POTTY3 ลิขิตรัก [END] นิยาย บท 39

หลังจากที่ผมพาส้มหวานมารักษาและรู้เรื่องที่เธอท้อง ตลอดเวลาที่อยู่ที่โรงพยาบาลผมดูแลส้มหวานเป็นอย่างดี ส่วนเรื่องรับผิดชอบลูกของเธอ ส้มหวานก็เอาแต่ปฏิเสธผมจนเราทะเลาะกันทุกครั้งที่ผมบอกจะ รับผิดชอบเธอ

"อาการคนไข้ดีขึ้นไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ"

"ครับคุณหมอ"

"ช่วงนี้คุณพ่อต้องดูแลคุณแม่ให้ดีนะครับ อย่างให้คุณแม่เครียด ส่วนเรื่องมีเพศสัมพันธ์ขอให้งดไปก่อนครับ"

"ครับ เข้าใจแล้วครับ"

"วันนี้ก็กลับบ้านได้เลยครับ และอย่าลืมไปรับยาบำรุงด้วยครับ หมอขอตัวก่อนครับ"

"ครับ ขอบคุณครับ" ผมกล่าวขอบคุณคุณหมอเสร็จ ก็เดินออกไปจากห้องคนไข้ทันที ผมจึงหันกลับมามองส้มหวานที่กำลังจะลุกลงจากเตียง

"จะไปไหน??" ผมรีบเดินเข้าไปช่วยส้มหวาน แต่เธอกับผลักมือผมอออก ก่อนจะเดินตรงเข้าห้องน้ำ ผมได้แต่ยืนรออยู่ที่หน้าห้องน้ำเพื่อรอให้เธอทำธุระส่วนตัวเสร็จ

ไม่นานประตูห้องน้ำก็เปิดออกพร้อมร่างบางที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมจึงเดินตามส้มหวานออกจากห้องคนไข้

ผมเดินพาส้มหวานมาที่รถก่อนจะเปิดประตูรถให้เธอเข้าไปนั่งด้านใน ผมเดินมาฝั่งคนขับและเปิดประตูรถเข้าไปก่อนจะขับรถออกมาทันที

ไม่นานรถก็เลี้ยวเข้ามาจอดที่ลานกว้าง ตลอดทางเราสองคนไม่มีอะไรพูดคุยกัน พอรถจอดส้มหวานก็เปิดประตูรถเดินเข้าไปในบ้านทันที

"เฮ้อออ" ผมได้แต่ยืนมองตามร่างบางเดินเข้าไปด้านใน ผมถอนหายใจอย่างยอมแพ้ก่อนจะเดืนตามเข้าไปในบ้าน

"กลับมาแล้วหรอครับ!!?? คุณส้มหวานเป็นอะไรบ้างไหมครับ" ผู้ดูแลบ้านที่เข้ามาทพำความสะอาดและตรวจความเรียบร้อย ก่อนจะถามผู้เป็นนายที่เดินเข้ามาทีหลัง

"ไม่เป็นอะไรมากหรอครับ แล้วนี่เธอไปไหนครับ!!??" ผมเดินเข้ามาในตัวบ้านก็เห็นคุณลุงที่ดูแลบ้าน ก่อนจะมองหาส้มหวานและถามขึ้น

"คุณส้มหวานเธอขึ้นห้องไปแล้วครับ ตอนบ่ายให้ลุงทำอะไรให้ทานไหมครับ!!??"

"ไม่เป็นไรครับคุณลุง"

"ถ้าคุณชายอยากต้องการอะไรเพิ่ม เรียกลุงได้ตลอด" คุณลุงผู้ดูแลบ้านพูดเสร็จ จึงเดินออกจากบ้านไปทันที

ผมจึงเดินขึ้นบันไดมาที่ห้องห้องนึง เพราะคิดว่าส้มหวานเธอน่าจะอยู่ที่ห้องนั้น ผมจึงเอื้อมมือไปเปิดประตู

แอ๊ดด....

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงเดินเข้ามา ผมเห็นส้มหวานเธอกำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มสีชมพูอยู่ที่เตียงนอน

"มีอะไร!!??" ส้มหวานถามขึ้นโดยที่ไม่ได้หันมามองที่ผม

"เรื่อลูกของเรา!!??" ผมไม่รอช้าจึงเดินเข้าไปหา ผมล้มตัวนั่งลงไปเตียงข้างๆเธอก่อนจะพูดเรื่องลูกกับเธอ

"ไม่มีคำว่าลูกของเรา!! เขาเป็นลูกของฉันคนเดียว" เธอปิดหนังสือลงก่อนจะหันมาปฏิเสธเสียงแข็งอย่างไม่พอใจ

"แต่ผมเป็นพ่อของเขาเหมือนกัน!!!"

"ลูกกูเขาไม่จำเป็นต้องมีพ่อหรอก!!"

"มึงจะทำแบบนี้กับลูกไม่ได้นะ" ผมเริ่มหมดความอดทน เธอเอาแต่ปฏิเสธผมเรื่องลูกในท้องของเธอ

"เหอะ!! กูไม่ยอมให้ลูกกูมีพ่อคนเดียวกับน้องสาวหรอกนะ!!??"

"ต้องให้กูพูดอีกกี่ครั้ง!!??" ผมไม่เข้าใจเธอเลย

"กูไม่เคยมีอะไรกับน้องสาวของมึงเลย!!??" ทำไมเธอถึงเอาแต่คิดว่าผมมีอะไรกับน้องสาวของเธอตลอด

เธอเงียบไม่พูดอะไรก่อนที่จะล้มตัวลงนอนเพื่อต้องการปิดสนทนา ผมที่เห็นเธอล้มตัวลงนอนถึงกับยอมแพ้ เดินออกมาจากห้องเพื่อให้เธอได้พักผ่อน

หลังจากวันนั้นที่ผมและเธอมีปากเสียงกัน เราก็ไม่ได้พูดเรื่องลูกกันอีกเลย

3 เดือนผ่านไป.....

ตอนนี้ฉันท้องได้ 3 เดือนแล้ว และตลอดเวลา 3 เดือนนี้เขาก็ยังเข้ามาคุยกับฉันเรื่องลูกตลอดแต่ทุกครั้งที่คุยกันเรามักก็ทะเลาะกันตลอด จนสุดท้ายเขาก็ยอมแพ้แล้วก็เลิกคุยเรื่องนี้

3 เดือนมานี้เขามักจะดูแลเธอดี ไปรับไปส่งเธอที่โรงพยาบาลตลอดและวันนี้ก็เช่นกัน ที่เขาพาเธอมาหาหมอ

หลังจากที่ฉันอัลตร้าซาวด์เสร็จ และกลับมาจากโรงพยาบาล

"ทานอะไรไหม!!??" คาเรนถามขึ้นหลังจากที่กลับมาจากโรงพยาบาล

"อะไรก็ได้!!" ฉันพูดเสร็จก็เดินไปนั่งที่โซฟาเพื่อพักผ่อน คาเรนพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อทำอาหารให้เธอทาน

ไม่นานคาเรนก็เดินออกมาจากห้องครัว เธอมาตามเธอไปกินอาหารกลางวัน ฉันจึงลุกขึ้นยืนและเดินตรงเข้าไปที่โต๊ะกับข้าว

ก่อนจะก้มลงมองดูเมนูที่เขาทำ มื้อนี้ขอทำปลาย่างกับผักลวดและยังมีน้ำผลไม้