POTTY3 ลิขิตรัก [END] นิยาย บท 28

หลังจากที่พวกเราแยกย้ายกันกลับ ไม่นานรถของนายคาเรนก็เลี้ยวเข้ามาในคอนโด และรถของเขาก็จอดข้างๆรถของเธอ ฉันจึงเปิดประตูรถออกมาและไม่ลืมที่จะขนสำภาระของตัวเองออกจากรถของเขา

จังหวะที่เธอกำลังจะยกกระเป๋าเดินทางออกจากรถ ก็มีมือของนายคาเรนเอื้อมมือมาจับกระเป๋าเดินทางของตน ฉันจึงถอยหลังออกมาเล็กน้อยและจะเอื้อมมือไปจับกระเป๋าของตัวเอง

เพี๊ยะ!!

"โอ้ยยยย!!! ตีกูทำไม!!??" ฉันที่กำลังจะเอื้อมมือไปจับกระเป๋าเดินทาง ก็ถูกมือหนาของนายคาเรนฟาดลงที่ฝามือของเธอ

"เดินไปกดลิฟท์ เดี๋ยวถือไปให้"

"ไม่ต้อง กูถือเองได้"

"อย่าดื้อได้ไหม!!??"

สุดท้ายเธอก็ยอมแพ้และเดินตรงไปที่ลิฟท์พร้อมกับมีนายคาเรนเดินลากกระเป๋าเดินทางตามหลังเธอมา ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออกฉันและนายคาเรนจึงเดินเข้ามาในลิฟท์ ฉันกดชั้นที่ต้องการจะขึ้น ลิฟท์เคลื่อนตัวขึ้นไปด้านบนก่อนจะถึงชั้นของเธอ

"เอากระเป๋ากูมา" พอประตูลิฟท์เปิดฉันก็หันไปขอกระเป๋าเดินทางที่อยู่ให้มือของเขา แทนที่เขาจะส่งกระเป๋าของเธอ

นายคาเรนกลับเดินลากกระเป๋าของเธอออกมาจากลิฟท์และตรงไปที่ห้องของฉันทันที เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปหาเขาพร้อมกับเอื้อมมือไปจับกระเป๋าเป้ของเขาให้หยุด

"เอากระเป๋ากูมา!!!"

"เปิดห้อง"

"ไม่!!! เอากระเป๋ากูมานะ!!!"

"หนึ่ง!!!"

พอนายคาเรนเห็นว่าเธอไม่ยอมทำตามที่เขาบอก เขาก็เริ่มกดดันฉันทันที เธอทำท่าไม่สนใจและเขาก็เริ่มนับ

"สอง!!!"

"ส่งกระเป๋ามา กูเหนื่อยนะเว้ย!!" ฉันเริ่มยื่นแย่งกระเป๋าเดินทางของตัวเองออกมาจากเขา และโวยวายเสียงดังทันที

"อย่าให้กูต้องนับถึงสาม" คาเรนร่วมมือจับแขนของเธอ ก็จะพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มและกดดันเธออีกรอบ สายตาที่ส่งมาให้เธอมันบอกว่า รอบนี้เธอถ้าไม่ยอม เขาจะจัดการเธอแน่นอน

"สา...."

"รู้แล้ว!!!! หลบไปดิ่"

สุดท้ายฉันก็ต้องยอมแพ้และบอกให้นายคาเรนหลบ เธอเดินไปเปิดประตูห้องอย่างหงุดหงิดและไม่พอใจมากที่เขาชอบบังคับเธอแบบนี้

พอเธอเปิดประตูห้องเสร็จ ตัวเธอเองยังไม่ทันจะได้เปิดประตูเข้าไปด้านใน ก็ถูกนายคาเรนเดินตัดหน้าลากกระเป๋าของฉันเข้าไปในห้องเรียบร้อย

"ทำอย่างกูเป็นคนใช้เลยนะมึง!!" ฉันจ้องมองเขาเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง ก่อนจะบ่นพึงพำคนเดียวออกมาและเดินตามเขาเข้าไปในห้อง

พอเธอเดินเข้ามาให้ห้องก็เห็นนายคาเรนนั่งพิงอยู่ที่โซฟาห้องนั่งเล่น พร้อมกับเปิดทีวีดูหนังอย่างกับเจ้าของห้อง

"ถ้ามึงจะทำตัวแบบนี้ มึงเอา ขนมกับเครื่องดื่มด้วยไหม" ฉันยืนกอดอกมองนายคาเรนที่ทำตัวเป็นเจ้าของห้องของเธอ ก่อนจะพูดจาประชดประชันใส่เขา

"ของเลย์สีเหลือง 2 ห่อ และ โค้ก 2 กระป๋อง"

"ไอ้สัส!!!! กูประชดเว้ย!!!" นอกจากนายคาเรนมันจะไม่สนใจคำพูดประชดของเธอ และยังจะมาตีมึนใส่เธออีก

"เชอะ!!! หยิบให้ผัวหน่อยก็ไม่ได้ งอลแล้วนะ ง้อเค้าด้วย" คาเรนทำเสียงคนไม่พอใจพร้อมกับทำหน้างอลและลุกจากโซฟา เดินเข้าไปในครัวเพื่อหาขนมและเครื่องดื่ม

ฉันได้แต่ยืนมองนายคาเรนเดินเข้าไปในครัวและค้นหาขนมของเธอที่ ฉันอุตสาห์ตักตุนเอาไว้ออกมา

"นี่!!! กลับไปกินที่ห้องมึงนู่น!!!" ฉันรีบออกปากไล่นายคาเรนทันทีที่เขาเดินกลับมานั่งที่โซฟาเหมือนเดิม ก่อนที่เขาจะเริ่มแกะขนม

"ไม่!!"

"กูเหนื่อยและง่วงนอนมากนะเว้ย!!!"

"เมียจ้าก็ไปนอนดิ่ ใครเขาจับขาเมียจ้าไว้ล่ะ!!??"

นอกจากเขาจะไม่ยอมกลับห้องตัวเองแล้ว ยังตอบกวนบาทาเบื้องล่างมาก ฉันยืนกอดอกมองหน้าเขาอย่างโกรธและโมโหมาก แทนที่นายคาเรนมันจะรู้สึกและสำนึก เปล่าเลย

มันไม่สนใจท่าทางของเธอเลยและยังนั่งทานขนมดูหนังสบายใจ ยิ่งเห็นเขาทำแบบนี้เธอยิ่งอยากจะวิ่งไปหยิบมีดมาฆ่าเขาให้ตายไปเลย

สุดท้ายเธอก็ต้องยอมแพ้ให้กับคนมึน วันนี้เธอรู้สึกว่าจะยอมแพ้เขาแบบนี้มาสองครั้งแล้ว ด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง

ฉันจึงเดินไปที่ห้องนอนและเดินตรงไปที่เตียงนอนก่อนจะล้มตัวลงนอนลงและหลับไปทันที

หลังจากที่ผมแกล้งมึนไม่สนใจส้มหวานมันจึงตอนนี้เธอยอมแพ้และเดินเข้าห้องนอนไปเรียบร้อย ผมจึงลุกขึ้นจากโซฟาแฃะเดินตรงไปที่ประตูห้อง

ผมเดินออกมาจากห้องของส้มหวานเดินตรงไปที่ลิฟท์ ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออกผมจึงเดินออกมาจาลิฟท์และกดชั้นบนสุด ลิฟท์เคลื่อนตัวขึ้นไปด้านบนสุดของอาคาร ก่อนประตูลิฟท์จะเปิดออกเมื่อมาถึงชั้นที่ผมกด

ผมเดินออกมาจากลิฟท์ตรงไปที่ห้องของตัวเองและเดินไปที่ห้องนอน จัดการเก็บเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวใส่กระเป๋า ไม่นานผมก็เก็บเสื้อผ้าเสร็จและเดินออกจากห้องไป

ผมลากกระเป๋าเดินทางตรงไปที่ลิฟท์และกดลงชั้นที่ส้มหวานอยู่ ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออกผมจึงเดินออกมาและไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพี่พนักงาน

"ฮัลโหล"

(สวัสดีค่ะคุณคาเรน มีอะไรให้รับใช้ค่ะ)

"ผมต้องการคีย์การ์ดสำรองของห้องคุณส้มหวาน"

(คุณคาเรนค่ะคีย์การ์ดสำรองของห้องคุณส้มหวาน ดิฉันพึ่งจะให้ไปนะคะ!!??)

"เอ้าหรอ!!?? สงสัยผมจะทำหาย ช่วยเอามาให้ผมใหม่ด้วย ขอด่วน!!"

(รับทราบค่ะ)

หลังจากวางสายพี่พนักงานที่ดูแลคอนโดเสร็จ ผมก็ยืนรออยู่หน้าห้องของส้มหวาน ไม่นานพี่พนักงานก็เดินออกมาจากลิฟท์ ตรงมาที่ปมที่ยืนรออยู่

"นี่ค่ะ คุณคาเรน"

"ขอบคุณ" ผมเอื้อมมือไปรับคีย์การ์ดสำรองของห้องส้มหวาน ก่อนที่พี่พนักงานจะขอตัวและเดินกลับไปที่ลิฟท์ ผมจึงใช้คีย์การ์ดสำรองเปิดเข้าไปในห้องของส้มหวาน

ผมเดินลากกระเป๋าเข้ามาในห้องนอน ที่ตอนนี้มีร่างบางกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง ผมจึงลากกระเป๋าไว้ตรงปลายเตียงและเดินตรงไปที่เตียงนอน ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงข้างๆกับส้มหวานและหลับไป

09:00 น.

ฉันที่นอนหลับอยู่บนเตียงก็รู้สึกตัว เธอลืมตาขึ้นและมองไปที่นาฬิกาที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะเอื้อมมือไปหวังจะหยิบนาฬิกา แต่รู้สึกถึงแรงรัดบริเวณเอว ทำให้เธอชะงักและรีบเปิดผ้าห่มขึ้นดูทันที

ก่อนเห็นแขนล่ำใหญ่กำลังกอดรัดและใส่มือล้วงเข้าไปในเสื้อของเธอ ฉันสะดุ้งตกใจและหันกลับไปมองคนด้านหลัง ก็เห็นเป็นนายคาเรนนอนหลับอยู่และไหนจะแรงบีบขย้ำตรงหน้าอกอีก

ตุบ!!

ด้วยความโมโหและโกรธมาก ทำให้เธอจับแขนของเขาออกจะลำตัวก่อนจะยกเท้าขึ้นถีบร่างที่นอนหลับสบาย จนกลิ้งตกเตียงนอนไปนอนอยู่บนพื้นด้านล่าง

"โอ้ยยยย!!!!" ร่างใหญ่ที่นอนอยู่บนเตียงก็ร่วงลงมานอนตรงพื้น แรงกระแทกอย่างแรงทำให้เขาลุกขึ้นมานั่งจับจมูก

"นี่มันอะไรว่ะ!!!???" ฉันไปมองที่ปลายเตียงที่มีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่วางอยู่ ก่อนจะหันไปถามคนที่นั่งลูบจมูกตัวเอง

"เสื้อผ้า"