ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1589

ตอนที่ 1589 เงื่อนไขของการเป็นราชันเซียน

สำหรับปัญหาข้อนี้ของข่งเชียะหมิงหวาง หลี่ชิเย่ได้จ้องมองไประยะห่างไกลออกไป หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ เขาจึงได้เอ่ยขึ้นมาช้าๆ ว่า “จิตแห่งการบำเพ็ญเพียร จิตแห่งการบำเพ็ญเพียรไม่มั่นคง”

“จิตแห่งการบำเพ็ญเพียรไม่มั่นคง?” ข่งเชียะหมิงหวางกล่าวด้วยท่าทีไม่อยากจะเชื่อว่า “มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ข้าเคยได้ยินบรรพบุรุษซานพูดว่า บรรพบุรุษกู้จุนคือผู้ที่ยืนหยัดและทรหดที่สุด”

“มันเป็นคนละเรื่องกัน” หลี่ชิเย่หัวเราะและส่ายหน้า กล่าวว่า “เจ้าคิดว่าจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรไม่มั่นคงจำเพาะพูดถึงเฉพาะจิตไม่หวั่นไหวต่อความยากลำบากเท่านั้นเองรึ? ความยั่วยวนก็เป็นโจทย์ข้อใหญ่ของการทดสอบถึงความมั่นคงของจิตแห่งการบำเพ็ญเพียร”

กู้จุนเป็นผู้ที่ยืนหยัดและทรหดมาก เพื่อบรรลุเป้าหมายของตนเองแล้ว เขาสามารถทนต่อทุกสิ่งทุกอย่างได้! แต่ว่า จิตแห่งการบำเพ็ญเพียรของเขามีข้อห้ามใหญ่สองข้อ หนึ่งละโมบโลภมาก สอง ทรยศ” กล่าวพลาง สายตาของหลี่ชิเย่กลับกลายเป็นลึกล้ำมาก

“ละโมบโลภมาก และทรยศ?” ข่งเชียะหมิงหวางถึงกับพึมพำออกมา

“โลภเป็นเรื่องดี แสดงว่าเจ้ามีความคิดแสวงหาความก้าวหน้า แต่ว่า ละโมบโลภมากก็ไม่ใช่เรื่องดีแล้วล่ะ หลี่ชิเย่พูดท่าทีเรียบเฉยว่า”กู้จุนนั้นมีสันดานที่ละโมบโลภมาก เขาต้องการทุกสิ่งทุกอย่าง เขาต้องการแย่งชิงสิ่งที่เขาต้องการ เหมือนดั่งมดตัวหนึ่ง จู่ๆ อยากจะกลืนกินขนมเค้กชิ้นใหญ่ขึ้นมา โดยไม่ได้เป็นไปทีละขั้นด้วยการกินส่วนที่เป็นเศษก่อน แล้วกินชิ้นใหญ่มากขึ้นๆ สุดท้ายแล้วจึงกลืนกินขนมเค้กชิ้นนี้ไปเมื่อตัวเองมีความแข็งแกร่งแล้ว โลกนี้ไหนเลยจะมีเรื่องที่ง่ายดายเช่นนี้” หลี่ชิเย่ถึงกับหัวเราะออกมาเมื่อเอ่ยมาถึงตรงนี้

“แล้วทรยศล่ะ?” ข่งเชียะหมิงหวางอดที่จะเอ่ยถามไม่ได้ จะอย่างไรเสียกู้จุนก็คือบรรพบุรุษของพวกเขา คำว่า “ทรยศ” ฟังแล้วขัดหูมากยิ่งนัก

“เพื่อบรรลุเป้าหมายของตนเอง กล่าวสำหรับกู้จุนแล้ว สามารถขายได้ทุกสิ่ง! สามารถนำมาประเมินค่าได้ทุกอย่าง กระทั่งยอมทรยศทุกอย่าง แม้แต่กับราชามังกรดำ!” เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้แล้ว หลี่ชิเย่มองดูข่งเชียะหมิงหวางด้วยท่าทีเฉยเมย

“มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้!” ข่งเชียะหมิงหวางถึงกับร้องเสียงดังออกมา ราชามังกรดำคือปฐมบรรพบุรุษของเมืองสมุทรสยบฟ้า เป็นความภาคภูมิใจของศิษย์เมืองสมุทรสยบฟ้าทุกรุ่น กล่าวสำหรับพวกเขาแล้ว ต่อให้กู้จุนชั่วร้ายเพียงใดก็ตาม ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทรยศราชามังกรดำ

“อย่างนั้นรึ?” หลี่ชิเย่ถึงกับหัวเราะและกล่าวว่า “เช่นนั้นแล้วเจ้าคิดว่ากู้จุนเป็นใคร? เขาไม่ใช่ศิษย์ของราชามังกรดำ ทั้งยังไม่ใช่ลูกชายของราชามังกรดำ เขามีสถานะเป็นรุ่นเดียวกันกับหลู่ฉางซุน เสมอด้วยฐานะทุกประการ ขณะที่กู้จุนนั้นมีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมไม่มีผู้เทียบเทียม ได้ชื่อว่าเป็นหนึ่งในสิบยอดอัจฉริยะบุคคล ทั้งยังมีทักษะยุทธที่สูงส่งถึงเพียงนี้ เหตุใดราชามังกรดำจึงไม่มอบหมายภาระสำคัญให้กับเขา? เหตุใดจึงลิดรอนทุกๆ ตำแหน่งที่เขามีในเมืองสมุทรสยบฟ้า ให้เขาเป็นเพียงคนว่างงานคนหนึ่ง?”

คำพูดของหลี่ชิเย่ทำให้ภายในใจของข่งเชียะหมิงหวางต้องสะท้านทีหนึ่ง ปัญหาข้อนี้ ในอดีตนางเองก็เคยคิดเหมือนกัน แต่ ไม่กล้าลงลึกไปศึกษา แม้แต่พวกของบรรพบุรุษซานก็ไม่ต้องการเอ่ยถึงมันมากนัก

ลองคิดดูให้ดี เฉกเช่นบรรพบุรุษอย่างกู้จุน หากจะพูดถึงกำลังความสามารถเขามีสิ่งนั้น หากจะพูดถึงฐานะเขาก็มีฐานะ เพราะอะไรถึงไม่ได้รับมอบหมายตำแหน่งสำคัญ ต้องรอจนกว่าบรรพบุรุษหลู่ฉางซุนตายไปแล้ว กู้จุนจึงทำการแย่งชิงตำแหน่งกันเล่า? เป็นไปไม่ได้ที่ราชามังกรดำผู้มีความฉลาดเฉียบแหลมและมีสายตาที่ยาวไกลจะปิดกั้นคนมีฝีมือ เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ใช้งานผู้เป็นดาวรุ่ง!

เฉกเช่นกู้จุนที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ ไม่ว่าจะไปอยู่สำนักใดก็ตาม ต้องได้รับมอบหมายให้ปฏิบัติหน้าที่ในตำแหน่งสำคัญแน่นอน แต่ ราชามังกรดำกลับไม่มอบหมายตำแหน่งสำคัญให้เขา กระทั่งยังปลดออกจากทุกตำแหน่ง แม้แต่หลู่ฉางซุนยังได้รับการกำชับจากราชามังกรดำให้คอยระวังกู้จุนโดยตลอด!

สิ่งนี้ย่อมบ่งบอกว่า ครั้งนั้นกู้จุนได้กระทำความผิดที่ใหญ่หลวงเอาไว้มาก เป็นความผิดที่ไม่สามารถให้อภัยได้! กล่าวสำหรับราชามังกรดำที่มีจิตใจกว้างขวางเช่นนี้ ยังจะมีความผิดใดที่ไม่สามารถให้อภัยได้กันเล่า?

ข่งเชียะหมิงหวางนึกถึงคำพูดของหลี่ชิเย่ เป็นคำตอบที่ทำให้หายใจไม่ออก….ทรยศ เป็นการทรยศที่น่ากลัว!

เมื่อข่งเชียะหมิงหวางนึกถึงคำตอบเช่นนี้แล้วต้องรู้สึกหายใจไม่ออกไปชั่วขณะ แม้ว่าการแย่งชิงอำนาจภายในเมืองสมุทรสยบฟ้านั้น กู้จุนนับเป็นคู่ต่อสู้กับผู้ที่อยู่ในสายของหลู่ฉางซุน แต่ว่า จะอย่างไรเสียก็เป็นระดับบรรพบุรุษของพวกเขา เรื่องการแย่งชิงอำนาจยากที่จะบอกว่าใครผิดใครถูก แต่ว่า การทรยศต่อราชามังกรดำมันคือเรื่องที่ทำให้ผู้คนรู้สึกน่ากลัว

ในมุมมองของบรรดาศิษย์เมืองสมุทรสยบฟ้า หากให้ผู้คนรับรู้ได้ว่ากู้จุนนั้นเคยทรยศต่อราชามังกรดำล่ะก็ เป็นเรื่องที่ไม่สามารถอภัยให้ได้อย่างเด็ดขาด!

“ราชันเซียนก็มีมาตรฐานของราชันเซียน” หลี่ชิเย่กล่าวท่าทีเรียบเฉยว่า “การได้เป็นราชันเซียนไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน ไม่เพียงแค่พรสวรรค์ ไม่เพียงแค่จิตแห่งการบำเพ็ญเพียร ขณะเดียวกัน ยังมีมาตรฐานเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือคุณธรรมของราชันเซียน”

“คุณธรรมของราชันเซียน?” ข่งเชียะหมิงหวางรู้สึกน่าสนใจเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ เป็นครั้งแรกที่นางได้ยินการพูดถึงคุณธรรมของราชันเซียน

“เรื่องคุณธรรมของราชันเซียนนั้นมีความคลุมเครือมาก ไม่สามารถระบุได้อย่างชัดเจน หากจะว่ากันให้ละเอียดสักนิดก็คือทรยศ หลี่ชิเย่กล่าวว่าเฉกเช่นราชันเซียนองค์หนึ่ง สามารถเข่นฆ่าคนเป็นล้านคน สามารถเข่นฆ่าศัตรูจนสิ้น กระทั่งทำลายล้างร้อยเผ่าพันธุ์ แต่ เรื่องทรยศเป็นเรื่องที่น่ากลัวมากเรื่องหนึ่ง”

“น่ากลัวอย่างไร?”

หลี่ชิเย่มองไปที่ที่ห่างไกลมาก กล่าวว่า “ราชันเซียนทารุณโหดร้ายได้ แต่ว่า ไม่อาจไม่มีมาตรฐานของตนเอง เช่นราชันเซียนของเผ่าอเวจี พวกเขาทารุณโหดร้ายเพียงพอไหมล่ะ เข่นฆ่าเผ่าพันธุ์ไปมากน้อยเท่าไร? ความมืดมิดของพวกเขาปกคลุมไปทั่วทั้งเก้าแดน พวกเขาไม่เพียงสังหารต่างเผ่า แม้แต่เผ่าเดียวกันก็ไม่เว้น แต่ว่า ราชันเซียนของเผ่าอเวจีจะไม่ทรยศเผ่าอเวจีของพวกเขา! ไม่ทรยศต่อหัวใจที่เป็นอเวจีของตน!”

“ถ้าหากราชันเซียนทรยศ เงาทมิฬที่น่ากลัวก็จะครอบคลุมเจ้าไปตลอดชีวิต ถ้าหากเจ้าทรยศขณะยังไม่ได้เป็นราชันเซียน มันจะกลายเป็นใจมารของเจ้า ซึ่งใจมารที่น่ากลัวนี้จะกลืนกินเจ้าเสีย” หลี่ชิเย่กล่าวด้วยท่าทีที่จริงจัง

“ข้า ข้าได้ยินว่าราชันเซียนเย่ถีเคยฆ่าคนมามากมาย กระทั่งลือกันว่า กระบี่เทวะของเขาเต็มไปด้วยเลือดของคนที่อยู่ข้างกายของเขา” ข่งเชียะหมิงหวางถึงกับชงักนิดหนึ่ง อดที่จะเอ่ยขึ้นมาเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้

“ราชันเซียนเย่ถี” หลี่ชิเย่ถึงกับเผยรอยยิ้มออกมาให้เห็น กล่าวว่า “เป็นความจริง ขณะยังไม่ได้เป็นราชันเซียนนั้นเขาได้ฆ่าคนมามากมาย กระทั่งคนที่อยู่ข้างกาย แต่ เขาไม่ได้ทรยศ บอกได้แต่เพียงว่าเขานั้นทารุณโหดร้ายมาก หลังจากได้เป็นราชันเซียนแล้ว เขาได้ทำอะไรบางสิ่ง แต่ ว่ากันตามมาตรฐานแล้วไม่ถือเป็นการทรยศ เขาไม่ได้ทรยศต่อใจของตนเอง แต่เป็นการตัดขาดจิตใจของเขาเอง”

เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้แล้ว หลี่ชิเย่มองดูข่งเชียะหมิงหวาง และกล่าวว่า “เจ้ากลับไม่รู้ว่า ต่อมาภายหลัง ราชันเซียนเย่ถีต้องจ่ายค่าตอบแทนที่สูงมาก เป็นค่าตอบแทนที่หนักหนาสาหัสมากกับสิ่งที่ตัวเขาได้กระทำลงไป! บางที ราชันเซียนเย่ถีอาจเป็นราชันเซียนที่ตายอย่างน่าอนาถที่สุดก็ว่าได้!”

“ราชันเซียนที่ตายอย่างอนาถที่สุด…” ข่งเชียะหมิงหวางถึงกับตกใจยิ่งนัก กล่าวว่า”ราชันเซียนตายอนาถได้ด้วยรึ?” ควรจะทราบว่า ราชันเซียนนั้นปราศจากผู้ต่อกร ต่อให้ราชันเซียนท่าคงถูกสังหาร แต่ ก็ไม่ถือว่าเป็นการตายอย่างอนาถ

“ราชันเซียนไม่แน่เสมอไปว่าจะตายอย่างอนาถ” หลี่ชิเย่กล่าวท่าทีเมินเฉยว่า “แต่ว่า ราชันเซียนเย่ถีนั้นกลับตายอนาถมาก ตายเสียดีกว่าอยู่! สิ่งนี้กล่าวสำหรับราชันเซียนคนหนึ่งแล้ว ไม่มีจุดจบใดอนาถยิ่งกว่านี้อีกแล้ว!”

“ตายเสียดีกว่าอยู่!” ข่งเชียะหมิงหวางถึงกับสั่นเทาเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ หากจะพูดถึงมนุษย์ปุถุชนธรรมดาสักคน หรือผู้บำเพ็ญตนทั่วไป บอกว่าตายเสียดีกว่าอยู่ยังพอจะนึกภาพออก จะอย่างไรเสีย โลกนี้มีสิ่งที่ไม่เป็นไปตามปรารถนาอยู่มากมาย แต่หากพูดถึงราชันเซียนสักคน ราชันเซียนที่ตายเสียดีกว่าอยู่ มันช่างเป็นเรื่องที่น่ากลัวเหลือเกิน

ข่งเชียะหมิงหวางนึกภาพไม่ออกว่า อย่างไรกันแน่ที่เรียกว่าตายเสียดีกว่าอยู่สำหรับราชันเซียน!

“ดังนั้น จึงกล่าวได้ว่า ราชันเซียนก็มีมาตรฐานของราชันเซียน หากปราศจากมาตรฐานแล้ว คงมีสักวันจะต้องจ่ายค่าตอบแทนให้กับสิ่งที่ตนได้กระทำลงไป เป็นค่าตอบแทนที่เจ็บปวดแสนสาหัส” หลี่ชิเย่กล่าวท่าทีเฉยเมยว่า “บางที สวรรค์โจรอาจไม่ไปฆ่าใคร แต่ว่า ความรู้สึกละอายแก่ใจไม่เคยปรานีใคร!”

หลังจากที่ข่งเชียะหมิงหวางได้ยินคำพูดลักษณะเช่นนี้แล้ว ถึงกับนิ่งเงียบอยู่เป็นเวลานาน กล่าวสำหรับนางแล้ว คำพูดลักษณะเช่นนี้สร้างความสะเทือนหวั่นไหวให้กับนางมากมายเหลือเกิน หลังจากเวลาผ่านไปนานมาก นางจึงพึมพำออกมาว่า “ต่อให้เป็นราชันเซียน ก็ไม่สามารถทำอะไรตามอำเภอใจได้”

“บนโลกนี้ไม่มีใครสามารถทำอะไรตามอำเภอใจได้ แม้แต่สวรรค์โจรก็ไม่สามารถทำอะไรตามอำเภอใจได้” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวว่า “เรื่องบางเรื่อง สวรรค์โจรก็ทำไม่ได้ นี่แหละคือมาตรฐาน! ต่อให้เจ้าก้าวข้ามอยู่เหนือสวรรค์เจ้าก็ต้องมีมาตรฐาน หากไม่มีมาตรฐานแล้วเจ้าจะก้าวไปไม่ถึงระดับความสูงนั้นตลอดกาล!”

กู้จุนมีพรสวรรค์ที่สูงมาก และเขาก็มีจิตใจที่ยืนหยัดอย่างทรหด แต่ว่า เขาไม่มีมาตรฐานของการเป็นราชันเซียน” สุดท้าย หลี่ชิเย่กล่าวขึ้นมาช้าๆ ว่า “แม้ว่าราชามังกรดำจะโปรดปรานเขาอย่างยิ่ง แต่ เขายังคงไม่สามารถเป็นราชันเซียนได้! ท้ายที่สุด ราชามังกรดำก็เป็นคนที่ทำลายโชคชะตาของเขาด้วยมือตนเอง”

หลังจากที่ข่งเชียะหมิงหวางได้ฟังความลับเช่นนี้แล้ว ไม่สามารถได้สติกลับมาในระยะเวลาอันสั้น นางไม่รู้หรอกว่าครั้งนั้นกู้จุนได้ก่อเรื่องอะไรเอาไว้ แต่ว่า สามารถทำให้ราชามังกรดำ ซึ่งเป็นปฐมบรรพบุรุษของพวกเขาไม่ไว้วางใจถึงเพียงนี้ได้ กระทั่งเป็นดั่งที่หลี่ชิเย่ได้กล่าวเอาไว้ว่าทำลายโชคชะตาของเขา ย่อมบ่งบอกว่าครานั้นกู้จุนได้กระทำความผิดที่ใหญ่มาก!

“เอาล่ะ เรื่องเก่าแก่อย่าไปพูดถึงมันเลย ไปที่บันไดเสียงสิบสองขั้นกันเถอะ” หลี่ชิเย่หัวเราะ กล่าวพลางก้าวเดินไปข้างหน้า

เมื่อข่งเชียะหมิงหวางได้สติกลับมาแล้ว จึงรีบก้าวตามให้ทัน แม้จะเป็นเช่นนี้ก็ตาม แต่นางยากจะสะกดอารมณ์ภายในใจให้สงบ คำพูดของหลี่ชิเย่คราวนี้ได้เปิดเผยสิ่งต่างๆ ให้กับนางมากมายเหลือเกิน

บันไดเสียงสิบสองขั้น ใช่เป็นเพียงบันได้สิบสองขั้นเท่านั้น ที่ถูกต้อง บันไดเสียงสิบสองขั้นคือภูเขาลูกหนึ่ง

เป็นภูเขาที่ไม่ได้สูงมากนัก ตั้งอยู่ภายในเมืองฟงเหวิน แม้ว่าภูเขาลูกนี้จะไม่สูงนัก แต่ว่า มันกลับมีเมฆหมอกปกคลุม มีน้ำพุที่ปรากฏออกมาจากข้างๆ ภูเขา ไหลเอื่อยๆ วนไปรอบภูเขา สุดท้ายไหลไปรวมกันเป็นบึงน้ำ เป็นบึงน้ำขนาดใหญ่

บริเวณตีนเขาที่เป็นที่ตั้งของบันไดเสียงสิบสองขั้นมีเนินเขาล้อมรอบอยู่จำนวนไม่น้อย ระหว่างบึงน้ำและเนินเขาถูกสร้างให้เป็นศาลาที่พักและระเบียงทางเดินที่ทอดยาวออกไป

กล่าวได้ว่า บันไดเสียงสิบสองขั้นที่เป็นที่เป็นสถานที่ลักษณะเช่นนี้แหละ เป็นสถานที่ที่ผู้บำเพ็ญตนในเมืองฟงเหวินมากันบ่อยมากที่สุด อย่างไรก็ตาม ผู้บำเพ็ญตนจำนวนมากเมื่อมาถึงเมืองฟงเหวินล้วนแล้วแต่ต้องการไปทดลองบันไดเสียงสิบสองขั้น ดูว่าตัวเองจะเป็นผู้ที่มีอนาคตเจริญรุ่งเรืองหรือไม่

บันไดเสียงสิบสองขั้นหาใช่เป็นภูเขาที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ ความจริงแล้วมีตำนานเล่าว่า ภูเขาลูกนี้เพิ่งจะมาปรากฏขึ้นที่เมืองฟงเหวินในยุคของราชันเซียนหยินเทียน

ลือกันว่า บันไดเสียงสิบสองขั้นเกิดจากยวีไท่จวินและบ้านตระกูลยวีร่วมกับกองทัพมังกรดำอาศัยสุดยอดอภินิหารยกเอาบันไดเสียงสิบสองขั้นมาไว้ยังเมืองฟงเหวิน

ลือกันว่า ก่อนที่บันไดเสียงสิบสองขั้นจะกลายเป็นทรัพย์สินของเมืองฟงเหวิน มันคือภูเขาเทพของเผ่าเทวะที่ดึกดำบรรพ์ยิ่ง เป็นสิ่งกำบังของเผ่าเทวะดึกดำบรรพ์เผ่านั้น!