ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 216

ป๊อบลงจากดอย มาถึงในเมืองเวลาก็ปาไปบ่ายโมงแล้ว

เมื่อคลื่นโทรศัพท์ขึ้น เขาก็รีบกดโทรไปหาณัชชาด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก

ขณะที่เขารอณัชชารับสายเขาก็คิดทบทวนอะไรๆอีกครั้ง

เขาในตอนนี้รู้แค่ว่า พิมคือผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขารัก ส่วนณัชชาคือแม่ของลูกที่เขาควรจะรับผิดอบและแต่งงานด้วย

ตั้งแต่วันที่เขากลับมาเจอพิมอีกครั้ง ความคิดที่จะแต่งงานกับณัชชาก็หายไป

ความรักที่มีให้พิม ความรู้สึกต่างๆที่กำลังเจือจาง

ก็กลับมาเข้มข้นชัดเจนขึ้นมาอีกครั้ง ราวกับถูกลงสีใหม่ให้สดขึ้น

แต่ในวันที่เขาเห็นพิมร้องให้อย่างปวดใจ

เพราะเตชิน เขาก็รู้ทันทีว่าในหัวใจพิมมีเตชินแล้ว

เขาถึงรู้ว่าทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว เขาไม่สามารถแย่งพิมคืนมาได้ ถึงได้ เขาก็คงไม่มีความสุขเพราะไม่ได้หัวใจเธอคืนมา

ถึงจะรู้อย่างนั้นแล้ว แต่พิมก็ยังคงอยู่ในหัวใจเขาไม่สามารถลบออกได้และไม่มีวันที่จะกลับมาบรรจบกันในสถานะเดิมได้อีกเช่นกัน

ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกผิดหรือเสียใจ ที่ไม่สามารถรักณัชชาได้หมดหัวใจแล้วตัดพิมออกจากใจได้

บางอย่างเขาพูดออกมาไม่ได้ ได้แต่พึมพำกับตัวเองในใจว่า

[ จะมีใครเข้าใจบ้างว่าการจะตัดใครออกไปจากหัวใจสักคน มันยากเย็นแค่ไหน

มันไม่ง่ายเลยที่จะตัดและไม่ง่ายเลยที่จะเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นหมดหัวใจ ลูกพ่อขอโทษนะ ]

นอกจากณัชชาแล้วคนที่เขารู้สึกผิดด้วยมากที่สุดคือลูกที่อยู่ในท้อง

แต่ใจเจ้ากรรมเขามันก็ยังคงรักมั่นคงเพียงพิมคนเดียว

ในเมื่อเขายังตัดใจจากพิมไม่ได้ เขาก็ไม่ควรเอาณัชชาเข้ามาในชีวิตให้เธอปวดใจ

วันนี้เขาอยากขอเวลา อธิบายให้ณัชชาเข้าใจ เดิมทีเขาตั้งใจจะง้อเธอ

แต่วันนี้เขารู้แล้วว่าควรจะพูดให้ชัดเจน ไม่อยากให้ณัชชาที่กำลังจะเป็นแม่ของลูกเขา

เป็นเพียงคนคั่นเวลาหรือเข้ามาในตอนที่ใจเขายังมีคนอื่นอยู่แบบนี้

ทางด้านณัชชาเธอกำลังนั่งบนเก้าอี้ฟังเพลงสบายๆอยู่หลังบ้านที่ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ใหญ่

เมื่อเห็นว่าบนหน้าจอโทรศัพท์ โชว์เบอร์ของป๊อบที่กำลังโทรเข้ามา

เธอก็ไม่สนใจเอนหลังพิงต้นไม้แล้วหลับตาลงอย่างช้าๆ

ส่วนป๊อบก็ไม่ละความพยายามโทรหาณัชชาต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่ถอดใจแม้เธอจะไม่รับสายเขา

ส่วนณัชชาก็ไม่สนใจเสียงโทรเข้า ไม่กดตัดสาย ไม่ทำอะไรทั้งสิ้น

ปล่อยให้โทรศัพท์ดังอยู่อย่างงั้น ตัวเองก็หลับตาฟังเสียงโทรเข้าอย่างสบายอารมณ์

ป๊อบที่อยู่ในรถก็เริ่มอารมณ์ไม่ดีขึ้นมานิดๆที่ณัชชาไม่รับสาย

ตั้งแต่เขาเกิดมายังไม่เคยมีใครไม่รับสายเขาแบบนี้มาก่อน แม้แต่พิมก็ไม่เคยทำกับเขาแบบนี้

อารมณ์เขาหงุดหงิด ขุ่นเคืองจนกำกำปั้นชกลงเบาะข้างแรงๆพร้อมกับเอ่ยพึมพำออกมาด้วยแววตาสุขุม น้ำเสียงเคร่งขรึมว่า

" ณัชชา คุณจะเล่นตัวเกินไปแล้วนะ หรือคุณคิดจะทำอะไรของคุณกันแน่ ได้ ในเมื่อไม่อยากรับ ผมก็ไม่โทรไปแล้ว "

จากนั้นเขาก็นั่งเงียบไม่โทรไปหาณัชชาอีก ไม่นานรถก็ขับเข้าไปในสนามบิน จอดลงตรงจุดรับส่งผู้โดยสาร

เขาเปิดประตูลงจากรถแล้วเข้าเช็คอิน ไม่นานเครื่องก็ออก

ขณะที่นั่งบนเครื่องในหัวเขาคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆอย่างเงียบๆอีกครั้ง

ส่วนณัชชาเมื่อเห็นว่าป๊อบไม่โทรมาแล้ว เธอก็เปิดเพลงพร้อมกับหลับตาลงฟังเสียงเพลงเบาๆกลางสวนต่ออย่างสบายใจ

ผู้เป็นพ่อกับแม่แอบมองลูกสาวอย่างเงียบๆแล้วผู้เป็นแม่ก็หันมาเอ่ยกับสามีว่า

" คุณดูลูกเราสิ ตั้งแต่กลับมาก็เอาแต่นั่งฟังเพลงในสวน ยังจะปากแข็งบอกว่าไม่เป็นไรอีก อาการนี้อาการคนอกหักชัดๆ "

" คุณลูกเราโตแล้ว เขาทำอะไรย่อมรู้ดีแก่ใจ ปล่อยให้ลูกตัดสินใจเองเถอะ อย่าไปรบกวนจิตใจลูกเลย "

" แต่ฉันเป็นห่วงหลานในท้องนี่คะกลัวหลานจะคิดมากไปด้วย "

พ่อของณัชชาโอบไหล่ภรรยาแล้วเอ่ย

" หลานไม่เป็นไรหรอก อย่าคิดมาก เราเข้าไปในบ้านกันเถอะ คุณไม่ต้องห่วงลูกหรอก

ผมว่าไม่นานทางคุณป๊อบเขาก็คงจะโทรมาง้อลูกสาวเราแหละ

ปล่อยให้เป็นเรื่องของพวกเขาเถอะ เราเป็นพ่อแม่อย่าไปยุ่งเลยจะดีกว่า "

" แต่นั่นลูกสาวเรานะ เขากำลังทุกข์ใจอยู่

เราจะไม่เข้าไปปลอบหน่อยเหรอ "

พ่อของณัชชามองหน้าภรรยาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยนว่า

" ผมว่าตอนนี้ลูกไม่ต้องการเราสองคนหรอก ให้ลูกอยู่เงียบๆคิดอะไรเพลินๆคนเดียวน่ะดีแล้ว เข้าบ้านกันเถอะ "

แม่ของณัชชาเดินกลับเข้าบ้านไปตามคำขอของสามีแต่สายตาก็ยังคงมองลูกด้วยความเป็นห่วง

สองวันต่อมา ป้องเข้ามาในบริษัท ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในห้องของตัวเอง

ก็เจอเข้ากับประธานหลิวที่นั่งบนเก้าอี้แล้วหมุนเก้าอี้หันมามองเขา

ประธานหลิวมองป้องที่กำลังเดินเข้ามาทางเธอแล้วไปนั่งเก้าอี้ขทำงานของตัวเอง เธอจ้องหน้าเขาแล้วเอ่ยเอ่ย

" อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณป้อง "