ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 116

พอเรนจิหลับยี่หวาก็หันไปส่งสายไม่พอใจใส่วายุทันที “นี่คุณเลี้ยงลูกยังไง ทำไมเรนที่เพิ่งห้าขวบถึงได้ทำอะไรแบบนี้ แม้ว่าฉันเองก็มีส่วนผิดที่ทิ้งเขา แต่ยังไงเรื่องนี้ต้นเหตุก็มาจากการเลี้ยงดูลูกของคุณ”

“ฉันขอโทษ” เขาเองก็ไม่คิดว่าลูกตัวเองจะทำอะไรแบบนี้

“นี่ไม่ใช่คำตอบที่ฉันอยากฟัง คุณรู้ไหมว่าฉันรู้สึกยังไง ที่เรนตื่นมาเห็นหน้าฉันแล้วพูดว่าทำไมผมยังไม่ตาย”

วายุไม่กล้าพูดอะไรออกมา เพราะเรื่องนี้เป็นความผิดของเขาเต็มๆ เป็นเพราะเขาไม่ได้เลี้ยงเรนจิเหมือนเด็กทั่วไป เขามักจะปล่อยให้เรนได้ใช้ชีวิตแบบผู้ใหญ่ สมองของเรนตอนนี้จึงโตกว่าเด็กห้าขวบมาก

ยี่หวาที่เห็นวายุเงียบไปก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหลืออด “คุณเคยรักเรนบ้างไหม ฉันหายไปแค่อาทิตย์เดียวดูสภาพของเรนตอนนี้สิ ฉันอยากให้คุณเอาคำว่ารักที่บอกฉันไปให้เรนบ้าง ฉันรู้ว่าคุณเกลียดดาหลา แต่คุณก็ไม่ควรที่จะเพิกเฉยเรน เรนเป็นลูกของดาหลาแล้วยังไง ต้องให้เรนเป็นลูกที่เกิดจากฉันใช่ไหมคุณถึงจะรักเรนแบบที่รักฉัน”

ยิ่งยี่หวาพูดยาวเท่าไหร่ วายุก็ยิ่งไร้ข้อโต้แย้ง “ไม่รู้แหละ ถ้าเรนออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ ฉันจะให้เรนไปอยู่กับฉันที่คอนโด หวังว่าคุณจะเห็นด้วย และเคลียร์กับคนที่บ้านคุณให้พวกเขายอมรับและเข้าใจ”

“แล้วงานของเธอ?” ในที่สุดวายุก็พูดออกมาหลังจากที่ยืนเงียบอยู่นาน

“ช่วงนี้ฉันไม่ต้องเข้าบริษัทแล้ว ในส่วนของงานนักแสดงฉันก็ไม่ได้รับงานเยอะ แน่นอนว่าฉันมีเวลาให้เรนมากกว่าคุณที่เอาแต่ทำงานอยู่แล้ว ส่วนเรื่องดาหลาฉันคงต้องคุยกับเธอให้เข้าใจ เพราะฉันเองก็ไม่อยากทำผิดกับเธอเป็นครั้งที่สอง”

“ไม่มีทางเข้าใจ”

“ทำไมคุณถึงได้มองเธอในแง่ร้ายขนาดนั้น เรื่องที่โดนแกล้งสมัยมัธยมปลายมันก็ผ่านมานานแล้ว” แถมเธอเองก็จำไม่ได้ด้วย แต่ที่แน่ๆ เป็นเพราะเธอทำแบบนั้นกับดาหลาก็ไม่แปลกที่เธอจะโดนเกลียดมาจนถึงปัจจุบัน

“แม่ของผู้หญิงคนนั้นสั่งให้คนมาฆ่าเธอ” วายุตัดสินใจพูดในสิ่งที่เก็บไว้ออกมา

“คุณ…หมายความว่ายังไง”

“ผู้ชายที่เธอให้ฉันจัดการเมื่อคราวก่อน ผู้สั่งการคือญาณิศาแม่ของผู้หญิงคนนั้น” ตอนแรกที่วายุสืบได้คือผู้ชายคนหนึ่งเป็นคนสั่งพวกเขา แต่พอดูจากประวัติแล้วก็พบว่าผู้ชายคนนั้นไม่เคยมีส่วนเกี่ยวข้องกับยี่หวาเลย ดังนั้นกว่าวายุจะหาตัวผู้ชายคนนั้นเจอเพื่อหาคำตอบก็ใช้เวลานานพอสมควร สุดท้ายก็รู้ว่าเขาเป็นคนรู้จักกับญาณิศา “ซึ่งฉันไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยหรือเปล่า จึงยังไม่ได้ลงมือจัดการอะไร”

ยี่หวาที่ฟังจบ บนใบหน้าก็มีแต่ความโหดเหี้ยม “ต้องเกี่ยวข้องแน่ คุณไม่เคยได้ยินเหรอ แม่เป็นอย่างไรลูกย่อมเป็นอย่างนั้น…” ยังพูดไม่ทันจบยี่หวาก็เหมือนจะนึกขึ้นมาได้ “ยกเว้นเรน เพราะเรนได้เชื้อคุณมาเยอะ”

“ทำไมเธอถึงได้มั่นใจ”

“ตอนโดนลอบทำร้ายครั้งที่สอง เป็นจังหวะที่ฉันเพิ่งแยกกับดาหลาได้ไม่นาน ส่วนครั้งที่สามก็คงเป็นเพราะเธอแค้นฉันจากตอนถ่ายทำรายการอาหาร” ตอนนี้ยี่หวาอยากจะตบหัวตัวเองแรงๆ ให้กับความโง่ที่เธอทำตัวแม่พระอยู่หลายวันเพื่อผู้หญิงแบบนั้น “บ้าจริง! นี่ฉันกลายเป็นคนโง่ดูคนไม่ออกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน คอยดูเถอะฉันจะเอาคืนให้อย่างสาสมเลย”

ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอโกรธที่โดนตามฆ่า หรือว่าโกรธเพราะความโง่ของตัวเองกันแน่…

แต่ดูเหมือนว่าจุดโฟกัสของวายุจะอยู่ที่ประโยคก่อนหน้า “ครั้งที่สาม? เธอไปโดนใครทำร้ายมาตอนไหนอีก”

“เมื่อวาน ตอนแยกกับคุณเมื่อช่วงเย็น แต่แค่โดนมีดบาดไม่เป็นไร ดีที่ฮาเดสก็อยู่เขาเลยจัดการฆ่าทั้งหมดไม่เหลือเลย”

ผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว “เธอกับเขาเป็นแฟนกันจริงๆ?”

“ฉันเคยบอกคุณแบบนั้นเหรอ”