ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 30

เตชินนั่งอึ้ง มองตามหลังพิมที่วิ่งขึ้นไปข้างบนด้วยความรู้สึกผิดที่ผ่านเข้ามาในอก

แต่แค่แวบเดียวเขาก็สลัดความรู้สึกที่ทำให้เขาทุกข์นั้นทิ้งไป

เขาทำอะไรมีเป้าหมายเสมอ เขาจะไม่ใจอ่อน เพียงเพราะความรู้สึกส่วนตัว จนทำให้เสียงานเด็ดขาด

จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนเดินออกจากโต๊ะอาหารแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน เพื่อไปดูพิม

เขายื่นมือไปเปิดประตู แล้วเดินเข้าไปหาพิมที่นั่งร้องให้อยู่บนเตียง

เมื่อยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้วเขาจึงเอ่ยออกมาอย่างคนไร้อารมณ์ความรู้สึกว่า

" ในเมื่อคุณรู้หมดแล้ว ผมขอแนะนำขอให้คุณรีบทำให้ตัวเองท้องให้ไวที่สุด

พอคุณคลอดลูกออกมา คุณก็จะได้รับอิสระ กลับไปใช้ชีวิตของคุณต่อไป "

พิมมองเขาด้วยแววตาแข็งกร้าว เธออยากจะตบหน้าเขาแรงๆ

อยากจะเอามีดแทงเข้าไปในหัวใจของเขาจนแทบจะทนไม่ไหว

อยากจะผ่าอกเขาดู ว่าเขามีหัวใจหรือเปล่า หัวใจเขาทำด้วยอะไรกันแน่ ถึงได้เลือดเย็นไร้หัวใจเช่นนี้

เธอโกรธจนกำมือแน่น จนมือสั่นและขาวซีดไปหมด

น้ำตาที่ไหลอาบแก้มนั้น ร้อนจนจะลวกคนได้

สักพักเธอค่อยๆคลายอารมณ์โกรธที่มีอยู่เต็มอกและคลายมือออก

เพื่อให้จิตใจตัวเองผ่อนคลาย ไม่ให้ถูกความโกรธครอบงำจิตใจจนขาดสติ

จนเผยความคิดทุกอย่างให้คนตรงหน้ารู้

ผ่านไปสักพัก เธอเริ่มรู้สึกว่าอารมณ์ตนเองปกติกลับมาคงที่แล้ว

เธอจึงเอามือปาดน้ำตา แล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงปกติ ราวกับไม่เคยโกรธหรือร้องให้มาก่อน

" ได้ แต่คุณต้องให้เวลาฉันทำใจหน่อย

การที่ผู้หญิงคนหนึ่งท้องลูกสักคนอย่างยากลำบาก พอคลอดออกมาก็ต้องยกให้คนอื่น

มันไม่ง่ายเลย สำหรับคนที่ไม่พร้อม และมีหัวใจอย่างฉัน "

ขนาดเรื่องยังไม่เกิด แค่คิดเธอก็สงสารตัวเองกับลูกแล้ว หากเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจริงๆ

เธอคงอกแตกตายก่อนตรอมใจตายแน่

คำพูดของเธอ ทำให้เตชินรู้สึกสงสารนิดหน่อย

แต่ไม่ถึงขั้นยอมใจอ่อนให้กับเธอ

แล้วเขาก็เอ่ยถามออกมาอย่างเย็นชาว่า

" คุณกำลังจะหาว่าผมไร้หัวใจสินะ "

พิมไม่ตอบ แต่ยักไหล่ขึ้นพร้อมกับเบะปากนิดเลิกคิ้วขึ้นหน่อย

จากนั้นเตชินก็เอ่ยต่อว่า

" ได้ในเมื่อคุณอยากได้เวลา ผมก็จะให้เวลาคุณทำใจหนึ่งเดือน "

ได้ยินดังนั้น พิมเลยลองถามขึ้น อีกครั้งอย่างอยากรู้

" ทำไมต้องเป็นฉัน คนอื่นมีตั้งเยอะแยะ

ถ้าฉันไม่เอาเงินแล้วล่ะ คุณจะปล่อยฉันไปได้มั้ย "

เตชินจึงเอ่ยตอบเธอไปว่า

" ไม่ได้ เพราะคุณคือคนที่ผมเลือก ให้มาเป็นแม่ของลูก

และเป็นเพราะคุณ มีคุณสมบัติครบ ตามที่ผมต้องการ สามารถให้กำเนิดลูกที่เพอร์เฟคได้

ต่อให้คุณไม่รับข้อเสนอผม ไม่จดมะเบียนสมรสกับผม

ผมก็จะหาวิธี ทำให้คุณจดทะเบียนและมีลูกกับผมให้ได้อยู่ดี

ยีนส์ของเราเป็นยีนส์เด่นทั้งคู่ดูเข้ากันได้ดีด้วย

ผมว่าคุณอย่าเสียเวลาคิดหาวิธีไร้สาระอะไรอีกเลย รีบมีลูกให้ผมดีกว่า "

เตชินรู้ว่าคนอย่างเธอคงไม่ยอมจำนนง่ายๆแน่

จึงพูดดักความคิดเธอไว้ก่อน

เธอมองเขาแล้วถามย้ำอีกครั้ง

" ยังไงก็ต้องเป็นฉันคนเดียว "

เขาจึงเอ่ยตอบเธอว่า

" ใช่ "

พิมค่อยลุกขึ้นยืน พร้อมกับถอนหายใจออกมาสีหน้าดูอย่างเหนื่อยล้า

ท่าทางคล้ายจำใจทำตามที่เตชินต้องการ

ยอมจำนนแต่โดยดี อย่างไร้ซึ่งทางเลือกใดๆ

จากนั้นเธอก็เอ่ยออกมาว่า

" ในเมื่อฉันต้องรับชะตานี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ก็ได้ ฉันจะยอมท้องลูกให้คุณ

แต่ คุณต้องให้เวลาฉันได้ทำใจหนึ่งเดือนจริงๆอย่างที่คุณพูด "

ได้ยินดังนั้น เตชินจึงเอ่ยเพียงสั้นๆว่า

" ตามนั้น "

เมื่อตกลงกันได้ เธอเดินเข้ามาหาเขาแล้วเอ่ย

" ตุณบอกว่าจะไปส่งฉันออกไปข้างนอกใช่มั้ย "

เตชินมองหน้าเธอแล้วเอ่ยตอบว่า

" ใช่ "

พิมจึงเอ่ยต่อว่า

" งั้นคุณรอฉันสักครู่นะ ฉันจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน "

" ได้ คุณรีบไปอาบน้ำเถอะ ผมจะนอนรอบนเตียง "

เอ่ยจบ เตชินก็เดินผ่านพิมไป แล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียง นอนแผ่หลาอย่างสบายตัว แล้วเอ่ยขึ้น