ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 15

“เรื่องเด็กนั้นจริงๆ ด้วย เริ่มสนุกแล้วสิ”

“โดนไล่ออกแน่ เด็กแบบนี้ไม่ควรมาอยู่ในโรงเรียนเรา”

เมื่อรองผู้อำนวยการได้ยินในสิ่งที่นักเรียนพูด สีหน้าก็แย่ยิ่งกว่าเดิม ใครจะไปคิดว่าผู้อำนวยการที่ไม่ได้เหยียบมาที่นี่เกือบสามปี พอมาถึงก็หาข้อแก้ต่างให้เด็กคนนี้เลย

“ผมไม่เคยคิดเลยว่าเด็กนักเรียนโรงเรียนนี้จะทำตัวได้แย่ขนาดนี้” รองผู้อำนวยการพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“ยี่หวาแกซวยแน่ รองผู้อำนวยการถึงขนาดพูดออกมาเอง”

“ก่อนแกจะไปก็ช่วยถอดสร้อยคืนดาหลาด้วย”

“เด็กหญิงดนิตา ภัชรภิรมย์ ขึ้นมาบนเวทีด้วย” รองผู้อำนวยการพูดด้วยน้ำเสียงนอบน้อม แต่ก็ไม่ทำให้นักเรียนคนอื่นๆ รู้สึกถึงความเกรงใจนั้นเลย

เพราะทันทีที่ได้ยินชื่อดนิตา ทุกสายตาก็พร้อมใจกันหันไปหายี่หวาอย่างรวดเร็ว ซึ่งยี่หวาเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นถึงขนาดต้องเรียกชื่อแบบนี้ แต่เธอเชื่อว่าพี่วายุจะต้องกำลังทำเพื่อเธออยู่แน่ๆ

เพราะว่าเธอเชื่อใจเขา...

พอยี่หวาเดินขึ้นไปยังบนเวที ทุกคนที่อยู่ในหอประชุมแห่งนี้ ล้วนแต่ส่งสายตารังเกียจมาที่เธอ แต่สายตานั้นก็เปลี่ยนไปเมื่อได้ยินสิ่งที่ออกมาจากปากรองผู้อำนวยการ

“ทางโรงเรียนต้องขอโทษที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเธออย่างเต็มที่ในเรื่องนี้”

หลังจากนั้นหอประชุมแห่งนี้ก็ตกอยู่ในความเงียบงัน ไม่กี่วินาทีผ่านไปทุกคนต่างก็เริ่มได้สติเอ่ยออกมาอย่างตกใจ จนเก็บอาการกันไม่อยู่เลยทีเดียว

“พระเจ้า! เมื่อกี้รองผู้อำนวยการหมายความว่ายังไง ฉันฟังผิดไปหรือเปล่า”

“งั้นฉันก็ต้องฟังผิดด้วยแน่ๆ ทำไมรองผู้อำนวยการถึงต้องขอโทษเด็กนั่นด้วย แล้วที่บอกไม่ได้ช่วยคืออะไร ทางโรงเรียนตั้งใจจะช่วยคนผิดงั้นเหรอ”

ดาหลาที่ได้ยินดังนั้นใบหน้าก็เต็มไปด้วยความโกรธแค้น นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมรองผู้อำนวยการต้องขอโทษยี่หวาแบบนั้นด้วย

“ทางโรงเรียนรู้สึกผิดจริงๆ ที่ปล่อยให้เธอโดนใส่ร้าย ทำให้คนทั้งโรงเรียนเข้าใจเธอผิด เพราะฉะนั้นวันนี้ขอให้ทางโรงเรียนได้รับผิดชอบกับในสิ่งที่ทำพลาดไปด้วย”

ทันทีที่รองผู้อำนวยการพูดจบภาพวิดีโอเหตุการณ์ที่ผ่านมาตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนของยี่หวาก็ถูกฉายขึ้นบนจอโปรเจคเตอร์อย่างต่อเนื่อง ทุกคนในที่นี้ต่างก็อยู่เงียบๆ ไม่มีใครกล้าส่งเสียงใดๆ ออกมา ราวกับกลัวว่าจะทำให้ไม่ได้ยินเสียงวิดีโอ ทั้งๆ ที่วิดีโอนั้นเดิมทีก็ไม่มีเสียงอยู่แล้ว

สีหน้าทุกคนส่วนใหญ่แสดงออกให้เห็นชัดเจนว่าตกใจกับภาพตรงหน้าขนาดไหน ซึ่งผิดกับคนกลุ่มหนึ่งที่ตอนนี้มีอาการลุกลี้ลุกลน เพราะพวกเธอเหล่านั้นต่างก็อยู่ในเหตุการณ์ดังกล่าวด้วย

ไหนดาหลาบอกว่ากล้องมันเสียยังไงล่ะ แล้วทำไมถึงมีภาพพวกเธอได้

แต่ในเวลานี้คนที่ตกใจมากที่สุดคงจะไม่พ้นธาราธร เพราะเขาถึงขั้นประกาศต่อหน้าทุกคนว่าเห็นผู้หญิงคนนั้นผลักคนจนเกือบตาย ที่แท้ก็เป็นเพียงมุมที่เขาเห็นเท่านั้น ตอนนั้นเขาก็อุตส่าห์ไปดูกล้องวงจรปิดเพื่อหาหลักฐานยืนยัน แต่พบว่ากล้องตัวนั้นมันพัง ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่ชายเขาเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็สามารถรวบรวมไฟล์กล้องวงจรปิดทั่วทั้งโรงเรียนได้ครบหมดเลยแบบนี้

สมแล้วที่เป็นพี่ของเขา ช่างร้ายกาจยิ่งนัก!

เพราะพี่รู้อยู่แล้วสินะ ว่าผู้หญิงคนนั้นไม่มีวันทำร้ายคนอื่น เขาถึงได้เชื่อในตัวเธอ ถึงขนาดยอมลงทุนรวบรวมตัดต่อข้อมูลพวกนี้ด้วยตัวเอง

“คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าโรงเรียนเราจะมีเด็กที่เล่นละครได้เก่งขนาดนี้…ที่นี่มันโรงเรียนมัธยมทั่วไป ไม่ใช่โรงเรียนสอนการแสดง ถ้าอยากเล่นละครมากก็ไปเล่นที่อื่น ที่นี่ไม่ต้อนรับเด็กพวกนี้!” รองผู้อำนวยการพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วน่าเกรงขาม แต่ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังนั้นกลับเป็นสคริปต์ที่ผู้อำนวยการเป็นคนสั่งให้เขาพูดออกมา

“เด็กพวกนั้นเล่นละครได้เนียนมาก จนพวกเราเชื่อว่าเรื่องทั้งหมดเป็นฝีมือของเด็กที่ชื่อดนิตาจริงๆ”

“น้องยี่หวาไม่ควรไปอยู่ห้องเรียนแบบนั้นเลย”

“พวกเด็กผู้ชายห้องนั้นก็น่าสงสาร ทำอะไรไม่ได้เลย”

เพื่อนร่วมชั้นของยี่หวาได้ยินเสียงคนรอบข้างเริ่มพูดถึงพวกเธอในทางที่ไม่ดี อารมณ์โกรธพลุ่งพล่านจนระงับไม่อยู่ลุกจากเก้าอี้แล้วเอ่ยกล่าวเสียงดังว่า

“พวกเธอกำลังสงสารคนที่ขโมยสร้อยเพชรคนอื่นไปงั้นเหรอ!”