ปฏิเสธรักสามีขี้อ้อน นิยาย บท 13

เจียงโหรวลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาโป๋มู่หาน เธอยกมือขึ้นต่อยไหล่โป๋มู่หานอย่างแรง แล้วพูดอย่างผิดหวังว่า “นั่นก็เป็นเพราะนายทำให้เธอเสียใจ ไอ้ลูกกระต่าย รีบไปง้อหลานสะใภ้ของฉันกลับมา!”

“คุณย่า เรื่องนี้ ผมตัดสินใจแล้ว” สีหน้าของโป๋มู่หานมืดมนลง

“นาย...!!! นายอยากให้ฉันโมโหจนตายใช่ไหม!”

พูดจบเธอก็แสสร้งเป็นลม โป๋ซงจึงพูดอย่างงเคร่งขรึมว่า “พอได้แล้ว คุณย่าของนายไม่สบาย ฉันพาเธอกลับก่อนดีกว่า นางเองก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว เรื่องของตัวเองก็ตัดสินใจเองเถอะ”

“ครับ”

สีหน้าของเจียงโหรวมืดมนลง เธอยังจะเป็นลมได้ไง! ไม่รอให้เธอพูดอะไร โป๋ซงก็ลากเธอออกไปข้างนอกทันที

“ปล่อยฉันนะ ฉันยังพูดไม่จบ!”

แต่เธอไม่มีแรงเท่าโป๋ซง เธอหันหน้ากลับมาด้วยความโมโห “ฉันไม่อนุญาตให้พวกเขาหย่ากันเด็ดขาด!”

ทันใดนั้น ในห้องทำงานก็เหลือแค่โป๋มู่หานคนเดียว เขาก้มหน้าลง เห็นแหวนที่ถืออยู่ในมือ เพื่อให้ทุกคนรู้ว่าเขากับหลินเอินเอินเป็นสามีภรรยากัน เขาใส่แหวนวงนี้ตลอด และทุกครั้งที่เขาเห็นมันเขาก็จะรำคาญ

เขาขมวดคิ้ว ถอดแหวนออกแล้วโยนลงถังขยะ

แต่ว่า... รู้สึกว่านิ้วว่างเปล่า โป๋มู่หานขยับนิ้ว คิดว่าอาจเป็นเพราะเพิ่งถอดแหวนออก ผ่านไปไม่นาน เขาก็เริ่มทํางานอีกครั้ง

ห้าวันต่อมา ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

สองสามวันนี้ที่หลินเอินเอินเอาแต่อยู่ที่บ้าน บางครั้งก็คุยกับมู่เซวียน บางครั้งก็คุยงานกับซูเหมี่ยว

หลังจากวันนั้นที่กินข้าวกับฟู่จิ่งเหนียน พวกเขาก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย แต่วันนี้เธอได้รับข้อความวีแชทจากฟู่จิ่งเหนียน

ฟู่จิ่งเหนียน [คุณยวนเหว่ย มีเวลาออกมากินอาหารเย็นด้วยกันไหม]

หลินเอินเอิน [ประธานฟู่ว่างมากเหรอคะ]

ฟู่จิ่งเหนียน [ผมมีเวลาให้คนสวยตลอด]