ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 118

ขณะเดียวกัน บ้านจิรภิญญากุล

ญาณิศาที่กำลังหงุดหงิดเพราะติดต่อคนคนนั้นไม่ได้มาหลายวัน ก็ได้ยินเสียงดาหลากรีดร้องออกมาจากในห้องอีกแล้ว เธอจึงรีบเปิดประตูเข้าไปในห้องลูกสาว “เกิดอะไรขึ้น มันทำอะไรลูกอีกแล้ว”

“มันทำร้ายชื่อเสียงของดา! เพราะมันทำให้คนเกลียดดา! ดาเกลียดมัน! เกลียด!” ดาหลากรีดร้องออกมาอย่างโกรธแค้น “ครั้งที่แล้วดาส่งคนไปจัดการมัน สุดท้ายมันก็รอดมาได้ แถมคนพวกนั้นก็ติดต่อไม่ได้อีก”

“คนของแม่ก็เหมือนกัน หายไปติดต่อไม่ได้”

“มันทำอะไรกับคนพวกนั้นกันแน่ แล้วคราวนี้ดาควรจะทำยังไงดี ขนาดวันนี้ลูกของดานอนโรงพยาบาล คุณวายุยังไล่ดากลับมาเลย”

“ถ้ามันไม่ตายเราก็ทำให้ชื่อเสียงมันย่อยยับสิ”

“แล้วดาต้องทำยังไงคะ ครั้งที่แล้วมีข่าวว่ามันเป็นเมียน้อย สรุปมันก็รอดมาได้อยู่ดี ทำไมดวงมันถึงแข็งได้ขนาดนี้”

“งั้นก็หาผู้ชายให้มาเป็นข่าวกับมัน ให้มันดูเป็นคนสำส่อน คนจะได้เกลียดมัน”

“เหมือนจะพอมีทางอยู่ วิธีนี้น่าจะใช้ได้ผลค่ะ”

วันต่อมาเรนจิยังคงต้องนอนโรงพยาบาล ซึ่งยี่หวาที่ไม่มีงานอะไรจึงมานั่งเฝ้า ส่วนวายุแม้จะมีงานเยอะ แต่นั่นก็ไม่ใช่อุปสรรค เพราะเขาดันแบกงานทุกอย่างมาทำที่โรงพยาบาลแทน

“คนที่ฉันเตรียมไว้อยู่หน้าห้อง เธอเอาไปทดสอบฝีมือได้ตามสบายเลย” วายุเอ่ยขึ้นกับยี่หวาที่กำลังนั่งอ่านนิทานให้เรนจิฟังอยู่

ยี่หวาหันไปพยักหน้าให้วายุ “งั้นเดี๋ยวหม่ามี๊มานะ คนเก่งนอนเล่นไปก่อน”

“ครับ หม่ามี๊”

“ฉันเตรียมห้องว่างๆ ไว้ให้เธอแล้ว เดี๋ยวพวกเขาจะเป็นคนพาเธอไป อย่าให้ตัวเองได้รับอันตรายใดๆ เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นฉันไม่รับประกันชีวิตของพวกเขา”

“โอเคค่ะ ฉันไปก่อนนะ คุณไม่ต้องห่วง”

ยี่หวาเดินออกมานอกห้องก็เจอผู้ชายร่างกำยำสองคนยืนอยู่ รอบนี้ดูค่อยน่าพึ่งพาหน่อย แต่ก็ต้องดูที่ฝีมือก่อน “พาฉันไปเลย”

“ครับนายหญิง”

พวกเขาพายี่หวามาที่ห้องว่างห้องหนึ่งในโรงพยาบาล ภายในห้องไม่มีอุปกรณ์ใดๆ วางอยู่ วายุเตรียมห้องได้เหมาะจริงๆ ยี่หวาไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตั้งสติรีบวิ่งเข้าไปและกระโดดขึ้นหวังจะใช้เข่ากระแทกที่คางอีกฝ่าย แต่สุดท้ายเขาก็หลบได้ทันอย่างเฉียดฉิว

ผู้ชายอีกคนถึงกับถลึงตาโต ก้มมองรองเท้าที่เธอใส่ว่ามีสปริงตรงไหนไหม เพราะเขาไม่คิดว่าเธอจะกระโดดได้สูงขนาดนั้น

“เข้ามาทีละคน ฉันจะขอดูฝีมือของพวกนายหน่อย และที่สำคัญห้ามออมมือ”

หลังจากนั้นผู้ชายทั้งสองคนก็เข้าปะทะกับยี่หวาทีละคน ผลสรุปแล้วยี่หวาก็ชนะอยู่ดี แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้เจ็บตัวอะไรมากถือว่าผ่านการทดสอบ อีกอย่างไม่แน่ว่าถ้าพวกเขาเข้ามาพร้อมกันเธออาจจะแพ้ก็ได้ คนที่วายุหามาครั้งนี้ไม่เลวเลย ผิดกับคนของฮาเดสสิบกว่าคนที่สู้กับเธอ พวกเขาต่างก็เลือดออกไม่ก็กระดูกหักกันเป็นแถว แต่ก็ไม่แปลกเพราะหมอนั่นเน้นเล่นสกปรกมากกว่าสู้กันซึ่งๆ หน้า

ผู้ชายทั้งสองคนก้มหน้าเศร้า เพราะสุดท้ายแล้วเขาก็เอาชนะผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ไม่ได้อยู่ดี นี่เจ้านายให้เขาปกป้องปีศาจสาวหรืออย่างไร คนอย่างเธอต้องการคนปกป้องด้วยเหรอ “เงยหน้าขึ้น! ทั้งสองคนชื่ออะไรกันบ้าง”

“ผมซัพพอร์ต”

“ผมกองทัพ”

“ทั้งสองคนเป็นพี่น้องกันสินะ”

“ใช่ครับ ว่าแต่พวกผมผ่านการทดสอบเหรอครับ ทั้งๆ ที่พวกผม...” ซัพพอร์ตไม่อยากพูดออกมา เพราะยิ่งพูดก็ยิ่งอาย

“อืม ผ่าน อันที่จริงการต่อสู้ของพวกนายสองคนก็เพียงพอเอาชนะนักฆ่า 30 กว่าคนได้ ถือว่าโอเคแล้ว” ส่วนเรื่องอาวุธเธอคงต้องทดสอบพวกเขาทีหลัง