ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 166

พอฟ้ามืดสนิท แม่มะลิก็ให้เตชินกับผู้ช่วยคังขึ้นไปนอนห้องข้างบน ข้างๆห้องพิม แต่เตชินกลับเอ่ยว่า

" ผมขอนอนห้องเดียวกับพิมครับ "

ได้ยินดังนั้นสีหน้าแม่มะลิ ก็ดูอึดอัดใจเล็กน้อย

เพราะกลัวพิมจะไม่ยอม เตชินเห็นดังนั้นจึงเอ่ยว่า

" คุณแม่ไม่อยากอุ้มหลานเร็วๆเหรอครับ "

พ่อคำที่เดินมาข้างหลังได้ยินเข้าดวงตาก็เป็นประกายแพรวพราวแล้วเอ่ยขึ้นว่า

" แม่ไม่ต้องไปห่วงหรอก พวกเขาเป็นสามีภรรยากันมีโกรธมีงอนกันเป็นเรื่องปกติ

ให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกัน ปรับความเข้าใจกันน่ะดีแล้ว หรือคุณยังไม่อยากมีหลาน แต่ผมอยากมีแล้วนะ

ไหนๆลูกพิมก็เรียนจบแล้ว ไม่ต้องห่วงอะไรอีกทุกอย่างมีพร้อมแล้ว ถ้าลูกมีหลานให้เราอุ้มไม่ดีเหรอ "

แม่มะลิหันไปมองสามีด้วยความลังเลใจแล้วเอ่ยอย่างลำบากใจ

" ดีน่ะ ดีค่ะแต่ลูกเรานี่สิ "

" คุณแม่ไม่ต้องห่วงครับ ผมเอาพิมอยู่

ผมจะง้อเธอให้สำเร็จครับ "

เตชินมองแม่มะลิแล้วเอ่ยขึ้นอย่างหนักแน่นด้วยความมั่นใจ

แม่มะลิเห็นดังนั้นจึงพยักหน้าเบาๆแล้วเอ่ย

" งั้นก็ฝากลูกพิมด้วยนะคะ ค่อยๆพูดค่อยๆปรับความเข้าใจกัน

คนอย่างลูกพิมต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบเท่านั้น

คุณเตชินต้องพยายามใจเย็นๆหน่อยนะคะ "

" ได้ครับ คุณแม่วางใจได้ ผมจะคุยกับเธออย่างใจเย็นด้วยเหตุและผลครับ "

" จ้ะ งั้นพ่อกับแม่ขอตัวไปนอนก่อนนะ

ส่วนนี่เป็นพวงกุญแจสำรอง "

แม่มะลิยิ้มอ่อนแล้วยื่นกุญแจให้เตชิน

เตชินรับกุญแจมาแล้วเอ่ยอย่างนอบน้อมด้วยความสุภาพ

" ขอบคุณครับ "

แล้วพ่อคำกับแม่มะลิก็เดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง ส่วนเตชินก็หันไปคุยกับผู้ช่วยคังว่า

" คุณนอนห้องนี้นะ "

" ครับ เอ่อ...คุณชายสมมติหากคุณพิมอุ้มท้องลูกคุณชายแล้ว แต่ไม่ยอมแต่งงานกับคุณชายล่ะครับ "

ผู้ช่วยคังเอ่ยตามไปตามที่เขาคิดไว้ เพราะคุณพิมเป็นคนไม่ยอมอะไรง่ายๆ

แม้คุณชายเขาจะทำให้เธอท้องได้สำเร็จ

แต่นั่นไม่ได้แปลว่าเธอไม่มีสิทธิ์ในการเลือกเส้นทางการดำเนินชีวิตด้วยตนเอง

เตชินคิดตามผู้ช่วยคังแล้วเอ่ย

" รอให้ท้องก่อนผมมีวิธีจัดการเรื่องนี้

คุณไม่ต้องห่วง ไปพักผ่อนเถอะ "

" ครับ "

เตชินเอากุญแจให้ผู้ช่วยคัง จากนั้นเขาก็หมุนตัวเดินไปยังห้องของพิม แล้วไขกุญแจเปิดประตูเข้าไปในห้อง

พิมหลับอยู่บนเตียงใหญ่ที่มีความอุ่นและหนานุ่มโดยไม่รู้ว่ามีคนเข้ามา

เตชินค่อยๆเดินเข้าไปหาเธอ เมื่อเห็นว่าเธอหลับอยู่ เขาจึงถอดชุดสูทออกแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ

พออาบน้ำเสร็จเขาก็ส่งข้อความให้ผู้ช่วยคังมาส่งชุดนอนให้เขา

สักพักผู้ช่วยคังก็มาเคาะประตู เขาจึงเดินไปเปิดประตู แล้วรับเอาชุดนอนมาสวมใส่ทันที

พิมค่อยๆลืมตาขึ้นเพราะได้ยินเสียงเคาะประตู วันนี้เธอเหนื่อยมาก

พอเข้ามาถึงในห้อง อาบน้ำเสร็จเธอก็หลับไปเลย เตชินเดินเข้ามาหาเธอแล้วนอนลงข้างๆ

พอเตียงยุบลงพิมก็ดีดตัวรีบลุกขึ้นมาทันทีแล้วรีบเปิดไฟหันไปมองเตชิน จากนั้นก็โวยวายขึ้นเสียงดัง

" คุณเตชิน คุณอีกแล้วเหรอ! "

เตชินก็ลุกขึ้นมาแล้วเอ่ยตอบว่า

" ใช่ผมเอง หรือว่าคุณอยากให้เป็นคุณป๊อบ "

ได้ยินเขาประชดดังนั้นเธอจึงตอบกลับไปว่า

" ใช่ ถ้าเป็นเขาฉันจะไม่ตกใจแบบนี้ "

ได้ยินดังนั้นเตชินกลับยิ้มขึ้นทำให้พิมรู้สึกใจไม่ดีขึ้นมานิดๆแล้วเธอก็เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงขุ่น

" คุณยิ้มอะไร "

" ก็ยิ้มที่คุณป๊อบจะไม่มีโอกาสได้แทนที่ผมแล้วยังไงล่ะ เพราะคุณไม่สามารถไปแต่งงานกับเขาได้ ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้ ผมคือสามีคนเดียวของคุณ "

พิมมองเตชินอย่างเย็นชาแล้วบึนปากเอ่ยเสียงแข็ง

" หึ คุณฝันไปเถอะ ฉันจะไม่มีวันกลับไปเป็นภรรยาของคุณอีกเด็ดขาด "

เอ่ยจบพิมก็หมุนตัวจะลงจากเตียง เตชินจึงยื่นมือไปกอดเธอไว้แล้วดึงเธอกลับเข้ามาในอ้อมกอดของเขา

ในขณะที่กอดเธออยู่เตชินก็ยิ้มอย่างใจเย็น

แล้วเอ่ยอย่างสบายๆด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

" ผมไม่ได้ฝัน แต่ผมพูดเรื่องจริง และตอนนี้คุณก็กลับมาเป็นภรรยาของผมเหมือนเดิมแล้วเหลือแค่รอมีทายาท "

" คุณนี่ชอบคิดเองเออเองเก่งจังเลยนะคะ "

เตชินได้แต่ยิ้มเบาๆแล้วเอ่ย

" คุณก็ได้อ่านสัญญาฉบับนั้นแล้วไม่ใช่เหรอ

ตามข้อตกลงที่10

หากผู้ให้กู้ต้องการได้บุตรสาวของผู้กู้มาเป็นภรรยา

ผู้กู้จะยินดียอมยกบุตรสาวให้เป็นภรรยาของผู้ให้กู้ทันที

แล้วบ้านหลังนี้ก็จะตกเป็นของบุตรสาวผู้กู้ คือ นางสาวพิมผกา หิรัญวัฒนากุล ไปโดยปริยาย

และพ่อแม่ของคุณก็ลงชื่อยินยอมยกคุณให้ผมตามสัญญาฉบับนั้นเรียบร้อยแล้ว

บ้านหลังนี้ก็เป็นชื่อคุณ และคุณก็ไม่มีหนี้แล้วสักบาท ทีนี้คุณคงสบายใจขึ้นแล้วนะ "