ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 121

“ปล่อยนะ!!!”

ยี่หวาสะดุ้งตื่นขึ้นมา ทำเอาวายุที่กำลังนั่งทำงานอยู่ถึงกับร้อนรน “เกิดอะไรขึ้น เธอฝันอีกแล้วเหรอ”

“ฮือ…ฉันจำช่วงเวลาที่โดนวางยาได้แล้ว” ยี่หวารีบโผเข้ากอดวายุทั้งน้ำตา

“…” สันหลังวายุชาวาบ นั่งนิ่งไม่กล้าขยับปล่อยให้ยี่หวากอด “เธอไม่ต้องเล่า”

“ไม่ค่ะ ฉันจะเล่า แต่ว่า…ฉันขอเวลาทำใจแป๊บนะคะ” ยี่หวาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา “ดาหลาวางยาฉันจริงค่ะ ตอนแรกเธอบอกว่าเป็นเพราะพ่อสั่ง แต่จากในฝันเมื่อครู่พ่อน่าจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการวางยา ซึ่งคนที่เกี่ยวข้องกลับเป็นญาณิศา ฉันแกล้งหมดสติซึ่งดาหลาก็พาฉันไปที่ห้องคุณธีระแต่ฉันก็ลุกขึ้นมาแล้วหยิบยาในกระเป๋าจับกรอกใส่ปากเธอคืน จากนั้นพอฉันหนีออกมาก็ดันเจอเข้ากับคุณธีระ…”

“เรื่องมันผ่านไปแล้ว เธออย่าเก็บมันมาคิดเลย เชื่อฉัน ลบอดีตของเธอทิ้งไปแล้วเริ่มต้นใหม่กับฉัน”

“คุณไม่รังเกียจฉันใช่ไหมคะ?” ยี่หวาถามออกไปทั้งน้ำตา เพราะถึงแม้ว่าเธอจะยังจำได้ไม่หมด มันก็ทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงตัวเองอยู่ดี แต่ที่แน่ๆ ทำไมดาหลาถึงพูดเรื่องโกหกออกมา หรือดาหลาจะรู้ว่าเธอความจำเสื่อม

“ฉันไม่มีทางรังเกียจเธอ แต่เป็นเธอต่างหากที่ต้องรังเกียจฉัน”

“ฉันก็ไม่มีทางรังเกียจคุณค่ะ”

“งั้นเธอรักฉัน?”

ยี่หวาตีไปที่แขนของอีกฝ่ายเบาๆ “มันใช่เวลาไหมคะ?”

“หม่ามี๊? หม่ามี๊กลับมาแล้วเหรอครับ” เสียงเรนจิดังขึ้น สงสัยว่าเขาจะตื่นเพราะเธอเสียงดังแน่ๆ เลย

ยี่หวารีบยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้เรนจิ “เรนตื่นแล้วเหรอ หม่ามี๊ขอโทษนะที่เสียงดัง”

“ไม่ครับ ดีซะอีกที่เรนตื่นมาแล้วเห็นหม่ามี๊”

“น่ารักจริงๆ เลย” ยี่หวาเดินมาหยิกแก้มเขาเบาๆ อย่างมันเขี้ยว “แล้ววันนี้คุณหมอบอกว่าอาการของเรนเป็นยังไงบ้าง”

“ไม่มีอะไรให้ต้องเป็นห่วงแล้วครับ แต่คุณหมออยากให้เรนนอนโรงพยาบาลดูอาการอีกสักวันสองวัน เพราะตอนนี้เรนเป็นโรคกระเพาะด้วย…” เรนจิเริ่มพูดเสียงอ่อนลงอย่างรู้สึกผิดที่อดอาหาร

“หม่ามี๊จะไม่โกรธอะไรเรนทั้งนั้น แต่หม่ามี๊ขอร้อง ต่อไปเรนอย่าทำอะไรที่มันเป็นการทำร้ายตัวเองอีก เข้าใจไหม?”

เรนจิรีบพยักหัวอย่างเชื่อฟัง “เข้าใจแล้วครับ”

“ดีมากครับคนเก่ง ถ้าอย่างนั้นคนเก่งก็นอนต่อได้แล้ว เดี๋ยวหม่ามี๊เล่านิทานให้ฟัง”

ยี่หวาเล่านิทานให้เรนจิฟัง จนในที่สุดเขาก็หลับไปอีกครั้ง พอเธอเดินกลับมาที่โซฟาก็เห็นวายุนั่งทำหน้าเครียดจ้องโน้ตบุ๊กอยู่ “เกิดอะไรขึ้นคะ?”

“ไม่มีอะไร เธอก็นอนต่อเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”

“พูดมาค่ะ” ยี่หวากดเสียงต่ำลง

“ทางนั้นใช้ไวรัสเจาะข้อมูลเข้ามายังระบบซอฟต์แวร์ของบริษัท ฉันแก้ไปแล้วบางตัว แต่มันมีบางตัวที่ดูเหมือนจะคิดรหัสขึ้นมาเอง ก็เลยกำลังหาวิธีแก้อยู่”

“ฉันขอดูหน่อยค่ะ” ยี่หวายื่นหน้าเข้าไปดูรหัสต้นฉบับของ HTML ที่ผสมกับจาวาสคริปต์*ที่ปรากฏอยู่บนจอโน้ตบุ๊กของวายุ “เอ่อ…นี่เป็นภาษาโปรแกรมที่ฉันสร้างขึ้นมาเองค่ะ สมัยที่ฉันอยู่ในองค์กรหน้าที่ส่วนใหญ่ก็จะอยู่กับระบบซอฟต์แวร์พวกนี้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นให้ฉันแปลงรหัสออกมาให้คุณนะ ใช้เวลาไม่นานค่ะ”

ยี่หวาหยิบโน้ตบุ๊กขึ้นมาตั้งไว้บนตัก ก่อนจะลงมือพิมพ์นู้นพิมพ์นี้ ไม่ถึงสิบนาทีเธอก็ส่งโน้ตบุ๊กคืนให้วายุ

วายุมองบนหน้าจอก็เห็นรหัสที่ถูกแยกออกมา ทำให้เขาสามารถตอบโต้กลับไปได้อย่างง่ายดาย “ทำไมเธอถึงทำเรื่องแบบนี้เป็น”

“สมัยที่อยู่มหาวิทยาลัย ฉันอยู่ชมรมเกี่ยวกับระบบซอฟต์แวร์ค่ะ” อันที่จริงเป็นเพราะเธอไม่อยากฆ่าคนก็เลยหันมาเอาดีทางด้านนี้แทน

“เพราะแบบนี้ครั้งที่แล้วเธอก็เลยเจาะข้อมูลบัญชีของอีกฝ่ายได้อย่างสบายๆ เลยสินะ”

“ใช่ค่ะ ฉันดูเลวร้ายเกินไปหรือเปล่า”

“นายรู้ดี ถ้านายไม่หยุด ฉันจะหยุดนายเอง และถ้านายส่งคนมาฆ่าฉัน พอฉันกลายเป็นผีจะไปหลอกนายเป็นคนแรกเลย”

“ก็ดี ฉันจะได้จับเธอขังในหม้อไม่ให้หนีไปไหนอีก”

“!!!” ยี่หวากดตัดสายทันที หมอนี่มันโรคจิตชัดๆ เขาเป็นคนที่เธอไม่ควรสนทนาด้วยมากที่สุด

พอยี่หวาหันหน้ามามองวายุสีหน้าเขาดูหมองคล้ำมาก “คุณเป็นอะไรไปคะ?”

“เปล่า”

“เปล่าเท่ากับเป็น เพราะงั้นพูดมาค่ะ คุณเป็นอะไร”

“เธอไม่มาหาฉัน”

“หะ? อะไรคือไม่มาหาคะ?” ยี่หวาถามออกไปอย่างมึนงง ก่อนจะนึกถึงคำที่พูดกับฮาเดสได้

คงไม่ใช่ว่าเขาน้อยใจที่เธอบอกว่าถ้าเธอตายกลายเป็นผีจะไปหลอกฮาเดสเป็นคนแรกหรอกใช่ไหม…

แต่ดูจากสีหน้าเขาแล้วน่าจะใช่แล้วแหละ

“เอ่อ…คุณยังปกติดีอยู่ใช่ไหมคะ?”

*จาวาสคริปต์ (JavaScript) คือ ภาษาคอมพิวเตอร์สำหรับการเขียนโปรแกรมบนระบบอินเทอร์เน็ต ซึ่งเป็นภาษาสคริปต์เชิงวัตถุ