ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 170

ตอนเย็น พอสอนเสร็จพิมก็กับเตชินก็ออกมาจากห้องแล้วเดินไปขึ้นรถ

จากนั้นเตชินก็ขับรถออกจากโรงเรียน ระหว่างทางบรรยากาศภายในรถอึมครึม

เงียบสงัดจนได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน

เตชินเงียบกริบไม่พูดไม่จา

ในใจอยากให้พิมลาออกจากโรงเรียนและอยู่ให้ห่างจากป๊อบ

เพราะป๊อบประกาศชัดเจนว่าจะไม่ยอมตัดใจจากพิม ทำให้เขาหึงมากและไม่ไว้ใจพิมกับป๊อบ

แต่เขารู้สึกขอบคุณลูกในท้องของพิมมากที่มาได้จังหวะถูกเวลาพอดี

ไม่งั้นเขาคงไม่มีทางได้พิมคืนมาแน่ๆ ที่ผ่านมาเขาประมาทป๊อบเกินไป

นึกว่าพิมจะไม่มีทางกลับไปรักป๊อบได้อีก แต่วันนี้ได้ยินเต็มสองหู เห็นเต็มสองตา

เขาไม่กล้าประมาทแล้วเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกกลัวและไม่มั่นใจในตนเอง

พิมเองก็เงียบใส่เขา เธอเป็นห่วงป๊อบมากวันนี้ตลอดทั้งบ่าย ป๊อบออกไปแล้วไม่กลับเข้ามาในโรงเรียนเลย

เธอสงสารและเห็นใจป๊อบมาก เธอรู้ดีว่าป๊อบต้องเสียใจมากแน่ๆ

เธอจึงหันไปมองเตชินแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

" คุณ ฉัน...เป็นห่วงคุณป๊อบ หลังจากคุยกันเสร็จฉันได้ยินครูในโรงเรียนคุยกันว่า เขาออกไป แล้วไม่กลับเข้ามาในโรงเรียนอีกเลย "

เตชินที่กำลังขับรถอยู่ไม่ได้หันมามองพิมแต่กลับเอ่ยถามเธอว่า

" คุณกำลังจะขออนุญาตขอผมโทรไปหาเขา? "

พิมพยักหน้าหงึกเบาๆแววตาจับจ้องบนใบหน้าของเตชิน แล้วเอ่ยเสียงเรียบ

" ค่ะ เขาดีกับฉันมาตลอด ฉันทำแบบนี้เขาคงจะเสียใจมาก ขอโทรคุยกับเขาหน่อยได้มั้ย "

เธอไม่อยากทำให้เตชินโกรธเพราะเธอไม่อยากให้ครอบครัวมีปัญหา

จึงเลือกที่จะบอกเขาและขอเขาตรงๆโดยไม่ต้องแอบโทรคุยกันลับๆล่อๆให้เขารู้สึกระแวง

ได้ยินดังนั้นไม่ใช่ว่าเตชินไม่หึง แต่เขาเห็นว่า

พิมกำลังแสดงความจริงใจที่มีต่อเขา จึงเอ่ยตอบเธอว่า

" ผมเข้าใจ คุณโทรไปหาเขาเถอะ แต่หากเขาปลอดภัยดีไม่ได้เป็นอะไร

คุณรีบวางสายเลยนะไม่ต้องคุยเยอะพยายามรักษาระยะห่างกับเขาหน่อย อย่าสนิทสนมอีก "

" ได้ค่ะ "

เมื่อได้รับอนุญาตจากสามี เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดโทรออกไปยังเบอร์ของป๊อบทันที

ป๊อบนั่งดื่มเหล้าในห้องคนเดียวด้วยอาการเมามาย เห็นพิมโทรมาเขาจึงรีบกดรับสายแล้วเอ่ยขึ้น

" พิม เลิกเรียนแล้วเหรอ "

พิมได้ยินเสียงอ้อแอ้ของเขาเธอก็รู้เลยว่าเขาเมามาก เธอรู้สึกเป็นห่วงเขามากจึงเอ่ยถามขึ้น

" คุณดื่มอยู่ใช่มั้ย ตอนนี้คุณอยู่ไหน "

ป๊อบที่อยู่ปลายสายยิ้มขึ้นแล้วเอ่ย

" ใช่ ผมดื่มอยู่ห้อง คุณ คุณไม่ ต้องห่วง ผมแค่อยากดื่มย้อมใจ

พิม ผมเสียใจนะที่บอกรักคุณช้าเกินไป

ถ้าผมรู้แบบนี้ผมจะบอกรักคุณตั้งแต่ตอนที่เจอคุณครั้งแรกแล้ว ผมมันโง่ๆ "

พิมพยายามกลั้นน้ำตาทำหน้านิ่ง ใจแข็ง แล้วเอ่ยอย่างรู้สึกผิดว่า

" คุณไม่โง่หรอกค่ะ แต่เป็นเพราะเราไม่มีวาสนาต่อกัน สักวัน คุณต้องได้เจอกับคนที่รักคุณมากๆ

คุณอย่าดื่มแบบนี้อีกเลยนะคะ ฉันขอโทษนะ

ที่ทำให้คุณเสียใจ ขอโทษจริงๆค่ะ "

เอ่ยจบพิมก็รีบกดวางสายไปเลย เธอกลัวจะใจอ่อนแล้วไปหาเขา

ตอนนี้แววตาเธอดูเศร้าหมองมากน้ำตาคลอหน่วย

เตชินเหลือบมองเธอแล้วเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึมน้ำเสียงสุขุมลุมลึก

" คุณรักผมเหมือนกับที่รักเขาได้มั้ย

ผมรู้สึกอิจฉาเขามากเลย

ผมรู้ว่าผมเคยทำผิดต่อคุณไว้มากมาย

ไม่ควรขอความรักจากคุณอีก

แต่ผมก็เจ็บนะที่เห็นคุณรักเขาแบบนี้ "

พิมนั่งหน้านิ่งแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

" คุณเป็นพ่อของลูก เพื่อลูกแล้วฉันจะไม่รักคุณได้ยังไง คุณให้เวลาฉันหน่อยค่ะ "

" ได้ ผมจะรอนะ และจะไม่ทำผิดต่อคุณอีก "

" ค่ะ "

พิมรู้สึกว่าเตชินในเวลานี้ทำให้เธอรู้สึกสบายใจเยอะเลย

เธอรู้สึกเหนื่อยมากเหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ

จึงหลับตาลงแล้วเอ่ยกับเตชินว่า

" คุณช่วยขอให้คุณคังไปอยู่เป็นเพื่อน