ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 217

ในขณะที่ป้องลงเอยกับประธานหลิวด้วยความพิสวาทราคะ

ส่วนป๊อบก็ตัดสินใจไม่ตามง้อณัชชาอีก เพื่ออยู่กับตัวเอง อยู่คนเดียวให้ได้ก่อน

เพราะตั้งแต่วันที่เขาเลิกกับพิม เขาไม่เคยอยู่คนเดียวเลย ปล่อยตัวควงสาวขึ้นเตียงไม่ซ้ำหน้า

จนกระทั่งมาหยุดเมื่อเจอณัชชา สุดท้ายเขาก็รู้ตัวว่าที่ผ่านมา เขาไม่เคยลืมพิมได้เลย

และเป็นเขาเองที่ใช้วิธีผิดๆในการลืมคนที่รักที่สุดในชีวิต

ในเมื่อณัชชาไม่รับสาย พอกลับไปถึงกรุงเทพ

เขาก็นั่งรถกลับไปบ้านของตัวเองระหว่างทางก็พิมพ์ข้อความส่งไปหาณัชชาว่า

( ณัชชา ผมขอโทษนะ ขอโทษที่ให้หัวใจคุณไม่ได้ ในเมื่อคุณไม่รับสาย

ผมจะถือว่าคุณไม่พร้อมคุย ต่อไปนี้ผมอยากจะขอใช้เวลาอยู่กับตัวเองจนกว่าจะลืมพิมได้จริงๆ

ผมไม่อยากมีคุณทั้งๆที่ใจผมยังมีคนอื่นอยู่แบบนี้ มันไม่ยุติธรรมกับคุณเลย

ที่ผ่านมา ผมขอโทษที่ทำให้คุณเสียใจ หากผมตัดใจจากพิมได้แล้วและไม่รู้สึกอะไรกับเธออีก

ถึงเวลานั้น ผมจะโทรหาคุณเป็นคนแรก หากคุณยังให้โอกาสผมอยู่ขอคุณรับสายผมนะ

ผมรู้ว่าผมเห็นแก่ตัวเกินไป แต่การเลิกรักคนคนหนึ่งหรือลืมใครสักคนมันไม่ง่ายเลย

หากคุณเคยรักใครสักคนหมดหัวใจ คุณคงจะเข้าใจผมในตอนนี้ )

พิมพ์ข้อความเสร็จ เขาถอนหายใจออกมายาวๆด้วยความเหนื่อยใจแล้วกดส่งออกไปยังแช็ตไลน์ของณัชชาทันที

ณัชชานั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่นเมื่อมีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้น

เธอจึงหยิบโทรศัพท์มาเปิดอ่านข้อความที่ส่งจากป๊อบ

เธอนั่งจ้องโทรศัพท์แล้วร้องให้น้ำตาไหลอาบแก้มลงมาอย่างเงียบๆ

[ นี่เป็นการตัดความสัมพันธ์อย่างเป็นทางการของคุณสินะ ]

เธอเสียใจมาก ในขณะเดียวกันเธอก็เข้าใจเขาเช่นกัน ใช่เธอตกหลุมรักเขา รักเขาไปจนหมดหัวใจ

แม้ปากจะบอกว่าไม่สนใจเขาแล้ว แต่ใจกลับจมอยู่กับเขาแค่คนเดียว

การรักคนที่ไม่รักเรา รักข้างเดียวโดยที่ตัดใจไม่ได้ ลืมก็ลืมไม่ลงสักที

ใจเจ้ากรรมยังคงรักมั่นเพียงคนเดียวอยู่อย่างนั้น

เธอรู้ดีว่ามันเจ็บปวดทรมานหัวใจแค่ไหน เพราะเธอก็เหมือนป๊อบในตอนนี้

เธอเผลอไปรักเขาหมดใจ เธอเข้าใจเขาที่ตัดใจจากพิมไม่ได้สักที

แม้เธอจะแอบอิจฉาพิมที่ได้หัวใจเขา อิจฉาพิมที่มีแต่คนรัก

แต่ลึกๆแล้วเธอก็แอบชื่นชมพิมที่ทำให้ผู้ชายรักหมดหัวใจได้

และชื่นชมความรักที่มั่นคงของป๊อบ

ที่มีต่อพิมมากๆเช่นกัน เธอจึงแอบพึมพำในใจอย่างเงียบๆว่า

[ ได้ค่ะ ฉันจะรอคุณอีกสักครั้ง หวังว่าคุณจะตัดใจจากคุณพิมได้

และหวังว่าคุณจะหันมารักฉันเต็มหัวใจ มั่นคงในรักที่มีให้ฉันเหมือนที่คุณมั่นคงต่อพิมเช่นนี้ ]

สุดท้ายเธอก็ใจอ่อน แอบยอมรอเขาอย่างมีความหวังอีกครั้ง

เพราะรักแท้ เพราะความจริงใจ เพราะมั่นคงในความรู้สึกของเขาที่มีต่อพิม

ทำให้เธอเห็นถึงความรักเดียวใจเดียวมั่นคงในรักซื่อสัตย์ต่อความรู้สึก

เธอจึงอยากรอและอยากให้โอกาสเขาอีกครั้ง เพียงเพราะพื้นฐานนิสัยของเขาเป็นคนรักเดียวใจเดียว

เธออ่านเสร็จก็ไม่ได้ส่งข้อความตอบกลับอะไรไป แต่เลือกที่จะเงียบแล้วลุกจากโซฟากลับไปยังห้องของตัวเอง

ส่วนทางป๊อบ เขาเดินกลับเข้าไปในบ้าน แล้วเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอน

พอเข้าไปในห้องแล้ว ก็เดินไปวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง

จากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าออก แล้วไปหยิบผ้าเช็ดตัว เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำทันที

ทางด้านเตชินเขานั่งบนเตียงด้วยความรู้สึกร้อนใจกับการตามหาพิม เขากดโทรไปหาเทเท่ เพื่อนสนิทของพิม

เทเท่ที่นอนนวดตัวอยู่ในร้านเมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเขาก็เอ่ยกับพนักงานว่า

" พี่คนสวยคะ ช่วยหยิบโทรศัพท์ มาให้หน่อยสิคะ "

" ได้ค่ะ "

พนักงานเอ่ยตอบแล้วหยิบโทรศัพท์ของเทเท่มายื่นให้เขาทันที เทเท่รับโทรศัพท์มาแล้วเอ่ย

" ขอบคุณค่ะ "

จากนั้นก็กดรับสายเบอร์แปลกแล้วเอ่ยเสียงแบ๊วแอ๊บทำเสียงเล็ก

" ฮัลโหล สวัสดีค่ะ เทเท่พูดอยู่ค่ะ "

เตชินที่อยู่ปลายสายก็เอ่ยขึ้น

" คุณเทเท่ ผมเตชินสามีของพิมนะครับ "

เทเท่ได้ยินดังนั้นก็ตาโต ลุกขึ้นมานั่ง พรวด

ร้อยวันพันปี

เตชินสามีสุดหล่อของเพื่อนสาวไม่เคยโทรมาหาหล่อนเลย

วันนี้อยู่ๆก็ได้ยินเสียงสามีสุดหล่อของเพื่อนหล่อนทั้งตื่นเต้นและแปลกใจ

จากนั้นหล่อนก็ทำเนียนเก็บอาการตื่นเต้นแล้วเอ่ยถามเสียงเรียบว่า

" ค่ะ คุณเตชินโทรมาหาเทเท่มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ "

" พิมอยู่กับคุณหรือเปล่า "

เตชินเอ่ยถามเข้าประเด็นทันที เทเท่ก็ถึงกับงง แล้วหล่อนก็เอ่ยตอบพร้อมกับถามต่อไปว่า

" ห้ะ! ไม่ค่ะ ยัยพิมไม่ได้ติดต่อมาหาเทเท่เลยค่ะ

มีเรื่องอะไรกันเหรอคะ หรือว่าพวกคุณทะเลาะกันอีกแล้ว "

" พิมเข้าใจผมผิดนิดหน่อยน่ะ ถ้าพิมติดต่อหาคุณ ขอคุณช่วยโทรมาบอกผมด้วยนะครับ "

" ดะ ได้ค่ะ "

" ขอบคุณครับ "

เอ่ยขอบคุณเสร็จเตชินก็กดวางสายไปเลย

แล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียงใหญ่ด้วยเอาหมอนข้างของพิมมากอดไว้แน่นแล้วเอ่ย

" พิม คุณอยู่ที่ไหนนะ ทำไมคุณถึงได้ใจร้ายใจดำทำแบบนี้กับผมได้ลงคอ

ผมคิดถึงคุณ คิดถึงลูก คุณอยู่ไหนกลับมาหาผมเถอะนะพิม ผมคิดถึงคุณ "

เขานอนกอดหมอนข้างตัดพ้อเพ้อถึงพิมที่ไม่รู้ว่าอยู่ไหน แม้แต่สายลับของเขาก็ไม่เจอตัวเธอเลย

ทุกวันนี้ เขาต้องกอดหมอนข้างของพิม นอนบนเตียงใหญ่ด้วยใจที่ห่อเหี่ยวกับความรู้สึกเคว้งคว้าเปล่าเปลี่ยวเดียวดายที่ไม่คุ้นเคย

ในเช้าวันรุ่งขึ้น เขาก็ไปขึ้นเครื่องเดินทางไปยังเชียงใหม่บ้านเกิดของพิม

เมื่อถึงเชียงใหม่เขาก็นั่งรถตรงไปยังบ้านของพิมทันที

เมื่อพ่อคำกับแม่มะลิเห็นเขาเดินเข้ามาในบ้านก็ยิ้มให้ด้วยความดีใจ

แม่มะลิชะเง้อมองไปนอกบ้านก็ไม่เห็นลูกสาวกับหลานเข้ามาสักที แกจึงเอ่ยถามเตชินไปว่า

" แล้วพิมกับเคอร์ฟิวไม่มาด้วยเหรอลูก "

เตชินส่ายหน้าด้วยสีหน้าผิดหวังอย่างเศร้าหมองเมื่อเห็นท่าทางกับได้ยินคำถามแบบนั้นของแม่มะลิ ก็รู้เลยว่าพิมไม่ได้กลับมาอยู่บ้าน

แม่มะลิหน้าถอดสีเล็กน้อยอย่างผิดหวัง พ่อคำจึงเอ่ยถามขึ้นว่า

" ทำไมพิมไม่มาด้วย มันเกิดอะไรขึ้นใช่มั้ย "

" ครับ "

เตชินยอมรับออกมาตรงๆ แม่มะลิได้ยินดังนั้นก็เอ่ยด้วยสีหน้านิ่งๆอย่างไม่สบอารมณ์ว่า

" ไปนั่งคุยกันในห้องนั่งเล่นเถอะ "

เอ่ยจบแม่มะลิก็หมุนตัวเดินนำทุกคนไปยังห้องนั่งเล่นแล้วหย่อนกายลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ รอฟังเตชินพูด

เมื่อนั่งลงเรียบร้อยแล้ว แม่มะลิก็เอ่ยถามเตชินทันทีด้วยความอยากรู้

" ไหนเล่าให้พ่อกับแม่ฟังซิ ว่าระหว่างพวกลูกมันเกิดอะไรขึ้น "

เตชินถอนหายใจออกมา แล้วเริ่มเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้พ่อคำกับแม่มะลิฟังตั้งแต่เริ่มจนจบ

พอได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้วแม่มะลิจึงเอ่ยว่า

" นี่ก็ผ่านมานานแล้ว แม่นึกว่าคุณป๊อบจะตัดใจจากพิมได้แล้วซะอีก

ไม่คิดว่าความรักจะทำให้คนสุขุมแบบเขาถึงกับทำอะไรสิ้นคิดแบบนี้ "

พ่อคำจ้องหน้าลูกเขยแล้วเอ่ยถามขึ้น

" แล้วลูกจะทำยังไงต่อไปล่ะ ถ้ามีอะไรที่พ่อกับแม่ช่วยได้ก็บอกนะ "

เตชินที่สีหน้าระคนอมทุกข์อยู่ก็เอ่ยถามพ่อตากับแม่ยายว่า

" คุณพ่อกับคุณแม่รู้มั้ยครับว่ามีที่ไหนที่พิมชอบไปมากที่สุดเมื่อเวลาที่เธอโกรธหรืองอน "

" อยู่กับพ่อกับแม่ พิมไม่เคยหนีไปแบบนี้มาก่อน พ่อกับแม่ไม่รู้ว่า

ลูกพิมชอบไปที่ไหนเป็นพิเศษ นอกจากบ้านแล้วแม่ก็ไม่รู้จริงๆ "

แม่มะลิเอ่ยตอบลูกเขยไปด้วยสีหน้านิ่งเฉยคล้ายไม่พอใจลูกเขยที่เป็นต้นเหตุให้ลูกสาวหนีไป

" ครับ แล้วพิมสนิทกับญาติคนไหนเป็นพิเศษบ้างมั้ยครับ "

แม่มะลิได้ยินดังนั้นก็ถึงกับอึ้งไปเลย แล้วแอบตำหนิลูกเขยในใจว่า

[ เป็นสามีภาษาอะไร ญาติภรรยาก็ไม่รู้จัก ภรรยาสนิทกับญาติคนไหนก็ยังไม่รู้ แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน ]

" ไม่มีจ้ะ พิมไม่เคยไปมาหาสู่กับญาติคนไหนเป็นพิเศษเลย

เอางี้ถ้าลูกพิมติดต่อหาแม่ แม่จะรีบบอกลูกทันทีเลย

วันนี้ไหนๆก็มาถึงนี่แล้วนอนค้างที่นี่สักคืนนะ "

เตชินฝืนยิ้มอ่อนแล้วเอ่ยปฏิเสธว่า

" คงไม่ได้ครับ ต้องขอโทษคุณพ่อกับคุณแม่ด้วย ผมต้องตามหาพิมคงนอนค้างด้วยไม่ได้ ไว้เจอพิมแล้วผมจะพาพิมมาเยี่ยมนะครับ "

พ่อคำกับแม่มะลิพยักหน้าเบาๆแล้วแม่มะลิก็เอ่ยต่อว่า

" จ้ะ ลูกก็อย่าเครียดจนลืมดูแลตัวเองนะ แม่ว่าถ้าพิมหายโกรธก็คงปรากฏตัวเองแหละ ให้เวลาเธอหน่อย "

" ครับ ผมก็หวังให้เป็นเช่นนั้น ถ้างั้นผมขอลากลับก่อนนะครับ "

" จ้ะ / อือ "

พ่อคำกับแม่มะลิเอ่ยตอบลูกเขย แล้วเตชินก็ลุกขึ้น เดินออกไปจากบ้านพ่อแม่ของพิมทันที