ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 37

ดาหลาที่ในตอนแรกกำลังนั่งคุยกับสองผู้เฒ่าก็ได้แต่ถามลูกชายขึ้นอย่างสงสัย “หม่ามี๊? ลูกพูดถึงใคร”

ทันทีที่ได้ยินเสียงแหลมๆ เด็กน้อยก็รีบหันขวับด้วยความตกใจ เมื่อครู่เขาดีใจเรื่องหม่ามี๊มากไปหน่อยจนลืมไปเลยว่าแม่ยังอยู่

อาการดีใจเมื่อครู่ของเรนจิหายวับไปกับตา เหลือแต่ท่าทีและน้ำเสียงเย็นชาเพียงเท่านั้น “คือหม่ามี๊”

“เสียงเมื่อกี๊แม่ของหนูใช่ไหม” เสียงของยี่หวาดังขึ้นผ่านหูฟังไร้สายที่ตอนนี้เด็กน้อยกำลังสวมไว้อยู่

ซึ่งพอเรนจิได้ยินเสียงยี่หวา ก็รีบทิ้งสีหน้าและท่าทางเย็นชาเมื่อกี้ทิ้งไป แถมยังเปลี่ยนน้ำเสียงให้ดูสดใสอีกด้วย “ใช่ครับหม่ามี๊”

แย่แล้ว...เมื่อกี้เขาเผลอแสดงท่าทางไม่น่ารักให้หม่ามี๊เห็นซะแล้ว

“ทำไมถึงไม่คุยกับแม่ดีๆ ล่ะ”

“ไม่อยากคุยครับ” คนอื่นๆ ที่ได้ยินอาจจะไม่รู้ว่าเด็กน้อยหมายถึงอะไร แต่วายุกลับรู้ได้ทันทีเลยว่าทั้งคู่กำลังคุยอะไรกันอยู่

ที่แน่ๆ ทำไมลูกชายเขาถึงได้เป็นเด็กสองมาตรฐานแบบนี้ แต่ก็สมแล้วที่เป็นลูกชายของเขา

ในเวลานี้ดาหลาไม่ได้สนใจอะไรนอกจากการได้จ้องมองหน้าวายุ ที่เธอได้เห็นอีกครั้งในรอบหกปี เพราะตั้งแต่เช้าที่เธอตื่นมาแล้วเห็นเขานอนอยู่ข้างกายในวันนั้นที่โรงแรม ก็เป็นวันสุดท้ายที่เธอได้เจอกับวายุ

ตั้งแต่ตอนที่เธอพาลูกมาที่นี่ครั้งแรก ก็ได้คุยแต่กับพ่อแม่ของวายุ เพราะเจ้าตัวไม่ยอมรับในตัวเธอ หลบหน้าเธอทุกครั้งที่มาหา

สักพักมือของเด็กน้อยก็เผลอไปโดนปุ่มกลับกล้อง ยี่หวาจึงได้เห็นผู้หญิงตรงหน้า แต่นั่นก็ทำให้เธอช็อกมาก ทำไมแม่ของเด็กคนนี้ถึงกลายเป็นน้องสาวต่างแม่ของเธอไปได้ และยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อมือของยี่หวาก็เผลอไปกดปุ่มวางสายแล้ว

เพราะพี่ชายเธอบอกว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่เธอต้องเลี่ยงในการเจอมากที่สุด!

ส่วนเด็กน้อยที่ตอนนี้ได้แต่ยืนช็อก เนื่องจากตกใจที่อยู่ๆ ยี่หวาก็วางสายไป เพราะตั้งแต่ที่คุยกันมาหม่ามี๊ไม่เคยตัดสายเขาแบบนี้เลย

เกิดอะไรขึ้น...!?!

เรนจิรีบโทรกลับไปอีกครั้ง ปรากฏว่าครั้งนี้ยี่หวาไม่ได้รับสาย ในใจของเขาเริ่มสั่นไหว หม่ามี๊เป็นอะไรทำไมไม่รับสายเขา ผู้ใหญ่ที่อยู่รอบข้างเริ่มสังเกตเห็นว่าสีหน้าของเด็กน้อยมีความหวาดกลัวปนความเศร้าอยู่ก็ตกใจ ทั้งที่เมื่อกี้ยังยิ้มอยู่เลยคราวนี้เป็นอะไรไป

“เกิดอะไรขึ้น! เธอเป็นอะไร” คนผู้เป็นพ่อถามขึ้น เพราะวายุรู้ว่าที่ลูกชายเขาเป็นแบบนี้ต้องเกี่ยวข้องกับยี่หวาแน่นอน จึงมีท่าทีร้อนรนยิ่งกว่าเรนจิเสียอีก

เด็กน้อยน้ำตาคลอหันไปมองทางพ่อแล้วพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “หม่ามี๊ตัดสายผม พอผมโทรกลับหม่ามี๊ก็ไม่รับแล้ว”

“เกิดอะไรขึ้นปกติเธอไม่เคยตัดสายลูกนี่”

“พ่อโทรหาหม่ามี๊ให้หน่อย”

“เดี๋ยวนะ? หม่ามี๊คือใครกันแน่ ทำไมคุณวายุกับลูกถึงมีเบอร์เธอได้” ดาหลาถามขึ้นแต่ก็ถูกสองคนพ่อลูกเมิน เธอจึงหันไปถามกับพิชญ์สิณีที่นั่งอยู่ด้านข้างเธอแทน “คุณแม่รู้จักเธอไหมคะ”

“เธอคือคนที่เจอเรนวันที่เรนหลงที่ห้าง”