ในเช้าวันต่อมา เตชินตื่นขึ้นมาแต่เช้า
เมื่อทำกิจวัตรประจำวันเสร็จ
เขาก็เดินออกจากห้อง ลงไปชั้นล่างแล้วเดินเข้าไปในห้องครัว
หยิบผ้ากันเปื้อนมาสวม แล้วไปเปิดดูของที่มีในตู้เย็น
หยิบเนื้อปูกับกุ้งและผักขึ้นฉ่ายออกมา(คื่นไฉ่)
แล้วเริ่มตั้งหม้อ หั่นผักขึ้นฉ่าย เพื่อที่จะทำข้าวต้มให้พิม
จากนั้นเขาก็เอาขิงจากในตู้เย็นมาซอย หั่นเป็นชิ้นเล็กๆ
พอทำเสร็จ ก็ตักข้าวต้มใส่ชาม วางลงในถาด หยิบช้อนกับน้ำดื่มที่ไม่ได้แช่เย็นวางลงข้างๆชามข้าวต้ม
จากนั้นก็ถอดผ้ากันเปื้อนออก แล้วยกถาดเดินขึ้นบันไดกลับไปที่ห้อง
พอถึงหน้าห้องก็ยื่นมือไปเปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง
นำถาดไปวางลงบนโต๊ะในห้องทำงานแล้วเอ่ยกับพิมที่หลับอยู่ว่า
" พิม ข้าวต้มอยู่บนโต๊ะ ตื่นมาอย่าลืมทานข้าวทานยาล่ะ "
จากนั้นเขาก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ
ก็เดินมาที่เตียงแล้วก้มลงจูบหน้าผากพิม
อย่างนุ่มนวล
จากนั้นก็มองไปที่ริมฝีปากอวบอิ่มแล้วจูบลงไปเบาๆอย่างทะนุถนอม
แต่พิมกลับหลับสนิท ไม่รู้สึกตัว เพราะเธอไม่ยอมหลับทั้งคืน
มัวแต่กังวลกลัวเตชินจะมาล่วงเกินเธอ
ในเวลาที่เธอเผลอหลับ
แต่เธอดันลืมไปว่า เธอแกล้งเป็นเมนส์อยู่
แท้จริงแล้วแค่เป็นเมนส์ เธอก็ไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว
แต่คนโกหกมันจะเผลอลืมเรื่องที่โกหกอยู่เสมอ
เธอไม่ยอมหลับเอาแต่ลืมตาและอดหลับอดนอนทั้งคืน
ในตอนเช้าเธอรู้สึกง่วงและรู้สึกว่าร่างกาย
อ่อนล้า อ่อนเพลียนจนฝืนต่อไปไม่ไหวแล้ว
พอเตชินตื่น แล้วออกจากห้องไป เธอถึงปล่อยตัวเองให้หลับอย่างสบายใจ
ด้วยความที่อดหลับอดนอนมาทั้งคืน พอหลับก็หลับลึก หลับสนิทไปทันที
คำพูดของเตชินไม่ทำให้เธอได้ยินเลยสักนิด
แม้กระทั่งเตชินจูบหน้าผาก จูบปากเธอ
เธอก็ไม่รู้สึกตัว
จากนั้นเตชินก็เอ่ยเสียงทุ้มเจือความทะนุถนอมแฝงความเอาใจใส่
ฝ่ามือหนาสัมผัสใบหน้าเรียวสวย ขาวเนียน
ดุจไข่มุกเบาๆ
" ผมไปทำงานก่อนนะ ตื่นมาอย่าลืมทานข้าวที่ผมเตรียมไว้ให้ล่ะ "
เอ่ยจบเขาก็ลงจากเตียง แล้วไปหยิบเสื้อสูทมาสวมใส่
โดยที่ไม่รู้ว่าพิมหลับไปถึงเลมานอนประเทศอาหลับแล้ว
เขากำลังจะออกจากห้อง ก็นึกอะไรขึ้นได้ จึงเดินเข้าไปในห้องทำงาน
แล้วหยิบปากกา มาเขียนข้อความลงบนโน๊ต แล้วมาแปะไว้บนถาด
จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องไป ส่วนพิมหลับลึกจนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
ที่บริษัท ณัชชาเดินมาที่ห้องของเตชิน
แล้วยกมือเคาะประตูเบาๆ
จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้อง เตชินที่นั่งทำงานบนเก้าอี้ผู้บริหาร
ด้วยท่าทางสุขุม เคร่งขรึม อย่างสง่าผ่ายเผยให้ความรู้สึกน่าเกรงขามต่อผู้พบเห็น
ใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาทรงสวยเย็นชา
ริมฝีปากได้รูป
ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามอง คนที่เข้ามายืนอยู่ตรงหน้า จากนั้นเขาก็เอ่ยถามขึ้นอย่างสุขุม
" มีอะไรหรือเปล่า "
ณัชชาเดินเข้ามานั่งลงบนเก้า แล้วยื่นใบลาออกให้เตชิน จากนั้นก็เอ่ยว่า
" ฉันมาคิดทบทวนดีๆแล้ว คิดว่าตัวเองควรจะออกไปท่องโลกกว้าง
หาประสบการณ์ใหม่ๆ
จึงขอลาออกจากตำแหน่งรองประธานค่ะ "
เตชินมองณัชชาอย่างเงียบๆ แล้วเอ่ยถามขึ้น
" คงไม่ใช่เพราะโกรธพี่ จนอยากลาออกใช่มั้ย "
ณัชชายิ้มแล้วเอ่ยปฏิเสธว่า
" ไม่ใช่แน่นอนค่ะ กลับกันคำพูดของพี่เตชิน
ทำให้ณัชชาคิดได้
และรู้ตัว ว่าแท้จริงแล้ว ที่ผ่านมา ณัชชาแยกแยะความรู้สึกรัก กับความรู้สึกอยากครอบครองไม่ออก
ณัชชาเคยชินกับการที่มีพี่ดูแลเอาใจใส่ พอโตขึ้นด้วยความที่เราไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆ
ก็เริ่มกลัวจะไม่ได้รับความรักและการดูแลเอาใจใส่จากพี่อีก
และรู้แค่ว่าจะต้องแต่งงานกับพี่เท่านั้น ถึงจะได้อยู่กับพี่
และได้รับความรักความเอาใจใส่จากพี่เหมือนเดิม
แต่กลับไม่รู้เลย ว่านั่น ยิ่งทำให้ความเป็นพี่น้องของเราหายไปและไม่เหมือน
เป็นการทำลายความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องที่เคยมีมานาน
ตอนนี้ณัชชารู้แล้ว ว่าการที่คนเราจะแต่งงานกันและอยู่กันอย่างมีความสุขนั้น
จะต้องเกิดจากความรักของคนสองคนที่มีให้กันและกัน
ณัชชาอยากจะออกไปเปิดหูเปิดตา และคิดว่า
ถึงเวลาแล้ว
ที่ณัชชาจะต้องออกไปตามหาคนๆนั้นที่จะเข้ามาเป็นคู่ชีวิตในอนาคตค่ะ "
ได้ฟังคำพูดของณัชชา เตชินเผยรอยยิ้มอันมีเสน่ห์ออกมาด้วยความดีใจ ที่ณัชชาคิดได้แบบนี้
เขาจึงเอ่ยออกมาด้วยความดีใจว่า
สี่โมงเย็น พิมค่อยๆลืมตาตื่น อ้าปากหาวออกมา
จากนั้นยืดเส้นยืดสายเหยียดแข้งขาอยู่บนเตียง
" นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย "
เธอพึมพำออกมา แล้วเธอก็ลุกขึ้นมานั่ง
เดินลงจากเตียง ไปปิดแอร์ที่เย็นฉ่ำ
แล้วไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา
แล้วอุทานออกมาอย่างตกใจ
" โอ๊ะ! จะห้าโมงเย็นแล้ว! จวนจะได้เวลาที่จอมมารจะเสด็จกลับวังแล้ว ต้องรีบไปอาบน้ำแล้ว "
เอ่ยจบเธอก็รีบไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำทันที
อาบน้ำเสร็จเธอก็ออกจากห้องแล้วลงไปข้างล่าง
พอป้าใจเห็นเธอก็เอ่ยถามขึ้น
" คุณพิมยังไม่ได้ทานข้าวที่คุณชายเตรียมไว้ให้ใช่มั้ยคะ "
พิมทำหน้างง เพราะเธอไม่เห็นและไม่รู้ว่าเตชินเตรียมข้าวไว้ให้ ป้าใจเลยเอ่ยว่า
" ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวคุณพิมไปนั่งรอในห้องอาหารนะคะ ป้าจะขึ้นไปเอาแล้วมาอุ่นให้ "
" ค่ะ "
พิมเอ่ยตอบแบบงงๆ แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
ไม่นานป้าใจก็เอาข้าวต้มมาวางลงตรงหน้าพิมพร้อมกับยื่นโน๊ตที่เตชินเขียน แล้วเอ่ยว่า
" คุณชายรักและใส่ใจคุณพิมมากเลยนะคะ
พอรู้ว่าคุณพิมเป็นเมนส์
ก็สั่งให้ป้าทำอาหารอุ่นๆ ต้มน้ำขิงและเอาถุงประคบร้อนไปให้คุณพิม
แล้วเมื่อเช้า คุณชายก็ตื่นแต่เช้า ลงมาทำข้าวต้มให้คุณพิม
แล้วยกขึ้นไปให้คุณพิมเองเลย ตอนเที่ยงก็กลับมาดูคุณพิมอีก
เมื่อเห็นว่าคุณพิมยังไม่ตื่น เลยกำชับกับป้าว่า
ถ้าคุณพิมตื่นให้นำข้าวต้มอุ่นให้คุณพิมค่ะ "
พิมมองดูโน๊ตในมือ ที่เขียนว่า
" ทานข้าวเช้าแล้วอย่าลืมทานยาล่ะ ดูแลร่างกายดีๆ "
เธอยิ้มให้ป้าใจแล้วเอ่ย
" ขอบคุณป้าใจมากค่ะ "
แม้เตชินจะทำดีต่อเธอแค่ไหน แม้เธอจะแอบรู้สึกผิดเล็กน้อย
แต่เธอจะไม่ใจอ่อนหลงเชื่อใจและไว้ใจเขาอีกเด็ดขาด
เธอไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งในสิ่งที่เตชินทำ เพราะเธอรู้ดีว่าเขามีจุดประสงค์และมีเป้าหมายที่ชัดเจน
นั่นคือดูแลร่างกายเธอให้ดี เพื่อให้เธอมีแรงท้องลูกของเขา
และคลอดเด็กออกมาอย่างสมบูรณ์แข็งแรง
ซึ่งไม่ใช่ความรักอย่างที่คนอื่นเข้าใจ
มีเพียงเธอกับเตชินเท่านั้นที่รู้ดี
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา