ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 167

เตชินนั่งคิดทบทวนคำพูดของพิมสักพัก

จากนั้นเขาก็เดินไปหาพิมแล้วช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน

เพื่อพาเธอกลับมานอนบนเตียงดีๆ

แต่ดันเห็นพิมร้องให้

พิมรีบใช้นิ้วปาดน้ำตาทิ้งแล้วเอ่ยถามขึ้นอย่างเย็นชาโดยไม่มองหน้าเตชิน

" คุณจะทำอะไร "

เตชินจ้องหน้าคนในอ้อมแขนแล้วเอ่ยถามขึ้น

" คุณร้องให้เหรอ "

" เปล่า "

พิมเอ่ยปฏิเสธอย่างเย็นชา

[ โง่หรือไงเห็นแล้วยังจะมาถามอีก ]

พิมแอบด่าในใจด้วยความรู้สึกอายที่ถูกจับได้แบบนี้

" ยังจะมาปฏิเสธอีก "

เตชินเอ่ยพร้อมกับอุ้มพิมเดินมาวางลงบนเตียง

แล้วพิมก็กระเถิบขึ้นไปพิงหัวเตียงแล้วเอ่ย

" ฉันร้องให้หรือไม่ร้องให้ มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ "

พิมเอ่ยเสียงเย็นมองเตชินด้วยแววตาเย็นชา

เตชินจึงเอ่ยตอบเธอว่า

" เกี่ยวสิ ก็เราเป็นสามีภรรยากัน "

" ใช่สิ ฉันลืมไปเลยว่าตัวฉันเป็นของคุณ "

พิมเอ่ยประชดให้ตัวเองดูต่ำต้อยไร้ค่า

ถ้อยคำบาดใจกับน้ำเสียงและสีหน้าที่สุดแสนจะเย็นชาทำให้เตชินรู้สึกปวดใจ

เขารู้สึกผิดและนึกเสียใจที่ไม่ได้รับปากเธอทันที เขารู้ว่านี่คือการลงโทษของพิม เขาเลยยอมรับแต่โดยดี

จากนั้นเขาก็ขึ้นไปบนเตียงนั่งตรงหน้าเธอ

แล้วจึงเอ่ยอธิบายกับเธอด้วยน้ำเสียงจริงใจ

" ผมขอโทษนะพิม ที่เมื่อกี้ไม่ได้ให้คำตอบคุณทันที

ผมไม่ได้หวงทรัพย์สินกับลูกตัวเองหรอกนะ เพียงแต่ผมไม่เข้าใจว่าคุณทำแบบนั้นทำไม

ในเมื่อสุดท้ายทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของผม

ก็ต้องเป็นของลูกเราในอนาคต เขาต้องเป็นผู้สืบทอดอยู่แล้ว "

พิมมองมายังเตชินแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าที่เย็นชาดังเดิม

" หากคุณทำให้ไม่ได้ ก็ไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องนี้อีก

แล้วทีหลังคุณก็ไม่ต้องมาบอก

ว่าทำเพื่อฉันได้ทุกอย่าง ฉันไม่อยากฟังถ้อยคำสวยหรูของคุณอีก

ฉันรู้ตัวดีว่าไม่ได้มีค่าขนาดนั้น ฉันรู้ตัวแล้ว

ว่าฉันเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งของคุณ

คุณไม่ทำให้ฉันน่ะดีแล้ว ต่อไปฉันจะได้ไม่สำคัญตัวผิด และรอคุณเขี่ยทิ้ง "

พิมเอ่ยอย่างประชดประชังด้วยความรู้สึกโกรธ

เตชินเข้าไปนั่งข้างเธอแล้วกอดเธอที่กำลังโกรธจนน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มอีกครั้ง

" ผมขอโทษนะพิม ผมรับปากว่าผมจะทำอย่างที่คุณต้องการ

ทันทีที่ลูกเกิดมาผมจะยกทุกอย่างให้ลูกของเรา ไม่ต้องรอถึงคลอดก็ได้ "

เตชินเอ่ยเสียงอ่อนอย่างเอาอกเอาใจพิม

พิมยิ่งได้ยินก็ยิ่งโกรธจัดจึงพยายามผลักเตชินออก แล้วเอ่ยตะคอกเสียงกร้าวด้วยความโมโห

" คุณไม่ได้ยินที่ฉันบอกหรือไง ว่าฉันไม่อยากได้ยินอะไรจากปากคุณอีก

ลมปากของคุณมันไม่มีอะไรเชื่อได้สักอย่าง ปล่อย! ไม่ต้องมากอดฉัน ออกไป! "

เธอพยายามจะหลุดออกจากการพันธนาการของเตชินให้ได้

แต่เตชินกลับไม่ยอม แล้วกอดเธอไว้แน่นขึ้นกว่าเดิม แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

" ผมขอโทษ ผมขอโทษพิม ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้ว ผมขอโทษนะ

ผมยินดีและเต็มใจทำตามที่คุณต้องการจริงๆ

เชื่อผมนะ ผมสาบานหากผมผิดคำพูดอีก

ขอให้คุณทิ้งผมไปแบบไม่หวนกลับมา ให้ผมตรอมใจตายไปเลย "

ถ้อยคำของเตชินหนักแน่นจริงจังแสดงถึงความจริงใจที่ออกมาจากข้างใน

ที่เขายอมสาบานแบบนี้ เพราะมีเพียงพิมเท่านั้น

ที่เขารู้ดี ว่าขาดเธอไปอีกไม่ได้แล้ว สำหรับเขาเธอสำคัญกว่าสิ่งใดในชีวิตของเขา

ได้ยินดังนั้นพิมจึงยอมนิ่งไม่ต่อต้านพันธนาการของเขาอีก แล้วเอ่ยถามอย่างเย็นชาเพื่อต้องการความแน่ในว่า

" คุณแน่ใจนะว่าจะเต็มใจทำตามที่ฉันต้องการจริงๆ "

เตชินจึงเอ่ยยืนยันคำพูดของตัวเอง

" ผมแน่ใจ ขอแค่คุณท้องลูกให้ผม ผมจะยกทุกอย่างให้ลูกทันที "

พิมแกะมือของเตชินออกเบาๆแล้วหมุนตัว

หันมาจ้องหน้าเขา เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

" คุณพูดเองนะ "

เตชินพยักหน้าแล้วเอ่ย

" อืม ขอแค่ทำให้คุณพอใจและรู้สึกสบายใจขึ้น ผมก็ยินดีทั้งนั้น "

พิมสบตากับเตชินแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติว่า

" ฉันท้องลูกของคุณค่ะ พอลูกคลอดออกมาคุณต้องทำอย่างที่พูด หากคุณไม่รักษาคำพูด ฉันกับลูกจะไม่อยู่กับคุณอีก "