ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 57

“แต่หวาไม่เห็นว่าสองพ่อลูกจะสนใจผู้หญิงคนนั้นเลย ขนาดเรนเองก็ยังไม่สนใจแม่ของเขา แถมคุณวายุก็รู้ว่าหวามีปัญหากับครอบครัว วันก่อนหวากำลังนั่งกินข้าวอยู่กับครอบครัวเขา ดาหลาเดินเข้าบ้านมาพอดี คุณวายุก็รีบพาหวาออกมาเพื่อไม่ให้เจอดาหลา”

“ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนั้นจะรู้จักเราดีมากเลยนะ บางทีเราน่าจะลองถามเรื่องเก่าๆ จากเขาดู”

“จะดีเหรอ” เพราะเธอเองก็ไม่กล้าคุยกับเขามากเท่าไหร่

“ดีสิ จะได้พร้อมเวลาที่ต้องเผชิญหน้ากับอดีตน้องสาวต่างแม่ของเราด้วย”

“ก็ได้ค่ะ” ยี่หวาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดเบอร์โทรออกหาวายุ

ขณะนั้นเองในห้องประชุม ณ พิชญไพศาลกรุ๊ป เหล่าคณะกรรมการต่างก็มีสีหน้าเคร่งเครียด พยายามตั้งใจฟังในสิ่งที่พนักงานท่านหนึ่งรายงานงบประมาณของบริษัทอยู่ เพราะถ้าหากมีตรงไหนผิดพลาดอีกได้เกิดระเบิดลูกใหญ่ลงแน่

และไม่กี่นาทีต่อมาโทรศัพท์ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าวายุก็สั่นซึ่งดูเหมือนว่าจะมีสายเรียกเข้า เขาไม่รอช้ารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากำลังจะกดตัดสายอย่างที่เคยทำ แต่ทว่าสายตาก็ดันเห็นชื่อที่แสดงบนหน้าจอเสียก่อน ไม่ทันได้คิดอะไรต่อมือเขาก็กดรับสายเสียแล้ว

“ฮัลโหล ตอนนี้คุณสะดวกคุยไหมคะ”

เอ๊ะ?

คณะกรรมการแต่ละคนต่างก็ทำหน้าตาสงสัย เพราะตามปกติแล้วท่านประธานจะไม่รับโทรศัพท์มือถือขณะที่กำลังประชุมอยู่

ซึ่งพอได้ยินเสียงยี่หวา บรรยากาศรอบตัววายุก็เปลี่ยนไปฉับพลัน จากความเยือกเย็นกลายเป็นความอบอุ่น ทำเอาคนอื่นๆ ต่างก็รู้ได้ทันทีว่าคนปลายสายของท่านประธานจะต้องเป็นคนสำคัญ และพิเศษมากแน่ๆ

“สะดวก” น้ำเสียงเย็นชาแต่มีความนุ่มนวลหลงเหลืออยู่เอ่ยออกมา ทำเอาคนอื่นๆ ต่างก็ทำหน้ามึนงงกันเลยทีเดียว

อะไรคือสะดวก?

พวกเขาไม่ได้ประชุมกันอย่างเคร่งเครียดอยู่หรอกเหรอ ทำไมท่านประธานกลับบอกว่าสะดวกเสียได้ล่ะ แถมน้ำเสียงของเขาก็ดูจะอ่อนโยนด้วย

คนปลายสายเป็นใครกันแน่...!?!

ส่วนธาราธรนั้นถึงกับทำสีหน้าไม่ได้รับความเป็นธรรม พี่เขาสามารถพูดคำว่าสะดวกได้ออกมาหน้าตาเฉย ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาเครียดจะตายอยู่แล้วเพราะมีงบบางส่วนผิดพลาด

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ ตอนเย็นฉันขอไปรับเรนนะ”

“ได้ รอที่บริษัท”

“โอเคค่ะ งั้นฉันไม่รบกวนคุณแล้ว” ยี่หวาพูดจบสายก็ถูกตัดไปทันที วายุเปลี่ยนสีหน้ากลับมาเย็นชาเช่นเดิม ทำเอาผู้บริหารคนอื่นๆ ต่างทำตัวไม่ถูก คงจะหมดช่วงเวลาโบนัสแล้วสินะ…

หลังจากที่พีรพัฒน์เห็นว่ายี่หวากดวางสายก็รีบถามขึ้นอย่างร้อนรน “เมื่อกี้คนที่เราโทรไปหาคือผู้ชายคนนั้นเหรอ”

“ใช่ค่ะ พอดีว่าหวาอยากไปรับเรนที่โรงเรียน จริงสิพี่ไปด้วยกันไหม”

“ไม่เอา” เขายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป กลัวว่าถ้าอยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนั้นแล้วเขาจะไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ “ในเมื่อเราตกลงยอมเล่นหนังแล้ว งั้นเราไปหาผู้กำกับกัน”

“เฮ้อ! โอเคค่ะ” คิดว่าพี่เขาจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วเสียอีก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวันหนึ่งเธอจะต้องมาแสดงหนังจริงๆ อุตส่าห์ปฏิเสธแมวมองไปตั้งเยอะ สุดท้ายก็โดนพี่ชายตัวเองทาบทามแทน

ยี่หวาเดินตามพีรพัฒน์ไปยังห้องของผู้กำกับ ซึ่งตลอดทางเดินก็มีคนพูดถึงยี่หวาไม่ขาดสาย

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”

“หรือว่าจะมาแทนนักแสดงที่ประสบอุบัติเหตุเมื่อวาน”

“เป็นไปได้”

“แต่เธอสวยมากเลย มองมุมหนึ่งสวยมองอีกมุมน่ารัก แถมยังสวยกว่าคนเก่าอีก สวยจนผู้หญิงอย่างฉันยังหลง”

“จริง! แต่พวกเธอสังเกตไหมว่าผู้หญิงคนนั้นดูคล้ายกับพีชเลย”