ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 223

เตชินเดินไปอย่างเงียบๆ แล้วเข้าไปปิดตาพิมจากทางด้านหลัง

ทันทีที่มีคนมาปิดตากลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยก็ลอยเข้ามาเตะจมูกเธอเบาๆ ไม่ต้องเดาเธอก็รู้ว่าเป็นสามีตัวเอง

" คุณเตชิน "

เตชินได้ยินพิมเรียกชื่อเขาชัดถ้อยชัดคำแบบนั้นเขาจึงโน้มหน้าเข้าไปหอมแก้มเธอฟอดใหญ่พร้อมกับเปิดตาให้เธอแล้วเอ่ย

" ผมดีใจที่คุณยังจำสามีได้ "

พิมเงยหน้าขึ้นไปมองเขาแล้วเอ่ย

" คุณรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่ คุณแม่เป็นคนบอกคุณใช่มั้ยว่าฉันอยู่ที่นี่น่ะ "

เตชินนั่งลงข้างพิมแล้วยื่นแขนไปโอบเอวเธอพร้อมกับเอ่ย

" คุณแม่ไม่อยากให้เรางอนกันนานไง ผมขอโทษนะพิม ที่วันนั้นออกไปโดยไม่บอกคุณว่าไปกับใคร

ผมขอโทษที่ปล่อยให้เรื่องแบบนั่นเกิดขึ้น ขอโทษที่ทำให้คุณไม่สบายใจ

แต่ทั้งหมดนี้มันเป็นแผนของคุณป๊อบอดีตแฟนเก่าของคุณ คุณจะโทษผมคนเดียวก็ไม่ได้ "

พิมได้ยินดังนั้นก็เลิกคิ้วขึ้นแล้วเอ่ย

" เหรอ ถ้าคุณไม่เล่นด้วยผู้หญิงจะกล้าเข้าใกล้คุณได้ยังไง เป็นเพราะคุณป๊อบรู้สันดานคุณดีต่างหาก "

เตชินได้ยินดังนั้นก็ไม่พอใจ เคืองที่พิมพูดเข้าข้างแฟนเก่า จึงเอ่ยขึ้นเสียงเข้มอย่างไม่ชอบใจ

" พิม นี่คุณกำลังเข้าข้างแฟนเก่าคุณที่เป็นผู้วางแผนชั่ว คิดจะแย่งคุณไปจากผมอยู่นะ "

เสียงที่เข้มขึ้นของเตชินทำให้พิมอารมณ์ขึ้นเหมือนกัน เธอจึงเอ่ยเสียงดุจ้องเขม็งเขาด้วยแววตาดุดัน

" แล้วที่ฉันพูดมันถูกมั้ย คุณอย่าคิดว่าฉันไม่รู้จักนิสัยคุณนะ

ส่วนเรื่องฉันกับเขาคุณไม่ต้องกลัวหรอก

ฉันมีลูกแล้ว

แม้ว่าเขาจะยังเข้าหาฉันอยู่ ฉันไม่เล่นด้วยเขาจะทำอะไรได้ ฉันทำอะไรฉันคิดถึงความรู้สึกลูกเสมอ

ไม่เหมือนคุณ ที่ไม่รู้จักคิดเลยว่าถ้าลูกโตขึ้นแล้วมาเห็นข่าวแย่ๆของพ่อตัวเองแล้วลูกจะอาย

จะรู้สึกไม่ดี "

เธอตำหนิเขาไปชุดใหญ่ แล้วเก็บไอแพดลุกขึ้นเดินขึ้นไปบนบ้านด้วยสีหน้าบึ้งตึง

เตชินได้แต่นั่งอึ้ง สมองมึนตึ๊บ มองภรรยาเดินขึ้นไปบนบ้านด้วยแววตาว่างเปล่าอย่างงงๆ

" เจอปุ๊บทะเลาะกันเลย นี่สรุปว่าเราผิดงั้นเหรอ พิม ทำไมคุณกลายเป็นคนไร้เหตุผลแบบนี้ไปได้นะ

นี่ขนาดห่างกันไม่กี่อาทิตย์นะคุณเปลี่ยนไปขนาดนี้เลย ถ้าเป็นเดือนจะขนาดไหน "

บ่นเสร็จเขาก็ลุกขึ้นเดินตามภรรยาขึ้นไปบนบ้านอย่างไม่มีทางเลือก

พิมนั่งทำงานอยู่ในห้องล็อกประตูไว้ ไม่ให้เขาเข้ามาได้

" พิม พิม คุณอยู่ห้องไหน พิม ออกมาคุยกับผมก่อน คุณอย่างอนแล้วเดินหนีแบบนี้สิ พิม "

เตชินขึ้นมาถึงบนบ้านก็เอ่ยเรียกพิมเสียงดัง ไล่เคาะประตูห้องทั้งสามห้อง เพราะไม่รู้ว่าพิมอยู่ห้องไหน

เคอร์ฟิวที่หลับอยู่ได้ยินเสียงพ่อ เขาก็ตื่นขึ้นมามองไปรอบๆอย่างงงๆ

" พิม คุณออกมาคุยกับผมเดี๋ยวนี้เลยนะ ออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง พิม พิม! "

เคอร์ฟิวได้ยินเสียงพ่อดังมาจากด้านนอก เขาเลยคลานไปยังขอบเตียงแล้วหันก้นหย่อนขาตุ้ยๆเป็นปล้องๆลงจากเตียง

พอเท้าแตะถึงพื้นเขาก็เดินไปเปิดประตูโดยที่ผู้เป็นแม่ไม่รู้เลยว่าลูกชายตื่นแล้ว

ทันทีที่เห็นพ่อเคอร์ฟิวก็ยิ้มขึ้นอย่างสดใสแล้วเอ่ยด้วยความดีใจพร้อมกับยกแขนขึ้นขอให้อุ้ม

" พ่อพ่อ มาหา...ฟิว อุ้ม อุ้ม "

เตชินดีใจมากที่เห็นลูกชายตัวน้อยมาเปิดประตู เขาเข้าไปอุ้มลูกชายขึ้นมาแล้วเอ่ย

" เคอร์ฟิว พ่อคิดถึงลูกที่สุดเลยครับ "

เขาหอมแก้มลูกชายซ้ายขวา แล้วมองเข้าไปในห้อง เห็นภรรยานั่งหันหลังใส่หูฟังอยู่เขาก็เข้าใจทันที

ว่าทำไมลูกชายเขาถึงเป็นคนมาเปิดประตู เขาเลื่อนสายตากลับมามองหน้าลูกชายแล้วเอ่ย

" ทีหลังถ้าลูกได้ยินเสียงใครเรียกแบบนี้ห้ามมาเปิดประตูคนเดียวอีกนะ

ลูกต้องไปบอกผู้ใหญ่ก่อนแล้วค่อยมาเปิดถ้าผู้ใหญ่อนุญาตค่อยเปิด เข้าใจมั้ยครับ "

" เข้าใจค๊าบ "

จากนั้นเขาก็ยิ้มแล้วเอานิ้วแตะปลายจมูกลูกชายเบาๆแล้วเอ่ยต่อ ว่า

" แต่ครั้งนี้ไม่เป็นไรนะ พ่ออนุโลมให้ เพราะเป็นพ่อที่มาเรียกแม่ของลูก เดี๋ยวพ่อจะไปง้อคุณแม่นะ ลูกต้องช่วยพ่อเข้าใจมั้ย "

เคอร์ฟิวพยักหน้าหงึกๆอย่างเข้าใจ เตชินยิ้มอย่างชอบใจแล้วเอ่ยต่อว่า

" ลูกพูดตามพ่อนะ "

เคอร์ฟิวน้อยจ้องหน้าพ่อด้วยแววตาใสแป๋วอย่างไร้เดียงสาแล้วพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แล้วเตชินก็สอนลูกพูดว่า

" มี๊ดีกับพ่อพ่อนะ เคอร์ฟิวอยากมีน้อง ไหนลูกลองพูดสิ "

เคอร์ฟิวกอดคอพ่อแน่นแล้วขยับปากเล็กๆน่ารักปุ้ยมุ้ยเอ่ยตามอย่างเชื่อฟัง

" มี๊ดี กับพ่อ พ่อ นะ ...ฟิวอยากมี น้อง "

" ฮ่าๆๆๆ สมกับเป็นลูกชายพ่อจริงๆ เก่งมากเลยครับ ไฮไฟว์หน่อยเร็ว "

เตชินหัวเราะชอบใจมากแล้วเขาก็ยกมือขึ้นรอลูกชายมาไฮไฟว์

มือน้อยๆของเคอร์ฟิวน้อยแบออกแล้วไฮไฟว์กันกับพ่อ

เขามองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างไร้เดียงสา แล้วยิ้มหล่อจนผู้เป็นพ่อหมั่นเขี้ยวหอมแก้มไปอีกหนึ่งฟอด

แล้วเตชินก็อุ้มลูกชายเดินเข้าไปในห้อง พอไปยืนอยู่ข้างหลังพิม เขาก็กระซิบข้างหูลูกชายว่า