ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 218

พ่อคำกับแม่มะลิมองตามแผ่นหลังสุดเพอร์เฟกต์ของลูกเคยแล้วถอนหายใจออกมายาวๆ

เตชินผิดหวังกลับไปขึ้นเครื่องเหมือนเดิม เมื่อถึงท่าอากาศยานดอนเมือง คนขับรถของเขาก็มารอรับตรงทางออก

เขาเดินขึ้นไปนั่งในรถ ระหว่างทางก็นั่งคิดอะไรเงียบๆ โดยไม่รู้ว่าจะไปตามหาพิมที่ไหนแล้ว

เขาจนปัญญาจริงๆแต่ก็ไม่คิดละความพยายามในการตามหาภรรยาลงเลยสักนิด

สำหรับเขาแล้ววันนี้ไม่เจอ วันหนึ่งก็ต้องเจอ เขาเชื่อนเช่นนั้น

อยู่ๆเสียงโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้นทำลายความเงียบสงัดในรถลง

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเมื่อเห็นว่าเป็นณัชชาที่โทรมาหาเขา จึงกดรับสายแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

" ว่าไง "

เมื่อได้ยินเสียงเตชินณัชชาที่อยู่ปลายสายจึงเอ่ยถามขึ้นว่า

" พี่ตามหาคุณพิมอยู่ใช่มั้ย ได้เบาะแสเธอบ้างหรือยัง "

" ยัง "

เตชินเอ่ยตอบเพียงสั้นๆด้วยน้ำเสียงหนักอึ้งอย่างเคร่งขรึม

" ทำไมพี่ไม่ลองตามหาเธอผ่านสื่อล่ะ "

ณัชชาเสนอไอเดียด้วยความจริงใจ เตชินได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยว่า

" จะทำแบบนั้นได้ยังไง ถ้าทำแบบนั้นพิมกับลูกก็ต้องตกอยู่ในอันตรายสิ

น้องก็รู้ในวงการธุรกิจมีคนไม่พอใจก็มาก คนอิจฉาก็เยอะ คนไม่หวังดีก็นับไม่ถ้วน

หากมีคนนอกรู้ว่าภรรยาพี่หายไปและกำลังตามหาอยู่พวกเขาอยู่ พวกเขาจะยิ่งไม่ปลอดภัย "

" อือ...มันก็จริงนะ แล้วพี่จะทำยังไงล่ะ ในเมื่อคุณพิมเงียบแบบนี้พี่มั่นใจแค่ไหน

ว่าเธออยู่ข้างนอกแล้วเธอจะปลอดภัยดี

ไม่ลำบากน่ะ

ณัชชาว่าในเมื่อพี่ไม่มีโอกาสอธิบายต่อหน้า

พี่ก็อธิบายผ่านสื่อไปเลยสิ

เผื่อเธอเข้าใจแล้วหายโกรธพี่ วิธีนี้คงไม่มีใครรู้หรอกว่าภรรยาพี่หนีไป "

ณัชชาพยายามเสนอความคิดในการช่วยพี่ชายนอกสายเลือดอย่างเตชินตามหาภรรยากับลูก

เตชินได้ยินดังนั้นก็นึกอะไรขึ้นมาได้จึงเอ่ยถามณัชชาว่า

" คุณป๊อบล่ะ ได้โทรมาหาน้องบ้างมั้ย "

ณัชชาได้ยินดังนั้นก็เงียบไปสักพัก แล้วเอ่ยตอบเตชินว่า

" เราจบกันแล้วค่ะ "

" เช่นนั้นก็ดีแล้ว "

เตชินเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยเลศนัย เขาไม่เชื่อหรอก

ว่าผู้ชายคนหนึ่งที่มั่นคงในความรักมั่นคงในความรู้สึกขนาดนั้น

จะไร้หัวใจ ไม่สนใจลูกที่กำลังจะเกิดมาลืมตาดูโลกได้

ณัชชาเห็นว่าเตชินเงียบไปเธอจึงเอ่ยถามขึ้น

" ทำไมเงียบไปล่ะแล้วพี่คิดจะทำยังไงต่อ "

เตชินที่อยู่ปลายสายยกมุมปากขึ้นมายิ้มร้ายๆอย่างมีแผนการแล้วเอ่ยตอบณัชชาว่า

" เดี๋ยวน้องก็รู้เอง "

เอ่ยจบเขาก็กดวางสายไป แล้วโทรไปหาผู้ช่วยคังต่อ พอได้ยินเสียงผู้ช่วยคังเอ่ย

" ครับ คุณชาย "

เขาจึงเอ่ยว่า

" คุณช่วยติดต่อไปหาคุณป้องให้ผมหน่อย แล้วบอกเขาว่าผมขอพบเป็นการส่วนตัว ไม่เกี่ยวกับงาน "

" ได้ครับ "

" อ้อ แล้วบอกเขาด้วยว่าผมจะไปนั่งรอในร้านกาแฟหน้าทางเข้าบริษัทเขา "

" ครับ "

พูดจบเขาก็วางสายไป ส่วนผู้ช่วยคังก็ติดต่อไปหาป้องทันที

ป้องที่นั่งทำงานอยู่เงียบๆเมื่อเห็นเบอร์แปลกโทรเข้ามาจึงกดรับสายแล้วเอ่ย

" สวัสดีครับ ผมป้องพูดครับ "

ผู้ช่วยคังจึงเอ่ยว่า

" สวัสดีครับคุณป้อง ผมผู้ช่วยคัง จากบริษัทT-chin นะครับ "

" อ๋อ ครับ คุณคังโทรมาหาผมมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ "

" พอดีท่านประธานเตชินอยากจะพบปะพูดคุยกับคุณสักหน่อย คุณป้องสะดวกมั้ยครับตอนนี้

จริงสิ ตอนนี้ท่านประธานเตชินไปรอคุณที่ร้านกาแฟหน้าบริษัทคุณแล้ว

หวังว่าท่านประธานของผมจะไม่รอเก้อนะครับ ท่านประธานมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณจริงๆ "

คำพูดของผู้ช่วยคังมันไม่ใช่การขอแต่เป็นการบังคับอย่างไม่อาจปฏิเสธได้

ป้องเองก็อยากรู้ว่าเตชินขอพบเขาด้วยเรื่องอะไร เขาจึงเอ่ยตอบผู้ช่วยคังไปว่า

" แน่นอนว่าไม่รอเก้อครับ ประธานบริษัทใหญ่อย่างคุณเตชินอยากพบผม คงไม่เหมาะถ้าจะปฏิเสธถูกมั้ยครับ "

ผู้ช่วยคังยิ้มมุมปากหน่อยๆแล้วเอ่ยว่า

" งั้นเชิญคุณป้องเลยนะครับ ท่านประธานรอคุณอยู่ "

" ผมวางนะครับ "

" ครับ "

ป้องวางสายของผู้ช่วยคังแล้วลุกจากเก้าอี้เดินห้องจากห้องทำงานตรงเข้าไปในลิฟต์

เตชินนั่งไขว่ห้าง ดื่มกาแฟในมุมส่วนตัวที่ห่างจากโต๊ะอื่นออกไปไกลพอสมควร

ป้องเดินเข้ามาในร้านแล้วเดินตรงมาหาเตชินที่นั่งจิบกาแฟอย่างสง่างาม เตชินยิ้มให้เขาเบาๆแล้วเอ่ย

" เชิญนั่งครับ "