ปล่อยใจให้รักเธอ(จบ) นิยาย บท 4

 ตอนที่ 4 การแต่งงานที่ปราศจากพิธีการ

 แม้จะเป็นคำถาม แต่ก็เป็นคำถามที่ไม่ได้เปิดช่องให้ปฏิเสธ

รินลดาพยักหน้า ดูเหมือนเขามีอะไรจะบอกเธอ

ดีเลย เธอเองก็ต้องการพูดกับเขาอยู่แล้ว

จตุเทพมองรินลดาและย้ำเตือนสั้น ๆ "เธอคงรู้นะว่าต้องทำตัวยังไง"

กลัวเหลือเกินว่าเธอจะทำให้เขาขุ่นเคืองใจก่อนการแต่งงาน... แค่มองหน้าธีรสิทธิ์ จตุเทพก็รู้แล้วว่าเขาไม่พอใจในตัวรินลดา แต่เขาต้องการความช่วยเหลือจากครอบครัววิสุทธิภักดิ์เพื่อค้ำจุนบริษัทของเขา 

เขาจะไม่ยอมให้รินลดาทำลายการแต่งงานครั้งนี้เด็ดขาด

รินลดาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินและเดินตามยิ่งยศไปติด ๆ 

เธอรู้ดีว่าจตุเทพกำลังคิดอะไรอยู่ เขาคิดอย่างนั้นได้ยังไง? คิดได้ยังไงว่าฉันจะช่วยเขาหลังจากที่ได้แต่งงานเข้าไปในครอบครัววิสุทธิภักดิ์?

เพียงเพราะเขาเป็นพ่อของฉันงั้นเหรอ?

แต่เขาไม่เคยดูแลฉันให้สมกับที่ฉันเป็นลูกสาวของเขาเลย เขาจะรู้บ้างไหมว่าพวกเราต้องใช้ชีวิตกันยังไงตลอดแปดปีที่ผ่านมา?

รินลดาตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองจนกระแทกเข้าอย่างจังกับของแข็งอะไรบางอย่าง เมื่อเงยหน้าขึ้น สิ่งที่เธอเห็นคือใบหน้าที่สมบูรณ์แบบราวเทพบุตรของเขาที่กำลังก้มลงมองเธออยู่

อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด เขายืนได้!

และนั่นก็หมายความว่าสมมุติฐานของเธอถูกต้อง

รินลดาขนลุกขึ้นมาทั้งแขน เธอมองเขานิ่ง ๆ แล้วพูดว่า “คุณแกล้งทำเป็นคนพิการใช่ไหมคะ?”

ธีรสิทธิ์หรี่ตาลง ไม่ชอบใจนักที่มีคนอ่านใจเขาออก น้ำเสียงของเขาดูน่ากลัวเมื่อถามว่า “ตกลงแต่งงานกับผมทำไม ทั้งที่รู้ว่าผมพิการ? คุณหวังอะไรจากผม เงินงั้นสิ? คุณอยากเป็นเมียเศรษฐีขนาดนั้นเลยเหรอ?”

สายตาเพ่งพินิจของเขา ทำให้รินลดารู้สึกราวกับว่ามีลมเย็นจัดพัดผ่านร่างกายของเธอ หัวใจถูกบีบด้วยมือที่มองไม่เห็น เธอแทบจะหายใจไม่ออก แต่เธอไม่ได้แสดงความรู้สึกเหล่านั้นออกมาแม้แต่น้อย “ฉันอายุแค่สองขวบเองตอนที่พวกผู้ใหญ่ตกลงเรื่องการแต่งงานครั้งนี้ คุณคิดว่าฉันวิ่งไปเกาะขาพ่อแม่แล้วขอร้องให้ท่านจัดการเรื่องแต่งงานให้ฉัน เพราะฉันต้องการเงินทองและความร่ำรวยงั้นเหรอ?”

เธอหยุดหายใจก่อนจะพูดต่อ “ตอนนั้นฉันอายุแค่สองขวบ แต่คุณอายุสิบขวบแล้ว คุณแก่กว่าฉันตั้งแปดปี ฉันยังไม่เคยบ่นเลยว่าคุณแก่เกินไป”

ธีรสิทธิ์ยิ้มเยาะในใจ นอกจากรู้จักพูดแล้ว ผู้หญิงคนนี้ยังฉลาดไหวพริบดีมากอีกด้วย!

ดี!

แก่ไปงั้นเหรอ?

กลิ่นของความกรุ่นโกรธแทบระเบิดอบอวลอยู่ในอากาศ 

พวกเขามองหน้ากัน แรงปะทะของสายตาแทบจะเกิดเป็นประกายไฟ และที่แน่ ๆ ไม่มีใครยอมถอย

มือของเธอกำแน่นอยู่ข้างลำตัว เหตุผลเดียวที่เธอตกลงแต่งงานครั้งนี้ก็เพราะจตุเทพสัญญาว่าจะคืนทรัพย์สมบัติต่าง ๆ ของแม่ให้เธอ

การทำให้เขาโกรธไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการในตอนนี้ รินลดาปรับน้ำเสียงของเธอให้อ่อนลง “คุณธีรสิทธิ์คะ ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากแต่งงานกับฉัน แต่ความจริงมันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นนะคะ—”

เธอเว้นช่วงเพื่อดูสีหน้าของธีรสิทธิ์ และแม้เขาซ่อนอารมณ์ของเขาไว้อย่างดี แต่เธอก็เห็นได้ลาง ๆ 

"คุณธีรสิทธิ์ เรามาทำข้อตกลงกันเถอะค่ะ” รินลดากล่าว เธอไม่เคยต้องการเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัววิสุทธิภักดิ์อยู่แล้ว แต่ที่ตกลงแต่งงาน ก็เพราะเธอต้องการกลับบ้านและทวงคืนทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็นของเธอกลับมา

“ฮึ! ว่าไงนะ” ธีรสิทธิ์หัวเราะ มันฟังดูเหมือนเรื่องตลก เขาเนี่ยนะจะทำข้อตกลงอะไรกับผู้หญิงคนนี้

รินลดากลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ แผ่นหลังของเธอชุ่มเหงื่อด้วยความประหม่า ความสูงของธีรสิทธิ์ทำให้เธอต้องเงยหน้าเพื่อคุยกับเขา “ฉันรู้ว่าคุณแกล้งทำเป็นพิการเพื่อให้ครอบครัวของเราเป็นฝ่ายขอยกเลิกสัญญา แต่ฉันยืนยันที่จะรักษาสัญญาเพราะฉันมีเหตุผลค่ะ”

คำพูดของเธอเริ่มดึงดูดความสนใจของธีรสิทธิ์