ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 122

ยี่หวาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพราะเสียงโทรศัพท์ คงไม่ใช่ว่าหมอนั่นโทรมาบ่นอะไรเธออีกหรอกนะ

“ฮัลโหล” ยี่หวาเอ่ยออกไปอย่างงัวเงีย

“หายหน้าหายตาไปเลยนะ”

“ใครหายกัน เมื่อวานฉันก็เพิ่งไปแสดงหนังตามที่พี่ควิลบอกไงคะ นักแสดงคนอื่นต่างก็มีผู้จัดการส่วนตัวคอยดูแล ส่วนฉันไม่เห็นมีบ้างเลย” ยี่หวาส่งเสียงน้อยใจออกมา ทำเอาปลายสายถึงกับรู้สึกผิด

“ฉันขอโทษ! เมื่อวานฉันเกิดปัญหาที่บ้านนิดหน่อย อย่าถือโทษโกรธกันเลยนะ ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ฉันขอแก้ตัว”

“แก้ตัวอะไรกัน พรุ่งนี้ไม่มีงานสักหน่อย”

“ใครว่าไม่มีล่ะ เมื่อคืนทางกองถ่ายหนังเรื่องสร้างโลกให้สวยทักมาบอกว่าอยากจะเชิญเธอไปร่วมงานเลี้ยงด้วย”

“งานเลี้ยงอะไรคะ?”

“ก็งานเลี้ยงบนเรือซูเปอร์ยอชต์น่ะสิ เห็นทางกองถ่ายบอกว่าทางนายทุนเหมาเรือให้จัดงานเลี้ยง 3 วัน 2 คืน พวกเขาก็เลยอยากชวนเธอไปด้วย เพราะบทเธอเองก็มีความสำคัญกับเรื่องเหมือนกัน”

“เอ๋? ทำไมอยู่ๆ ก็มีงานเลี้ยงได้คะ”

“เธอต้องไปถามทางนายทุนเองแล้วแหละ แต่ว่าทุกวันนี้ก็ยังไม่มีการเปิดเผยรายชื่อผู้ลงทุนหนังเรื่องนี้เลย”

“ไม่ไปได้ไหมคะ” เพราะเรนเองก็ยังไม่หายดี เธอไม่อยากห่างจากเขาตอนนี้เลย กลัวว่าเขาจะคิดมากอีก

“ไปเถอะ ฉันอยากไป โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีมาบ่อยๆ หรอกนะ”

“สรุปก็คือพี่อยากไปสินะ” เป็นการขอแก้ตัวที่ดีจริงๆ

“แหะๆ จะว่าอย่างนั้นก็ได้ ไปเถอะนะ นะๆ พรีส~”

“เห้อ! ก็ได้ค่ะ”

“ต้องให้มันได้อย่างนี้สิ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะ” ว่าจบควิลเลอร์ก็วางสายไป ส่วนยี่หวาก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าเธอกำลังนอนอยู่บนตักของวายุ เพราะพอเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นว่าเขากำลังนั่งมองหน้าเธออยู่

“เอ่อ…ขอโทษนะคะที่ฉันคุยโทรศัพท์เสียงดังจนทำให้คุณตื่น”

“เช้าแล้ว”

ยี่หวาเข้าใจได้ทันทีว่าเขาหมายถึงตอนนี้เช้าแล้วถึงเวลาตื่น ไม่ใช่เพราะเธอเสียงดัง “คุณนั่งหลับแบบนี้มาหลายคืนแล้วไม่เมื่อยบ้างเหรอคะ”

“ไม่เมื่อย”

“นั้นสินะ อายุ 34 ก็เป็นเพียงแค่ตัวเลข” ยี่หวาแซวชายหนุ่มตรงหน้า แต่สีหน้าเขาตอนนี้กลับดูย่ำแย่มาก “เอ่อ…เราไม่พูดถึงเรื่องอายุกันดีกว่าเนอะ”

“ใครโทรมา”

“อ๋อ พี่ควิล ผู้จัดการส่วนตัวของฉันค่ะ เขาโทรมาบอกว่าวันพรุ่งนี้จะมีงานเลี้ยงของกองถ่ายหนังบนเรือ พวกเขาชวนฉันไปด้วย แต่ว่างานดันจัด 3 วัน 2 คืนนี่สิคะ ฉันเป็นห่วงเรนจัง เรนจะโกรธฉันอีกหรือเปล่า”

“แค่เธอไม่ขาดการติดต่อ”

“ไม่ขาดแน่นอนค่ะ” ไม่กล้าขาดแล้วด้วย “แต่ก็เหมือนโชคช่วยเลย เพราะการไปงานเลี้ยงครั้งนี้ฉันก็จะได้เจอดาหลาอีก คราวนี้แหละถึงเวลาเอาคืนที่แท้จริง”

วายุได้แต่คิดในใจ ‘โชคที่ไหนกัน เป็นฝีมือเขาต่างหาก’ เพราะเขาอยากให้เธอจัดการผู้หญิงคนนั้นให้เร็วที่สุด

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอกลับคอนโดไปอาบน้ำก่อนนะคะ วันนี้ฉันต้องใช้เวลาทั้งหมดไปกับเรน”

“ชุดเธออยู่ในห้องน้ำ”

“คุณซื้อมาให้ฉันเหรอคะ” เพราะยี่หวาจำได้ว่าเธอไม่ได้เอาชุดมาเปลี่ยน

“อืม แบรนด์เธอ”

ยี่หวานิ่งไปเล็กน้อย เอาเถอะ เธอควรชินกับผู้ชายคนนี้ได้แล้ว “ขอบคุณค่ะ”