ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 167

เตชินนั่งคิดทบทวนคำพูดของพิมสักพัก

จากนั้นเขาก็เดินไปหาพิมแล้วช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน

เพื่อพาเธอกลับมานอนบนเตียงดีๆ

แต่ดันเห็นพิมร้องให้

พิมรีบใช้นิ้วปาดน้ำตาทิ้งแล้วเอ่ยถามขึ้นอย่างเย็นชาโดยไม่มองหน้าเตชิน

" คุณจะทำอะไร "

เตชินจ้องหน้าคนในอ้อมแขนแล้วเอ่ยถามขึ้น

" คุณร้องให้เหรอ "

" เปล่า "

พิมเอ่ยปฏิเสธอย่างเย็นชา

[ โง่หรือไงเห็นแล้วยังจะมาถามอีก ]

พิมแอบด่าในใจด้วยความรู้สึกอายที่ถูกจับได้แบบนี้

" ยังจะมาปฏิเสธอีก "

เตชินเอ่ยพร้อมกับอุ้มพิมเดินมาวางลงบนเตียง

แล้วพิมก็กระเถิบขึ้นไปพิงหัวเตียงแล้วเอ่ย

" ฉันร้องให้หรือไม่ร้องให้ มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ "

พิมเอ่ยเสียงเย็นมองเตชินด้วยแววตาเย็นชา

เตชินจึงเอ่ยตอบเธอว่า

" เกี่ยวสิ ก็เราเป็นสามีภรรยากัน "

" ใช่สิ ฉันลืมไปเลยว่าตัวฉันเป็นของคุณ "

พิมเอ่ยประชดให้ตัวเองดูต่ำต้อยไร้ค่า

ถ้อยคำบาดใจกับน้ำเสียงและสีหน้าที่สุดแสนจะเย็นชาทำให้เตชินรู้สึกปวดใจ

เขารู้สึกผิดและนึกเสียใจที่ไม่ได้รับปากเธอทันที เขารู้ว่านี่คือการลงโทษของพิม เขาเลยยอมรับแต่โดยดี

จากนั้นเขาก็ขึ้นไปบนเตียงนั่งตรงหน้าเธอ

แล้วจึงเอ่ยอธิบายกับเธอด้วยน้ำเสียงจริงใจ

" ผมขอโทษนะพิม ที่เมื่อกี้ไม่ได้ให้คำตอบคุณทันที

ผมไม่ได้หวงทรัพย์สินกับลูกตัวเองหรอกนะ เพียงแต่ผมไม่เข้าใจว่าคุณทำแบบนั้นทำไม

ในเมื่อสุดท้ายทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของผม

ก็ต้องเป็นของลูกเราในอนาคต เขาต้องเป็นผู้สืบทอดอยู่แล้ว "

พิมมองมายังเตชินแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าที่เย็นชาดังเดิม

" หากคุณทำให้ไม่ได้ ก็ไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องนี้อีก

แล้วทีหลังคุณก็ไม่ต้องมาบอก

ว่าทำเพื่อฉันได้ทุกอย่าง ฉันไม่อยากฟังถ้อยคำสวยหรูของคุณอีก

ฉันรู้ตัวดีว่าไม่ได้มีค่าขนาดนั้น ฉันรู้ตัวแล้ว

ว่าฉันเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งของคุณ

คุณไม่ทำให้ฉันน่ะดีแล้ว ต่อไปฉันจะได้ไม่สำคัญตัวผิด และรอคุณเขี่ยทิ้ง "

พิมเอ่ยอย่างประชดประชังด้วยความรู้สึกโกรธ

เตชินเข้าไปนั่งข้างเธอแล้วกอดเธอที่กำลังโกรธจนน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มอีกครั้ง

" ผมขอโทษนะพิม ผมรับปากว่าผมจะทำอย่างที่คุณต้องการ

ทันทีที่ลูกเกิดมาผมจะยกทุกอย่างให้ลูกของเรา ไม่ต้องรอถึงคลอดก็ได้ "

เตชินเอ่ยเสียงอ่อนอย่างเอาอกเอาใจพิม

พิมยิ่งได้ยินก็ยิ่งโกรธจัดจึงพยายามผลักเตชินออก แล้วเอ่ยตะคอกเสียงกร้าวด้วยความโมโห

" คุณไม่ได้ยินที่ฉันบอกหรือไง ว่าฉันไม่อยากได้ยินอะไรจากปากคุณอีก

ลมปากของคุณมันไม่มีอะไรเชื่อได้สักอย่าง ปล่อย! ไม่ต้องมากอดฉัน ออกไป! "

เธอพยายามจะหลุดออกจากการพันธนาการของเตชินให้ได้

แต่เตชินกลับไม่ยอม แล้วกอดเธอไว้แน่นขึ้นกว่าเดิม แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

" ผมขอโทษ ผมขอโทษพิม ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้ว ผมขอโทษนะ

ผมยินดีและเต็มใจทำตามที่คุณต้องการจริงๆ

เชื่อผมนะ ผมสาบานหากผมผิดคำพูดอีก

ขอให้คุณทิ้งผมไปแบบไม่หวนกลับมา ให้ผมตรอมใจตายไปเลย "

ถ้อยคำของเตชินหนักแน่นจริงจังแสดงถึงความจริงใจที่ออกมาจากข้างใน

ที่เขายอมสาบานแบบนี้ เพราะมีเพียงพิมเท่านั้น

ที่เขารู้ดี ว่าขาดเธอไปอีกไม่ได้แล้ว สำหรับเขาเธอสำคัญกว่าสิ่งใดในชีวิตของเขา

ได้ยินดังนั้นพิมจึงยอมนิ่งไม่ต่อต้านพันธนาการของเขาอีก แล้วเอ่ยถามอย่างเย็นชาเพื่อต้องการความแน่ในว่า

" คุณแน่ใจนะว่าจะเต็มใจทำตามที่ฉันต้องการจริงๆ "

เตชินจึงเอ่ยยืนยันคำพูดของตัวเอง

" ผมแน่ใจ ขอแค่คุณท้องลูกให้ผม ผมจะยกทุกอย่างให้ลูกทันที "

พิมแกะมือของเตชินออกเบาๆแล้วหมุนตัว

หันมาจ้องหน้าเขา เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

" คุณพูดเองนะ "

เตชินพยักหน้าแล้วเอ่ย

" อืม ขอแค่ทำให้คุณพอใจและรู้สึกสบายใจขึ้น ผมก็ยินดีทั้งนั้น "

พิมสบตากับเตชินแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติว่า

" ฉันท้องลูกของคุณค่ะ พอลูกคลอดออกมาคุณต้องทำอย่างที่พูด หากคุณไม่รักษาคำพูด ฉันกับลูกจะไม่อยู่กับคุณอีก "

จนเขาเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้อยากที่จะเผด็จศึกในทันที แต่พิมกลับหยุดเขาไว้โดยดันแผงอกเขาออก

เขาค่อยๆผละริมฝีปากออกแล้วเอ่ยถามขึ้น

" ทำไมล่ะ ทำไม่ได้เหรอ? "

" ไม่ได้ค่ะ "

เตชินรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้เผด็จศึกกับภรรยาสาวสุดสวย จากนั้นเขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้อีก

แต่กลับยื่นมือไปลูบท้องที่นูนขึ้นของพิมแทนแล้วเอ่ยกับลูกในท้องว่า

" ลูกครับ รีบๆออกมานะ พ่ออยากเห็นหน้าลูกแล้วนะ ลูกรู้มั้ยแม่ของลูกใจร้ายมากเลย

ไม่ยอมบอกพ่อว่ามีลูกแล้ว "

ลูกในท้องรับรู้ได้ถึงการสัมผัสแปลกใหม่จึงตอบสนองฝ่ามือที่สัมผัสด้วยการดิ้น ถีบแรงๆ

" โอ๊ะ! ลูกเคลื่อนไหวได้ตั้งแต่อยู่ในท้อง

แล้วเหรอ วิเศษมาก "

จนเตชินเงยหน้าถามพิมด้วยความตกใจและตื่นเต้นมาก เขารู้สึกเซอร์ไพรส์ที่สุดในชีวิตและมีความสุขมากๆ

พิมมองดูลูกดิ้นพร้อมกับเอ่ยตอบเตชินว่า

" ก็ลูกอายุได้ห้าเดือนแล้วนี่คะ "

จากนั้นเธอก็เอ่ยกับลูกว่า

" ลูกถีบเบาๆสิคะ แม่เจ็บนะรู้มั้ย "

เตชินมองภรรยาสาวแล้วยิ้มขึ้นอย่างมีความสุขไม่คิดว่าการได้พิมกลับมาครั้งนี้จะได้ลูกคืนด้วย

จากนั้นเขาก็เอ่ยขึ้นอย่างภาคภูมิใจว่า

" ผมนี่เก่งจริงๆแสดงว่าอสุจิผมแข็งแรงมากทำครั้งเดียวคืนเดียวติดเลย "

พิมเงยหน้ามองเขาแล้วเอ่ยเตือนเสียงดุ

กลัวว่าเขาจะพูดทะลึ่งลามกอีก

" พูดดีๆนะคุณ "

เตชินเม้มริมฝีปากฉีกยิ้มขึ้นมาบนใบหน้า

ช่างหล่อเหลามีเสน่ห์เหลือเกิน

เตชินรู้ว่าที่พิมยอมให้โอกาสเขาง่ายส่วนหนึ่งน่าจะเป็นเพราะลูก

พอคิดมาถึงตรงนี้เขาก็รู้สึกผิดต่อเธอมากที่ไม่ได้มาดูแลเธอเลย

และรู้สึกอิจฉาป๊อบที่เป็นคนได้ดูแลเธอแทนเขาตลอดช่วงเวลาที่พิมเริ่มตั้งครรภ์

" ผมขอโทษนะพิม ผมไม่รู้ว่าคุณท้อง เลยมัวแต่ทำงานว่างก็คิดแต่แผนการจะเอาคุณกลับมา "

พิมเงยหน้ามองเขาแล้วเอ่ย

" ช่างมันเถอะค่ะ ในเมื่อมันเป็นอดีตไปแล้ว ฉันไม่อยากสนใจอีก แต่ปัจจุบันและอนาคต คุณอย่าทำผิดต่อฉันอีกก็พอ "

เตชินพยักหน้าเบาๆแล้วโอบกอดไหล่ของพิม

พิมนั่งซบไหล่เตชิน แล้วมือของทั้งสองก็ลูบท้องสัมผัสลูกในท้องเบาๆ