POTTY3 ลิขิตรัก [END] นิยาย บท 14

หลังจากที่ผมลงทุนจะรับหน้าที่เก็บร้านเอง และไล่พวก กอขอคอ ออกจากร้านไป จนหมดตอนนี้ภายในร้านก็เหลือแค่ ผมกับส้มหวาน สองคน

ผมจึงเดินตรงไปหาส้มหวานที่ตอนนี้ไม่รู้ว่า ภายในร้านเหลือแค่ผมกับเธอเท่านั้น ผมนั่งมองดูเธอก้มหน้าก้มตาทำงาน

ฉันตั้งหน้าตั้งตาทำงานเพราะเหลืออีกแค่นิดเดียวงานก็เสร็จแล้ว ไม่นานเอกสารทั้งของธุริกิจที่บ้านและที่ร้านกาแฟก็เสร็จ เธอเก็บของทุกอย่างและบิดขี้เกียจ เพื่อไล่ความเมื่อยล้ากับการนั่งนานๆ

"เสร็จแล้วหรอครับ" ผมที่นั่งมองเธอบิดขี้เกียจไปมา ก่อนจะพูดทักขึ้นมาทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งตกใจ

"เฮ้ยยย!!! ตกใจหมด" ฉันหันไปมองอย่างตกใจที่อยู่ๆก็มีคนทัก พอหันไปมองก็รู้ว่าคนที่พูดทักเธอเป็น นายคาเรน

"แล้วนี้ไม่กลับบ้านหรือไง!?" ฉันก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ มันเป็นเวลาปิดร้านแล้วและพอมองดูรอบๆก็ไม่มีใครอยู่ นอกจากเขาและฉัน เธอจึงถามคนที่นั่งยิ้มมองเธออยู่

"ยังไม่ได้เก็บร้านเลย"

"หรอ...กลับไปเถอะ เดี๋ยวจัดการเอง" ฉันทำหน้าเข้าใจและออกปากไล่เขาทันที

"ไม่ครับ!! เดี๋ยวอยู่ช่วย" ผมที่ถูกส้มหวานไล่ให้กลับไป ผมจึงรีบตอบปฏิเสธเธอทันทีโดยไม่ต้องคิดอะไร

"แต่...."

"ไม่ต้องพูดครับ ลุกๆๆ!!" ผมไม่ให้ส้มหวานออกปากไล่หรือปฏิเสธผม และยังบังคับให้เธอลุกจากเก้าอี้ เพื่อเตรียมตัวทำความสะอาดร้านทันที

ฉันและนายคาเรนก็ลงมือเก็บร้านและทำความสะอาด ใช้เวลานานพอสมควรแต่จะไม่ให้ใช่เวลานานได้ไง นายคาเรนก็ขยันกวนประสานฉันตลอดเวลา

"เสร็จสักที!!!" ผมร้องออกมาอย่างดีใจที่ใช้เวลานานมากๆในการเก็บร้าน พอเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดไปเก็บทั้งของผมและของส้มหวาน

"ถ้ามึงตั้งใจทำ มันก็เสร็จไปนานแล้ว" ฉันที่กำลังจัดโต๊ะตัวสุดท้ายเสร็จ ก็หันไปโวยวายนายคาเรนที่มายืนยิ้มหวานส่งมาให้

"เอาน่า!! สุดท้ายมันก็เสร็จ...กลับกันเลยไหม" ผมไม่สนใจคำพูดของส้มหวานและยังชวนเธอกลับบ้าน เพราะตอนนี้มันดึกมากแล้ว

"อื้ม" ฉันก้มลงมองนาฬิกาข้อมือมันบอกเวลาว่าตอนนี้จะสองทุ่มแล้ว เธอจึงพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเตรียมตัวกลับ

ฉันและคาเรนจึงเดินออกมาจากร้านและปิดประตูร้าน เธอและเขาจึงเดินตรงไปที่คอนโด นายคาเรนก็พยายามชวนฉันคุย

"พี่คาเรน!!" เสียงตะโกนเรียกนายคาเรนมันทำให้ฉันและเขาหันไปมองอย่างสงสัย และเห็นคนที่เดินเข้ามาเป็นยัยส้มจี๊ดน้องสาวของฉันเอง

"??" ผมหันไปมองคนที่เดินเข้ามาใหม่ และสงสัยว่าน้องสาวของส้มหวาน เพราะผมไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัว

"พี่คาเรน พี่มาทำอะไรที่นี่ค่ะ ส้มจี๊ดคิดถึงพี่มากเลยนะคะ!!" ส้มจี๊ดเดินเข้ามาควงแขนของผม ก่อนจะเอ่ยถามผมอย่างน้อยอกน้อยใจที่คิดถึงผม แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกูว่ะ??

"เอ่ออ...."

"อุ๊ย!!! สวัสดีค่ะพี่ส้มหวาน พี่มายืนทำอะไรตรงนี้ค่ะ ไม่กลับคอนโดล่ะค่ะ??" ส้มจี๊ดที่เหลือบตามามองเธอและทำท่าตกใจได้ตอแหลมาก ก่อนจะหันมาทักทายฉันที่ยืนอยู่ข้างๆนายคาเรน

ฉันยืนอยู่ตั้งนานแกพึ่งจะเห็น ในสายตาแกคงจะมองเห็นแต่ผู้ชาย แม่งไม่ต้องมาไล่เธอก็ได้ ไม่ได้อย่ายืนนักหรอ

"อื้ม กำลังกลับ!!" ฉันตอบส้มจี๊ดที่ตอนนี้ยืนควงแขนนายคาเรนอย่างกับเจ้าเข้าเจ้าของ นี่ถ้านางสิงได้นางคงสิงไปแล้ว อะไรมันจะดูเยอะขนาดนั้น

ฉันมองพวกเขาสองคนแปบนึงก่อนจะหันกลับและเดินออกไปจากตรงนั้น เพราะเธอไม่อยากเข้าไปยุ่งมันน่ารำคาญจะตายไป จังหวะที่เธอกำลังจะเดินออกมาก็ต้องชะงัก เพราะอยู่ๆนายคาเรนมันเอื้อมมือมาจับแขนของเธอ

"ไม่!! อย่าทิ้งผม!!" ผมที่เห็นว่าส้มหวานกำลังจะเดินออกไป ผมจึงรีบเอื้อมมือไปจับแขนของเธอเอาไว้ เพื่อหยุดไม่ให้เธอเดินออกไปไหน

"อะไรของมึง!!?? ปล่อยนะเว้ย!!! กูจะกลับคอนโด" ฉันหันกลับไปมองนายคาเรนอย่างไม่เข้าใจ และพยายามดึงแขนตัวเองออกจากมือของเขา ที่บังอาจมาจับแขนของเธอแบบนี้

"ไม่ครับ ผมบอกว่าจะกลับด้วยกัน" ผมไม่มีทางปล่อยแขนของเธอครับ ผมอุตสาห์ลงทุนยอมอยู่เก็บร้านเพื่อจะได้อยู่กับส้มหวานสองต่อสอง อุตสาห์ไล่กขคออกไปจึงหมดแล้ว ยังจะมีพวกกขคเข้ามาขัดอีก

"นี่!!ปล่อยดิ่ว่ะ!!"

"ไม่ครับ!! อย่าทิ้งผมไว้กับน้องคุณนะ" ผมไม่มีวันปล่อยแขนเธอแน่นอน และพยายามส่งสายตาขอร้องอ้อนอย่างสงสารเพื่อคุณเธอจะเห็นใจ