ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 36

“ไหนบอกว่าจะซื้อโทรศัพท์” วายุถามลูกชายขึ้นเพราะตอนนี้เครื่องที่เรนจิเลือกคือไอแพดโปร นี่ลูกชายเขาตั้งใจจะเห็นหน้าเธอแบบจริงจังมากเลยสินะ แต่ก็ดีเพราะเขาจะได้เห็นด้วย

“ไอแพดใหญ่กว่า จะได้เห็นหน้าหม่ามี๊ชัดๆ”

เช้าวันต่อมาทุกคนกำลังนั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา ซึ่งตอนนี้โทรศัพท์ของวายุได้อยู่ในมือของเรนจิอย่างใจจดจ่อ รอให้หม่ามี๊โทรมา

เพราะถ้าหม่ามี๊โทรมาเขาก็จะได้บอกเบอร์ใหม่ และโทรศัพท์พ่อก็จะไม่มีความหมายอีกต่อไป

“เรนทำไมมัวแต่จ้องมือถือพ่อเขาแบบนั้นล่ะ” พิชญ์สิณีถามขึ้นอย่างอดสงสัยไม่ได้ แถมเจ้าตัวยังไม่ยอมแตะข้าวในจานเลยสักนิด

เมื่อวายุเห็นว่าตอนนี้ลูกชายของเขาได้หูดับไปแล้วจึงเอ่ยตอบแทน “รอเธอโทรมา”

“แม่หนูคนนั้นสินะ” ธวัฒน์พูดขึ้น เพราะคงไม่มีใครที่ทำให้เรนจิสนใจได้เท่านี้อีกแล้ว รวมถึงพ่อกับแม่แท้ๆ ของเขาด้วย

วายุไม่ตอบเพียงแค่พยักหน้า พิชญ์สิณีจึงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “จะว่าไปทำไมเรนถึงติดเธอขนาดนั้น ทั้งที่เพิ่งจะเคยเจอกันเมื่อวานแท้ๆ”

นี่เป็นเรื่องที่วายุเองก็สงสัยเหมือนกัน หรือว่าเชื้อพ่อมันจะแรงไปหน่อย ส่งผลให้เรนจิได้รับอิทธิพลจากเขาไปด้วย

“แต่จะว่าไปเธอทำอาหารอร่อยจริงๆ ทำเอาอยากกินอีกเลย” ธวัฒน์อดที่จะชมไม่ได้ เพราะผู้หญิงคนนี้ทำอาหารอร่อยกว่าพ่อครัวที่เขาจ้างมาอีก

วายุเห็นด้วยกับพ่อของตัวเอง ถึงแม้ว่าเมื่อหกปีที่แล้วเขาจะได้กินทุกวัน แต่ก็ไม่เคยเบื่อเลยสักนิด เพราะเธอมักจะเปลี่ยนเมนูตลอด หรือบางทีก็ชอบคิดเมนูแปลกๆ ขึ้นมาเองเสมอ พอได้กลับมากินอีกครั้งก็รู้สึกว่ารสชาติจะดีขึ้นมากกว่าเก่าเสียอีก

สักพักเสียงโทรศัพท์ในมือของเด็กน้อยก็ดังขึ้น เรนจิชูหน้าจอโทรศัพท์ให้วายุดูว่าใช่เบอร์จากประเทศที่หม่ามี๊อยู่ไหม และพอเด็กน้อยเห็นว่าพ่อของเขาพยักหน้าก็รีบกดรับสายโดยทันที

“หม่ามี๊!” เรนจิเรียกยี่หวาเสียงดังพร้อมยิ้มกว้าง ผิดกับไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้มาก

“หม่ามี๊เพิ่งถึงบ้านเหนื่อยมากเลย แล้วคนเก่งทำอะไรอยู่เอ่ย” ยี่หวาตอบกลับมาด้วยเสียงสดใสทั้งที่ใบหน้ามีแต่ความเหนื่อยล้า

“ผมกินข้าวอยู่ครับ เพราะวันนี้วันจันทร์เดี๋ยวผมต้องไปโรงเรียน”

“ดีมากครับ มื้อเช้าต้องกินให้เยอะนะ จะได้แข็งแรงแล้วก็จะได้หล่อๆ”

“แล้วตอนนี้ผมไม่หล่อเหรอครับ” เด็กน้อยพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

ทำเอายี่หวาที่อยู่ปลายสายถึงกับต้องรีบตอบกลับด้วยเสียงหวาน “หล่อสิ คนเก่งของหม่ามี๊ทั้งหล่อทั้งน่ารักเลย”

เรนจิยิ้มกว้างทันที เพราะพอใจในคำตอบมาก “หม่ามี๊โทรมาหาผมได้ไหมผมซื้อไอแพดใหม่แล้ว ผมไม่อยากรบกวนพ่อ”

“ได้สิบอกไอดีเรามาเลย เดี๋ยวหม่ามี๊แอ๊ดเราทางไลน์แล้วกัน จะได้เปิดกล้องด้วย”

“ครับ”

สักพักยี่หวาก็โทรกลับเข้ามาในไอแพดของเด็กน้อย “จอใหญ่เห็นหน้าหม่ามี๊ชัดเลย”

“งั้นคนเก่งกินข้าวไปก่อนนะ หม่ามี๊ขอเก็บกระเป๋าก่อนที่นี่ตีสองแล้ว”

“ผมไม่วางได้ไหม”

“ได้ครับ”

“ทำไมหนูคิดแบบนั้นล่ะ เธอคลอดหนูมาก็ต้องเป็นแม่ของหนูสิ”

“ผมไม่รู้ ผมอยากให้หม่ามี๊เป็นแม่ของผมมากกว่าอีก”

“อย่าพูดแบบนี้ต่อหน้าแม่หนูนะ ไม่งั้นเธอจะเสียใจมาก” เด็กน้อยไม่ตอบ เพียงแต่คิดแค่ว่าถ้าผู้หญิงคนนั้นเสียใจก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเขาตรงไหน

แล้วเด็กน้อยก็เปลี่ยนเรื่องคุยแทน “หม่ามี๊จะกลับมาเมื่อไหร่ครับ ผมอยากเจอหม่ามี๊แล้วครับ”

“ไม่เกินอาทิตย์หน้าเดี๋ยวหม่ามี๊กลับไป และคราวนี้หม่ามี๊ก็จะอยู่ที่ไทยสักพักเลย”

ยี่หวาตัดสินใจจะไปเปิดสำนักงานย่อยในประเทศไทย เพราะในอนาคตถ้าแก่ขึ้นกว่านี้เธอก็อยากจะกลับมาใช้ชีวิตที่นี่ อีกอย่างคนที่บ้านนั้นก็คงจะรังแกเธอแบบที่พี่บอกไม่ได้แล้ว เธอมั่นใจว่าตอนนี้เธอต้องเข้มแข็งกว่าเมื่อก่อนแน่ๆ

“จริงเหรอหม่ามี๊ พูดจริงๆ ใช่ไหม เย้ๆ ผมดีใจที่สุดเลย ผมต้องรีบไปบอกปู่กับย่า” ว่าจบเด็กน้อยก็รีบหยิบไอแพดแล้ววิ่งลงไปข้างล่างทันที

“อย่าวิ่งสิเดี๋ยวล้มนะ” ยี่หวาพูดด้วยความเป็นห่วง

“ขอโทษครับ ผมดีใจมากไปหน่อย”

สักพักเด็กน้อยก็วิ่งลงมาถึงชั้นล่างด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พิชญ์สิณีที่เห็นก็อดสงสัยไม่ได้จึงถามขึ้น “หลานรักของย่าดีใจอะไรอย่างนั้นหรือ”

“หม่ามี๊บอกว่าไม่เกินอาทิตย์หน้า หม่ามี๊จะกลับมาแล้วและจะอยู่ที่เมืองไทยสักพักเลย ผมจะได้เจอหม่ามี๊แล้ว”

วายุที่ปกติจะนั่งทำงานอยู่แต่ในห้องทุกครั้งเมื่อดาหลามาหาที่บ้าน แต่เป็นเพราะว่าเมื่อกี้เขาได้ยินเสียงประตูห้องลูกชายปิดเสียงดังจึงรีบออกมาดู แต่สิ่งที่ได้ยินนั้นกลับทำให้เขาเก็บอาการไม่อยู่ สีหน้าแสดงออกว่าดีใจอย่างเห็นได้ชัดเช่นกัน