ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 162

การจูบที่นุ่มนวลดำเนินไปสักพัก ก็ค่อยๆผละริมฝีปากออก เขาสบตากับพิมแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

" ผมรักคุณนะพิม รักที่สุด รักจนยากจะห้ามใจไหว บางครั้งผมก็สงสัยว่าทำไม ผมถึงได้ลุ่มหลงในตัวคุณขนาดนี้ "

พิมยิ้มแล้วเข้าไปกอดคอเขา เอ่ยกระซิบข้างหูเขาเบาๆว่า

" ก็เพราะฉันสวยและมีเสน่ห์มากไงคะ "

จากนั้นเธอก็ผละตัวออกมานั่งตรงหน้าเขา

พร้อมกับเผยรอยยิ้มอ่อนหวานที่เต็มไปด้วยความสดใสน่ารัก

สบตากับดวงตาคมเข้มที่ทรงพลังอำนาจ

มากด้วยเสน่ห์น่าดึงดูดของเขา

แล้วเตชินก็เอ่ยขึ้น

" ยิ้มแบบนี้อีกแล้ว คุณรู้ตัวบ้างมั้ยว่ายิ้มแบบนี้

มันอันตรายต่อตัวคุณแค่ไหน ต่อไปคุณห้ามมองใครแล้วยิ้มให้แบบนี้นะ เขาใจมั้ย "

พิมเลิกคิ้วขึ้นแล้วเอ่ยถามขณะที่แขนทั้งสองข้างยังวางบนบ่าของเตชิน

" มันอันตรายยังไงคะ "

" ก็รอยยิ้มแบบนี้มันทำให้ผมอยากกินคุณ

อยากเข้าไปรวมเป็นหนึ่งในตัวคุณ "

ได้ยินเตชินพูดจาทะลึ่งหน้าเธอก็อมชมพูระเรื่อขึ้นมาทันที แล้วเอ่ยกลบเกลื่อนความเขินอายว่า

" ทะลึ่งละ ฉันนวดให้คุณดีกว่า ไม่อยากคุยกับคุณแล้ว "

เอ่ยจบเธอก็ย้ายไปอยู่ข้างหลังของเตชิน

ยืนบนหัวเข่านวดหลังนวดไหล่ให้เขาเบาๆ

เตชินชอบใจมากที่พิมเขินจนหน้าแดงวางหน้าไม่ถูกแบบนี้ เขายิ้มขึ้นแล้วเอ่ยด้วยถ้อยคำทะลึ่งต่อว่า

" ผมพูดจริงๆนะ ตอนนี้ผมแทบจะอดทนไม่ไหวแล้ว ช่วงล่างของผมมันปวดหน่วงไปหมดแล้ว "

" ยังไม่หยุดพูดจาทะลึ่งอีก "

พิมที่อยู่ด้านหลัง แม้จะหน้าแดงแต่แววตากลับเพ่งสายตามองหาจุดสำคัญบนท้ายทอยของ

เตชินตามที่ศึกษามาอย่างตั้งใจ

ต่างจากเตชินที่ตอนนี้หลับตาลงอย่างมีความสุขจนหัวใจพองโตเต็มไปด้วยความรัก

พอแน่ใจแล้วว่าควรจะตีตรงไหนไม่ให้อันตรายและทำให้สลบทันที

เธอจึงยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์แล้วพึมพำในใจว่า

[ ขอโทษนะคะคุณเตชิน ฉันชดเชยให้โดยการอนุญาตให้คุณเก็บเอาฉันไปฝันในแนวทะลึ่งลามกแล้วกันนะคะ ]

จากนั้นเธอก็เอ่ยกระซิบข้างหูเตชินว่า

" ฝันหวานนะคะที่รัก "

เตชินได้ยินดังนั้นก็รู้สึกทะแม่งๆจึงลืมตาจะเอ่ย แต่ก็ช้ากว่ามือของพิมที่ยกขึ้นมาแล้วตีลงบนท้ายทอยของเตชินอย่างรวดเร็ว

แล้วเปลือกตาของเตชินก็ปิดลงอีกครั้ง

คอพับจนล้มลงบนเตียง

จากนั้นพิมก็เอาหมอนมารองศรีษะห่มผ้าให้เตชิน

แล้วเธอก็รีบลงจากเตียง

ไปเก็บกระเป๋าเตรียมพร้อมที่จะหนีกลับไปก่อน ก่อนที่เตชินจะตื่น

แต่คืนนี้เธอไม่มีห้องจำเป็นต้องนอนกับเขาก่อนจากนั้นเธอก็ไปนอนลงข้างๆเขาแล้วหลับไปในที่สุด

วันต่อมา ยังไม่ทันเช้าเลยพิมก็ตื่นแล้วลุกขึ้นมาเดินย่องไปล้างหน้าแปรงฟัน

จากนั้นเธอก็ลากกระเป๋าออกจากห้องอย่างเงียบๆ แล้วออกไปจากโรงแรม นั่งรถเดินทางไปยังสนามบิน

ระหว่างทางเธอก็เอ่ยพึมพำในใจอย่างเงียบๆว่า

เขารู้อยู่แล้วว่าพิมต้องมารออยู่ที่สนามบินรอขึ้นเครื่องกลับพร้อมเขา

เพราะเขารู้ดีว่าช่วงนี้นักท่องเที่ยวเข้าออกเยอะคนเขาจองตั๋วกันเต็มหมดแล้ว หน้าเคาน์เตอร์ไม่มีเหลือมาถึงพิมหรอก

เขานั่งไขว่ห้างมองพิมอย่างเย็นชาสักพักก็ยิ้มขึ้นที่มุมปากแล้วเอ่ยถามขึ้น

" อ้าว คุณออกมานานแล้วไม่ใช่เหรอ ผมนึกว่าคุณขึ้นเครื่องกลับไปแล้วซะอีก "

พิมมองต่ำลงบนใบหน้าของเตชินอย่างไม่พอใจที่ถูกเยาะเย้ย โดยไม่เอ่ยตอบอะไร

เก็บกระเป๋าใบเล็กเสร็จเธอก็ก้าวข้ามขาของ

เตชินเข้าไปนั่งในที่ของตัวเอง

เตชินหันไปมองเธอแล้วเอ่ยขึ้น

" คุณแสบมากเลยนะพิม ตีผมจนสลบไปแล้วหนีออกจากโรงแรมโดยไม่รอผม คุณต้องรับผิดชอบการกระทำของตัวเองนะ "

พิมหันมามองหน้าเตชินแล้วเอ่ยอย่างไม่ยอม

" ทำไมฉันต้องรับผิดชอบ ทีคุณยังวางแผนกับคนอื่นได้ แล้วทำไมฉันจะทำกับคุณไม่ได้

ถ้าจะโทษก็ต้องโทษตัวคุณเองที่ลุ่มหลงในกามเกินไป ทำให้ฉันหลอกคุณได้อย่างง่ายดาย "

จากนั้นพิมก็ยิ้มขึ้นแล้วเอ่ยถามด้วยความเย้ยหยัน

" เป็นไงบ้างคะเมื่อคืนหลับสบายมั้ยดีคะที่รัก "

" คุณ "

พิมเลิกคิ้วเบะปากยกไหล่ขึ้นอย่างไม่แคร์อะไรแล้วหันกลับมามองตรงไปข้างหน้า

ในขณะที่ทั้งสองคุยกันเครื่องบินก็เคลื่อนตัวแล้วทะยานขึ้นไปสู่ท้องฟ้าลอยอยู่เหนือเมฆหมอกขาวปุย

พิมนั่งพิงเก้าอี้แล้วหลับตาลงไม่สนใจเตชินอีก

เตชินมองใบหน้าขาวใสที่หลับตาพริ้มอย่างสบายใจแล้วหลับตาลงตามเธอท่ามกลางความเงียบสงบบนเครื่องบิน