ปฏิเสธรักสามีขี้อ้อน นิยาย บท 17

โป๋มู่หานนิ่งไปเล็กน้อย เธอจึงอาศัยจังหวะนี้ ดิ้นหลุดจากโป๋มู่หาน ทั้งยังก้าวขา เตรียมจะวิ่งชนชายหนุ่ม!

โป๋มู่หานหันหลบอย่างรวดเร็ว เส้นเลือดบนขมับผุดขึ้นมาเต้นตุบๆ

“หลินเอินเอิน！”

เขาไม่รู้เลยว่า จะมีวันที่เธอกล้าต่อปากต่อคำ และคิดจะลงไม้ลงมือกับเขาแบบนี้

หลินเอินเอินแสยะยิ้ม “คุณโป๋ คุณฟู่รอฉันอยู่ ขอตัวก่อนนะ”

ขณะที่พูด เธอก็เตรียมก้าวเดินออกไปข้างนอก

เส้นเลือดบนขมับของโป๋มู่หานเต้นตุบๆรุนแรงยิ่งกว่าเดิม แต่ว่าในครั้งนี้เขาไม่ได้จับเธอไว้ หลินเอินเอินในตอนนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าเธอเป็นคนละคน เขายิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงที่อยู่ด้วยกันมาตลอดสามปีคนนั้นเสแสร้งมาตลอด

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ เพราะเธอมองออกว่าคงไม่ได้ประโยชน์อะไรจากที่นี่ เลยคิดที่จะเผยธาตุแท้อย่างนั้นเหรอ?

ไม่สิ มันต้องเป็นวิธีหลอกเหยื่อให้ตายใจแน่ๆ！

อย่าคิดว่าเป็นแบบนี้ แล้วเขาจะเปลี่ยนใจ ปล่อยให้เธอบีบเล่นได้ง่ายๆ!

เขาจ้องเขม็งไปที่เธอ หลินเอินเอินจับลูกบิด แต่เพียงแค่จับเอาไว้เท่านั้น ไม่ได้ออกแรงกดลงไป อีกทั้งยังหันหน้ามาอย่างช้าๆ

โป๋มู่หานแสยะยิ้ม เขารู้ว่าเธอกำลังเล่นลูกไม้

ผู้หญิงคนนี้เหลี่ยมจัดอย่างที่คิดไว้จริงๆ！

หลินเอินเอินมองมาที่โป๋มู่หานอย่างเฉยชา “ถ้าคุณโป๋กังวลเรื่องชื่อเสียงและผลประโยชน์ของโป๋ซื่อกรุ๊ป ก็ถือโอกาสรีบหย่ากับฉันเร็วๆซะ นอกจากวันเซ็นใบหย่า ก็อย่ามารุกรานชีวิตฉันอีก เรามาจากลากันดีๆเถอะ”

พูดจบ เธอก็ไม่หันกลับไปมองโป๋มู่หานอีก เปิดประตูเดินออกไปข้างนอกทันที

ทว่า….จู่ๆหางตาของเธอก็เหลือบไปเห็นเงาของใครคนหนึ่งรีบหลบเข้ามุมไวๆ

ถึงอีกฝ่ายจะไหวตัวเร็ว แต่เธอก็ยังสังเกตเห็นชายกระโปรงสีอ่อนอยู่ดี เป็นหลินโย่วหชิงสินะ

แววตาของเธอทอแววเยือกเย็น จากนั้นก็หันหลังเดินกลับไปที่ห้องอาหารของตัวเอง