ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 140

ณัชชาปล่อยตัวโทรม กินไม่ได้ นอนไม่หลับ

จนขอบตาดำหน้าซีด

กลางวันทำงานพอตกกลางคืนก็เอาแต่ดื่มย้อมใจราวกับไว้อาลัยให้ความเจ็บปวดในห้องคนเดียว

สามวันต่อมา..........

พ่อคำกับแม่มะลิก็กลับมา พอเดินขึ้นมาบนบ้านก็เห็นเตชินยังอยู่พวกเขาแปลกใจเล็กน้อย

เตชินนั่งทำงานอยู่ เห็นพ่อคำกับแม่มะลิเขากลับมา เขาก็เอ่ยทักขึ้น

" กลับมาแล้วเหรอครับ "

" จ้ะ "

แม่มะลิเอ่ยตอบ จากนั้นก็เอ่ยถามเตชินว่า

" คุณทานข้าวเช้าหรือยังคะ ถ้ายังเดี๋ยวแม่จะไปทำให้ "

เตชินยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วเอ่ย

" ทานเรียบร้อยแล้วครับ "

ส่วนพ่อคำก็กวาดสายตามองไปรอบๆ

แล้วเอ่ยถามขึ้น

" ลูกพิมล่ะ ไปโรงเรียนเหรอ "

" ใช่ครับ "

พ่อคำพยักหน้าเบาๆแล้วหันไปเอ่ยกับแม่มะลิว่า

" แม่เราไปเก็บของอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนดีกว่า "

" ได้ค่ะ "

แล้วทั้งสองก็กลับเข้าไปในห้องของตัวเอง

แม่มะลิกับพ่อคำเริ่มรู้สึกชอบเตชินอย่างมาก การวางตัวการพูดจาสุภาพนอบน้อมทำให้พวกเขายอมรับการมีอยู่ของเตชินโดยไม่รู้ตัว

ตอนเย็นพิมก็ขับรถกลับเข้ามาจอดในที่จอดรถ แล้วเปิดประตูลงจากรถเดินมาถอดรองเท้าก้าวขึ้นบันไดไป

พอขึ้นมาถึงบนบ้านเธอเห็นเตชินยังคงนั่งหน้านิ่ง

จดจ่ออยู่กับงานในโน๊ตบุ๊ค

เธอจึงเดินเข้าไปในห้องครัวเห็นพ่อกับแม่กำลังทำอาหารอยู่ เธอดีใจมาก

ระบายยิ้มออกมาแล้วเข้าไปกอดพวกเขาพร้อมกับเอ่ย

" พิมเป็นห่วงแทบแย่แหน่ พ่อกับแม่ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ พวกเขาได้ทำอะไรพ่อกับกับแม่หรือเปล่า "

พ่อคำกับแม่มะลิมองหน้ากันด้วยสีหน้างงงวย แล้วแม่มะลิก็เอ่ยขึ้น

" เดี๋ยวๆ ลูกพิม ลูกพูดเรื่องอะไร พ่อกับแม่ไม่เข้าใจ "

พิมมองหน้าพ่อกับแม่แบบงงๆด้วยความไม่เข้าใจเหมือนกันที่พ่อกับแม่ถามแบบนี้

" ก็ เรื่องที่พ่อกับแม่ถูกคนของคุณเตชินจับตัวไปไงคะ หลายวันมานี้พวกเขาพาแม่กับพ่อไปไว้ที่ไหน ดูแลดีหรือเปล่า "

พ่อคำกับแม่มะลิมองหน้ากันแล้วยิ้มขึ้น

พ่อคำจึงเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มๆว่า

" ลูกถูกคุณเตชินหลอกแล้ว "

แล้วแม่มะลิก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

" ลูกเข้าใจผิดแล้ว พ่อกับแม่ไม่ได้ถูกใครจับไป หลายวันก่อนพ่อกับแม่ไปงานแต่งน้ามิ้นต์

ลูกไปเข้าค่ายแม่โทรไปก็ไม่ติด เลยฝากคุณ

เตชินบอกลูก ดูแล้วคงยังไม่ได้บอกลูกใช่มั้ย "

ได้ยินดังนั้น สีหน้าพิมก็บูดบึ้งขึ้นมาด้วยความโมโห แล้วหมุนตัวเดินออกไปจากห้องครัวทันที

พ่อคำกับแม่มะลิก็หันมาทำอาหารต่อ

ปล่อยให้พวกเขาคุยกันเองโดยไม่ไปสนใจ

พิมเดินเข้าไปหาเตชินด้วยสีหน้าถมึงทึง

เตชินเห็นพิม ก็ริบหยิบโน๊ตบุ๊คเข้าไปในห้องทันทีแล้วปิดประตูหนี

เพราะรู้ว่าจะต้องมีระเบิดลูกใหญ่ลงแน่

พิมเห็นดังนั้นก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก

จึงเดินไปตบประตูเสียงดัง แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน

" คุณเตชิน คุณหนีเข้าไปในห้องทำไม

เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยนะ ได้ยินมั้ย เปิดประตู! "

เตชินที่อยู่ด้านในก็เอ่ยออกมาว่า

" คุณรับปากผมได้มั้ยถ้าผมเปิดประตูให้

คุณจะฟังเหตุผลของผม "

" คุณยังมีหน้ามาขอให้ฉันฟังเหตุผลอีกเหรอ "

" ใช่ คุณใจเย็นๆนะ "

" คุณยังมีเหตุผลอะไรอีก พูด "

เตชินเปิดประตูแล้วดึงพิมเข้ามาไว้ในอ้อมกอด อย่างรวดเร็วแล้วใช้มืออีกข้างล็อคประตูแน่น

พิมผลักเขาออกแล้วเอ่ยขึ้นเสียงดุ

" คุณทำบ้าอะไร "

เตชินจึงเอ่ยเสียงเบาว่า

" คุณพูดเบาๆสิ เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหมด

พ่อกับแม่ของคุณก็อยู่ ผมเกรงใจพวกเขา "

พิมจ้องหน้าเตชินด้วยแววตาแข็งกร้าวดุดัน