ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 16

“จริงด้วย! ฉันลืมเรื่องนี้ไปซะสนิทเลย”

“แต่ฉันเชื่อว่าน้องยี่หวาไม่ได้ขโมย ต้องถูกใส่ร้ายอีกแน่นอน”

“ครั้งนี้ฉันอยู่ฝั่งน้องยี่หวา”

ยี่หวาแทบอยากจะร้องไห้ที่ได้ยินดังนั้น ไม่อยากจะเชื่อว่าตอนนี้จะมีคนบางกลุ่มที่เชื่อใจเธอขึ้นมาบ้างแล้ว เป็นเพราะพี่วายุเลย

“เรื่องจริงเหรอ” รองผู้อำนวยการถามด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าไม่เชื่อเท่าไหร่

“แน่นอน…ว่าไม่จริงค่ะ” ยี่หวาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“แล้วเธอมีหลักฐานอะไรมาบอกว่าไม่ได้ขโมยสร้อยของดาหลา” ผู้หญิงในห้องคนหนึ่งยังคงพูดออกมาอย่างไม่ยอมแพ้

ยี่หวาส่ายหัวเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบไปทางดาหลา “ในเมื่อดาหลาบอกว่าฉันขโมยของเธอมา แล้วเธอมีหลักฐานยืนยันว่าสร้อยเส้นนี้เป็นของเธอไหม อย่างเช่นเอกสารยืนยันความเป็นเจ้าของสร้อยคอเส้นนี้”

ดาหลายังคงเงียบ มือกำแน่นอยู่ข้างลำตัวจนเล็บเกือบจิกเข้าไปในเนื้อ ทำไมยี่หวาถึงรู้เรื่องแบบนั้นได้ ทำไมถึงได้มั่นใจว่าเธอไม่ได้เป็นเจ้าของสร้อยคอเส้นนั้น แล้วเธอจะต้องทำยังไง เพราะตอนนี้เรื่องที่ยี่หวารังแกคนอื่นทุกคนก็รู้ความจริงกันหมดแล้ว ถ้าเธอพลาดเรื่องนี้อีกมีหวังเธอต้องแพ้ยี่หวาแน่

“เอกสารอยู่กับพ่อฉัน เพราะอย่างที่บอกว่าสร้อยเส้นนั้นพ่อซื้อให้ฉัน” ดาหลายังคงพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ ว่าสร้อยเส้นนั้นเป็นของตน

สีหน้าวายุบ่งบอกได้ถึงความพึงพอใจ ที่เห็นว่ายี่หวาเลือกใช้วิธีนี้ ยิ่งทำให้อีกฝ่ายพูดโกหกออกมามากเท่าไหร่ เวลาที่รู้ความจริงก็จะทำให้อายมากขึ้นเท่านั้น

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าสร้อยที่พ่อเธอซื้อให้มันจะเหมือนกับที่ฉันใส่ขนาดไหน แต่ไม่รู้ว่าทำไมตอนที่ฉันให้เธอดูสร้อยใกล้ๆ เธอถึงได้ยืนยันว่าสร้อยเส้นนี้เป็นของเธออีก ทั้งที่ฉันก็บอกอยู่ว่าสร้อยเส้นนี้มีแค่เส้นเดียวในโลก”

“หมายความว่ายังไง ถ้าสร้อยเส้นนั้นมีเส้นเดียวในโลก แสดงว่าดาหลาโกหกเหรอ”

“ก็ไม่แน่นะ จากที่ดูคลิปเมื่อกี้เธอไม่เห็นเหรอว่าคนที่ชื่อดาหลาแสดงเก่งขนาดไหน ทั้งที่น้องยี่หวาอุตส่าห์จะยื่นมือไปช่วยที่เธอจะล้ม แต่เธอกลับกระโดดถอยหลังไปกลางถนน ทำให้คนที่เห็นคิดว่าโดนผลัก จนพี่ธาราธรต้องกลายเป็นเครื่องมือให้ความเท็จของเด็กนั่นเลย”

“โตไปมีหวังเด็กคนนั้นต้องไปเป็นนักแสดงแน่ๆ”

“ก็เหมาะอยู่นะ แสดงเป็นนางร้าย”

เสียงซุบซิบนินทาของนักเรียนคนอื่นๆ ในหอประชุมดังขึ้น จนดาหลาหน้าดำเป็นก้นหม้อ แทบจะกัดฟันพูดออกมา “แล้วเธอมีหลักฐานหรือไงว่าตัวเองเป็นเจ้าของ”

“ยิ่งสงสารน้องยี่หวาเข้าไปอีกมีเพื่อนร่วมชั้นแบบนี้ แต่จะว่าไปน้องเขาก็สุดยอด โดนแกล้งขนาดนั้นแต่ก็ยังมาเรียนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ขนาดโดนคนทั้งโรงเรียนเกลียดน้องยังเฉยๆ นี่สินะที่เขาว่ากันว่า ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย”

“หล่อนคงคิดว่าน้องดนิตาจะไม่มีปัญหาซื้อสินะ ถึงได้สร้างเรื่องขึ้นมา หรือไม่ก็เป็นเพราะอยากได้เอง”

ตัวของดาหลาตอนนี้สั่นไปด้วยความโกรธ ใบหน้าหมองคล้ำ ครั้งนี้จบเห่แล้วจริงๆ

เธอแพ้ยี่หวา...

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็แยกย้าย”

รองผู้อำนวยการพูดจบก็ลงจากเวทีไปเลย ส่วนเพื่อนร่วมชั้นที่โดนดาหลาปั่นหัวก่อนหน้านี้ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เพราะพวกเธอเชื่อคำพูดของดาหลาว่าไม่มีใครรู้หรอก ถึงได้ลงมือทำแบบนั้น แล้วตอนนี้เป็นไงละ สายตาของคนทั้งโรงเรียนมองเหยียดมาที่พวกเธอแล้ว

“ดนิตาเดี๋ยวเธอไปพบฉันที่ห้องพักครูด้วย” อาจารย์ประจำชั้นมีปัญหาอะไรกับเธออีกหรือเปล่า แต่คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกมั้ง เพราะทุกอย่างก็เคลียร์แล้ว

“ค่ะ”