ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 98

เวลา 08:00 น. เด็กนักเรียนต่างพากันมาเข้าแถวเคารพธงชาติ ทำกิจกรรมตอนเช้า

หลังเข้าแถวเคารพธงชาติเสร็จ พิมก็เดินเช็ดชื่อนักเรียนในฐานะครูประจำชั้น ในห้องของตัวเอง

ก่อนที่จะปล่อยให้นักเรียนในห้องของตัวเอง

ไปเรียนตามวิชาเรียนต่างๆ

เมื่อเสร็จสิ้นกิจกรรมหน้าเสาธงแล้วเธอก็ปล่อยนักเรียนเข้าห้องเรียน

แล้วเธอก็เข้าสอนตามปกติ เมื่อนักเรียนเข้ามาเธอก็เริ่มสอนทันที โดยวันนี้เธอสอนในเรื่องของรำวงมาตรฐาน

เธอเริ่มนำเข้าสู่บทเรียนด้วยเรื่องเล่าแล้วโยงเข้าสู่เนื้อหาที่จะเรียนในวันนี้

จากนั้นก็สอนนักเรียนร้องเพลงดวงจันทร์วันเพ็ญ

ซึ่งวิชาที่เธอสอนจะเกี่ยวกับการร้อง เล่น เต้นแสดงควบคู่ไปกับทฤษฎี

ตัวพิมเองนั้นเต้นก็เก่ง บัลเล่ต์ก็ได้ ภาษาเธอก็เยี่ยมพูดได้ถึงสามภาษา คือ ไทย อังกฤษ และจีน

เธอมีโอกาสมากมายในชีวิต แต่เธอเลือกที่จะเป็นครู

เพื่อสร้างเด็กรุ่นใหม่ที่ฐานะยากจนเหมือนเธอได้พัฒนาตนเอง

เธอคอยทำหน้าที่ซัพพอร์ตคอยชี้แนะแนวทางให้กับเด็กด้อยโอกาสคนอื่นๆที่มีความสามารถในด้านต่างๆ

ให้ได้เดินตามความฝันของตัวเองด้วยความมั่นใจอย่างกล้าหาญ

เพื่อไปสู่เส้นทางแห่งความสำเร็จเพื่อชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น

พอสอนเสร็จ ถึงเวลาพักเที่ยงป๊อบก็มารับเธออกไปทานข้าวข้างนอก

ระหว่างทางป๊อบก็เอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

" วันนี้เหนื่อยมั้ย "

" ก็เหนื่อยค่ะ แต่ก็มีความสุขดี "

ป๊อบจึงเอ่ยว่า

" งานราชการก็แบบนี้แหละ ดูเหมือนจะสบาย

คนไม่เข้ามาสัมผัสเอง จะไม่มีรู้เลยว่ามันเหนื่อยและหนักแค่ไหน เหมือนที่คุณทำ ไม่ใช่แค่สอนอย่างเดียว แต่มีองค์ประกอบอื่นอีกเยอะ "

พิมพยักหน้าอย่างเห็นด้วยแล้วเอ่ย

" ใช่ค่ะ ต้องคนที่มีใจรักเท่านั้นถึงจะทำไหว

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าอยากเห็นเด็กมีอนาคตที่ดี

มีอุดมการณ์ความเป็นครู ฉันก็คงไม่มาสายนี้ค่ะ "

ทั้งสองคุยกันอย่างถูกคอเข้าอกเข้าใจซึ่งกันและกัน แล้วป๊อบเอ่ยต่อว่า

" ชื่อคณะที่คุณเรียนมาเขาก็บอกอยู่แล้วว่า หนัก "

" ยังไงคะ "

พิมหันไปถามเขา เขายิ้มแล้วเอ่ยตอบว่า

" ก็ ครุ ที่แปลว่า หนัก ไงครับ ครุศาสตร์ ก็จะแปลว่าหนักในวิชาความรู้ "

" จริงด้วยค่ะ ฉันลืมคิดไปเลยค่ะ งั้นก็แสดงว่าคนที่จบสายนี้อย่างฉัน ก็เป็นผู้ที่มากด้วยวิชาความรู้ เก่งรอบด้านใช่มั้ยคะ "

พิมอวยตัวเองเล่นๆ อย่างอารมณ์ดี ลืมความโกรธเมื่อวานที่มีต่อป๊อบไปจนหมด

ป๊อบเห็นดังนั้นก็ตอบรับเธอแล้วเอ่ยถามขึ้นว่า

" ครับ ว่าแต่คุณหายโกรธผมแล้วใช่มั้ย "

พิมจึงเอ่ยตอบว่า

" ค่ะ ฉันหายโกรธแล้ว ทีหลังคุณอย่าทำอะไรสิ้นคิดแบบนั้นอีกเข้าใจมั้ยคะ "

" ครับ ผมจะเชื่อฟังคุณ "

เมื่อไปถึงร้านอาหารเล็กๆข้างทางพวกเขาก็ลงจากรถแล้วนั่งสั่งอาหารทานกันแบบง่ายๆ

ทางด้านโรงพยาบาล รตีนอนพักฟื้นในห้อง

โดยมีพี่เลี้ยงคอยดูแลอยู่ข้างๆไม่ห่างด้วยสีหน้ากังวล

ณัชชาเดินเข้ามาในห้องเพื่อมาดูอาการของรตี เมื่อเห็นว่ายังไม่ฟื้น

เธอก็เลยหันไปกำชับกับพี่เลี้ยงของรตีว่า

" ถ้าเธอฟื้นให้รีบโทรหาฉัน อย่าโทรไปหาพี่

เตชินเด็ดขาดเข้าใจมั้ย "

" เข้าใจค่ะ "

พี่เลี้ยงรตีเอ่ยตอบแต่ในใจกลับกังวลใจเอามากๆ

แล้วณัชชาก็เดินออกจากห้องผู้ป่วยไป

พี่เลี้ยงของรตีเอง ก็กลัวว่าถ้ารตีฟื้นขึ้นมา

แล้วไม่เจอเตชิน จะโวยวายอาละวาดอีก

เขาไม่รู้ว่าควรจะโทรบอกเตชินหรือไม่บอกดี

แต่สุดท้าย เขาคิดว่ามีเพียงเตชินเท่านั้นที่รตีเชื่อฟัง

เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วโทรออกไปยังเบอร์ขอเตชิน

เตชินนั่งทำงานในห้องที่เชียงใหม่ เมื่อเห็นว่ามีเบอร์แปลกโทรเข้ามา เขาจึงกดรับสายแล้วเอ่ย

" สวัสดีครับ "

ปลายสายก็เอ่ยขึ้นว่า

" คุณเตชินคะ ฉันเป็นพี่เลี้ยงของคุณรตีนะคะ

ที่ฉันโทรมาเพื่อจะบอกคุณว่า คุณรตีเข้าโรงพยาบาลค่ะ "

ได้ยินดังนั้นเตชินก็ตกใจแล้วเอ่ยถามขึ้น

" รตีเป็นอะไร ทำไมถึงเข้าโรงพยาบาลได้ "

ทางปลายสายจึงเอ่ยว่า

" เอ่อ...คือ...คุณรตีทำร้ายตัวเองค่ะ เธอใช้มีดกรีดข้อมือตัวเอง เพราะคิดว่าคุณจะทิ้งเธอไปค่ะ "

เตชินได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกลำบากใจขึ้นมาทันที จากนั้นจึงเอ่ยอย่างเย็นชาว่า

" อืม เดี๋ยวผมจะกลับไปหารตี ถ้าเธอฟื้นคุณก็ช่วยดูแลเธอด้วยแล้วกัน "