ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1597

ตอนที่ 1597 เหตุวุ่นวาย

หลี่ชิเย่ที่ยืนอยู่บนบันไดเสียงสิบสองขั้นจ้องมองดูหลินเฮ่า แล้วกล่าวว่า “ทำไมรึ แพ้ไม่เป็นรึ?”

“นี่ นี่มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด” ใบหน้าของหลินเฮ่าแดงก่ำ แต่ว่ากลับปากแข็ง กล่าวว่า “ทุกคนต่างรู้ดีกันว่า บันไดเสียงสิบสองขั้นเป็นการสยบโดยพันธนาการของสัจธรรม ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถขึ้นถึงยอดสูงสุดได้ ในนี้ต้องมีเล่ห์กล เขาต้องเล่นโกงแน่นอน ไม่ก็บันไดเสียงสิบสองขั้นมีปัญหา!”

ร่างเงาศิษย์พี่ใหญ่ของเขาถูกหลี่ชิเย่ทำลายในทันที กล่าวสำหรับหลินเฮ่าที่เลื่อมใสศรัทธาในตัวของศิษย์พี่ใหญ่มาตั้งแต่เด็ก มันคือสิ่งที่ยากแก่การยอมรับของเขา ยิ่งไปกว่านั้น การขึ้นไปยังยอดสูงสุดของหลี่ชิเย่ยิ่งเป็นเรื่องที่ยากต่อการยอมรับได้ เนื่องจากแม้แต่กู้จุนที่เป็นหนึ่งในสิบสุดยอดอัจฉริยะบุคคลก็ขึ้นไปยอดสูงสุดไม่ได้ แต่ว่า เวลานี้หลี่ชิเย่กลับขึ้นไปได้แล้ว มันจึงเป็นการยากสำหรับหลินเฮ่าทึ่จะยอมรับ

ดังนั้น หลินเฮ่าจึงพยายามหาข้อตำหนิติเตียนทั้งๆ ที่มันไม่มีข้อให้ตำหนิได้เลย กระทั่งถือโอกาสสาดโคลนใส่หลี่ชิเย่ เพื่อให้ทุกคนสงสัยในความเป็นจริงของการขึ้นสู่ยอดสูงสุดของหลี่ชิเย่

เมื่อหลินเฮ่าพูดลักษณะเช่นนี้ บรรดาผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างจ้องมองไปที่ตัวของเขาโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา ต่อให้มีคนที่ไม่พอใจกับคำพูดของหลินเฮ่า แต่ หลินเฮ่านั้นมีชาติกำเนิดเป็นพรรคเซียนเหิน ไม่มีใครต้องการไปล่วงเกินต่อเขา

ยวียวี่เหลียนรู้สึกไม่พอใจในคำพูดของหลินเฮ่าอย่างยิ่ง เพียงจ้องมองหลินเฮ่าด้วยสายตาน่าเกรงขาม การที่หลินเฮ่าตั้งข้อสงสัยในบันไดเสียงสิบสองขั้นเช่นนี้ เท่ากับเป็นการสงสัยในบ้านตระกูลยวีของพวกเขา

บันไดเสียงสิบสองขั้นถูกวางเอาไว้ ณ ที่ตรงนี้มาตั้งแต่ยุคของราชันเซียนหยินเทียน ไม่รู้ว่ามีจำนวนผู้ที่เคยปีนมามากน้อยเท่าไรและไม่เคยมีปัญหาใดๆ มาก่อน อาจกล่าวได้ว่า บันไดเสียงสิบงสองขั้นเป็นเหมือนสัญลักษณ์อีกอย่างของตระกูลยวีของพวกเขา เวลานี้หลินเฮ่าถึงกับตั้งข้อสงสัยในบันไดเสียงสิบสองขั้น มิเท่ากับเป็นการสงสัยในชื่อเสียงและความน่าเชื่อถือของบ้านตระกูลยวี เรื่องนี้กระทั่งยวียวี่เหลียนที่มีใจต่อหลงอ้าวเทียนก็ไม่พอใจในตัวหลินเฮ่า

หลี่ชิเย่มองดูหลินเฮ่าแล้วกล่าวด้วยท่าทีเฉยเมยว่า “แพ้ไม่เป็นแล้วใส่ร้ายผู้อื่น อาศัยคำพูดเช่นนี้ของเจ้าก็สมควรตาย”

“เจ้า…” หน้าของหลินเฮ่าแดงก่ำ กล่าวตอบทันทีว่า “หลี่ชิเย่ คิดจะฆ่าคนปิดปากรึ? กลัวคนอื่นพบเห็นวิธีการโกงของเจ้า ดังนั้นจึงฆ่าข้าเพื่อปิดปาก ไม่เปิดโอกาสให้ใครได้ตั้งข้อสงสัย หลี่ชิเย่ ต่อให้ฆ่าข้าคนหนึ่ง แต่ว่า เจ้าสามารถฆ่าทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ได้หรือ? ต่อให้เจ้าสามารถฆ่าทุกคนที่อยู่ที่นี่ เจ้าสามารถฆ่าทุกคนทั่วหล้ารึ? ต่อให้เจ้าฆ่าคนมากกว่านี้ ก็ไม่สามารถปิดปากทุกคนในโลก!”

เวลานี้ หลินเฮ่าคิดจะทำให้ชื่อเสียงของหลี่ชิเย่เสียหาย ดังนั้น ไม่เพียงสาดโคลนเข้าใส่หลี่ชิเย่ ยังต้องการลากทุกคนที่อยู่ที่นี่ลงน้ำด้วยกันทั้งหมด ผลักทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ให้ยืนอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับหลี่ชิเย่

ในเวลานี้ บรรดาผู้บำเพ็ญตน กลุ่มคนรุ่นใหม่ที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างจ้องมองไปที่หลินเฮ่า กระทั่งมีผู้บำเพ็ญตนจำนวนไม่น้อยถึงกับถอยหลังไปก้าวหนึ่ง พวกเขาไม่ต้องการยืนอยู่ใกล้หลินเฮ่ามากเกินไป

ต่อให้เป็นคนที่โง่เขลามากกว่านี้ก็ฟังรู้ว่าหลินเฮ่าต้องการลากพวกเขาลงน้ำด้วยกัน กล่าวสำหรับ ผู้บำเพ็ญตนกลุ่มคนรุ่นใหม่ที่อยู่ในเหตุการณ์ หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นบางทีพวกเขาเพื่อต้องการประจบสอพลอพรรคเซียนเหิน อาจช่วยเหลือหลินเฮ่าอีกแรง

แต่ว่า เมื่อยามต้องเผชิญหน้ากับคนโหดอันดับหนึ่ง ล้อเล่นรึ นี่มันคนโหดอันดับหนึ่งเลยนะ เขาฆ่าคนโดยไม่กระพริบตา ถ้าหากพวกเขาถูกหลินเฮ่าลากลงน้ำจริง เกรงว่าคนโหดอันดับหนึ่งคงไม่ลังเลที่จะสังหารพวกเขาเสีย พวกเขาไม่ต้องการถูกฝังไปพร้อมๆ กับหลินเฮ่า!

“มองว่าตัวเองสำคัญ ก็แค่ตัวตลกเท่านั้นเอง ตบปาก” หลี่ชิเย่เพียงมองหน้าหลินเฮ่าเย็นชา ฟาดออกไปตามอารมณ์ทันที

“เพียะ” หลินเฮ่าคิดจะหลบแต่ไม่ทัน และป้องกันไม่ได้ ภายใต้หนึ่งฝ่ามือเขาถูกฟาดจนตัวลอยออกไป กระอักเลือดออกมาอย่างแรง ขณะที่เลือดพุ่งออกจากปากนั้นฟันในปาก็หลุดตามไปด้วย

ฝ่ามือนี้ของหลี่ชิเย่ไม่เพียงตบจนหลินเฮ่ากระอักเลือดออกมาอย่างแรง ยังทำให้ฟันร่วงอีกด้วย

หลินเฮ่าลอยไปกระแทกกับพื้นเข้าให้อย่างแรง แต่ยังคงปากแข็ง ร้องเสียงดังว่า “หลี่ชิเย่ ต่อให้เจ้าฆ่าข้าได้ก็ไม่สามารถปิดปากคนทั่วหล้าได้ แน่จริงก็ฆ่าข้าเสียสิ ศิษย์ของพรรคเซียนเหินไม่เคยกลัวตายอยู่แล้ว!”

“มดปลวกตัวหนึ่งเท่านั้น ข้ากลัวคนอื่นจะว่าอะไรข้างั้นรึ?” หลี่ชิเย่ที่ยืนอยู่บนบันไดสูงจ้องมองหลินเฮ่าเฉยเมย กล่าวว่า “ในเมื่อเจ้ารนหาที่ตายเอง ข้าก็จะสงเคราะห์เจ้า” ขาดคำ หนึ่งนิ้วที่ชี้ตรงเข้าหาหลินเฮ่าทันที

นิ้วของหลี่ชิเย่ที่ชี้ออกไปตามอารมณ์ยิ่ง แต่ว่า ด้วยนิ้วที่ชี้ไปตามอารมณ์นี้แหละ หลินเฮ่ายังคงหลบไม่พ้น และไม่สามารถรับมือได้ ทักษะทั้งสองฝ่ายห่างกันมากมายเหลือเกิน

ดูท่าจะต้องตายด้วยนิ้วเพียงนิ้วเดียวนี้อยู่แล้ว หลินเฮ่าเองได้แต่หลับตารอความตาย

“ยั้งมือเอา…” ขณะที่หลินเฮ่านั่งรอความตายอยู่นั้น ฉับพลัน เสียงหนึ่งดังขึ้น จากนั้นได้ยินเสียง “ตึง” แล้วตามด้วยเสียงดัง “ปัง” เสียงสิ่งของแตกหัก เศษชิ้นส่วนปลิวกระจัดกระจาย

ในเสี้ยวเวลาความเป็นความตาย ปรากฏโล่ขนาดยักษ์ลอยเข้ามาขวางนิ้วของหลี่ชิเย่เอาไว้ แม้ว่าโล่ยักษ์สามารถขวางนิ้วของหลี่ชิเย่ไว้ได้ แต่ว่า ยังคงถูกนิ้วนี้ของหลี่ชิเย่ทิ่มจนแตกละเอียด ชิ้นส่วนของโล่ปลิวกระจาย

ถึงแม้ว่าโล่ขนาดยักษ์จะแตกละเอียดไปภายใต้นิ้วนี้ของหลี่ชิเย่ แต่ นับว่าหลินเฮ่าได้รอดพ้นจากเคราะห์กรรมนี้ไป รักษาชีวิตเอาไว้ได้

ในเวลานี้เอง ร่างเงาสายหนึ่งได้เหินลงมาจากฟากฟ้า เป็นร่างกำยำของผู้เฒ่าคนหนึ่ง ยามที่เขาร่อนลงขวางอยู่ด้านหน้าของหลินเฮ่า พลันบังเกิดเสียง “แว้งค์” รอบๆ กายของเขาปรากฏเป็นโล่แต่ละอันขึ้นมา มือของเขาถือดาบยาว ตั้งมั่นพร้อมรับมือกับศัตรู โดยไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย