POTTY3 ลิขิตรัก [END] นิยาย บท 37

หลังจากที่คาเรนพาฉันเดินกลับเข้ามาในบ้าน ฉันจึงเดินเข้าไปในครัวกอนจะชงโกโก้ร้อนๆ เพื่อทำให้ร่างกายอุ่นขึ้น ถึงแม้อากาศจะไม่ค่อยหนาวมากก็ตามแต่

ไม่นานฉันก็ชงโกโก้ร้อนสองแก้วเสร็จ ก็เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับหยิบแก้วโกโก้ร้อนออกมาส่งให้คาเรนที่นั่งอยู่

"ขอบคุณครับ" คาเรนเอื้อมมือไปรับแก้วที่เธอส่งมาให้ ก่อนจะกล่าวขอบคุณเธออย่างมีมารยาทและยกขึ้นจิบช้าๆ

"โอ้ยยยร้อน!!!!"

"ทำไมไม่เป่าให้หายร้อนก่อน แล้วค่อยดื่ม" ฉันพูดเสร็จก็ส่งทิชชู่ไปให้คาเรน ก่อนจะนั่งลงโซฟาตัวข้างๆกับเขา ก่อนที่เธอจะก้มหน้าเป่าน้ำโกโก้ร้อนและจิบช้าๆ

หลังที่ฉันและคาเรนนั่งจิบโกโก้ร้อนจนหมดแก้ว เขาก็อาสาจะเป็นคนเอาแก้วไปเก็บและทำความสะอาดเอง ฉันก็พยักหน้ารับและเดินดูทีวีแก้เบื่อ

"เมื่อไรมึงจะปล่อยให้กูกลับบ้าน!!??" ฉันที่นั่งดูทีวีกับคาเรนก็รู้สึกเบื่อ และหันไปถามคาเรนเมื่อไหร่เขาจะยอมปล่อยเธอไป

"ไม่!!" คาเรนตอบปฏิเสธเสียงแข็งและหันมาจ้องมองหน้าเธออย่างไม่พอใจ

"ทำไม!!??" ฉันไม่สนใจท่าทางของเขาและถามหาเหตุผลที่ ทำไมเขาถึงไม่ยอมปล่อยเธอไป

"มึงเป็นเมียกู"

"เมีย!!?? เหอะ!! มึงก็ได้น้องสาวกูเป็นเมีย และน้องกูก็ท้อง" ฉันหัวเราะออกและบอกคาเรนตามความจริง

"ไม่ใช่!!! มึงเป็นเมียกูคนเดียว!!!" คาเรนก็ยัคงตอบปฏิเสธและไม่คิดจะรับผิดชอบส้มจี๊ด

"แล้วน้องกูล่ะ ไหนจะเด็กในท้องอีก มึงอย่ามาเห็นแก่ตัวหน่อยเลย!!??" ฉันเริ่มรู้สึกหงุดหงิดและโมโห ที่เขาปัดความรับผิดชอบแบบนี้

"กูไม่เคยไปมีอะไรกับน้องมึงเลย กูพูดจริงๆ!!" คาเรนพยายามอธิบายและพูดความจริงออกมา

"มึงแม่งเชี้ยยยเลยวะ!! จะไม่รับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองทำ!!!"

"จะให้กูรับได้ไงว่ะ!!!! เพราะกูไม่เคยมีอะไรกับน้องมึง เข้าใจไหม!!!" คาเรนเริ่มจะมีน้ำโมโหที่พยายามบอกและอธิบายให้เธอฟัง และดูเหมือนยิ่งเขาอธิบายยิ่งดูเหมือนเขาปัดความรับผิดชอบ

ฉันหมดคำพูดที่จะคุยกับคนแบบคาเรน ยิ่งพูดยิ่งคุยยิ่งทำให้อารมณ์ของเธอหงุดหงิด และโมโหมาก เธอจึงลุกขึ้นยืนจากโซฟาและเดินหนีเขา

"จะไปไหน!!?? เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย!!??"

"คุย!?...กูไม่มีอะไรจะคุยกับคนเชี้ยๆแบบมึง!!!" ฉันไปหันมองคาเรนเล็กน้อย ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจและเดินออกมาจากตรงนั้น

หมับ!!!

"เออๆ!!! กูมันเชี้ยย!!!" คาเรนที่หมดความอดทน ก็ลุกขึ้นยืนเดินตรงเข้าไปจับแขนของส้มหวานจะกระชากให้เธอหันกลับมามอง

"มึงจะทำอะไรกู!!??" ฉันที่กำลังจะเดินหนีเขาออกมา ก็ต้องชะงักและไหนจะแรงกระชากแขนไม่ทันตั้งตัว ทำให้เธอหันไปชนหน้าอกของเขา

"ก็ในเมื่อมึงว่าๆกูเชี้ย กูเลว กูก็จะเชี้ยจะเลวให้มึงดู!!??" คาเรนบีบแขนของส้มหวานแน่นและก้มหน้ากระซิบข้างหู ก็ที่เขาจะจับแขนของเธอลากให้เดินตามเขาขึ้นมาบนห้อง

"ปล่อยกู!!!"

"กูเจ็บนะเว้ย!!!"

"บอกให้ปล่อยกูไง!!!"

ฉันตกใจจนโวยวายเสียงดังและขัดขืน แต่เพราะฉันเป็นผู้หญิงจะไปมีแรงสู้ผู้ชายตัวใหญ่ได้ไง เธอถูกคาเรนลากขึ้นมาบนห้อง ก่อนที่เขาจะผลักตัวเธอให้เข้าไปด้านใน

ปัง!!!

เสียงปิดประตูห้องเสียงดังทำให้ฉันตกใจจนหันกลับไปมองคาเรน ที่ตอนนี้จ้องมองเธออย่างเย็นชา

ก่อนที่เขาจะเดินก้าวเข้ามาหาเธอพร้อมกับถอดเสื้อผ้าออก จะเผลอให้เห็นกล้ามหน้าอกเปลือยเปล่าและซิกแพค

"จะทำอะไร!!??" ฉันถามคาเรนอย่างรู้สึกกลัว และเผลอก้าวถอยหลังหนีเขา ที่เขากาวขาเดินมาหาเธอ

"ในเมื่อมึงชอบด่าว่ากู เลว กูก็จะเลวให้ดู!!"

"ไม่!!! มึงอย่าทำแบบนี้กับกู!!??" ฉันจ้องมองใบหน้าของคาเรนอย่างหวาดกลัว เธอถอยหลังหนีเขาจึงชนเข้ากับขอบเตียงและล้มลงนอน

คาเรนกระโดดขึ้นคร่อมร่างบางที่ล้มนอนบนเตียง ส้มหวานก็ขัดขืน สองมือของเธอเหวี่ยงไปมาจนคาเรนเริ่มรำคาญ เขาปลดเข็มขัดออกและมัดมือทั้งสองข้างไว้หัวเตียง

"ปล่อยกูนะ!!??" ฉันพยายามดิ้นไปมาและมือทั้งสองข้างก็พยายามกระตุกกระชากให้เข็มขัดมันหลุดออก

คาเรนก้มลงมองร่างบางที่ดิ้นไปมา ก่อนที่เขาจะถอดเสื้อผ้าของส้มหวานออก ด้วยความที่ส้มหวานใส่ชุดบางทำให้เขาเผลอฉีกกระชากชุดออก จนทำให้ร่างบางเกิดรอยแดงจากแรงเสียดสีของเสื้อผ้า

"โอยยๆๆ มันเจ็บนะเว้ย" ฉันตกใจที่เขาฉีกกระชากเสื้อผ้าของเธอแบบนี้ เธอที่นอนเปลือยเปล่าเหลือ ชุดชั้นในลายลูกไม้สีขาวหน้าอกกระเพือมตามแรงหายใจ

ผมก้มหน้าลงซุบไซ้ซอกคอขาวไปมา ก่อนจะขบเม้มดูดจนเกิดเป็นรอยแดงทั้งสองข้าง ผมจูบไล้ลำคอลงมาถึงเนินอกอวบอิ่ม นิ้วมือลูบไล้ไปตามแผ่นหลัง

ก่อนจะปลดตะขอเสื้อในออกมา เผยให้เห็นทรวงอกเด่นอยู่ตรงหน้าผม ก่อนจะค่อยๆใช้ปากครอบครองยอดปทุมถันสีหวานของเธอ

จ๊วบบ จ๊วบบ จ๊วบบ

เสียงดูดยอดอกอย่างกับเด็กทารกที่หิวกระหาย มือก็บีบนวดหน้าอกอีกข้างไปมา ก่อนจะสลับไปมาสองข้าง

"อ๊าา....ดูด..แรง..ไป..แล้วว...อ๊ะ!"

"อ๊ะ...เบา...ซิ๊ดดดด"

"ฮื้มมๆ.."