ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 37

พิมเข้าไปร้องให้ในห้องน้ำอย่างเงียบๆ

เธอไม่คิดว่าเตชินจะพูดเรื่องที่จดทะเบียนต่อหน้าทุกคน

จนทำให้ป๊อบเข้าใจผิดแสดงท่าทีเย็นชาออกมาแบบนั้น

เธอไม่รู้ว่าเตชินคิดจะทำอะไรอีก ที่อยู่ๆก็ประกาศว่าเธอคือภรรยาเขาอย่างเต็มปากเต็มคำ

จนทำให้สีหน้าของป๊อบเปลี่ยนไปเธอคิดว่าป๊อบคงโกรธ เกลียดเธอแล้วแน่ๆ

[ หรือว่าเขาจะรู้เรื่องของเรากับคุณป๊อบ ]

เธอเริ่มสงสัยแล้วพึมพำในใจ จากนั้นเธอก็ล้างหน้าล้างตาแล้วเดินออกจากห้องน้ำ

ป๊อบยืนรอคุยกับเธออยู่หน้าห้องน้ำได้สักพักแล้ว เขาได้ยินเสียงเธอร้องให้ชัดเจน

พอเธอเปิดประตูห้องน้ำออกมา เขาก็จับแขนเธอไว้แล้วเอ่ยถามด้วยอาการเมานิดๆ

" พิม ที่เตชินพูดมันไม่เป็นความจริงใช่มั้ย "

พิมได้แต่เงียบไม่เอ่ยอะไรออกมาเพราะเธอมึนตึ๊บไปหมดแล้ว

แต่การเงียบของพิมเป็นคำตอบที่ชัดเจนที่สุด

ป๊อบจึงเอ่ยถามต่อว่า

" เพราะแบบนี้ใช่มั้ย คุณถึงให้ผมรอ พิมคุณบอกผมมาเถอะมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ๆคุณถึงไปจดทะเบียนสมรสกับเขา "

พิมเงยหน้ามองป๊อบทั้งน้ำตา เธอจะบอกเขาได้ยังไง ว่าเธอจดทะเบียนเพราะเงิน

ป๊อบก็พอจะเดาได้ว่าอาจจะเป็นเพราะเงินจำนวนมาก

ถึงทำให้พิมจดทะเบียนสมรสได้ เขาจึงเอ่ยถามขึ้น

" เพราะเงินใช่มั้ยพิม เขาให้คุณเท่าไหร่คุณบอกผมมา ผมจะคืนให้เขา ถ้าคุณต้องการเงิน ผมก็ให้คุณได้ "

พิมร้องให้จนน้ำตาไหลอาบแก้ม เธอยอมรับว่าเธอต้องการเงิน รักเงิน เธอจึงเอ่ยด้วยความรู้สึกเสียใจและรู้สึกผิด

" ขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะเป็น

แบบนี้

ตอนแรกเขาบอกว่าจะจ้างจดทะเบียนสมรสเท่านั้น ไม่มีการผูกมัดใดๆ

ฉันเลยยอมตกลงจดกับเขา

ฉันไม่ได้มีเจตนาจะหลอกให้คุณรอ

ที่ไม่บอกคุณวันนั้น เพราะฉันยังไม่พร้อมที่จะบอกคุณ "

ได้ยินดังนั้น ป๊อบรู้สึกโมโหมาก ที่พิมซื่อเกินไปไว้ใจคนง่ายเงินไป เขาจึงเอ่ยว่า

" แล้วคุณก็เชื่อเขาอย่างงั้นเหรอพิม ทำไมคุณเชื่อคนง่ายแบบนี้ "

พิมเอาแต่ก้มหน้าร้องให้ โดยไม่พูดไม่จาอีก

ป๊อบไม่รู้จะว่าอะไรเธอแล้ว ทั้งรัก ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ ทั้งโมโหผสมปนเปกันไปหมด

เขาพยายามใจเย็นแล้วดึงเธอเข้ามากอดจากนั้นก็เอ่ยถามว่า

" คุณอยากออกไปจากที่นี่มั้ย "

ตอนนี้พิมไม่อยากได้อะไรแล้ว อีกอย่างเธอไม่อยากท้องลูกให้เตชิน

ถ้ามีโอกาสหลุดพ้นเธอก็ยินดี เธอจึงพยักหน้าเบาๆ

ป๊อบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนแล้วเอ่ย

" ผมจะพาคุณไปจากที่นี่เอง เงินที่เขาให้คุณผมจะคืนให้เขาเอง "

เตชินที่ออกมาตามหาพิมก็ได้ยินเข้าพอดี

เขาโกรธจนอยากจะเฉือนคนออกเป็นชิ้นๆ

ดวงตาคมกริบแทบจะทิ่มแทงคนที่ยืนกอด

ผู้หญิงของเขาอยู่แล้ว

แต่เขามีสติพอที่จะควบคุมอารมณ์โกรธได้ เขาเดินเข้าไป

แล้วดึงพิมกลับเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มห้าวแฝงโทสะขึ้งเคียดจากการข่มใจเอาไว้

" คุณป๊อบ คิดจะพาภรรยาคนอื่นไป ถามสามีเขามั้ยว่าเขาอนุญาตหรือยัง "

ก็เหมือนกับที่คุณไม่ได้รักคุณณัชชา ต่อให้ถูกบังคับให้แต่งงานกันแล้ว

คุณก็ไม่สามารถร่วมหอกับเธอได้ คุณไม่อยากแตะต้องตัวเธอ

ความรู้สึกฉัน ก็เหมือนความรู้สึกคุณ ที่มีต่อ

ณัชชา คุณเข้าใจมั้ย นั่นเป็นเพราะ เราไม่ได้รักกัน "

เตชินเข้าใจความรู้สึกเธอดี แต่เขาไม่เข้าใจว่าแค่คำพูดของเธอไม่กี่ประโยค

ทำไมถึงทำให้เขารู้สึกจี๊ดที่ใจราวกับหัวใจถูกทิ่มแทงด้วยเข็มนับร้อยเล่ม

เขารู้สึกเจ็บหน้าอกราวกับหัวใจถูกบีบแน่น

จากนั้นเขาก็ปล่อยคางเธอเป็นอิสระ คลายมือออกทิ้งไว้เพียงรอยแดงของนิ้วมือ แล้วเอ่ย

" พิมทางที่ดีคุณอย่าดื้อดีกว่า หากคุณอยากได้ความรัก ผมก็จะให้คุณ

ขอแค่คุณท้องลูกให้ผม ผมจะทำตามที่คุณต้องการทุกอย่าง "

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ เธอถึงกับจนปัญญา

ที่จะทำให้เขาเข้าใจความรู้สึกเธอ

แล้วเธอก็เอ่ยอย่างโมโหว่า

" คุณเตชิน คุณมันไม่มีหัวใจ ออกไปดื่มกับเพื่อนคุณเลยนะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ "

เอ่ยจบเธอก็หันหลังให้เขาทันที เตชินเองก็เดินออกไปจากห้อง โดยที่ไม่หันกลับมาสนใจพิมอีก

แต่ในใจกลับรู้สึกเจ็บแปลกๆแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาไม่ชอบความเจ็บนี้เลย

จากนั้นเขาก็ลงไปดื่มกับเพื่อนจนเมาไม่ได้สติ

พิมรู้สึกเสียใจเธอรู้สึกว่าตัวเองอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มเลย เธอโมโหมาก

" เตชิน เป็นเพราะนายคนเดียว นายมันมารร้ายคอยทำลายความรักของคนอื่น

ฉันขอให้นายไม่สมหวังกับคนที่นายรักเหมือนที่นายทำกับฉัน "

เธอนอนบ่นพึมพำคนเดียวด้วยความเจ็บใจ แล้วเอามือเล็กๆทุบตีลงบนเตียงเพื่อระบายอารมณ์