ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 45

พิมที่มีอาการมึนๆ แทบจะไม่มีแรงแล้ว เธอรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี

ใช้เท้าถีบสองคนนั้นออกไปแล้วแบกร่างที่สายตาเริ่มพร่ามัวหัวหมุนจากฤทธิ์แอลกอฮอล์

เดินสะเปะสะปะออกไป มือเรียวเล็กยังไม่ทันได้สัมผัสลูกบิดประตู

ชายหนุ่มก็มารวบตัวเธอแล้วอุ้มกลับมาอย่างสบายๆเพราะเธอตัวเล็ก

" ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! "

เสียงตะโกนแผ่วเบา ร้องเรียกให้คนช่วย แต่โชคร้ายที่ห้องพวกนี้เป็นห้องเก็บเสียง

ต่อให้เธอตะโกนเสียงดัง ก็ไม่มีใครได้ยิน

ชายหนุ่มทิ้งเธอลงบนเตียง มองเธอด้วยสายตา

หื่นกาม

ชายหนุ่มหันไปเอ่ยกับเพื่อนว่า

" เดี๋ยวมึงคอยถ่ายวีดีโอให้กูก่อน เสร็จแล้วกูจะถ่ายให้มึง "

ชายหนุ่มอีกคนเอ่ยว่า

" ทำไมมึงไม่ตั้งกล้องเอาวะ "

" ตั้งกล้องมันจะไปเห็นทุกมุมได้ไงวะ สาวน้อยคนนี้ งานดี ดูสดใหม่

สวยตั้งแต่หัวจรดเท้า ต้องถ่ายให้ได้ครบทุกมุมเว้ย งานดีเงินดีมึงจำไม่ได้หรือไง "

" เออๆ ได้กูจะถ่ายให้มึงก่อน "

พิมได้ยินชัด ทุกถ้อยคำหยาบคายและน่ารังเกียจ น่าขยะแขยงพวกนั้น

สติเธอเริ่มเลือนลาง เธอกลัวจนน้ำตาไหลพราก

[ คุณเตชิน ถ้าฉันเป็นอะไรไป ล้วนเป็นเพราะคุณ ฉันจะจดจำคุณไว้ชั่วชีวิตจะไม่มีวันลืมคุณแน่นอน ]

แม้เธอจะรู้สึกโกรธแค้นเตชินในใจ แต่ลึกๆเธอก็หวังให้เขามาช่วย

เพราะมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้เรื่องเกี่ยวกับเธอ

เธอร้องให้ออกมาแต่ไม่มีแรงเช็ดน้ำตา สติอันน้อยนิดที่เหลืออยู่พยายามเอ่ย

" คุณเตชิน ช่วย...ด้วย! ช่วย...ด้วย!

คุณ...เต ชิน ช่วย... "

เอ่ยไม่ทันจบ สติสัมปชัญญะของเธอไม่หลงเหลือแล้ว

ชายหนุ่มสัมผัส ลูบไล้ ผิวเนียนสวย ของเธอเบาๆ

เพื่อเล้าโลมให้เธอเกิดความรู้สึกมากขึ้นตามฤทธิ์ยาที่กำลังออกฤทธิ์

พิมรู้สึกวาบหวามเสียวซ่านไปตามการสัมผัสของชายหนุ่ม

และเริ่มเกิดอารมณ์มีความต้องการที่จะให้คนมาสัมผัสเธอมากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

จิตสุดท้ายของเธอ จดจำแต่เตชิน หวังให้เขากลับมาตามหาเธอและช่วยเธอได้ทันเวลา

เธอจึงพึมพำเรียกแต่ชื่อเขา แม้เสียงจะแผ่วเบา แต่จิตเธอจดจำเพียงชื่อเขาชื่อเดียว

ชายหนุ่มจูบเบาๆจูบไปตามมือ ตามแขน ไล้เลียขึ้นไปจนถึงซอกคอและใบหู

จนเธอร้องครางออกมาตามฤทธิ์ยาที่กระตุ้นความรู้สึกเธอ

" อาาาา...เต ชิน "

ชายหนุ่มยิ้มอย่างพอใจแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์แล้วเอ่ย

" สาวน้อยเดี๋ยวพี่จะพาสาวน้อยขึ้นไปบนสวรรค์อยู่บนปุยเมฆนุ่มๆ

ทำให้สาวน้อยลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้สาวน้อยทุกข์ใจ "

เตชินกลับไปถึงบ้านด้วยความโกรธที่สุมรวมกันเต็มอก

เขาเดินเข้าไปในบ้านได้ไม่กี่ก้าว ภาพที่พิมวิ่งตามรถเขา ก็ลอยเข้ามาในหัว

เขาสับสนว่าควรจะกลับไปรับเธอ หรือไม่ไปรับดีหรือควรสั่งสอนเธอให้หลาบจำสักครั้งไว้เป็นบทเรียน

คิดไปคิดมา สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจออกไปรับเธอ

ป๊อบที่ตั้งใจมาเฝ้ามองคนที่ตัวเองชอบอยู่ห่างๆ เห็นรถเตชินขับกลับเข้าบ้าน แล้วขับออกไปอีก

[ ทำไมคุณเตชินถึงขับออกไปอีกแล้ว

หรือมีเรื่องด่วนอะไร

ที่ต้องรีบร้อนออกไปขนาดนั้น หรือว่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับพิม ]

คิดได้ดังนั้น เขารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี คล้ายกับว่าต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับพิม เขาจึงขับรถตาม

เตชินออกไป

เมื่อไปถึงผับG เตชินขับเข้าไปทางเดิม หันซ้ายแลขวา มองหาพิม

เมื่อขับเข้าไปในลานจอดรถที่เดิม ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของพิมพิม

เขาเริ่มใจไม่ดี จอดรถสนิทแล้วลงจากรถ

เดินไปตามทางที่เห็นเธอวิ่งตามมา

ผ่านกระจกหลังครั้งสุดท้าย เขาเดินมองหาเธอไปทั่วแต่ไม่เห็นเงาเธอเลย

ป๊อบลงมาจากรถ แล้วเดินมาหาเขา พร้อมกับเอ่ยถาม

" คุณเตชินหาอะไรเหรอครับ พิมไม่มาด้วยเหรอ "

เตชินไม่ตอบมองป๊อบอย่างเย็นชาแล้วหันหลังเดินผ่านตัวป๊อบไป ไหล่กระทบชนกันเล็กน้อย

ป๊อบมองตรงไปข้างหน้าอย่างไม่ตั้งใจ

สายตาเหลือบไปเห็นร่องรอยของคราบเลือดบนถนน

แล้วมองไปบริเวณรอบๆ ข้างทางห่างออกไปหนึ่งเมตร

มีรองเท้าสีดำตกอยู่ สัญชาตญาณของเขาคล้ายสั่งให้เขาไปดู

เขาเดินไปดูรอยคราบเลือด แล้วเดินไปหยิบรองเท้าขึ้นมาด้วยใจที่ร้อนรุ่ม

แล้วหันมาตะโกน เอ่ยถามเตชินอย่างร้อนใจด้วยน้ำเสียงดุดันเกรี้ยวกราด เพราะใจของเขาสั่นแรงมาก

เมื่อหยิบรองเท้าขึ้นมาความรู้สึกของเขาบอกว่าพิมตกอยู่ในอันตราย พร้อมกับเดินถือรองเท้า

พิมติดมือมาด้วย

" คุณเตชิน มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

พิมอยู่ไหน รอยเลือดนี่ของใคร? "

เมื่อเตชินเห็นรองเท้าของพิมแล้วมองไปที่รอยเลือดบนถนนเขาก็ช็อกไป

สายตามองไปที่รองเท้า เขาจำได้ดี เพราะมันเป็นรองเท้าที่เขาซื้อให้พิม