ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 164

เห็นพิมเดินกลับเข้ามาคนเดียว ผู้ช่วยคังจึงรีบออกไปหาเตชินทันที

ป๊อบจ้องหน้าพิมอย่างเงียบๆพิมจึงหันมายิ้มอ่อนให้เขา

แม้ทุกคนจะอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ไม่มีใครกล้าที่เอ่ยถาม

แม่มะลิเห็นว่าบรรยากาศมันดูอึมครึมจึงเอ่ยขึ้น

" พิมในเมื่อรับเสร็จแล้ว เรากลับบ้านกันเถอะนะลูกวันนี้พ่อกับแม่มีเซอร์ไพรส์ให้ลูกด้วยนะ "

ได้ยินดังนั้นพิมก็ยิ้มขึ้นแววตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

" จริงเหรอคะ ชักอยากรู้แล้วสิว่าเซอร์ไพรส์ของพ่อกับแม่คืออะไร "

" ถ้างั้นก็กลับบ้านกันเถอะ แต่ว่า ลูกต้องเอาผ้ามาปิดตานะ ระหว่างทางลูกก็หลับพักสายตาเลย "

" หูว...ดูแล้วต้องเป็นอะไรที่เซอร์ไพรส์มากจริง ถึงกับต้องปิดตาเนี่ย "

แม่มะลิยิ้มแล้วเอ่ย

" แน่นอนจ้า งั้นลูกหลับตาเลยนะ เดี๋ยวแม่จะเอาผ้ามาปิดตาให้ "

" ได้ค่ะ "

จากนั้นแม่มะลิก็นำผ้าสีดำมาปิดตาพิมไว้

แล้วจับมือลูกสาวให้ลุกขึ้นแล้วพาไปขึ้นรถ

ทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับไปที่รถของตัวเองให้พ่อแม่ลูกเขาได้อยู่ด้วยกัน

จากนั้นดำรงค์ก็ขับรถพาครอบครัวของพิมกลับไปยังบ้านหลังใหม่

แม่มะลินั่งจับมือลูกสาวตลอดทาง พอกลับไปถึงบ้านหลังใหม่

พ่อคำก็ลงมาเปิดประตูให้แม่มะลิ แล้วแม่มะลิก็พาพิมลงจากรถ

จากนั้นพ่อคำกับแม่มะลิก็จูงมือลูกสาวเดินกลับเข้าไปในบ้านหลังใหม่

ทั้งสองจูงมือลูกสาวไปนั่งลงบนโซฟานุ่มๆ

พิมรู้สึกสงสัยจึงเอ่ยถามขึ้น

" นี่พ่อกับแม่ไม่ได้พาหนูกลับบ้านเหรอคะ "

" ก็ถึงบ้านแล้วไงจ้ะ ลูกเอาผ้าออกสิ "

พิมดึงผ้าปิดตาลงมาที่คอ แล้วเธอก็ค่อยๆลืมตาขึ้น มองไปยังพ่อกับแม่ของตนเอง

จากนั้นก็กวาดสายตามองไปรอบห้อง

ด้วยความประหลาดใจ

เธอเลิกคิ้วขึ้นหันมาถามผู้เป็นพ่อแม่แม่ด้วยความสงสัย

" ที่นี่ที่ไหน ไหนแม่บอกว่าถึงบ้านเราแล้วไงคะ

แล้วนี่มันบ้านใครคะ "

" ลูกชอบมั้ย "

พ่อคำเอ่ยถามพิม พิมจึงตอบไปว่า

" ชอบค่ะ สวยดี "

" ถ้าลูกชอบก็ดีแล้ว นี่เป็นบ้านหลังใหม่ของพวกเรา พ่อกับแม่ซื้อบ้านหลังนี้ไว้เพื่อเซอร์ไพรส์ลูก "

ได้ยินดังนั้นพิมก็ตกใจ เธอจึงเอ่ยถามขึ้นว่า

" พ่อกับแม่ล้อหนูเล่นหรือเปล่าคะ แล้วบ้านเก่าของเราล่ะคะ "

" พ่อกับแม่ขายไปหมดแล้ว ลูกไม่ต้องห่วงนะเพราะตอนนี้เราได้บ้านหลังใหม่นี้แล้ว "

พ่อคำเอ่ยตอบลูกสาว พิมได้ยินดังนั้นก็ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่

" ขะ...ขายแล้ว แล้วพ่อรู้มั้ยคะว่าบ้านหลังนี้ราคาเท่าไหร่ "

เพราะเธอดูแล้วราคาไม่ใช่น้อยๆ แม่มะลิจึงเอ่ยตอบลูกสาวว่า

" ห้าสิบล้าน "

" ห้าสิบล้าน!!! "

พิมเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจสุดขีดจนดวงตาเบิกกว้างเท่าไข่ห่าน

จากนั้นเธอก็เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ากังวลใจ

" แม่คะพ่อคะ หนูจะเป็นลม หนูว่าคราวนี้เราได้นอนกลางดินกินกลางทรายแน่ๆค่ะ

เพราะเราจะไม่มีบ้านอยู่แล้ว เราจะเอาปัญญาไหนมาจ่ายค่าบ้านคะ ตั้งห้าสิบล้าน

ต่อให้ขายไร่ขายนาขายสวนขายบ้านแล้วก็มีไม่พอให้ซื้อบ้านหลังนี้หรอกค่ะ "

แม่มะลิจึงเอ่ยขึ้นว่า

" แต่เจ้านายของคุณดำรงค์เป็นคนให้พ่อกับแม่ยืมเงินโดยไม่คิดดอกเบี้ยสักบาทเลยนะลูกโอกาสดีๆแบบนี้ไม่ได้มีง่ายๆนะ

อีกอย่างบ้านหลังนี้ออกแบบตามที่ลูกต้องการเลย มีสระว่ายน้ำทั้งของเด็กและผู้ใหญ่ มีที่ให้ปั่นจักรยาน

อนาคตถ้าลูกแต่งงานมีลูก เย็นๆก็พาลูกเดินเล่นแค่ในบริเวณบ้านเรา ก็มีพื้นที่กว้างพอให้ลูกพา

หลานปั่นจักรยานเล่นแล้ว "

พิมรู้สึกเครียดกับบ้านหลังใหญ่หลังนี้มาก

พ่อคำเห็นสีหน้าลูกสาวดูเครียดๆเขาจึงเอ่ยขึ้น

" ลูกไม่ต้องห่วงนะ เจ้านายของคุณดำรงค์เขาใจดีอยู่

เขาซื้อบ้านเก่าของพวกเรากับไร่นาและสวนของเราตั้งยี่สิบล้านบาท

ตอนนี้หนี้เราก็เหลือแค่สามสิบล้าน พ่อกับแม่จะค่อยๆทยอยคืนเขาเป็นรายปี

เห็นว่าจะให้พ่อกับแม่ทำสวนเหมือนเดิมพอได้เงินก็ค่อยมาคืนเขา "

ในเมื่อพ่อกับแม่อยากได้บ้านหลังนี้ถึงกับขายบ้านเก่าทิ้ง เธอก็ได้แต่จำใจร่วมทุกข์ร่วมสุขแล้วเอ่ยว่า

" ค่ะ ช่างเป็นเซอร์ไพรส์ที่ยิ่งใหญ่จริงๆ ในเมื่อพ่อกับแม่ตัดสินใจแบบนี้แล้ว หนูก็จะช่วยผ่อนอีกแรงค่ะ "

ดำรงค์ได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นเอกสารข้อตกลงสัญญากู้ยืมเงิน

" นี่คือข้อตกลงในการยืมเงินครับ

ก่อนหน้านี้ คุณพ่อกับคุณแม่ของหนูพิมได้ดูแล้ว

ก็ไม่ได้มีข้อขัดแย้งหรือเห็นต่างอะไร หนูพิมลองอ่านดูสักหน่อยมั้ยครับ "

พิมหยิบขึ้นมาเปิดอ่าน เธอก็ไม่พอใจทันที

ในสัญญาระบุว่า

1. ในการกู้ยืมเงินผู้กู้ไม่ต้องจ่ายดอกเบี้ยใดๆ

2. ในระหว่างที่ยังใช้หนี้ไม่หมด ผู้ให้กู้สามารถขอความช่วยเหลือจากผู้กู้ได้ทุกเรื่องตามที่ผู้ให้กู้ต้องการ

" ครับ "

" ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ "

" ครับ "

แล้วพ่อคำก็เดินออกไปส่งดำรงค์ขึ้นรถ

ส่วนพิมกับแม่มะลิก็เดินดูห้องแต่ละห้องๆอย่างใจเย็น แม่มะลิจึงถามลูกสาวว่า

" เป็นไงชอบมั้ย ถูกใจหรือเปล่า "

พิมจึงเอ่ยตอบว่า

" ราคาตั้งห้าสิบล้านถ้าไม่ถูกใจก็คงไม่ใช่แล้วค่ะแม่ "

อยู่ๆเขาก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมถามชื่อเจ้านายของดำรงค์ ว่าคือใคร เธอจึงหันไปถามผู้เป็นแม่แทน

" แม่คะ แล้วเจ้านายของคุณดำรงเป็นใคร

ชื่ออะไรคะ เมื่อกี้หนูมัวแต่ตกใจจนลืมดูลืมถามชื่อเขาค่ะ "

แม่มะลิมองหน้าลูกสาวแล้วเอ่ยตอบว่า

" แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แม่เคยถามแล้วเขาก็บอกแค่ว่า ไว้เซอร์ไพรส์เรา เท่านั้น

เย็นนี้เราก็คงจะได้เจอเขาแล้ว แม่ก็ภาวนาให้เขาอายุไม่เกินสี่สิบปี

ก่อนที่เซ็นสัญญาคุณดำรงค์ก็บอกว่าเจ้านายเขาเหมาะสมกับวัยของลูก

พ่อกับแม่เชื่อคำพูดคุณดำรงค์เพราะเขาเป็นเพื่อนพ่อไม่เคยพูดโกหก เลยเซ็นชื่อลงบนสัญญาฉบับนั้นทันที "

พิมมองแม่แบบนิ่งอึ้งไปเลย จากนั้นก็เอ่ยว่า

" แม่ แม่ยังไม่เคยเห็นเขาเลยนะ ทีหลังแม่อย่าไว้ใจใครง่ายๆเซ็นอะไรมั่วๆแบบนี้อีกนะคะ "

" แม่ขอโทษนะลูกถ้ามันทำให้ลูกไม่สบายใจ

แต่แม่ว่าโอกาสแบบนี้ต้องรีบคว้าไว้นะลูก "

พิมมองผู้เป็นแม่แล้วเอ่ยต่อว่า

" แม่คะหนูรู้แล้วว่าหนูเหมือนใคร "

แม่มะลิมองหน้าลูกสาวด้วยความสงสัย

พิมจึงเอ่ยต่อว่า

" หนูเหมือนแม่ค่ะ หนูเคยอยากได้เงินจนยอมจดทะเบียนสมรสกับคุณเตชิน โดยไม่สนใจผลที่จะตามมาทีหลัง

ก็เหมือนแม่ที่อยากได้บ้านหลังนี้ไงล่ะคะ

เขาเอาโอกาสมาล่อแม่ก็หลงเซ็น

แต่ช่างเถอะเมื่อทำลงไปแล้ว ก็แก้ไขอะไรไม่ได้รอให้ได้เจอกับเขาก่อน หนูจะคุยกับเขาเอง

แม่อย่ากังวลเลยและไม่ต้องขอโทษหนูหรอกค่ะ หนูรู้ว่าพ่อกับแม่หวังดีและทำเพื่อหนู "

แม่มะลิพยักหน้าให้ลูกสาวเบาๆแล้วเอ่ย

" ขอบใจมากนะลูกที่เข้าใจพ่อกับแม่ "

พิมยิ้มอ่อนปลอบใจผู้เป็นแม่ แต่ในใจกลับกังวลกลัวว่าเจ้าหนี้ของพ่อแม่นั้นจะหน้าตาขี้เหร่ แก่คราวพ่อของเธอ

[ ขออย่าให้เป็นดังที่เรากลัวเลย ]