ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 163

พอถึงเขตประเทศไทยท้องฟ้าก็สว่างพอดี เครื่องบินก็ร่อนลงจอดเมื่อถึงสนามบิน

ประตูเครื่องบินเปิดผู้โดยสารเริ่มทยอยกันลุกออกจากที่นั่ง

หยิบกระเป๋าสัมภาระเล็กน้อยมาไว้กับตัวแล้วเดินออกไป

พิมกับเตชินออกจากเครื่องบินแล้วเดินไปรอเอากระเป๋าที่โหลดไว้

พอเห็นกระเป๋า พิมก็เดินไปหยิบออกมาไม่นานของเตชินก็เลื่อนมาถึงเช่นกัน

ทั้งสองหยิบกระเป๋าออกมานั่งคุยกันตรงที่นั่งสำหรับผู้โดยสาร เตชินก็เอ่ยถามขึ้น

" พิมที่เราใช้ชีวิตกันที่นั่นในฐานะสามีภรรยาตลอดสิบห้าวันมานี้

มันไม่ทำให้คุณอยากจะกลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันเลยเหรอ "

พิมมองเตชินด้วยแววตาแน่วแน่แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นชัดถ้อยชัดคำอย่างเย็นชา

" ฉันคิดว่าฉันให้คำตอบคุณแล้วนะคะ

การกระทำของฉันในคืนวันสุดท้าย

เป็นคำตอบที่ชัดเจนที่สุดแล้ว

คุณไม่ได้ฉลาดน้อยหนิคุณจะไม่รู้ได้ยังไง "

" คุณจะไม่ให้โอกาสผมได้ปรับปรุงตัวเพื่อคุณเลยเหรอ "

พิมนั่งหน้านิ่งแล้วเอ่ยด้วยถ้อยคำเย็นชา

" โอกาสฉันเคยให้คุณแล้วค่ะ แต่คุณไม่รักษามันไว้เอง อีกอย่างมันทำให้ฉันรู้ว่า

ตัวตนและนิสัยที่แท้จริงของคุณ ฉันอยู่ด้วยไม่ได้จริงๆค่ะ "

เตชินจ้องหน้าพิมโดยไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว

ไม่ว่าเขาจะพูดยังไง พิมก็ยังยืนยันคำเดิม

ไม่คิดที่จะเปลี่ยนใจเลย

จากนั้นพิมก็ลุกขึ้นเดินลากกระเป๋าออกไป

เตชินได้แต่จ้องมองแผ่นหลังของเธออย่างอาลัยด้วยความรู้สึกใจหาย

ไม่คิดว่าพิมจะใจแข็งดังหินผาถึงเพียงนี้ แต่ใจหนึ่งยิ่งพิมเป็นแบบนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกดีใจ

หากเขาทำให้เธอยอมรับได้อีกครั้งก็ถือเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตเขาที่ชนะใจคนอย่างเธอได้

แล้วเขาก็ยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างใจเย็น แววตาเผยความเจ้าเล่ห์ชัดเจน

ทางด้านพ่อคำกับแม่มะลิกำลังเดินทางไปทำเรื่องซื้อบ้านโดยมีดำรงค์คอยให้คำปรึกษา

ให้ยืมเงินแบบไม่คิดดอกเบี้ย

พอออกจากที่ทำการราชการพ่อคำก็ยกมือขอบคุณดำรงค์พร้อมกับเอ่ยอย่างซาบซึ้งใจ

" ขอบคุณคุณดำรงค์มากๆเลยครับที่ให้การช่วยเหลือครอบครัวเราบุญคุณนี้ผมจะไม่มีวันลืมเลยครับ "

ดำรงค์จับมือพ่อคำแล้วเอ่ยอย่างเกรงๆว่า

" บุญคุณอะไรกัน คนกันเองช่วยกันได้ก็ช่วย หากชีวิตความเป็นอยู่คุณดีขึ้นผมก็ยินดีด้วย "

พอพูดมาถึงตรงนี้เขารู้สึกละอายใจเลยเอ่ยว่า

" เอ่อ ความจริงเงินที่ผมให้คุณยืมซื้อบ้านไม่ใช่เงินผมหรอกแต่เป็นเงินของเจ้านายผมอีกทีน่ะ

แต่คุณไม่ต้องกังวลนะเขาเป็นคนใจบุญชอบชอบช่วยเหลือและสนับสนุนให้คนอื่นมีชีวิตที่ดีขึ้นครับ "

พ่อคำกับแม่มะลิได้ยินดังนั้นก็ตกใจ กลัวจะมีปัญหาตามมาทีหลัง

" เจ้านายเหรอ? "

แม่มะลิมองหน้าดำรงค์แล้วเอ่ยถามขึ้น ดำรงค์รู้สึกเหงื่อออกเล็กน้อย

แต่เขาได้รับคำสั่งมาว่าหลังจากที่ทำเรื่องซื้อขายกันเสร็จแล้วค่อยๆบอกความจริงให้พ่อคำกับแม่มะลิ

" เจ้านายของคุณเป็นใคร ทำไมถึงให้พวกเรายืมเงินโดยไม่คิดดอกครับ "

พ่อคำเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย ดำรงค์จึงเอ่ยว่า

" เขาไม่ให้ผมเปิดเผยตัวตนเขาน่ะ แต่เจ้านายผมชื่นชอบหนูพิมมาก

คงจะเพราะเหตุนี้ละมั้งถึงได้ช่วยออกเงินสดซื้อบ้านให้คุณ "

ได้ยินดังนั้นพ่อคำกับแม่มะลิมองหน้ากันด้วยสีหน้ากังวล ดำรงค์เลยเอ่ยว่า

" คุณสองคนไม่ต้องกังวลหรอก เจ้านายผมเป็นคนดีเขาไม่เอาเปรียบคุณแน่นอน "

" ครับ "

" ว่าแต่คุณพร้อมจะย้ายเข้าไปอยู่เมื่อไหร่ครับ "

" บ้านนี้ผมตั้งใจซื้อเป็นของขวัญให้ลูกพิม

คงต้องรอลูกพิมเรียนจบก่อนแล้วค่อยย้ายเข้าไปอยู่ครับ "

พ่อคำเอ่ยตอบ

" ครับเช่นนั้นก็ตามนี้เลยนะ สายแล้วเราไปหาอะไรกินกันดีมั้ย "

" ครับ/ค่ะ "

พ่อคำกับแม่มะลิพยักหน้าเอ่ยตอบแล้วเดินไปขึ้นรถของนายดำรงค์แล้วพวกเขาก็ขับออกไป

ห้าเดือนต่อมา......

พิมก็เรียนจบปริญญาโท ทุกคนต่างมาร่วมแสดงความยินดีกับเธอทั้งเพื่อนฝูงและญาติสนิท

ป๊อบเดินมาหาพิมด้วยชุดสูทสีฟ้าพร้อมกับช่อดอกไม้เงินสดในมือ

เพราะเขารู้ว่าพิมไม่ชอบดอกไม้สดเธอเสียดายความสวยที่อยู่ไม่นานของดอกไม้

" ยินดีด้วยนะครับพิม ในที่สุดคุณก็เรียนจบแล้ว "

พิมยิ้มให้ป๊อบแล้วเอ่ยขึ้น

" ขอบคุณค่ะ วันนี้คุณดูหล่อเป็นพิเศษเลยนะคะ "

พิมเอ่ยชมป๊อบออกมาตรงๆ ทำเอาป๊อบถึงกับเขินแทบไปไม่เป็น จากนั้นป๊อบก็เอ่ยว่า

" ถ้าหล่องั้นก็ช่วยเปิดใจให้ผมได้เข้าไปอยู่ในหัวใจคุณบ้างสิครับ "

พิมยิ้มหวานสบตากับเขาอย่างลึกซึ้ง ใช่แล้ว ตอนนี้นอกจากเขาแล้วเธอมองไม่เห็นใครที่ดีเท่าเขาแล้ว

เธอตัดสินใจแล้วว่าหลังเรียนจบจะลองเปิดใจศึกษาดูใจกันกับเขาแล้วแต่งงานกับเขา

ขณะที่ทั้งสองยืนสบตากัน เตชินเดินเข้ามาพร้อมกับช่อดอกไม้ราคาแพงในมือ

เป็นช่อดอกทิวลิปสีแดงรอบๆทิวลิปแดงเป็นดอกคาร์เนชั่นสีแดงเข้มกับสีแดงอ่อน

ทิวลิปสีแดงนั้นเป็นสัญลักษณ์ของความรักที่แท้จริงหมายถึงความรักที่สมบูรณ์แบบ

ส่วนดอกคาร์เนชั่นเป็นสัญลักษณ์ของการยืนหยัดเพื่อความรักและความหลงไหล

สีแดงเข้มสื่อถึงความรักความเสน่หาส่วนสีแดงอ่อนหมายถึงการแสดงความยินดี

เขายื่นดอกไม้ไปให้พิมแล้วเอ่ย

" ขอแสดงความยินดีกับบัณฑิตพิมด้วยความรักและความจริงใจอย่างสุดหัวใจครับ "

ป๊อบหันมามองแม่มะลิแล้วเอ่ยตอบด้วยแววตาเฉยชาว่า

" ครับ "

แล้วพวกเขาก็เดินไปนั่งลงบนโต๊ะที่เตรียมไว้

รอพิมกับเตชินกลับมา

เตชินพาพิมไปยังที่จอดรถแล้วเปิดประตูยัดเธอเข้าไปคุยกันในรถ พอเข้าไปในรถแล้วเตชินก็เอ่ยถามขึ้น

" ที่คุณพูดเมื่อกี้หมายความว่ายังไง "

พิมนั่งหน้านิ่ง สักพักก็เอ่ยตอบขึ้น

" ตามที่พูด ฉันจะแต่งงานกับคุณป๊อบ

เขาคอยอยู่เคียงข้างดูแลเอาใจใส่ฉันมาตลอด

เสมอต้นเสมอปลายไม่เคยมีเรื่องให้กวนใจฉันเลย เขาดีพร้อมสำหรับฉัน

ฉันดูเขามาหลายปีแล้ว คุณช่วยยินดีกับเราด้วยนะคะ "

เตชินหันไปมองทางอื่นแล้วเอ่ย

" เหอะ ให้ยินดีกับคุณ ยินดีกับคนที่ตัวเองรักที่กำลังจะไปเป็นภรรยาของคนอื่นงั้นเหรอ "

พิมไม่ตอบได้แต่นั่งหน้านิ่งอย่างเย็นชา

ทุกครั้งที่เธอตัดสินใจจะมีคนอื่นเขาก็กลับเข้ามาในชีวิตเธอตลอด

ทั้งที่ก่อนหน้านั้นเขาไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าเธอเลย

เตชินนั่งเงียบไปสักพักจากนั้นก็หันมามองพิมแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

" หัวใจคุณทำด้วยอะไรพิม คุณคิดว่าผมไม่มีหัวใจหรือไง ผมก็เจ็บเป็นนะ

คุณก็รู้ว่าผมรักคุณมากแค่ไหน รักไม่น้อยไปกว่าเขาเลย แล้วทำไมคุณถึงไม่ยอมให้โอกาสผม

ผมขอร้องได้มั้ยพิม ให้โอกาสผมอีกครั้ง ให้ผมได้ปรับปรุงตัว หากผมทำไม่ได้ผมจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับคุณอีก

ผมไม่อยากเสียคุณไปทั้งที่ยังไม่ได้ทดสอบตัวเองแบบนี้ นะพิมนะ "

เตชินยอมลดศักดิ์ศรีอ้อนวอนขอโอกาสจากพิม นัยน์ตาดูเศร้าหมองอย่างน่าเห็นใจ

" แล้วก่อนหน้านี้คุณหายไปไหน ตลอดห้าเดือนนี้คุณหายไปไหน

ฉันเข้าใจว่าคุณหายสาบสูญไปจากชีวิตฉันแล้ว ในเมื่อฉันตัดสินใจแล้วฉันจะไม่เปลี่ยนใจอีก

ที่ผ่านมาฉันรักคุณป๊อบแต่คุณมาทำให้ฉันไขว้เขวจนฉันลังเลใจ

แต่ตอนนี้ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้วฉันไม่มีทางสับสนได้อีก

หากคุณรักฉันจริงก็อย่ามาทำลายความรักของเราสองคนอีกเลยค่ะ "

เอ่ยจบพิมก็หันตัวไปจะลงจากรถ เตชินก็คว้ามือเธอไว้แล้วจับเธอมาบังคับจูบ

พิมผลักเขาออกไปแล้วตบลงบนหน้าเขาแรงๆหนึ่งทีแล้วเอ่ยเสียงดุมองเขาด้วยแววตาดุดัน

" คุณเตชิน ขืนคุณยังทำตัวแบบนี้ต่อไปเราก็ไม่ต้องรู้จักกันอีก "

จากนั้นพิมก็เปิดประตูลงจากรถแล้วเดินกลับไปหาพ่อแม่ ปล่อยให้เตชินนั่งอยู่ในรถคนเดียวด้วยแววตาเศร้าเสียใจ

เตชินไม่อยากกลับเข้าไปเจอป๊อบอีกแล้วเพราะกลัวจะควบคุมอารมณ์ตนเองไม่ไหว

เขาขับรถออกไปจากมหาวิทยาลัยอย่างเหม่อลอยด้วยความเสียใจ

เขารักเธอ แต่เธอก็จะให้เขายินดีให้เธอไปกับคนอื่น เขาทำไม่ได้

เขาเจ็บปวดร้าวระบมไปทั่วทั้งหัวใจ จนรู้สึกแน่นหน้าอกหมดแล้วตอนนี้