ปฏิเสธรักสามีขี้อ้อน นิยาย บท 20

“แน่นอนว่าไม่” ฟู่จิงเหนียนยิ้มขำ จากนั้นก็ผ่อนคันเร่ง เขากวาดตามองโป๋มู่หานที่กำลังรอไฟแดง

จากนั้นก็เลี้ยวไปทางขวาตามคันข้างหน้า

ตลอดทาง หลินเอินเอินไม่มีอารมณ์จะพูดอะไรทั้งนั้น มีแค่ฟู่จิงเหนียนที่พูดขึ้นมาเป็นพักๆ จนกระทั่งขับมาถึงใต้ตึกคอนโดของหลินเอินเอิน เธอถึงได้หันไปมองชายหนุ่มแล้วเอ่ยพูด “ขอบคุณประธานฟู่ที่มาส่ง”

ฟู่จิงเหนียนยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น “มันเป็นเรื่องที่ผมควรทำอยู่แล้ว คืนนี้คุณรีบพักผ่อนซะนะ ถ้าอยากให้ช่วยอะไร ก็โทรหาผมได้ตลอดเวลา”

หลินเอินเอินทำเพียงพยักหน้า จากนั้นก็ลงจากรถไปเงียบๆ

ฟู่จิงเหนียนมองตามแผ่นหลังของเธอ พร้อมกับหรี่ตาลง ผู้หญิงนี้มีแต่ความน่าค้นหา ไม่รู้ว่าโป๋มู่หานเผลอทำสิ่งล้ำค่าหลุดมือไปแบบนี้แล้ว จะเสียใจในภายภาคหน้าหรือเปล่า?

จิ๊

แต่เขาเก็บได้แล้ว ยังไงก็ไม่ยอมปล่อยไปหรอก

หลินเอินเอินเดินออกมาจากลิฟต์ได้ไม่ทันไร เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพร้อมๆกับเปิดประตู จึงเห็นว่าเป็นคุณย่าที่โทรมา แววตาพลันก่อเกิดความประหลาดใจ

เธอเดินเข้ามาในห้อง แล้วจึงกดรับสาย “คุณย่า”

“เอ้อ เอินเอิน ช่วงนี้ทำอะไรอยู่ คิดถึงย่าบ้างหรือเปล่า?”

แววตาของหลินเอินเอินวูบไหว ขณะที่เปลี่ยนรองเท้า เธอก็พูดยิ้มๆออกมาว่า “คิดถึงสิคะ ฉันคิดถึงคุณย่าตลอดเวลาเลย”

เจียงโหรวหัวเราะฮ่าๆออกมา “ไอ้หยา ยัยเด็กคนนี้กลายเป็นคนปากหวานตั้งแต่เมื่อไหร่?”

หลินเอินเอินยิ้ม แล้วเดินไปนั่งที่โซฟา “คุณย่าโทรมาหาฉันมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?”

“ยัยนี่พูดอะไรกัน！เพิ่งชมว่าปากหวานไปหยกๆ ทำไม ไม่มีเรื่องอะไรฉันก็โทรหาแกไม่ได้เหรอ?”

คุณย่ามักจะมีนิสัยเด็กแบบนี้เสมอ อีกอย่างที่พูดออกมาก็แค่แกล้งงอนแค่นั้น หลินเอินเอินหัวเราะ “ไม่ใช่ซะหน่อย คุณย่าเข้าใจผิดแล้ว”