ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 169

พอถึงคาบสุดท้ายในช่วงเช้า เด็กก็เดินเข้ามาเรียน พิมก็สอนตามปกติ

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป เสียงแจ้งเตือนหมดคาบเรียนก็ดังขึ้น

เด็กนักเรียนทำความเคารพแล้วลุกออกไปจากห้องกันทีละแถวอย่างเป็นระเบียบ

ป๊อบเดินตรงมายังห้องพิม เด็กนักเรียนต่างพากันยกมือไหว้ด้วยความเคารพ

เขายิ้มให้นักเรียนด้วยรอยยิ้มสุขุมอ่อนโยนแล้วเดินเข้าไปหาพิมในห้อง

พิมกำลังเก็บของก็หันไปเห็นเขาเข้ามา เธอก็นิ่งไป ป๊อบเดินเข้ามาหาเธอแล้วเอ่ยถามขึ้น

" พิม ที่เขาพูดมันเป็นความจริงเหรอ "

พิมจ้องหน้าป๊อบด้วยสีหน้านิ่งแล้วนั่งลงจากนั้นก็เอ่ยตอบเขาว่า

" จริงค่ะ ฉันทำเพื่อลูก ฉันไม่อยากให้คุณต้องมารับผิดชอบในสิ่งที่ไม่ได้ทำ

ที่ผ่านมาคุณทำเพื่อฉันมาตลอด ฉันรู้ว่าคุณหวังดี แต่ยิ่งคุณดีกับฉันมากเท่าไหร่

ฉันก็ยิ่งไม่กล้าเห็นแก่ตัวหรือเอาเปรียบคุณได้ ฉันขอให้คุณเปิดใจให้คนอื่นเถอะนะคะ "

ป๊อบจ้องหน้าพิมด้วยแววตาเศร้าหมอง เขาสิ้นหวังและเสียใจมาก ปวดใจเหลือเกิน

ตลอดเวลาเขาหวังจะได้หัวใจพิมจะได้ดูแลเธอไปตลอด

สุดท้ายพอเตชินกลับมาทวงสิทธิ์ความเป็นสามีเขาก็ต้องเจ็บปวดอีกตามเคย

ความทุ่มเททั้งหมดสูญเปล่า เขาเสียใจจริงๆ

จากนั้นเขาก็เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้า

" คุณรักเขาเหรอ "

" ใช่ค่ะ "

" แสดงว่าคุณเลือกเขา "

" ค่ะ เขาเป็นพ่อของลูก ฉันต้องเลือกเขา "

พิมพูดได้ไม่เต็มปากหรอกว่ารักเตชิน เพราะคนที่เธอรักจริงๆคือป๊อบ

เธอรู้สึกเสียใจและเสียดายป๊อบ ทั้งที่เธอเลือก

เตชินไปแล้ว เธอโมโหตัวเองไม่ชอบตัวเองที่โลเลสองใจแบบนี้เลย

เธอเพิ่งจะรู้ว่าถึงจุดหนึ่งที่ต้องเลือกเธอก็มีความโลภอยากจะเก็บป๊อบไว้ข้างกาย

แต่จิตใต้สำนึกในความรู้ผิดชอบชั่วดีของเธอยังคงอยู่

จึงต้องเลือกคนที่รักน้อยกว่าสละคนที่รักมากกว่าเพื่อลูกที่กำลังจะเกิดมาลืมตาดูโลก

ป๊อบได้ยินคำตอบของพิมแล้วก็รู้สึกเจ็บปวดขั้วหัวใจอย่างมากจึงเอ่ยถามออกไปว่า

" พิมตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณเคยรักผมบ้างมั้ย "

น้ำตาพิมคลอหน่วยเธอสบตากับเขาแล้วเอ่ยออกมาตรงๆ

" รักค่ะ รักมาก แต่เราสองคนคงไม่มีวาสนาต่อกันในฐานะคู่รัก

ทุกครั้งที่ฉันคิดจะเริ่มต้นใหม่กับคุณก็มีเหตุเกิดขึ้นตลอด

ดังนั้นฉันจะไม่ฝืนโชคชะตาแล้วค่ะ ฉันจะเดินตามที่โชคชะตากำหนดไว้ให้ "

ป๊อบผงกหัวเบาๆอย่างเข้าใจด้วยสีหน้าเศร้าหมองแล้วเอ่ย

" ผมเข้าใจ ผมเคารพการตัดสินใจของคุณ หากคุณมีความสุข ผมก็สบายใจและยินดีกับคุณด้วย

ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่า อย่างน้อยคุณก็รักผมมาก ผมอยากให้คุณรู้ว่า ผมรักคุณมากกว่านะพิม

ผมจะรอคุณไปจนแก่เฒ่า จะขอรักคุณคนเดียว จะไม่เปิดใจรับคนอื่นเข้ามาในชีวิตอีก

ขอรักและห่วงคุณอยู่ห่างๆแบบนี้ตลอดไปนะ

คุณอย่าบังคับให้ผมเปิดใจให้คนอื่นเลยได้มั้ย

มันปวดใจ นอกจากคุณแล้วผมไม่อาจรักใครได้อีกแล้วพิม ผมทำทุกอย่างเพื่อได้อยู่ใกล้คุณ

หากผมไม่สมหวังกับคุณอย่างน้อยให้ผมได้อยู่ข้างๆคุณดูแลคุณในฐานะคนเคยรักกันได้มั้ย "

พิมก้มหน้าลงร้องให้ด้วยความเจ็บปวดไม่แพ้เขา เธอรักเขาแต่เธอก็มีใจให้เตชิน

เธอเพิ่งรู้ว่าเธอเองก็ไม่ใช่คนดีอะไร เตชินที่เอามื้อเที่ยงมาให้พิมก็มาได้ยินสิ่งที่ทั้งสองคุยกัน

เขาเสียใจและโกรธมากที่พิมรักป๊อบมากกว่า

ที่เลือกเขาเพราะลูก

ยิ่งเห็นเธอร้องให้ด้วยความเจ็บปวด ก็ยิ่งทำให้เขาโกรธและปวดใจ

การที่ผมมาดูแลภรรยามันไม่ดีตรงไหน หรือว่าแท้จริงแล้ว คุณแคร์ความรู้สึกของคุณป๊อบคนเดียว "

พิมมองเขาด้วยแววตาขุ่นเคืองแล้วเอ่ยออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย

" คุณหยุดพูดถึงบุคคลที่สามได้แล้วคุณ

คุณอยากเป็นยาม คอยเฝ้าฉันก็เชิญ

ตามใจ เอาที่คุณสบายใจเลยค่ะ "

จากนั้นเตชินก็เอาข้าวที่เป็นข้าวกล่องเพื่อสุขภาพมาเปิดฝากล่องยื่นไปให้พิม แล้วเอ่ยเสียงเย็น อย่างเคืองๆ

" ทานข้าวเถอะ ลูกคงจะหิวแล้ว "

พิมรับมาแล้วตักข้าวเข้าปากอย่างเงียบๆ

เตชินก็นั่งทานตรงหน้าเธอ

วันนี้เขาขับรถมาตั้งไกลเพื่อมาส่งข้าวให้เธอ

แต่กลับมาเห็นเธอนั่งร้องให้เสียใจไม่เต็มใจจะตัดขาดกับคนในหัวใจ

แถมยังบอกอีกว่ารักมากที่เลือกเขาเพราะเป็นพ่อของลูกในท้องเธอทำให้เขารู้สึกโกรธมาก

แต่เมื่อนึกถึงลูกในท้อง เขาก็ไม่อยากทำให้เธอรู้สึกเครียดหรือคิดมากเกินไป จึงยอมที่จะไม่คุยเรื่องนี้อีก

ส่วนป๊อบเขาก็ขับรถออกไปจากโรงเรียนด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

เขาอยากจะย้อนเวลากลับไปตอนที่เจอพิมใหม่ๆเขาเสียใจที่ไม่ได้บอกความรู้สึกให้พิมรู้เร็วกว่านี้

นึกถึงรอยยิ้มสดใสที่นั่งเรียนกับเขา อย่างอารมณ์ดี เขาอยากได้เธอคืนมา

[ พิมหากผมสารภาพรักกับคุณตั้งแต่ตอนคุณเรียนมหาลัย

บางทีเราสองคนอาจจะไม่จบลงอย่างวันนี้ก็ได้

ผมผิดเองที่ทำอะไรช้า สมควรแล้วที่ถูกเตชินตัดหน้า ]

เขาร้องให้ออกมาด้วยความปวดใจ อกหักครั้งนี้เขารู้เลยว่าจะต้องเสียพิมไปตลอดชีวิต

เพราะเธอกำลังจะเป็นแม่คนและพ่อแท้ๆของเด็กก็กลับมา

สุดท้ายพระรองต่อให้ดีแค่ไหน รักนางเอกมากเท่าไหร่ ก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับพระเอกอยู่ดี