ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 35
สรุปบท [ตอนที่ 35 ไม่อาจเสียเธอไปเป็นครั้งที่สองได้อีก]: ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม
สรุปเนื้อหา [ตอนที่ 35 ไม่อาจเสียเธอไปเป็นครั้งที่สองได้อีก] – ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม โดย -BUTTER-
บท [ตอนที่ 35 ไม่อาจเสียเธอไปเป็นครั้งที่สองได้อีก] ของ ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย -BUTTER- อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
สวนหลังบ้านพิทวัสชญวงศ์ ยี่หวาและวายุกำลังยืนมองหน้ากันท่ามกลางความเงียบ เมื่อยี่หวาไม่เห็นใครแล้วจึงเริ่มเปิดประเด็นทันที “คุณรู้จักฉันใช่ไหมคะ”
“ใช่” น้ำเสียงราบเรียบที่ฟังแล้วก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพยายามควบคุมตัวเองอยู่ เพราะตอนนี้เขาอยากจะเข้าไปกอดเธอ จูบเธอ…
“แล้วทำไมพี่ชายฉันถึงไม่เคยเล่าเรื่องของคุณให้ฟังเลย ว่าแต่คุณชื่ออะไรคะ”
“วายุ ว่าแต่พี่ชายเธอนี่ใคร” เพราะเขาจำได้ว่ายี่หวาไม่เคยบอกว่าตัวเองมีพี่ชายด้วย
“พี่พีช คุณรู้จักไหม”
“ไม่ แล้วทำไมพี่ชายเธอต้องเล่าเรื่องฉันให้เธอฟังด้วย หรือว่าจะเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุในครั้งนั้น”
“คุณคงรู้จักฉันจริงๆ สินะ” ยี่หวามีสีหน้าเหยเกเล็กน้อยก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ “นี่ฉันทำพลาดอย่างรุนแรงเลย”
วายุที่ได้ยินก็ต้องขมวดคิ้วทันที “ทำไม มันเกิดอะไรขึ้น”
“พี่ฉันบอกว่าเป็นเพราะอุบัติเหตุในครั้งนั้นทำให้ฉันกลายเป็นคนจำอะไรไม่ได้ หรือก็คือความจำเสื่อม และดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้ฉันจะมีชีวิตที่ไม่ดีเท่าไร่ คุณพอจะทราบไหม”
วายุแสดงสีหน้าตกใจเล็กน้อย ก่อนจะปรับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว “อืม เธอมีปัญหากับครอบครัว”
“เพราะงั้นพี่ฉันก็เลยจัดการเปลี่ยนชื่อนามสกุลใหม่ให้ทั้งหมด แต่ก็มีเพียงชื่อเล่นที่เมื่อฉันกลับมาที่ไทยก็ยังคงใช้ชื่อเดิมอยู่ และก็ทำให้คนที่บ้านนั้นคิดว่าฉันตายไปแล้ว ดังนั้นฉันก็เลยไปอยู่ที่ต่างประเทศอย่างถาวร แต่ไม่คิดเลยว่าแค่กลับมาวันเดียวจะดันมาเจอคนรู้จักซะได้ เพราะถ้าคุณอยู่ในรูปคนที่รู้จักฉัน ฉันอาจจะหลบหน้าคุณแล้ว”
“อย่า…” น้ำเสียงวายุสั่นเครือเล็กน้อย ถ้าให้เขายังคงรู้ว่าเธอตายไปแล้วจริงๆ บางทีชีวิตเขาก็อาจจะต้องอยู่แบบคนไร้จิตวิญญาณอย่างนี้ไปตลอด
“หลบตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วค่ะ จะว่าไปทำไมคุณถึงได้ดูรู้จักฉันดีจัง รู้หมดเลยว่าฉันแพ้อะไร พี่ฉันยังไม่รู้เลย จนฉันเคยต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะกุ้งนี่แหละ”
“ไม่ได้มีแค่ฉันที่รู้จักเธอดี ยังมีเพื่อนเธออีกคน”
“หืม? ฉันมีเพื่อนด้วยเหรอ ทำไมพี่ไม่เคยบอกเลย พี่บอกว่าฉันไม่มีเพื่อนคบ ถ้าอย่างนั้นไว้กลับมาปีหน้าคุณช่วยพาฉันไปหาเพื่อนคนนั้นหน่อยได้ไหม ครั้งนี้คงไม่ทันแล้ว ฉันต้องรีบกลับไปทำงาน”
“ปีหน้า? เธอจะไม่กลับมาที่นี่แล้วเหรอ”
“ใช่ค่ะ”
“ไม่เอา! ผมไม่ให้หม่ามี๊ไป” เรนจิที่เห็นว่าหม่ามี๊กับพ่อหายไปนานก็เลยจะออกมาหา แต่ก็ต้องได้ยินที่พ่อของเขาพูดว่าหม่ามี๊จะไม่กลับมาแล้ว
“คนเก่ง หม่ามี๊ต้องกลับไปทำงานหม่ามี๊อยู่ที่นี่ไม่ได้จริงๆ”
“งั้นหม่ามี๊ทำงานที่นี่ไม่ได้เหรอครับ”
จะว่าได้มันก็ได้ แต่เธอไม่มีความทรงจำที่นี่หลงเหลืออยู่เลย ถ้าอยู่ที่นี่ต่อไปจะเป็นอันตรายสำหรับเธอได้ “แต่บ้านหม่ามี๊อยู่ที่นู่น ที่นี่หม่ามี๊ไม่มีบ้าน”
“หม่ามี๊อยู่กับผมที่นี่ก็ได้ครับ”
เธอจะพูดยังไงดี เพราะพอจะหันไปขอความช่วยเหลือจากพ่อของเด็กน้อย หน้าเขาก็เหมือนกับเข้าข้างลูกตัวเองเต็มที่เลย “ไม่ได้หรอกหม่ามี๊เป็นคนนอกไม่เหมาะที่จะมาอยู่ที่นี่”
วายุที่ได้ยินอยากจะรีบสวนกลับไปว่าเธอไม่ใช่คนนอก แต่เขาก็ทำได้แต่เชียร์ลูกอยู่ในใจ...
“งั้นผมไปอยู่กับหม่ามี๊ได้ไหม”
นี่เขาจะยอมจากที่บ้านเพื่อไปอยู่กับเธอเลยเหรอ “ไม่ได้ครับ เรามีพ่อกับแม่แถมยังมีคุณปู่กับคุณย่าที่รักเรามาก ถ้าเราไปกับหม่ามี๊ทุกคนจะเป็นห่วงได้นะ”
“แต่ผมไม่อยากแยกกับหม่ามี๊”
“งั้นเอาแบบนี้ดีไหม เดี๋ยวเรามาแลกเบอร์กัน หนูอยากโทรมาหาเมื่อไหร่ก็ได้แถมเปิดกล้องคุยกันได้ด้วยนะ”
“แต่ว่า...” เด็กน้อยยังคงไม่ยอมแพ้
“นะครับคนเก่ง เชื่อหม่ามี๊นะ”
แต่พอเจอลูกอ้อนของยี่หวาเข้าไป แม้แต่เด็กก็ยังคงต้องยอม “ถ้าหม่ามี๊ว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ”
วายุหน้าถอดสีทันที ลูกชายเขาเข้าใจหนึ่งปีไหม เธอจะกลับไปหนึ่งปีเลยนะ แถมถ้ากลับมาครั้งหน้าก็แค่วันสองวันอีก ทำไมถึงได้ยอมแพ้ง่ายๆ แบบนี้
“เก่งมากครับ”
“งั้นวันนี้ผมขอไปส่งหม่ามี๊ที่สนามบินได้ไหมครับ”
สักพักพวกเขาทั้งสามคนก็เดินมาถึงทางเข้าเกทสนามบิน ยี่หวาจึงหันไปพูดกับเด็กน้อยที่กอดคอเธอไม่ยอมปล่อย “ถึงทางเข้าแล้วงั้นหม่ามี๊ไปก่อนนะ”
เรนจิทำท่าจะร้องไห้มองเธอด้วยแววตาเศร้าๆ ยี่หวาจึงกอดปลอบอีกครั้ง “คนเก่งไม่ร้องไห้นะ ไว้กลับมาครั้งหน้าเดี๋ยวหม่ามี๊จะอยู่กับหนูให้นานๆ เลยโอเคไหม”
เด็กน้อยยิ้มออกมาเล็กน้อย และชูนิ้วก้อยให้เธอ “สัญญานะครับว่าหม่ามี๊จะกลับมาหาผม”
“หม่ามี๊สัญญา” ยี่หวายื่นมือไปเกี่ยวก้อย ก่อนจะพูดอีกครั้ง “งั้นหม่ามี๊ไปก่อนนะ เดี๋ยวถึงที่นั่นแล้วหม่ามี๊จะรีบโทรหาเลย น่าจะเป็นพรุ่งนี้เช้า”
“ครับ ผมจะรอ”
“ดีมากครับ” ยี่หวาหอมแก้มเรนจิทีหนึ่งก่อนจะหันหลังและเดินเข้าไปในสนามบิน ส่วนเด็กน้อยก็ได้แต่มองยี่หวาด้วยแววตาที่เศร้ามาก
วายุที่ยืนอยู่ด้านข้างสีหน้าไม่ต่างจากลูกชายพูดขึ้น “พ่อก็เศร้าไม่ต่างจากลูก”
“พ่อรู้จักหม่ามี๊เหรอ” เด็กน้อยถามคำถามที่คาใจอยู่นานออกมา
“อืม รู้จักดี”
“ทำไมหม่ามี๊ไม่รู้จักพ่อ”
“เธอสูญเสียความทรงจำ”
“หม่ามี๊จะจำได้ไหม”
“พ่อก็ไม่รู้”
“ไม่ได้เรื่อง” สีหน้าเรนจิดูผิดหวังมาก จากนั้นเขาก็เดินนำหน้าวายุไปเลย ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้จึงหันมาพูดกับวายุอีกครั้ง “ซื้อโทรศัพท์”
“ใช้โทรศัพท์พ่อก็ได้” เขาอุตส่าห์คิดว่าจะได้เห็นเธอผ่านกล้องด้วย แต่ถ้าลูกชายซื้อโทรศัพท์เป็นของตัวเองเขาก็อดเห็นเธอน่ะสิ
“ไม่เอา ผมอยากคุยกับหม่ามี๊ตลอด”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม