คนใต้ร่างแม้จะไม่เต็มใจแต่ก็ส่งเสียงครางออกมาเป็นระยะๆด้วยความรู้สึกเสียวซ่านเจือความทรมาน
เตชินตักตวงเอาความสุขจากตัวเธออย่างหื่นกระหายคล้ายชดเชยช่วงเวลาที่ผ่านมา
เมื่อเตชินเผด็จศึกที่เร่าร้อนและร้อนแรงบนเตียงใหญ่สงบลง
เขาก็จูบไปที่หน้าผากของคนใต้ร่างอย่างทะนุถนอมด้วยความรักใคร่เสน่ห์หา
พิมที่อยู่ใต้ร่างตัวอ่อนปวกเปียกไร้เรียวแรงที่จะต่อต้านหรือมีความรู้สึกอื่นทำได้เพียงนอนตะแคงตัวหันออกไปอย่างไร้ความรู้สึก
เตชินนอนลงข้างหลังเธอแล้วกอดเธอไว้ในอ้อมกอดแน่น ให้แผ่นหลังเนียนนุ่มแนบชิดกับอกแกร่งของเขา
เมื่อนอนพักไปสักพัก พิมรู้สึกว่าร่างกายตัวเองเริ่มหายเหนื่อยบ้างแล้ว
เธอก็ลุกไปอาบน้ำ อาบน้ำเสร็จเธอใช้ผ้าเช็ดตัวมาห่อหุ้มปกปิดร่างกาย
แล้วเดินออกมาเก็บเสื้อผ้าที่ตกกระจัดกระจายบนพื้น ขึ้นมาสวมใส่
จากนั้นเธอก็ออกจากห้องไปอย่างรีบร้อน
เตชินที่เพิ่งลืมตาตื่นก็เห็นเธอรีบออกไป เขาก็รีบลุกขึ้นมาหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ แล้วตามเธอออกไปทันที
พิมลงมาถึงลานจอดรถก็ปลดล็อครถทันที จากนั้นก็เปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา เป็นเวลาตีหนึ่งครึ่งแล้ว
[ วันนี้มีงานต้อนรับ ผอ. คนใหม่ด้วยสิ หวังว่าจะไปถึงโรงเรียนตามเวลาที่นัดเด็กไว้นะ ]
เธอก้มมองโทรศัพท์พึมพำในใจอย่างร้อนใจ
เพราะไม่อยากให้เด็กเป็นฝ่ายมารอเธอที่โรงเรียนในยามวิกาล
เตชินลงมาถึงก็เปิดประตูเข้ามานั่งในรถ แล้วหันไปเอ่ยกับเธออย่างไม่พอใจด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
" คุณคิดจะหนีผมไปอีกแล้วใช่มั้ย เมื่อไหร่คุณจะเลิกคิดที่จะทิ้งผมไปสักทีพิม "
พิมมองเขาอย่างเย็นชาแล้วเอ่ยเสียงเย็น
" ลงไป "
" พิม คุณอย่าทำตัวเย็นชากับผมแบบนี้ได้มั้ย "
เตชินเอ่ยเสียงเรียบอย่างไม่พอใจสบตากับ
แววตาสวยด้วยสีหน้านิ่ง
พิมเห็นดังนั้นเธอก็ตวาดใส่เขาเสียงดังด้วยสีหน้าดุดัน
เพราะเธอร้อนใจเรื่องเวลาและไม่มีเวลามาทะเลาะกับเขาให้เสียเวลา
" คุณเตชินฉันบอกให้ลงไป คุณฟังไม่รู้เรื่องหรือไงห๊ะ! "
เตชินเริ่มโมโหที่ถูกเธอตวาดใส่ จึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน
" พิม! คุณใจเย็นๆได้มั้ย ดึกๆดื่นๆแบบนี้คุณจะไปไหน ผมเป็นห่วงคุณนะ คุณเป็นผู้หญิงขับรถกลางคืนคนเดียวมันอันตราย "
พิมทั้งโมโหทั้งร้อนใจเรื่องเวลา เธอมองหน้า
เตชินแล้ว ดูท่าถ้าทะเลาะคงจะเสียเวลาไปเป็นชั่วโมง
เธอเม้มริมฝีปากแน่นผ่อนลมหายใจออกมาแล้วมองดูเวลาในโทรศัพท์ ตอนนี้เป็นเวลาตี 1:40 แล้ว
[ เสียเวลาไปอีก 10 นาทีแล้ว ]
เธอไม่มีเวลาแล้วจึงมองไปที่เตชินอย่างเย็นชาแล้วไม่พูดไม่จาอะไรอีก
จากนั้นเธอก็หันมาสตาร์ทรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางความมืด
สายตาจดจ่ออยู่บนถนนมือจับพวงมาลัยแน่นขับไปอย่างมีสมาธิ
เตชินที่นั่งข้างๆเห็นเธอใช้สมาธิในการขับรถอย่างมากและดูรีบร้อน เขาก็นึกสงสัยและเป็นห่วงเธอขึ้นมา
[ คุณรีบร้อนจะไปไหนเวลานี้กันนะพิม ]
จากนั้นเขาก็เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อน
" พิม คุณจะรีบร้อนไปไหน ค่อยๆขับไปก็ได้มันมืดคุณขับเร็วแบบนี้มันอันตรายนะ "
" คุณหุบปากแล้วอยู่เฉยๆเลยนะ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณฉันจะต้องมาเสี่ยงขับรถเร็วแบบนี้มั้ย "
พิมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นแววตาดุดันจดจ่ออยู่บนเส้นทางข้างหน้าอย่างมีสมาธิ
เตชินกลัวเธอจะเกิดอุบัติเหตุจึงพยายามเอ่ยกับเธออย่างใจเย็น
" ถ้าคุณรีบ งั้นคุณให้ผมขับให้นะ "
ได้ยินเตชินพูดดังนั้น เธอเหยียบเบรคแล้วจอดรถทันที เพราะเตชินขับรถเก่งกว่าเธอ
" สลับที่ "
เธอเอ่ยเพียงสั้นๆด้วยสีหน้าเย็นชา แล้วเปิดประตูลงจากรถ สลับที่กับเตชิน
ตอนนี้เธอไม่มีเวลามาใช้ความรู้สึกส่วนตัวเข้ามาเกี่ยวข้องกับงานในหน้าที่แล้ว
ที่สำคัญคือ เธอเป็นห่วงเด็ก กลัวเด็กจะรอนาน เมื่อเข้ามาในรถเธอก็เปิดแม็ปให้เตชิน
พอเตชินเห็นก็เอ่ยถามขึ้นด้วยความอยากรู้
" คุณจะไปที่โรงเรียนทำไม แล้วทำไมต้องไปตอนนี้ "
พิมมองเขาแล้วเอ่ยอย่างรำคาญ
" คุณอย่าถามมากได้มั้ย รีบๆไปเร็วฉันไม่มีเวลาแล้วและไม่มีอารมณ์มาอธิบายด้วย "
" ครับๆ คุณภรรยา "
เตชินเอ่ยอย่างหยอกล้อ ด้วยความเข้าใจ เพราะถ้าเธอไม่รีบ เธอคงจะไม่ยอมให้เขาตามมาแน่
เขาแอบอมยิ้มแล้วขับรถออกไปทันทีและแอบขอบคุณเวลาในใจเบาๆ
เตชินขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว พิมนั่งข้างๆด้วยสีหน้าร้อนใจ
มือกำโทรศัพท์แน่นแล้วมองดูนาฬิกาในโทรศัพท์เป็นระยะๆ
ไม่นานเตชินก็ขับรถมาถึงโรงเรียนที่พิมสอนได้ทันเวลาพอดี
พิมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แล้วยิ้มขึ้นอย่างสบายใจ พร้อมกับหันไปเอ่ยกับเตชิน
" ขอบคุณนะคะ ถ้าไม่ได้คุณขับรถให้ฉันอาจจะเลทเวลานัดแน่เลย "
เห็นสีหน้าเธอดูโล่งดูผ่อนคลายขึ้นเตชินก็ยิ้มแล้วเอ่ย
" เห็นคุณยิ้มได้อย่างสบายใจแล้วทำให้ผมมีความสุขมากเลยนะพิม "
ได้ยินดังนั้นพิมก็ได้สติ กลับมาปรับหน้านิ่งแล้วเอ่ยเสียงเรียบ
" คุณอยู่ในรถนะ อย่าลงไปเดินเพ่นพ่านเด็ดขาด เพราะนักเรียนที่นี่สนใจข่าวที่คุณแต่งงานมาก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา