ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 110

ในห้องผ่าตัด

หลังจากผ่าตัดเสร็จอยู่ๆพิมก็หยุดหายใจไป เนื่องจากเธอเสียเลือดมาก

และแท้งบุตรในขณะที่ประสบอุบัติเหตุทำให้ร่างกายไม่สามารถทนพิษบาดแผลไหว

ในตอนที่เธอยังมีลมหายใจโรยริน จิตสุดท้ายของเธอคล้ายกับรับรู้ได้

ว่าตัวเองสูญเสียลูกไปแล้ว คลื่นความเศร้าโศกถาถมความเสียใจเข้ามาสาดใส่

ทำให้เธอไม่มีกำลังใจที่จะอยากมีชีวิตอยู่ต่อ

เพราะเธอตั้งใจจะพาลูกของเธอหนีไปอยู่ในที่ปลอดภัย ไม่คิดว่าจะเป็นการพาเขามาตายจาก

แล้วหมอก็รีบทำการช่วยชีวิตเธออีกครั้งอย่างสุดความสามารถ

ใช้เวลาอยู่นานเธอก็ไม่กลับมาหายใจ คลื่นหัวใจเป็นเส้นตรงไม่ขยับเขยื้อนเลย

สีหน้าหมอแสดงถึงความจนปัญหาด้วยความผิดหวังแล้วเอ่ยเสียงเศร้า

" แจ้งญาติคนไข้เถอะ "

" ค่ะ "

พยาบาลเอ่ยตอบแล้วเดินออกไปจากห้องผ่าตัด

" ผ่าตัดเสร็จแล้วแท้ๆ ไม่คิดว่าคนไข้จะมาเสียชีวิตในขณะที่เราเพิ่งจะมีความหวังขึ้นมา "

พยาบาลสาวคนหนึ่งเอ่ยอย่างผิดหวัง

เพราะในตอนแรกพวกเขาก็ทำใจไว้แล้วว่าคนไข้อาจจะไม่รอด

แต่พวกเขาต่างก็ตั้งใจช่วยชีวิตพิมอย่างสุดความสามารถมากจนเธอกลับมาหายใจอีกครั้ง

ความจริงพิมหยุดหายใจตั้งแต่ตอนเกิดเหตุแล้ว

หมอจึงเอ่ยอย่างสุขุมว่า

" บางทีจิตสุดท้ายของคนไข้อาจจะรับรู้ได้ถึงการสูญเสียลูกในท้อง

ทำให้เสียใจอย่างมากจนทำให้ตัวคนไข้ไม่มีกำลังใจ ไม่สู้ที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ "

ใบหน้าที่เคยงดงามกลายเป็นขาวซีดไร้วิญญาณสถิตในร่างกาย

พอพยาบาลเปิดประตูออกมาหาเตชิน

เมื่อเตชินเห็นสีหน้าของพยาบาลเขาก็รู้สึกใจแป้วแปลกๆ

แล้วเขาก็รีบลุกขึ้นถามพยาบาลทันทีด้วยความรู้สึกกระวนกระวายใจ

" คุณพยาบาลภรรยาของผมเป็นยังไงบ้างครับ "

พยาบาลมองหน้าเตชินด้วยสีหน้าเศร้าแล้วเอ่ย

" เสียใจด้วยค่ะ ภรรยาของคุณเสียชีวิตแล้ว

ทางเราพยายายามยื้อชีวิตไว้อย่างสุดความสามารถแล้วค่ะ "

ได้ยินดังนั้นเตชินถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงไปกับพื้นอย่างรับไม่ได้กับสิ่งที่ได้ยิน

คล้ายกับมีหอกและทวนดาบนับหมื่นเล่มทิ่มแทงเข้ามากลางอกของเขาจนพูดไม่ออก

เขาเจ็บปวดทรมานใจและเสียใจมากจนหัวใจแตกสลาย

คล้ายเลือดที่หล่อเลี้ยงหัวใจไหลทะลักออกมาจากใจจนหมดสิ้น

ทำให้ใจหวิวจนแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว

ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจอาบไปด้วยน้ำตา

แล้วพึมพำออกมาด้วยความสิ้นหวังอย่างคนไร้สติกลายเป็นคนฟั่นเฟือนไปชั่วขณะ

" พิมคุณอย่าใจร้ายกับผมแบบนี้ ผมรับมันไม่ไหว

คุณทิ้งผมครั้งแล้วครั้งเล่าผมไม่ว่า

แต่คุณอย่าทิ้งผมด้วยวิธีแบบนี้ ได้โปรด

ถ้าสวรรค์มีจริง ช่วยส่งเธอกลับมาให้ผมที

ผมขอร้อง

อย่าพาเธอไปจากผม คืนเธอมาให้ผมๆ "

เตชินร้องให้คร่ำครวญเสียใจอย่างไม่อายใครแล้ว

ทางด้านณัชชา พอรู้ว่าพิมประสบอุบัติเหตุ

เธอก็รีบมาที่โรงพยาบาลทันที

เห็นสภาพเตชินนั่งร้องให้ทรุดตัวลงบนพื้น

ทำให้เธอหดหู่ใจมากไม่เคยเห็นเขาร้องให้

และดูท้อแท้สิ้นหวังขนาดนี้มาก่อน

เธอเดินเข้าไปใกล้เขาแล้วเอ่ยขึ้น

" พี่เตชิน พี่ใจเย็นๆนะ คุณพิมจะต้องปลอดภัย "

เตชินส่ายหัวแล้วเอ่ยด้วยแววตาล่องลอย

" พิมไม่อยู่แล้วณัชชา พิมไม่หายใจแล้วเธอเข้าใจมั้ย พิมทิ้งผมไปแล้วจริงๆ "

ได้ยินดังนั้นณัชชาก็ช็อกไปและหยุดหายใจไปชั่วขณะหนึ่ง

" คุณ...คุณพิมเธอตายแล้วเหรอ "

เตชินหลับตาลงพิงผนังห้องผ่าตัดฉุกเฉินด้วยความเจ็บปวดใจอย่างสิ้นหวังและอยากตายไปพร้อมๆกับพิม