ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 32

ในเช้าวันต่อมา เตชินตื่นขึ้นมาแต่เช้า

เมื่อทำกิจวัตรประจำวันเสร็จ

เขาก็เดินออกจากห้อง ลงไปชั้นล่างแล้วเดินเข้าไปในห้องครัว

หยิบผ้ากันเปื้อนมาสวม แล้วไปเปิดดูของที่มีในตู้เย็น

หยิบเนื้อปูกับกุ้งและผักขึ้นฉ่ายออกมา(คื่นไฉ่)

แล้วเริ่มตั้งหม้อ หั่นผักขึ้นฉ่าย เพื่อที่จะทำข้าวต้มให้พิม

จากนั้นเขาก็เอาขิงจากในตู้เย็นมาซอย หั่นเป็นชิ้นเล็กๆ

พอทำเสร็จ ก็ตักข้าวต้มใส่ชาม วางลงในถาด หยิบช้อนกับน้ำดื่มที่ไม่ได้แช่เย็นวางลงข้างๆชามข้าวต้ม

จากนั้นก็ถอดผ้ากันเปื้อนออก แล้วยกถาดเดินขึ้นบันไดกลับไปที่ห้อง

พอถึงหน้าห้องก็ยื่นมือไปเปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง

นำถาดไปวางลงบนโต๊ะในห้องทำงานแล้วเอ่ยกับพิมที่หลับอยู่ว่า

" พิม ข้าวต้มอยู่บนโต๊ะ ตื่นมาอย่าลืมทานข้าวทานยาล่ะ "

จากนั้นเขาก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ

ก็เดินมาที่เตียงแล้วก้มลงจูบหน้าผากพิม

อย่างนุ่มนวล

จากนั้นก็มองไปที่ริมฝีปากอวบอิ่มแล้วจูบลงไปเบาๆอย่างทะนุถนอม

แต่พิมกลับหลับสนิท ไม่รู้สึกตัว เพราะเธอไม่ยอมหลับทั้งคืน

มัวแต่กังวลกลัวเตชินจะมาล่วงเกินเธอ

ในเวลาที่เธอเผลอหลับ

แต่เธอดันลืมไปว่า เธอแกล้งเป็นเมนส์อยู่

แท้จริงแล้วแค่เป็นเมนส์ เธอก็ไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว

แต่คนโกหกมันจะเผลอลืมเรื่องที่โกหกอยู่เสมอ

เธอไม่ยอมหลับเอาแต่ลืมตาและอดหลับอดนอนทั้งคืน

ในตอนเช้าเธอรู้สึกง่วงและรู้สึกว่าร่างกาย

อ่อนล้า อ่อนเพลียนจนฝืนต่อไปไม่ไหวแล้ว

พอเตชินตื่น แล้วออกจากห้องไป เธอถึงปล่อยตัวเองให้หลับอย่างสบายใจ

ด้วยความที่อดหลับอดนอนมาทั้งคืน พอหลับก็หลับลึก หลับสนิทไปทันที

คำพูดของเตชินไม่ทำให้เธอได้ยินเลยสักนิด

แม้กระทั่งเตชินจูบหน้าผาก จูบปากเธอ

เธอก็ไม่รู้สึกตัว

จากนั้นเตชินก็เอ่ยเสียงทุ้มเจือความทะนุถนอมแฝงความเอาใจใส่

ฝ่ามือหนาสัมผัสใบหน้าเรียวสวย ขาวเนียน

ดุจไข่มุกเบาๆ

" ผมไปทำงานก่อนนะ ตื่นมาอย่าลืมทานข้าวที่ผมเตรียมไว้ให้ล่ะ "

เอ่ยจบเขาก็ลงจากเตียง แล้วไปหยิบเสื้อสูทมาสวมใส่

โดยที่ไม่รู้ว่าพิมหลับไปถึงเลมานอนประเทศอาหลับแล้ว

เขากำลังจะออกจากห้อง ก็นึกอะไรขึ้นได้ จึงเดินเข้าไปในห้องทำงาน

แล้วหยิบปากกา มาเขียนข้อความลงบนโน๊ต แล้วมาแปะไว้บนถาด

จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องไป ส่วนพิมหลับลึกจนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร

ที่บริษัท ณัชชาเดินมาที่ห้องของเตชิน

แล้วยกมือเคาะประตูเบาๆ

จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้อง เตชินที่นั่งทำงานบนเก้าอี้ผู้บริหาร

ด้วยท่าทางสุขุม เคร่งขรึม อย่างสง่าผ่ายเผยให้ความรู้สึกน่าเกรงขามต่อผู้พบเห็น

ใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาทรงสวยเย็นชา

ริมฝีปากได้รูป

ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามอง คนที่เข้ามายืนอยู่ตรงหน้า จากนั้นเขาก็เอ่ยถามขึ้นอย่างสุขุม

" มีอะไรหรือเปล่า "

ณัชชาเดินเข้ามานั่งลงบนเก้า แล้วยื่นใบลาออกให้เตชิน จากนั้นก็เอ่ยว่า

" ฉันมาคิดทบทวนดีๆแล้ว คิดว่าตัวเองควรจะออกไปท่องโลกกว้าง

หาประสบการณ์ใหม่ๆ

จึงขอลาออกจากตำแหน่งรองประธานค่ะ "

เตชินมองณัชชาอย่างเงียบๆ แล้วเอ่ยถามขึ้น

" คงไม่ใช่เพราะโกรธพี่ จนอยากลาออกใช่มั้ย "

ณัชชายิ้มแล้วเอ่ยปฏิเสธว่า

" ไม่ใช่แน่นอนค่ะ กลับกันคำพูดของพี่เตชิน

ทำให้ณัชชาคิดได้

และรู้ตัว ว่าแท้จริงแล้ว ที่ผ่านมา ณัชชาแยกแยะความรู้สึกรัก กับความรู้สึกอยากครอบครองไม่ออก

ณัชชาเคยชินกับการที่มีพี่ดูแลเอาใจใส่ พอโตขึ้นด้วยความที่เราไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆ

ก็เริ่มกลัวจะไม่ได้รับความรักและการดูแลเอาใจใส่จากพี่อีก

และรู้แค่ว่าจะต้องแต่งงานกับพี่เท่านั้น ถึงจะได้อยู่กับพี่

และได้รับความรักความเอาใจใส่จากพี่เหมือนเดิม

แต่กลับไม่รู้เลย ว่านั่น ยิ่งทำให้ความเป็นพี่น้องของเราหายไปและไม่เหมือน

เป็นการทำลายความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องที่เคยมีมานาน

ตอนนี้ณัชชารู้แล้ว ว่าการที่คนเราจะแต่งงานกันและอยู่กันอย่างมีความสุขนั้น

จะต้องเกิดจากความรักของคนสองคนที่มีให้กันและกัน

ณัชชาอยากจะออกไปเปิดหูเปิดตา และคิดว่า

ถึงเวลาแล้ว

ที่ณัชชาจะต้องออกไปตามหาคนๆนั้นที่จะเข้ามาเป็นคู่ชีวิตในอนาคตค่ะ "

ได้ฟังคำพูดของณัชชา เตชินเผยรอยยิ้มอันมีเสน่ห์ออกมาด้วยความดีใจ ที่ณัชชาคิดได้แบบนี้

เขาจึงเอ่ยออกมาด้วยความดีใจว่า