ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 31

เตชินขับรถพาพิมออกมาจากบ้านระหว่างทาง

พิมนั่งเงียบตลอด

เตชินก็ขับรถไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายปลายทาง

พิมที่นั่งข้างๆก็ยังไม่บอกเขาสักทีว่าจะไปไหน สุดท้ายเขาจึงหันมาเอ่ยถามพิมว่า

" คุณคิดได้หรือยังว่าจะไปที่ไหน "

พิมนั่งกอดอก ทำท่าครุ่นคิดสักพัก จึงหันไปมองเตชินแล้วเอ่ย

" อืม...ยังคิดไม่ออกอ่ะ คุณขับไปเรื่อยๆก่อนได้มั้ย ถ้าคิดออกแล้วจะบอก "

ได้ยินเธอพูดดังนั้นเขาจึงเอ่ย

" เราขับรถออกมาได้ชั่วโมงหนึ่งแล้วนะ คุณยังคิดไม่ออกอีกเหรอ ว่าอยากไปที่ไหน "

พิมหันกลับมา ทอดสายตามองตรงไปข้างหน้าแล้วเอ่ย

" งั้นคุณก็ขับรถพาฉันเที่ยวชมกรุงเทพละกัน ตั้งแต่ที่ฉันมาถึงกรุงเทพ

ฉันยังไม่เคยออกไปไหนเลย

ฉันอยากจะนั่งรถชมวิวชมทิวทัศน์รอบเมืองหลวงอย่างเพลินๆสักหน่อย "

ได้ยินดังนั้นเตชินก็หันหน้ากลับไป

มองตรงไปบนถนนข้างหน้า

สองมือจับพวงมาลัยขับอย่างชำนาญ แล้วเอ่ย

" ได้ ผมจะพาคุณขึ้นบนทางด่วน คุณจะได้เห็นทิวทัศน์ในเมืองกรุงอย่างชัดเจน "

เอ่ยจบเตชินก็ขับขึ้นบนทางด่วนแล้วขับต่อไปเรื่อยๆ

ขับไปตามสถานที่ต่างๆพร้อมกับแนะนำสถานที่ต่างๆให้พิมได้รู้จัก

แล้วอยู่ๆพิมก็ทำหน้าบิดเบี้ยวคล้ายกับมีอาการเจ็บ

นั่งตัวเกรงคล้ายกับไม่สบายตัวแต่แฝงไปด้วยเจ็บปวด เตชินเหลือบมาเห็นจึงเอ่ยถามขึ้น

" คุณเป็นอะไร สีหน้าดูไม่ดีเลย "

พิมไม่ตอบแต่กลับส่งเสียงร้องขึ้น

ด้วยความเจ็บปวด

" โอ้ย!!! "

เตชินจึงรีบหาที่จอดรถข้างทาง แล้วเอ่ยถามด้วยความตกใจเล็กน้อย

แต่กลับแฝงไปด้วยความเป็นห่วงอย่างไม่รู้ตัว

" คุณเป็นอะไร เจ็บตรงไหน "

พิมจึงรวบรวมแรงที่มีแล้วเอ่ยขึ้นอย่างยากลำบากด้วยความเจ็บปวด

ใบหน้าบิดเบี้ยวจนต้องหยีตา คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเป็นปม

" คุณ คุณพาฉันไปที่ ร้านขาย ยา หน่อย "

" ได้ๆ คุณอดทนไว้ก่อนนะ "

เตชินเอ่ยอย่างร้อนใจพร้อมกับรีบขับรถออกไปอย่างไว

สายตามองตรงไปข้างหน้าโดยไม่เหลือบมองคนข้างๆ

พิมยกยิ้มขึ้นที่มุมปากเล็กน้อยแววตาเจ้าเล่ห์แวบผ่านหนึ่งวิ อย่างรวดเร็ว

แล้วกลับมาทำหน้าบูดเบี้ยวคล้ายจะเป็นลม

เมื่อเจอร้านขายยา เตชินจึงรีบจอดรถแล้วเอ่ย

" คุณจะเอายาอะไร เดี๋ยวผมจะลงไปซื้อให้ "

พิมเอ่ยขึ้นอย่างยากลำบากว่า

" ฉันจะ ไป ซื้อเอง "

เตชินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเคร่งขรึมน่าเกรงขาม

" ไม่ได้คุณเจ็บอยู่ เดี๋ยวเป็นลมขึ้นมาจะทำยังไง ระหว่างที่คุณยังไม่ท้อง

คุณต้องดูแลตัวเองดีๆให้พร้อมสำหรับการมีลูกเสมอเข้าใจมั้ย "

คำพูดของเขา ทำให้พิมมองเขาอย่างอึ้งๆ จนลืมแกล้งเจ็บไปพร้อมกับบ่นพึมพำในใจ

[ อีตาปีศาจนี่ เราแกล้งเจ็บขนาดนี้แล้ว ยังไม่ห่วงเราอีก ห่วงแต่เรื่องตัวเอง กลัวแต่จะไม่บรรลุเป้าหมาย เป็นปีศาจจากขุมนรกไหนมาเกิดกันนะ ]

เตชินกำลังจะลงจากรถก็หยุดการเคลื่อนไหวทันที

ที่เห็นพิมดูนิ่งไป สีหน้าดูปกติ ดูดีขึ้น เขาจึงเอ่ยถามขึ้นอย่างงงๆว่า

" คุณไม่เจ็บแล้วเหรอ หรือว่าหายแล้ว "

ได้ยินดังนั้น พิมเลิ่กลั่กเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน พร้อมกับสบตาเตชินอย่างหวานซึ้ง

" คุณเป็นห่วงฉันเหรอคะ "

เตชินกะพริบตาเลิ่กลั่ก ไม่ตอบคำถามเธอ

แต่หันกลับมาทำหน้านิ่ง สายตาทอดมองไปข้างหน้า

สักพักจึงเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา

" คุณยังต้องท้องลูกผม ผมก็ต้องห่วงร่างกายคุณเป็นธรรมดา บอกมาว่ายังเจ็บอยู่หรือเปล่า จะเอายาอะไร "

พิมยิ้มแล้วเอ่ย

" ไม่ค่อยปวดแล้ว เดี๋ยวฉันจะลงไปซื้อยาเอง คุณรอที่นี่แหละ "

เอ่ยจบเธอก็ถอดสายเบลท์ออก หันตัวไปเปิดประตูรถ

แต่เตชินกลับยื่นมือไปจับแขนเธอไว้แน่นแล้วเอ่ยเสียงเย็น

" อย่าให้รู้นะ ว่าคุณแค่ปั่นหัวผมเล่น ไม่งั้นผมจะจับคุณมาลงโทษคืนนี้เลย "

ได้ยินดังนั้นพิมก็หงุดหงิดขึ้นมาทันทีจึงปัดมือเขาออกแล้วเอ่ยเสียงแข็ง

" ฉันปวดท้องเมนส์ คุณจะลงไปซื้อยากับผ้าอนามัยให้ฉันมั้ย "

ได้ยินดังนั้นเตชินก็เงียบไป แล้วเอ่ยอย่างเย็นชา

" รีบไปรีบกลับ ห้ามให้ตัวเองเป็นอะไร "

" ฉันรู้แล้ว ไม่ต้องมาย้ำบ่อยหรอก "

พิมเอ่ยอย่างรำคาญเจืออารมณ์ขุ่นเคือง

จากนั้นก็หันมาเปิดประตูเดินลงจากรถแล้วเข้าไปในร้านขายยา

พอเข้าไปในร้านยา เธอเอ่ยถามกับเภสัชกรว่า

" ขอโทษนะคะ

มีพวกยานอนหลับแบบน้ำที่ออกฤทธิ์เร็วภายในสิบนาทีมั้ยคะ

เอาแบบหลับไปสักหกถึงแป็ดชั่วโมงค่ะ "

เภสัชกรสาวยิ้มอย่างเป็นมิตรจพร้อมกับเอ่ยตอบ

" มีค่ะ "

จากนั้นพิมก็เอ่ยต่อว่า

" เอาหนึ่งกล่องค่ะ แล้วก็เอาแผ่นแปะคุมกำเนิด ห้ากล่อง เอายาแผลแดง และยาแก้ปวดท้องเมนส์ด้วยค่ะ "

เภสัชกรสาวจึงเอ่ยว่า

" ได้ค่ะ "

จากนั้นเภสัชกรสาวก็เดินไปหยิบยาตามที่

พิมต้องการ

นำมาคิดเงินแล้วยื่นไปให้พิม พิมรับมาเสร็จ

เธอก็รีบใส่เข้าไปในกระเป๋าทันที

แล้วเดินออกจากร้านขายยาไป จากนั้นก็เดินไปที่ร้านสะดวกซื้อ

เธอเดินไปหยิบตะกร้า แล้วหยิบผ้าอนามัยมาห้าห่อใส่ลงในตะกร้า

แล้วเธอก็เดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ พอจ่ายเงินเสร็จเธอก็เดินออกจากร้านแล้วตรงไปที่รถทันที

เธอเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถแล้วเอ่ย

" เสร็จแล้ว ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายตัว คุณพาฉันกลับเถอะ "

เตชินมองเธอแล้วไม่พูดไม่จา จากนั้นก็สตาร์รถแล้วขับออกไป

เมื่อกลับถึงบ้าน เข้าไปจอดรถเสร็จ ทั้งสองก็ลงจากรถ เดินกลับเข้าบ้านไปพร้อมกัน

พอเข้าไปในบ้านพิมก็เดินขึ้นชั้นบนไป

ส่วนเตชินเข้าไปหาป้าใจที่กำลังทำกับข้าวในครัวแล้วเอ่ย

" ป้าใจครับคุณพิมเธอไม่สบาย

เห็นบอกว่าปวดท้องเมนส์

ป้าช่วยทำอะไรอุ่นๆให้เธอทานหน่อย "

" ค่ะ "

เตชินกำลังจะหันหลังกลับขึ้นไปข้างบน

แต่นึกอะไรขึ้นได้ จึงหันไปทางป้าใจอีกครั้ง

" อ่ะ อ้าปาก ถ้าคุณไม่อ้าปาก ผมจะใช้ปากป้อนนะ คุณเลือกเอาว่าจะให้ป้อนแบบไหน "

พิมรู้ว่าเรื่องพวกนี้เตชินพูดจริงทำจริง เธอมองเขาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

แล้วอ้าปากทานข้าวต้มคำนั้นเข้าไปอย่างไม่เต็มใจ

เตชินยิ้มอย่างพอใจแล้วบ่นออกมาเบาๆ

" ก็แค่นี้ "

แล้วทั้งสองก็ช่วยกันทานข้าวต้มในชามจนหมด

จากนั้นเตชินก็หยิบน้ำขิงขึ้นมาเป่า

เตรียมจะป้อนพิมต่อ

แต่พิมกลับหยุดการกระทำของเขาไว้แล้วเอ่ย

" ฉันดื่มเองได้ "

เอ่ยจบเธอก็แย่งเอาแก้วน้ำขิงมาจากมือของ

เขาแล้วยกมาดื่ม

ดื่มหมดเธอก็วางแก้วลงบนถาดแล้วเอ่ย

" ฉันดื่มหมดแล้ว พอใจหรือยัง "

เตชินยิ้มขึ้นที่มุมปาก แต่ไม่เอ่ยอะไร

แล้วยกถาดขึ้นมา เดินออกจากห้องไป

จากนั้นก็ถือน้ำเปล่าขึ้นมาให้พิมแล้วเอ่ย

" ทานข้าวเสร็จยังไม่ได้ดื่มน้ำเลย จะนอนได้ยังไง "

พิมลุกมาดื่มน้ำ จากนั้นเธอก็นอนลงไปดังเดิมพร้อมกับเอาผ้าห่มคลุมหัวอย่างมิดชิด

เกิดมาเธอไม่เคยทานข้าวจานเดียวกันกับใครมาก่อน

แต่วันนี้ เธอกลับต้องทานข้าวต้มชามเดียวกันกับเตชิน แถมยังใช้ช้อนคันเดียวกันอีก

เธออยากจะบ้าตาย

เตชินเอาแก้วไปวางบนโต๊ะ พอหันกลับมาเห็น

พิมนอนคลุมหัวอยู่ จึงเอ่ยขึ้นคล้ายเป็นห่วง

" เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกกันพอดี "

จากนั้นเขาก็ดึงผ้าห่มของพิมออก

ช้อนตัวพิมขึ้นมาอุ้มแล้วเดินกลับไปที่เตียงใหญ่

พิมไม่ดิ้นอีกต่อไป เพราะเธอรู้ว่าถึงดิ้นไป

ก็เปลืองแรงเปล่า

แต่กลับบ่นออกมาอย่างหงุดหงิดว่า

" คุณเตชิน คุณบ้าอุ้มหรือไง เอะอะอุ้มๆ "

เตชินวางพิมลงบนเตียงแล้วเอ่ยตอบพิม

ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

" ใครใช้ให้คุณตัวเล็กเหมือนเด็กล่ะ "

จากนั้นก็เอ่ยต่อว่า

" คุณนอนพักเถอะ จะได้หายไวๆ "

เอ่ยจบเตชินก็นอนลงข้างๆพิม พิมจึงเอาหมอนข้างมากันไว้ตรงกลางแล้วเอ่ย

" ห้ามข้ามเส้น ห้ามเอาออก ที่ใครที่มัน เข้าใจมั้ย "

เอ่ยจบเธอก็นอนหันหลังให้เตชินทันที

เตชินมองพิมอย่างเงียบๆโดยไม่พูดอะไร

การดูแลเอาใจใส่ของเตชินในวันนี้แม้จะมีเจตนาอื่นแอบแฝงแต่ก็ทำให้พิมรู้สึกผิดเล็กน้อย

เตชินนอนตะแคงมองแผ่นหลังของพิมอย่างเงียบๆ

นึกถึงตอนที่เห็นสีหน้าพิมดูเจ็บปวดทรมาน

เขาตกใจและเป็นห่วงมาก

กลัวเธอจะเป็นอะไรไป หลังจากที่เธอเข้าไปในร้านขายยา

เขาจึงเซิร์ชหาวิธีลดอาการปวดท้องเมนส์

รวมถึงเซิร์ชเรื่องอาหารเครื่องดื่มที่ช่วยลดอาการปวดท้องเมนส์ของผู้หญิงอีกด้วย