ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 18

“วันนี้ขอบคุณที่พาหนูไปซื้อชุด แล้วก็พาไปทานข้าวค่ะ” ยี่หวาที่กำลังจะลงจากรถก็หันไปขอบคุณชายหนุ่มข้างเธอก่อน เพราะวันนี้เขาหมดเงินไปกับเธอเยอะมาก จนเธอไม่รู้ว่าชาติไหนเธอจะใช้คืนหมด ถ้าเธอได้เงินค่าขนมก็อาจจะคืนได้หมดภายในวันเดียว

แต่เธอไม่ได้ไง!

“ไม่เป็นไร เธอรีบเข้าบ้านเถอะ” วายุพูดพร้อมกับก้มหน้าลงไปดูนาฬิกาที่ข้อมือ ก็พบว่าตอนนี้จะสามทุ่มแล้ว

“โอเคค่ะ พี่วายุก็ขับรถดีๆ นะคะ”

“อืม”

ยี่หวาโบกมือให้วายุก่อนจะเดินเข้าบ้าน แต่วันนี้ภายในบ้านกลับทำให้เธอรู้สึกแย่ เพราะทันทีที่เธอกำลังจะเดินขึ้นบันได กระเป๋าเสื้อผ้าของเธอก็ถูกโยนลงมาจากชั้นบนเสียก่อน

“นี่มันเรื่องอะไรกันคะ”

“ยังจะถามอีกเหรอ เพราะแกทำให้ดาหลาต้องอับอาย อย่าลืมว่ายังไงลูกฉันก็ใช้นามสกุลจิรภิญญากุล มันส่งผลเสียต่อตระกูลฉันแค่ไหนรู้บ้างไหม” ดนัยณัฐพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ สีหน้าแสดงออกชัดว่าโกรธมาก ก็ไม่แปลกเพราะเธอดันไปทำให้ลูกสาวสุดที่รักของเขาต้องอับอาย

ใช่สิ! ดาหลาได้ใช้นามสกุลพ่อ ส่วนเธอต้องใช้นามสกุลแม่นม

“แล้วหนูไม่ใช่ลูกพ่อหรือไง”

“ไม่ใช่! แกมันลูกชู้”

“คำก็ลูกชู้ สองคำก็ลูกชู้ ถ้าหนูเป็นลูกชู้จริงๆ ทำไมพ่อไม่ยอมไปตรวจดีเอ็นเอกับหนูให้มันรู้เรื่องไปเลยล่ะ เพราะถ้าหนูไม่ใช่ลูกสาวของพ่อจริง หนูจะยอมออกไปจากบ้านหลังนี้เอง”

เมื่อได้ยินคำว่าดีเอ็นเอ ญาณิศาถึงกับหน้าถอดสี ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีใครเห็นนอกจากวายุ ที่กำลังดูวิดีโอจากกล้องบนสร้อยอยู่

เรื่องนี้ต้องมีเบื้องหลังอะไรแน่นอน…

“ทั้งสองคนใจเย็นก่อนนะอย่าต้องทำให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่เลย” ญาณิศาพูดเกลี้ยกล่อมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เพราะเธอไม่มีทางยอมให้ดนัยณัฐกับยี่หวาไปตรวจดีเอ็นเอแน่

ดนัยณัฐที่ตอนนี้กำลังอารมณ์ฟิวส์ขาด จึงเอ่ยออกไปอย่างไม่ได้คิด “ไม่ต้องไปตรวจให้ยุ่งยาก เพราะยังไงแกก็ไม่ใช่ลูกฉัน และในเมื่อแกอยากไปจากที่นี่มากก็เชิญไปเลย แล้วอย่ากลับมาเหยียบที่นี่อีก”

ยี่หวาที่ได้ยินดังนั้นก็แทบจะกระอักเลือดออกมา ทำไมพ่อถึงพูดแบบนี้ ที่เธอพูดแบบนั้นออกไปเพราะเธอมั่นใจว่ายังไงเธอก็ต้องเป็นลูกแท้ๆ “พ่อ…พ่อไล่หนู?”

“ฉันไม่ใช่พ่อแก”

ญาณิศาเห็นว่ายี่หวายังคงไม่ขยับ จึงเดินไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของยี่หวาจากนั้นก็โยนออกไปนอกบ้าน และตะโกนขึ้นเสียงดังว่า “อย่าให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาเหยียบที่บ้านหลังนี้อีก”

เหล่าคนใช้ที่ได้ยินดังนั้นก็รีบวิ่งมาลากตัวยี่หวาออกมาจากบ้าน ประภาพิศที่อยู่ในเหตุการณ์ก็รีบเข้ามาปกป้องหญิงสาวอย่างรวดเร็ว

“อย่าแตะต้องตัวเธอ!” เหล่าคนใช้ที่ได้ยินดังนั้นก็รีบปล่อยตัวยี่หวา เพราะคนใช้ที่นี่ทุกคนต่างก็เคารพประภาพิศด้วยกันทั้งนั้น เนื่องจากเธออยู่ที่นี่มานานกว่าสามสิบปีแล้ว

ประภาพิศรู้อยู่แล้วว่าวันนี้ยี่หวาจะต้องถูกไล่ออกจากบ้าน เธอจึงได้เก็บกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองไว้ก่อนแล้ว “ไม่เป็นไรนะคนเก่ง ไม่ร้อง เดี๋ยวแม่จะออกไปอยู่กับหนูเอง”

ยี่หวาที่รู้ว่าแม่นมของเธอถึงกับยอมลาออกจากที่นี่เพื่อไปอยู่กับเธอ น้ำตาก็เริ่มไหลออกมาเรื่อยๆ ไม่หยุด “ไม่นะคะ แม่นมอย่าลาออกเพราะหนูเลย หนูอยู่คนเดียวได้”

“แม่จะทำแบบนั้นได้ยังไง ที่แม่อยู่ที่นี่ก็เพื่อคอยดูแลหนู ถ้าหนูไม่อยู่แม่ก็ไม่รู้จะอยู่ทำไม” ประภาพิศคอยกอดยี่หวาไว้พร้อมกับพูดปลอบโยน

“แต่แม่นมอาจจะลำบาก”

“ถ้าอย่างนั้นแม่ยิ่งปล่อยให้หนูไปอยู่คนเดียวไม่ได้ ในเมื่อคนบ้านนี้เขาไม่ต้อนรับเราแล้ว เราก็ไปกันเถอะ”

“ค่ะ” ยี่หวาพยักหน้าทั้งน้ำตา ดีจังที่ในชีวิตเธอยังมีแม่นมที่รักเธอดูแลเธอไม่เคยห่าง พอมาเจอแบบนี้ก็รู้ได้ทันทีว่าพ่อไม่เคยเป็นห่วงอะไรเธอเลยจริงๆ แถมยังเกลียดเธอด้วยซ้ำ