ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1585

ยวีเจิ้งฟงยังคงดื่มเหล้าต่อไป หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ ในที่สุดจึงได้พูดขึ้นมาว่า “ข้าอยากรู้นัก เพราะเหตุใดราชันเซียนมู่จั๋วจึงต้องกลับมาก้าวเดินบนเส้นทางเส้นนี้อีก”

หลักสัจธรรมที่ยวีเจิ้งฟงฝึกนั้น เป็นหลักสัจธรรมที่มาจากราชันเซียนมู่จั๋ว แต่มันไม่ใช่หลักสัจธรรมที่ราชันเซียนมู่จั๋วใช้ในการบรรลุเป็นราชันเซียน

หลักสัจธรรมของยวีเจิ้งฟงได้รับการขนานนามว่าหลักสัจธรรมเบื่อโลก เป็นหลักสัจธรรมที่ราชันเซียนมู่จั๋วคิดค้นขึ้นหลังจากได้เป็นราชันเซียนแล้ว เขาเองก็ไม่ได้ไปฝึกมัน แต่ได้ทิ้งเอาไว้

ภายหลังยวีเจิ้งฟงได้พบโดยโชคนำพา ได้รับความลับที่ราชันเซียนมู่จั๋วทิ้งเอาไว้ในครั้งนั้น

“เจ้าสามารถไปถามเขาได้” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวว่า “บางที เก้าแดนอาจไม่มีแรงดึงดูดสำหรับเจ้าแล้ว แต่เจ้าสามารถก้าวออกจากร้านเหล้าเล็กๆ นี้ของเจ้า ไปมองดูแผ่นดินที่กว้างใหญ่มากกว่านี้ บางที เจ้าอาจจะไปถามราชันเซียนมู่จั๋วด้วยตัวของเจ้าเองว่า ตัวเขาที่ปราศจากผู้ต่อกรแล้วทำไมถึงต้องก้าวเดินไปบนเส้นทางสายนี้”

ตามหลักแล้ว ราชันเซียนมู่จั๋วนับว่าอยู่ในระดับปราศจากผู้ต่อกร และชีวิตของเขาก็สมบูรณ์ ไม่มีเหตุผลใดๆ ที่เขาจะต้องกลับไปเดินบนเส้นทางของหลักสัจธรรมเบื่อโลกอีก เรื่องเช่นนี้ เกรงว่าไม่ว่าใครก็ตามก็คิดไม่ตก

ยวีเจิ้งฟงถึงกับนิ่งเงียบพักหนึ่ง สุดท้ายเขาส่ายหน้าเบาๆ และกล่าวว่า “ข้าไม่ต้องการรู้แล้ว ราชันเซียนมู่จั๋วก็คือราชันเซียนมู่จั๋ว ข้าก็คือข้า”

หลี่ชิเย่ได้แต่นิ่งเงียบ เขาดื่มเหล้าเลิศรสอย่างเงียบๆ และไม่สามารถพูดอะไรได้อีก หลังจากผ่านไปนานมาก หลี่ชิเย่จึงได้พูดว่า “นอกจากรอความตายแล้ว ยังมีความปรารถนาสิ่งใดหรือไม่?”

“มี” ยวีเจิ้งฟงหัวเราะและกล่าวว่า “ให้ข้าได้ตายอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน สามารถตายในสถานที่ที่ข้าเกิดข้าก็พึงพอใจแล้ว และไม่เรียกร้องสิ่งใดอีก ดังนั้น ข้าจะรอความตายอยู่ที่นี่”

“เอาเถอะ” หลี่ชิเย่ถึงกับยิ้มเจื่อนๆ ส่ายหน้าและกล่าวว่า “เจ้าชนะแล้ว ช้าเองก็จนปัญญาแล้ว มันเป็นการเลือกของเจ้าเอง”

“ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ข้าสำนึกบุญคุณในใต้เท้าชั่วชีวิต การที่ข้ารั้งอยู่ที่ตรงนี้ ข้าเองก็รู้ว่าใต้เท้าได้คิดจะช่วยเหลือข้ามาหลายครั้ง ต้องการให้ข้าได้ก้าวออกจากร้านเหล้าเล็กๆ แห่งนี้ แต่ว่า ข้าบอกได้แต่เพียงข้าทำให้ใต้เท้าต้องผิดหวัง ข้าต้องการแค่หมกอยู่แต่ร้านเหล้าเล็กๆ แห่งนี้”

หลี่ชิเย่ดื่มเหล้าไปคำหนึ่ง ส่ายหน้าเบาๆ และกล่าวว่า “ไม่ บางทีความคิดของเจ้าก็ถูก จะอย่างไรเสีย ทุกคนย่อมมีการเลือกที่แตกต่างกัน การได้ตายในที่ที่เกิดก็ใช่ว่าจะไม่ดี ได้กลับบ้านเกิดในวัยชรา”

เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้แล้ว หลี่ชิเย่ถึงกับนิ่งเงียบขึ้นมา หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ เขาได้พูดออกมาเบาๆ ว่า “การได้กลับบ้านเกิดในวัยชรานับเป็นเรื่องที่ดีมากเรื่องหนึ่ง การได้ตายในสถานที่ที่เกิดก็เป็นเรื่องที่ดีมาก แต่ว่า กล่าวสำหรับข้า กล่าวสำหรับราชันเซียนจำนวนมากแล้ว มันเป็นเรื่องที่ฟุ่มเฟือยมาก มีราชันเซียนจำนวนมากเท่าไรที่เคยคิดว่าสักวันจะสามารถกลับไป เพื่อตายอยู่ในสถานที่ที่ซึ่งตัวเองถือกำเนิดขึ้น แต่ทว่า พวกเขาทำไม่ได้ ข้าก็ไม่สามารถทำได้”

“ดังนั้น ข้าว่าล่ะนะนี่เป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่ง สามารถตายในสถานที่ที่ตัวเองเกิด กล่าวสำหรับพวกเราแล้วเป็นเรื่องที่ฟุ่มเฟือยมาก แต่เจ้ากลับทำให้เป็นจริงได้ นับเป็นเรื่องที่ดีมาก” สุดท้าย หลี่ชิเย่ถึงกับกระดกเหล้าที่อยู่ในถ้วยรวดเดียวจนหมด

“นี่แหละคือความยิ่งใหญ่ของใต้เท้า และเป็นความยอดเยี่ยมของราชันเซียน ใต้เท้าคิดจะตายให้ได้ดั่งที่ปรารถนา ราชันเซียนคิดจะตายให้คุ้มค่า ราชันเซียนต้องการตายในสถานที่ที่สมควรให้พวกเขาตาย ดังนั้น พวกเขายืนหยัดต่อสู้ ใต้เท้าเองก็ไม่เคยผ่อนคลายตลอดมา…”

เมื่อเอ่ยมาถึงตรงนี้แล้ว ยวีเจิ้งฟงดูจะมีท่าทีสบายๆ ยิ่งนัก หัวเราะและกล่าวอย่างไม่สะทกสะท้านว่า “…การที่ราชันเซียนสามารถกลายเป็นราชันเซียน ใต้เท้าสามารถกลายเป็นมือมืดนิรันดร์กาล สิ่งนี้แหละคือสิ่งที่เยี่ยมยอดที่สุดของพวกท่าน นี่แหละคือเสน่ห์ที่เป็นบุคลิกลักษณะเฉพาะตัวที่พวกท่านได้เปล่งเป็นประกายออกมาตลอดกาล ขณะที่ข้ากลับไม่สามารถทำได้ ดังนั้น สิ่งที่ข้าทำได้ก็คือ ข้าจะตายในสถานที่ที่ข้าได้ถือกำเนิดขึ้นมา”

“บางทีอาจเป็นเช่นนั้น ข้าหวังว่าสามารถตายดั่งที่ปรารถนาเอาไว้!” หลี่ชิเย่ถึงกับหัวเราะขึ้นมา

ยวีเจิ้งฟงรินเหล้าให้หลี่ชิเย่จนเต็ม หลี่ชิเย่กระดกรวดเดียวจนหมด สุดท้าย ยิ้มกล่าวว่า “ช่างเถอะเรื่องภายในครอบครัวอย่าไปพูดถึงมันอีกเลย ที่ข้ามาวันนี้มีเรื่องที่สองก็คือ จะยืมเชื้อไฟจากเจ้าสักหน่อย ข้ามีเตาอยู่เตาหนึ่ง ข้าต้องการใช้มันหลอมสร้างอาวุธแต่ยังขาดเชื้อไฟอยู่ ดังนั้น ข้าจึงต้องการยืมกับเจ้าสักหน่อย”

“ที่ใต้เท้าต้องการคือไฟเบื่อโลกน่ะสิ”

หลี่ชิเย่พยักหน้า และกล่าวว่า “หากโลกนี้สามารถหาไฟเบื่อโลกที่บริสุทธิ์ที่สุดล่ะก็ จะเป็นที่อื่นไปไม่ได้นอกจากที่ตรงนี้ของเจ้าแล้ว”

ยวีเจิ้งฟงไม่พูดอะไรให้มากความ ไปหยิบเชื้อไฟมาให้กับหลี่ชิเย่ทันที

สุดท้าย การมาครั้งนี้ของหลี่ชิเย่ก็ได้บรรลุวัตถุประสงค์แล้ว ได้เวลาสมควรที่เขาต้องจากไปแล้ว

ก่อนจาก หลี่ชิเย่ถึงกับจ้องมองดูยวีเจิ้งฟง สุดท้ายได้แต่หัวเราะและกล่าวว่า “ไอ้หนู วันเวลายังอีกยาวไกล เจ้ารอความตายให้ดีๆ ก็แล้วกัน ไม่แน่นัก อนาคตข้าอาจตายก่อนเจ้าก็เป็นได้”

“ใต้เท้าอายุมั่นขวัญยืน” ยวีเจิ้งฟงก็หัวเราะและกล่าวว่า “ข้าจะต้องตายก่อนใต้เท้าแน่นอน”

ก่อนลาจาก พวกเขามีพันคำหมื่นวจีที่จะเอ่ย กล่าวสำหรับการดำรงอยู่ในสถานะดั่งพวกเขา และสามารถมีชีวิตอยู่มาจนถึงวันนี้ เหลือผู้ที่สามารถพูดคุยกันได้อยู่เพียงไม่กี่คนแล้ว ก่อนจากกัน พวกเขาก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมา ได้แต่พูดคำพูดที่มีลักษณะเช่นนี้

หลังจากที่หลี่ชิเย่ได้จากไปแล้ว ยวีเจิ้งฟงได้กลับไปนั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะเถ้าแก่ร้านตามเดิม เขาขดตัวเอาไว้ ค่อยๆ หลับตาลงเหมือนว่านอนหลับไปแล้วอย่างนั้น เวลานี้ ตะเกียงน้ำมันที่อยู่บนโต๊ะเถ้าแก่ยังคงเห็นเป็นแสงขนาดเท่าถั่วเหลือง แสงที่รำไรสาดส่องลงบนใบหน้าของเขาดูเลือนลางเหลือเกิน