ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 109

" ไม่ได้นะคุณเตชิน คุณอย่าทำแบบนี้ ปล่อยฉันกับลูกไปเถอะนะ "

พิมขอร้องอ้อนวอนให้เขาปล่อยเธอไม่หยุด

แต่เขากลับนิ่งเฉย

รตีลงจากรถแล้วแอบเดินถามเตชินเข้ามาในโรงพยาบาล

ก่อนหน้านี้เธอไปหาเตชินที่บ้าน เห็นเตชินขับรถออกจากบ้าน เธอจึงให้คนขับรถ ขับตามเตชิน

เธอใส่แว่นสีดำปกปิดดวงตาและใส่แมสก์ปกปิดหน้าเอาไว้ไม่ให้เตชินรู้ว่าเป็นเธอ

พิมที่อยู่ในอ้อมแขนของเตชินเธอทั้งตีทั้งข่วนเขาจนเธอน้ำตาไหลพราก

แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครืออย่างจนปัญญาด้วยความหวาดกลัว

" คุณเตชิน คุณจะฆ่าเขาไม่ได้ เขาเป็นลูกของคุณไม่ใช่ลูกของคุณป๊อบอย่างที่คุณเข้าใจ เขาเป็นลูกของคุณจริงๆ "

ได้ยินดังนั้นเตชินก็หยุดชะงักไป รตีได้ยินก็ช็อกไปเช่นกัน

แล้วแววตาของเธอก็กลายเป็นดุร้ายเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา

เตชินมองหน้าพิมแล้วเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้ง

" คุณพูดว่าไงนะ "

พิมมองเขาแล้วเอ่ยเสียงสั่น

" เขาเป็นลูกของคุณ คุณวางฉันลงก่อนได้มั้ยแล้วฉันจะอธิบายให้ฟัง "

เตชินวางเธอลง พอเธอเป็นอิสระจากมือของ

เขาเธอก็วิ่งหนีไปทันที

เตชินเห็นเธอวิ่งหนีไปเขารู้สึกเจ็บใจมากที่ถูกหลอกจึงวิ่งตามเธอออกไป

แล้วคว้าข้อมือเธอมาจับไว้นำตัวเธอกลับมาอีกครั้งพร้อมกับเอ่ยอย่างอารมณ์เสีย

" คุณจะไปไหนพิม สนุกมากหรือไงที่หลอกผม "

พิมสบตาเขาอย่าวแน่วแน่แล้วพูดความจริงออกมา

" ฉันไม่ได้หลอกคุณ เขาเป็นลูกของคุณจริงๆ คืนนั้นที่คุณไปส่งฉันที่โรงเรียน หลังจากนั้นฉันยุ่งมากจนตั้งท้องเขาโดยไม่รู้ตัว "

เตชินได้ยินดังนั้นก็ยิ้มขึ้นที่มุมปากเหมือนฟังเรื่องตลกแล้วเอ่ย

" พิมคุณคิดว่าผมโง่มากหรือไง "

พิมจ้องหน้าเขาแล้วเอ่ยด้วยความโมโห

ที่เธอพูดความจริงแต่เขากลับยิ้มเยาะเธอ

" คุณโง่จริงๆค่ะ ฉันบอกความจริงกับคุณหมดแล้วแต่คุณกลับไม่เชื่อฉัน "

" ถ้าเขาเป็นลูกผมจริงแล้วทำไมคุณต้องหนีด้วย "

เตชินขึ้นเสียงใส่พิม พิมก็ยิ้มขึ้นที่มุมปากแล้วเอ่ยถามกลับ

" ทำไมฉันต้องหนีงั้นเหรอ คุณคิดว่าฉันจะอยากอยู่ในที่ที่ไม่มีใครบ้างจริงใจกับฉันเลยอย่างงั้นเหรอ

ตั้งแต่ฉันอยู่บ้านคุณ คุณเคยทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัย

เคยทำให้ฉันรู้สึกสบายใจและอยู่อย่างมีความสุขสักครั้งมั้ย "

จากนั้นพิมก็ส่ายหน้าอย่างผิดหวังแล้วเอ่ยตอบตัวเองว่า

" ไม่เลย! ตลอดเวลาที่ฉันอยู่กับคุณ

ไม่โมโห ก็โกรธ

ไม่โกรธ ก็กลัว ถ้าไม่กลัวก็มีแต่หวาดระแวง

คุณทำให้รู้สึกไม่ปลอดภัยเลย

แล้วยังด้อยค่า ด้อยศักดิ์ศรีฉันอีก

เพราะแบบนี้ฉันถึงอยากหนีตลอดเวลาไง "

เตชินคล้ายจะใจอ่อนแต่กลับจับข้อมือเธอแน่นขึ้นแล้วเอ่ยอย่างเย็นชา

" คุณคิดว่าผมจะเชื่อคำพูดของคุณอีกเหรอ

คุณคิดว่าผมไม่รู้หรือไง

ที่คุณพูดว่ามันเป็นลูกผม เพราะคุณรู้ว่าผมจะไปเอามันออก

คุณถึงบอกว่ามันเป็นลูกผมเพื่อที่คุณจะได้ปกป้องชีวิตมันไง

คนอย่างคุณฉลาดขนาดนั้น มีหรือที่จะยอมให้เกิดความผิดพลาด

จนปล่อยให้ตัวเองตั้งท้องลูกของผมได้

ยังไงซะวันนี้คุณก็ต้องเอามารหัวขนนี่ออกไปจากท้องของคุณ "

พิมจ้องหน้าเขาด้วยแววตาผิดหวังที่แฝงไปด้วยความแข็งกร้าว

เผยสัญชาตญาณความเป็นแม่พร้อมสู้คนเพื่อปกป้องลูกในท้องแล้วเอ่ยอย่างเยือกเย็น

" คุณเตชินคุณอย่ามาเสียใจทีหลังนะ "

เอ่ยจบเธอก็ก้มลงไปกัดมือของเตชินอย่างแรงจนเลือดออก

เตชินเจ็บจนเผลอปล่อยมือจากเธอ

เมื่อได้อิสระเธอก็วิ่งหนีไปอย่างสุดชีวิต

พร้อมกับพึมพำในใจ

[ ลูกอดทนไว้นะ ลูกแม่ต้องแข็งแรง แม่จะพาลูกหนีไปจากพ่อใจอำมหิตคนนี้ แม่จะพาอยู่ไปอยู่ในที่ๆปลอดภัย เข้มแข็งไว้นะ ]

ท้องของเธอเพิ่งจะสามเดือน ยังอยู่ในไตรมาสที่ต้องระมัดระวังอยู่ เธอรู้สึกเป็นห่วงเขามาก

เธอเคยคิดที่จะทำแท้งเขาก็จริง แต่พอได้อยู่กับเขาทุกวัน

ไปฝากครรภ์แล้วรับรู้ถึงการเติบโตของลูกในท้อง

ความคิดที่จะทำแท้งถูกแทนที่ด้วยความรักและความผูกพันธ์

เธอเฝ้าทะนุถนอมเขาอย่างดี อยากให้เขาออกมาลืมตาดูโลก ให้เขาได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

[ ใครที่คิดจะฆ่าลูกของแม่ แม่จะไม่มีวันอภัยให้พวกมันเด็ดขาด ]

พิมในตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากแม่เสือหวงลูก

ที่พร้อมจะปกป้องลูกจากทุกภัยอันตรายที่ย่างกรายเข้ามาใกล้ลูกของเธอ