข้าไปที่คอหอยจนอีกฝ่ายขาดอากาศหายใจจนตายไปอีกหลายคน แต่เพราะพวกมันมีมากเกินไปทำให้ยี่หวาพลาดท่าโดนมีดบาดเข้าที่แขน

แม้แผลของยี่หวาจะเล็กเพียงนิดเดียวจนไม่รู้สึกเจ็บ แต่มันก็ทำให้ฮาเดสที่นอนมองอยู่รู้สึกหงุดหงิดจนต้องเข้าไปจัดการเอง สุดท้ายก็ไม่มีใครรอดสักคน “นี่เธออ่อนแอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” ฮาเดสตะโกนใส่หน้ายี่หวา เมื่อเขาเห็นว่าเธอนิ่งไปก็พูดออกมาอย่างเย็นชา “ดูเหมือนฉันต้องฝึกเธอใหม่แล้ว”

“ไม่เอา! ฉันไม่อยากอยู่ในวงการนี้แล้ว ฉันไม่อยากฝึกอะไรพวกนั้นอีกแล้ว”

“ฉันไม่ได้ฝึกให้เธอเอาไปฆ่าคน แต่ฉันฝึกไว้ให้เธอป้องกันตัว”

“ก็นี่ไง” ยี่หวาชี้ไปยังคนที่เธอจัดการ “สุดท้ายฉันก็ต้องฆ่าพวกเขาอยู่ดี”

“มันคือสิ่งที่เธอควรทำ เพราะถ้าเธอแค่ทำให้พวกมันสลบ แล้วเกิดฟื้นขึ้นมาขณะที่เธอกำลังจัดการพวกที่เหลืออยู่มันก็ไม่จบไม่สิ้น แถมเธอจะกลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบด้วย แล้วก็รีบทำแผลซะ อย่าลืมว่าตัวเองไม่เหมือนคนอื่น” ฮาเดสว่าจบก็เดินเหยียบศพไปยังที่รถ ยี่หวาจึงได้แต่ก้มหน้าเดินตามเขาไปอย่างเงียบๆ

ฮาเดสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาสฟริงซ์ “ตามพิกัด มาจัดการเคลียร์ยี่สิบกว่าศพ” จากนั้นก็กดวางสาย “ฉันขับเอง เธอนั่งทำแผลไปอุปกรณ์อยู่ข้างหลัง”

“อืม” แค่ติดปลาสเตอร์ก็ได้แล้ว หมอนี่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ไปได้

ฮาเดสมาส่งยี่หวาที่คอนโดเสร็จก็ขับรถออกไป สุดท้ายวันนี้ก็ไม่รู้อยู่ดีว่าใครเป็นตัวการ นี่เธอเคยไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจตอนไหน ตั้งแต่กลับมาชีวิตก็เหมือนอยู่บนเส้นด้ายที่ไม่รู้ว่าจะตายเมื่อไหร่ แบบนี้มันก็ไม่ต่างจากที่เคยอยู่ประเทศอาร์เลย

ขณะที่ยี่หวาเดินเข้ามาในห้องก็ได้กลิ่นที่แสนคุ้นเคย พอเปิดไฟก็เห็นวายุนั่งมองเธออยู่ “นี่คุณ! คุณเข้ามาในนี้ได้ยังไง”

“พี่ชายเธอ”

“คุณไม่ควรเข้ามาในห้องฉัน เราไม่…”

“ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว” วายุพูดแทรกขึ้นมา “ฉันท่องได้แล้วเธอไม่ต้องย้ำ”

“ในเมื่อคุณท่องได้แล้วเข้ามาทำไม”

“ฉันอยากรู้คำตอบ”

“คำตอบอะไร”