ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 71

ตกเย็นยี่หวาตัดสินใจมานั่งเล่นที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งซึ่งพอมองออกไปก็เห็นทะเลกว้างใหญ่ ในมือมีสมุดสเก็ตซ์ภาพเล่มหนึ่ง เธอนั่งเขียนแบบภายใต้ลมที่กำลังพัดไปมา จนทำให้คนแถวนั้นอดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแอบถ่ายรูปเธอเอาไว้

ผ่านไปสักพักก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหายี่หวา พร้อมกับนั่งลงใกล้ๆ เธอ เขาเงียบสักพักก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเบา “มาคนเดียวเหรอครับ”

“ใช่ค่ะ” ยี่หวาตอบทั้งที่ยังก้มหน้าวาดรูปอยู่ เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองคนข้างๆ เลยด้วยซ้ำ

“คุณไม่ได้อกหักมาใช่ไหม”

“เปล่าค่ะ แค่รู้สึกอยากหาที่เงียบๆ นั่งวาดรูป” เพราะฉะนั้นเขากำลังรบกวนเธออยู่

“คุณเป็นดีไซเนอร์เหรอครับ” เพราะตอนที่กำลังจะนั่ง เขาเหลือบไปเห็นรูปชุดที่เธอกำลังวาดอยู่

“ประมาณนั้นค่ะ”

“ว่าแต่คุณเป็นคนแถวนี้เหรอครับ”

“ฉันแค่มาเที่ยวค่ะ”

“งั้นก็เหมือนผมเลยสิ ผมก็มาเที่ยวเหมือนกัน”

ยี่หวาวางดินสอลงพร้อมกับเงยหน้าไปมองคนด้านข้าง “ขอโทษนะคะ แต่ว่าฉันคงต้องขอพูดตรงๆ เพราะว่าตอนนี้คุณกำลังรบกวนฉันอยู่”

“เอ่อ…”

อีกฝ่ายถึงกับพูดไม่ออก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาโดนผู้หญิงตอบกลับมาแบบนี้ ไม่คิดว่าเธอจะกล้าพูดตรงๆ ขนาดนี้ แต่ไม่รู้ว่าทำไมพอเขาโดนเธอพูดแบบนี้ใส่มันกลับทำให้เขายิ่งอยากรู้จักเธอมากขึ้น “งั้นผมไม่รบกวนคุณแล้วก็ได้ครับ แต่อย่างน้อยคุณช่วยรับนามบัตรผมไปเก็บไว้หน่อยได้ไหม”

“ก็ได้ค่ะ” ยี่หวายื่นมือไปรับนามบัตรของชายตรงหน้า จากนั้นเขาก็เดินออกไป ดูเหมือนว่าผู้ชายคนเมื่อครู่จะเป็นเจ้าของโรงแรมชื่อดังที่มีสาขามากมายนับไม่ถ้วน

ในที่สุดก็สงบสักที ไม่รู้ว่าตอนนี้คนเก่งของเธอกำลังทำอะไรอยู่ จะคิดถึงเธอไหม แล้วจะลืมเธอหรือยัง เปิดเครื่องดูหน่อยดีไหมนะ…

ไม่ได้เด็ดขาด! ไม่อย่างนั้นเธอต้องทนไม่ไหวขับรถกลับไปแน่

ในขณะที่ยี่หวากำลังนั่งเครียดอยู่ก็ได้ยินเสียงหนึ่งตะโกนมาทางเธอ “พี่สาว!” จากนั้นชายหญิงคู่หนึ่งก็วิ่งมาหาเธอ “พี่สาวจริงๆ ด้วย ฉันคิดถึงพี่สาวมากเลยค่ะ”

“พวกเธอ” เด็กสองคนที่เธอช่วยไว้เมื่อวานนี่เอง แถมดูเหมือนว่าทั้งคู่จะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอด้วย

“เมื่อวานผมขอโทษนะครับที่ถามแบบนั้นออกไป” สกายเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิด คงเป็นเรื่องที่ถามถึงตระกูลสินะ

“ช่างมันเถอะ”

“ถ้าอย่างนั้นมื้อเย็นวันนี้พวกเราสองคนขอเลี้ยงพี่ได้ไหม ตอบแทนที่เมื่อวานพี่ช่วยพวกเราเอาไว้” บลูเบลล์พูดพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนให้ยี่หวา

“เอาสิ” ถึงเธอจะไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนในตระกูลนี้เท่าไหร่ แต่เรื่องเมื่อวานเธอก็มีส่วนผิด อีกอย่างเท่าที่เธอรู้พวกเขาก็ไม่ได้อยู่ที่ประเทศนี้ด้วย บางทีนี่อาจจะเป็นการพบกันครั้งสุดท้ายก็ได้

ทั้งสามคนมาถึงร้านอาหารอิตาเลียนแห่งหนึ่ง ถึงแม้ว่าบลูเบลล์และสกายจะเรียกยี่หวาว่าพี่ แต่แท้จริงแล้วทั้งสองคนอายุห่างกับยี่หวาเพียงสี่ปีเท่านั้น