ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 54

ภายในห้องนอนของวายุ เรนจิยังคงไม่ล้มเลิกความพยายามที่จะออกไปข้างนอก มือน้อยๆ ทุบตีประตูอย่างบ้าคลั่ง

เพราะเขากลัว...

กลัวว่าถ้าห่างจากหม่ามี๊ แล้วหม่ามี๊อาจจะหายไปอีกแบบคราวก่อนก็ได้ เพราะเขารู้ดีว่าบ้านหม่ามี๊ไม่ได้อยู่ที่นี่

ยี่หวาที่กำลังเดินไปยังห้องนอนพอได้ยินเสียงตะโกนร้องของเด็กน้อยในใจหล่นวูบ รีบเดินไปเอากุญแจที่คล้องไว้ออกแล้วเปิดประตูทันที

“...” เรนจิที่เพิ่งตั้งสติได้เพราะตกใจที่เห็นยี่หวา พุ่งเข้าไปกอดขาเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย “หม่ามี๊!”

“เรน” ยี่หวาอุ้มเรนจิขึ้นแนบอก พร้อมกับลูบหลังของเด็กน้อยอย่างปลอบโยน มือสองข้างของเขาก็โอบรอบคอเธอไว้อย่างเคยชิน

“หม่ามี๊กลับมาหาผมแล้ว...ผมคิดว่าหม่ามี๊จะทิ้งผมไปแล้ว” น้ำเสียงสั่นเครือที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มา ทำเอายี่หวาถึงกับน้ำตาคลอเบ้า

“หม่ามี๊ไม่ทิ้งเรนหรอก หม่ามี๊แค่ไปทำธุระมา ขอโทษนะที่ทำให้เรนกังวล”

“ขอแค่หม่ามี๊กลับมาหาผมก็พอแล้วครับ”

ยี่หวาก้มลงไปหอมแก้มเด็กน้อยอย่างมันเขี้ยว ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้น่ารักแบบนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดจากผู้หญิงคนนั้น

ดีที่ได้เชื้อพ่อมาเยอะ

ธาราธรพอได้ฟังเรื่องจากวายุจบก็น้ำตาไหลออกมาอย่างดีใจ ในที่สุดพี่ชายเขาก็จะกลายเป็นมนุษย์แล้ว หลังจากที่เป็นศพเดินได้มานานหลายปี

“ยี่หวา! ฉันดีใจที่ได้เจอเธออีกครั้ง” ธาราธรหันไปพูดกับยี่หวาพร้อมกับจะวิ่งเข้าไปกอด แต่ก็ต้องหยุดชะงัก

เพราะตอนนี้หน้าตาของยี่หวาที่เพิ่งอุ้มเรนจิเดินออกมาจากห้องดูไม่สบอารมณ์มาก เพราะเธอโกรธวายุที่ขังเรนจิไว้ในห้องแบบนั้น

ยี่หวาไม่ได้สนใจธาราธรแม้แต่น้อยหันไปหาวายุพร้อมกับเอ่ยด้วยเสียงที่ฟังก็รู้ว่ากำลังควบคุมความโกรธไว้อยู่ “คุณว่างไหม ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย”

“ว่าง”

ธาราธรและเรนจิหันขวับไปทางวายุ เมื่อกี้เขายังดูยุ่งกับงานอยู่เลย ถึงขนาดขังเรนจิไว้ในห้องเพราะรบกวนการทำงาน แล้วนี่อะไรตอบว่าว่างหน้าตาเฉยเลย

สองมาตรฐานชัดๆ

โดยเฉพาะเรนจิที่ตอนนี้กำลังส่งสายตารังเกียจให้พ่อตัวเองอยู่ เพราะไม่คิดว่าพ่อเขาจะมีนิสัยแบบนี้ “หม่ามี๊ พ่อขังผมไว้ในห้องนานมาก”

วายุถลึงตาโตให้ลูกชาย ทำไมถึงได้ใส่ร้ายเขาแบบนี้ เขาเพิ่งจะขังได้ไม่กี่นาทีเอง แต่ดูจากแววตาของหญิงสาวตรงหน้าก็รู้แล้วว่าเธอเชื่อและกำลังไม่พอใจ จึงได้แต่ทำใจแล้วก็ยอมรับ ก้มหน้าสำนึกผิด “ฉันผิดเอง”

ธาราธรถึงกับอยากจะร้องไห้ออกมา ทีตอนเขาพูดพี่จะขังเขาไว้ในห้องด้วยแล้ว แต่พอเป็นยี่หวาพี่เขากลับยอมรับผิดหน้าตาเฉย

โลกนี้ไม่หลงเหลือความยุติธรรมให้เขาเลย!

เมื่อเห็นสีหน้าสำนึกผิดของวายุ เรนจิก็รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นผู้ชนะไปในทันใด หม่ามี๊มีอิทธิพลต่อพ่อเขาจริงๆ

“คือฉันอยากจะคุยกับคุณเรื่องของเรนค่ะ”

“หืม?” เขาคิดว่าเธอจะด่าเขาเรื่องที่ขังเรนจิไว้ในห้องเสียอีก

“ที่โรงเรียนของเรนพวกเพื่อนๆ ต่างก็ไม่คุยกับเรนเพราะคุณ” ยี่หวาไม่อ้อมค้อมพูดเข้าประเด็นทันที

“ฉัน?” วายุทำหน้าไม่เข้าใจ เขาไปเกี่ยวอะไรด้วย

“เพราะคุณมีอิทธิพลมากเกินไป ทำให้ผู้ปกครองคนอื่นๆ ต่างก็กังวลถ้าจะให้ลูกตัวเองมาเล่นกับเรน”

วายุพยักหน้าเข้าใจ ที่แท้ก็พวกขี้กลัวชอบคิดไปเอง “จริงๆ ฉันไม่เคยเข้าไปยุ่ง พวกเขาคิดไปเอง”

“ฉันรู้ค่ะ” เพราะท่านประธานอย่างเขาคงไม่ว่างมาสนใจเรื่องไร้สาระพวกนี้หรอก

“เธอรู้?”

“ค่ะ เพราะงั้นวันนี้ฉันเลยประกาศออกไปแล้วว่าคุยกับเรนได้ ก็เลยตั้งใจจะมาบอกคุณไว้ก่อน เพราะดูเหมือนว่าจะมีพวกคุณนายบางคนเข้าใจผิดคิดว่าฉันเป็นภรรยาของคุณไปซะแล้ว”