POTTY3 ลิขิตรัก [END] นิยาย บท 33

กว่าเขาจะอยากปล่อยเธอไปก็เล่นเอาร่างกายของเธอแทนรับไม่ไหว ฉันพยายามลุกขึ้นยืนจากพื้นด้วยร่างกายที่ระทมจากศึกรักเร้าร้อน

หลังจากที่ตัดสินใจลุกขึ้นนั่งและหันไปมองร่างที่นอนเปลือยเปล่าอย่างโมโห และไหนจะเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายตามพื้น แต่เธอกับโกรธและโมโหตัวเองมากกว่า

ฉันจึงค่อยๆคลานเข้าไปในห้องของตัวเอง ก็จะคลานไปที่เตียงนอน และใช้แขนพยุงร่างกายขึ้นมานั่งบนปลายเตียง ก็ที่เธอจะลองลุกขึ้นยืนขาทั้งสองข้างสั่นเทาและไหนจะความเจ็บปวดตรงบริเวณนั้นจนนั่งลงพักก่อน

ฉันสูดลมหายใจเข้าก่อนที่จะตัดสินใจลุกขึ้นไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อผ้าออกมา และสวมใส่ทันทีและเดินไปหยิบโทรศัพท์และกุญแจรถ

ฉันเดินออกมาจากห้องนอน จังหวะที่กำลังจะเดินออกจากห้อง ฉันก็เหลือบตาไปมองคนที่นอนสลดอยู่ที่พื้นห้อง ก่อนที่เธอจะเลิกสนใจและเดินออกจากห้องไปทันที

เธอรีบเดินตรงมาที่ลิฟต์และกดปุ่มเรียก ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก ฉันจึงเดินเข้าไปด้านในลิฟต์และกดลงชั้นล่าง ลิฟต์เคลื่อนตัวลงไปด้านล่าง

ติ้ง!!

ฉันยืนรอไม่นานลิฟต์ก็เปิดออกเธอจึงเดินออกจากลิฟต์ เดินตรงไปที่รถBMW ที่จอดอยู่ ฉันเดินตรงไปที่รถฝั่งคนขับและเข้ามานั่งก่อนจะขับรถออกไป

จังหวะที่เธอกำลังขับรถออกจากคอนโดตัวเอง ก็ได้หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ก่อนจะกดเบอร์โทรหาอีรีซี่

#อีรีซี่

(ฮัลโหล)

"มึงออกมาเจอกูหน่อย ฮือออ"

(อีชะนี!!!?? มึงเป็นอะไร??)

"มึงออกมาเจอกู เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง โทรหาฮาโมนี่และแอปเปิ้ลมันด้วย"

(ได้ๆๆ!!!แล้วจะให้เจ....)

ฉันไม่สนใจอีรีซี่มันและกดวางสายไปทันที ก่อนจะหันมาตั้งใจขับรถต่อ พอวางสายมันได้ไม่นานเสียงโทรศัพท์มือถือของฉันก็ดังขึ้นมา

#อีรีซี่

"ฮัลโห..."

(อีดอก!!! มึงนัดให้พวกกูออกมาเจอ แล้วมึงไม่บอกสถานที่ด้วยล่ะ มึงจะให้พวกกูเข้าฌานนั่งสมาธิเองหรือไง!!??)

"อ่อ...โทษที!! นั้นไปแถวคอนโดเก่าแอปเปิ้ลมัน"

(มึงจะไปทำเชี้ยอะไรที่นั้นว่ะ!!?? ที่มีให้มึงเลือกเยอะแยะไม่เลือก!!)

"กูคิดไม่ออก ไปที่นั้นล่ะ"

(เออ)

หลังจากบอกอีรีซี่มันเสร็จก็วางสายไป ฉันจึงขับรถมุ่งหน้าไปยังคอนโนเก่าของแอปเปิ้ลมัน ไม่นานเธอก็ขับรถมาถึงคอนโดเก่าของแอปเปิ้ล ก่อนจะเลี้ยวรถเข้ามาจอดที่ลานจอดรถ

เธอเปิดประตูรถออกมา ก้าวขาเดินตรงไปที่หน้าเคาร์เตอร์และแจ้งพนักงานของคีย์การ์ดสำรองห้องเก่าแอปเปิ้ล

คงสงสัยใช่ไหมว่าทำไมห้องของแอปเปิ้ลมันไม่คืน เพราะนางให้เหตุผลว่าจะเก็บไว้ถ้าวันไหนนัดเจอพวกเราและไปดื่มจะได้มีที่พัก ตอนแรกผัวมันก็ไม่ยอม นางก็เลยจัดให้ผัวนางจนพี่แม็ททิวต้องยอมอนุญาต

หลังจากได้คีย์การ์ดสำรองเธอจึงเดินตรงไปที่ลิฟท์ ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออกฉันจึงเดินเข้าไปด้านใน และกดชั้นที่ต้องการจะขึ้น ลิฟต์เคลื่อนตัวขึ้นไปไม่นานก็ถึงชั้นที่ฉันกดไว้และเปิดออก

เธอจึงก้าวขาเดินออกมาจากลิฟต์เดินตรงไปที่ห้องเก่าของแอปเปิ้ล ใช้คีย์การ์ดสแกนและเปิดประตูห้องเข้าไปด้านใน พอเดินเข้ามาในห้องของแอปเปิ้ล เธอก็รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำและเปิดน้ำฝักบัวและนั่งลงร้องไห้เสียใจที่เขาทำกับเธอแบบนั้น

หลังจากที่เธอปล่อยให้สายน้ำช่วยชำระร่างกายและความเสียใจ จนเธอลุกขึ้นและถอนเสื้อที่เปียกออกและทำความสะอาดร่างกาย ฉันใช้มือขัดเช็ดถูรอยแดงที่คาเรนฝากไว้ตามตัว

ไม่นานฉันก็อาบน้ำเสร็จและเดินออกมาจากห้องน้ำ เดินมาหาชุดที่แอปเปิ้ลมันทิ้งเอาไว้มาสวมใส่ ไม่นานเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น

#แอปเปิ้ล

(ฮัลโหล ส้มหวานมึงเป็นอะไร!!??)

"ฮัลโหล มึงออกมาเจอกูหน่อย"

(ตอนนี้พี่แม็ททิวพากูและลูกมาเที่ยว พรุ่งนี้กูถึงจะกลับ ตอนนี้มึงก็พักอยู่ที่คอนโดกูไปก่อน)

"เออ"

(ถ้ากูกลับไปเมื่อไหร่มึงเล่าให้กูฟังให้หมดด้วย)

"อื้ม"

พอคุยกับแอปเปิ้ลเสร็จมันก็วางสายไป ฉันจึงเดินมาที่เตียงนอนเพื่อพักผ่อน และไหนจะเสียงข้อความจากอีรีซี่และฮาโมนี่ที่ไม่สามารถมาหาเธอได้ตอนนี้ เธอจึงวางมือถือลงและนอนหลับไปอย่างเหนื่อยล้า

09:00 น.

ผมรู้สึกตัวขึ้นหลังจากเริ่มรู้สึกปวดหลังและเอวจากศึกรักเมื่อคืนกว่าผมจะยอมปล่อยส้มหวานเป็นอิสระก็ปาไปตีสามกว่า พอผมคิดถึงคนตัวเล็กที่น่าจะนอนอยู่ที่พื้น มันทำให้ผมต้องรีบหันไปมองคนด้านข้างก็ต้องตกใจ

"เมีย!!!???"

ผมดีดตัวลุกขึ้นนั่งและเริ่มลุกขึ้นยืนเดินออกตามหาส้มหวาน ผมเดินเข้าไปในห้องนอน ห้องน้ำ และห้องครัว กับไม่เจอส้มหวานในห้อง มันทำให้ผมรู้สึกร้อนใจและก้มลงหยิบเสื้อผ้าของตัวเองมาสวมใส่ ก่อนที่จะรีบร้อนวิ่งออกจากห้องของส้มหวานไปทันที

ผมวิ่งตรงมาที่ลิฟต์ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออก ผมจึงเดินเข้าไปด้านในและกดปุ่มลงด้านล่าง ลิฟต์เคลื่อนตัวลงมาเรื่อยๆ

ติ้ง!!

ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออกผมจึงรีบเดินออกมา ก่อนจะมุ่งหน้าตรงไปที่ร้านของเธอ ผมเดินออกมาจากคอนโดเดินไปที่ร้านกาแฟ ที่ตอนนี้เริ่มมีลูกค้าเดินเข้าไปในร้านบ้างแล้ว

ผมจึงเดินเข้าไปในร้านและสอดส่องมองหาส้มหวานเผื่อเจอเธอมาทำงาน จังหวะที่ผมกำลังใช้สายตามองหาอยู่นั้น ก็รู้สึกถึงแรงสะกิดจากด้านหลังทำให้ผมหันไปมอง

"มองหาอะไร!!??"

"ส้มหวาน....ส้มหวานมาทำงานไหมวันนี้??"

"ไม่...กูกำลังจะมาถามมึงเหมือนกันว่ารู้ไหมว่า ส้มหวานมันไปไหน??"

ผมเงียบไม่ตอบคำถามของหลินหลินและรีบเดินออกจากร้านกาแฟทันที โดยไม่สนใจเสียงร้องเรียกของหลินหลินที่ตะโกนเรียกผม