ราชันอหังการ Emperor’s Domination จักรพรรดิบรรพกาล นิยาย บท 1617

ตอนที่ 1617 หนึ่งร้อยชิ้น
ปีศาจระกามองดูหลี่ชิเย่ทีหนึ่ง แล้วกล่าวว่า “แหะ แหะ แหะ ไอ้อีกา เชิญเจ้าเข้าไปนั่งเล่น?”

เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้แล้ว ปีศาจระกาหยุดนิดหนึ่ง จากนั้นพูดด้วยเสียงอันดังว่า “พวกเราป่วยน่ะสิ จึงได้เชิญเจ้าเขาไปนั่ง ผลึกเซียนที่เจ้าขอยืมไปจากที่นี่ของพวกเรายังไม่มากพออีกเรอะ? ผลึกเซียนที่เจ้าขอยืมไปเคยคืนให้รึเปล่า? อีกอย่าง ถ้าหากเชิญเจ้าเข้าไป แหะ แหะ แหะ แล้วเจ้าดื้อแพ่งอยู่ตรงนั้นไม่ยอมไป พวกเรามิต้องขาดทุนย่อยยับรึ!”

“ข้าเป็นคนแบบนี้รึ?” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวว่า “คนอย่างข้าทำอะไรก็จะยอดเยี่ยมเปิดเผยเสมอ ทำอะไรเด็ดขาดและยุติธรรมเสมอ…”

“เจ้าก็เป็นคนแบบนี้แหละ!” ปีศาจระกากล่าวจริงจังตัดบทหลี่ชิเย่โดยไม่ไว้หน้าแม้แต่น้อย

หลี่ชิเย่หัวเราะทีหนึ่งและไม่ได้แสดงอาการโกรธ กล่าวด้วยท่าทีเอ้อระเหยว่า “ของฟรีไม่มีในโลกเจ้าว่าอย่างนั้นมั้ย แม้จะเป็นความจริงว่าข้าเคยยืมผลึกเซียนไปจริง พวกเจ้าล้วนแล้วแต่พ่อไก่ขนเหล็กทั้งนั้น เรียกได้ว่าขนสักเส้นก็ไม่ยอมถอน งกจนสุดบรรยาย ผลึกเซียนรึ เป็นความจริงข้าจะไม่คืนให้กับพวกเจ้าแล้วล่ะ แต่ทว่า วันเวลาที่ผ่านมาเนิ่นนานขนาดนี้ พวกเจ้าไม่รู้สึกหรือว่าควรจะขอบคุณข้าให้มากเลยหรือ?”

“ขอบคุณ ขอบคุณอะไรของเจ้า!” ปีศาจระกาส่งเสียงฮึน่าเกรงขามออกมา กล่าวว่า “เจ้าขอยืมผลึกเซียนไปจากมือพวกเรายังไม่มากพออีกเรอะ? ในยุคอเวจีเจ้าได้หยิบยืมทรัพยากรปริมาณมหาศาลไปจากที่นี่ของพวกเรา ลำพังเฉพาะทรัพยากรรายการเดียวนี้ก็มากพอจนสามารถสร้างโลกขึ้นมาได้โลกหนึ่งแล้ว!”

“มันต้องพูดเกินจริงขนาดนี้เลยเรอะ?” หลี่ชิเย่หัวเราะและส่ายหน้า กล่าวว่า “ครั้งนั้น ในยุคของอเวจีข้าได้หยิบยืมทรัพยากรจากพวกเจ้าไปจำนวนหนึ่งจริง แต่ว่า ผลึกเซียนจากเหมือนแร่เซียนปีศาจระกาพวกเจ้าก็แค่สิบกว่าชิ้นเท่านั้นเอง สำหรับของอื่นๆ นั้นรึ ล้วนแล้วแต่เป็นประเภทเศษวัตถุดิบเหลือใช้เท่านั้นเอง”

“เศษเหลือใช้…” ปีศาจระกามีปฏิกิริยารุนแรงขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินคำพูดลักษณะนี้ของหลี่ชิเย่ มันกระโดดตัวลอยเสียสูงลิ่ว ลำคอพองโต พูดลากเสียงทั้งยาวและแหลมด้วยเสียงอันดังว่า “ไปตายซะไอ้อีกา เจ้ากล้าพูดเลยเรอะว่าคือเศษวัตถุดิบเหลือใช้ ของชุดนี้มูลค่ามหาศาล มันเป็นวัตถุดิบระดับราชันเซียนเลยนะ เจ้ากล้าบอกว่าเป็นเศษวัตถุดิบเหลือใช้ ไปตายซะ ไอ้อีกา!”

“ที่ข้าพูดเป็นความจริง เมื่อเทียบกับผลึกเซียนปีศาจระกาที่เป็นผลิตผลเฉพาะที่นี่ของพวกเจ้าแล้ว ของอย่างอื่นนับว่าเป็นเศษวัตถุดิบเหลือใช้จริงๆ” หลี่ชิเย่ไม่ได้ให้ความสนใจต่อปฏิกิริยาของปีศาจระกา ยิ้มกล่าวเรียบเฉยว่า “กล่าวสำหรับข้าแล้ว ที่ตรงนี้ของพวกเจ้ามีเพียงผลึกเซียนปีศาจระกาเท่านั้นที่นับเป็นของดี”

“ฮึ ฮึ ผลึกเซียนปีศาจระกาที่เจ้าเอาไปยังน้อยไปรึไง? ลำพังแค่ยุคอเวจีเจ้าก็ได้ขอยืมไปแล้วถึงสิบกว่าชิ้น สิบกว่าชิ้นเลยนะ ไปตายซะไอ้อีกา ยังไม่ต้องพูดถึงจำนวนครั้งที่ยืมไปก่อนหน้า แค่ยืมไปสิบกว่าชิ้นในครั้งนั้น เจ้าไม่ได้คืนเลยแม้แต่ชิ้นเดียว!”เมื่อพูดมาถึงตรงนี้แล้วปีศาจระกาดูจะแค้นเคืองยิ่งนัก

“เป็นความจริงที่ข้าไม่ได้คืนให้” หลี่ชิเย่ที่มีท่าทีเฉยเมย กล่าวว่า “เป็นข้าที่จัดการจนยุคของอเวจีสิ้นสุดลง เป็นข้าที่กวาดล้างความมืดมิดออกไป ถ้าหากไม่เป็นเพราะข้าที่ทำให้ยุคอเวจีสิ้นสุดลง เหมืองแร่เซียนปีศาจระกาพวกเจ้าจะได้สงบสุขเช่นนี้อย่างนั้นรึ? ปีศาจระกาเฒ่าอย่างพวกเจ้าสามารถนอนหลับอย่างสบายใจอย่างนั้นรึ? ไม่มีทาง! ดังนั้น ทำไมข้าจะต้องคืนให้กับพวกเจ้า?”

“ฮึ ไปตายซะไอ้อีกา พวเรารู้อยู่แล้วว่าเจ้าจะต้องบิดพลิ้ว ทุกครั้งที่เจ้ามายืมผลึกเซียนก็จะสรรหาข้ออ้างต่างๆ นานามาเพื่อบิดพลิ้วที่จะคืน! มีครั้งไหนที่เจ้าไม่เป็นเช่นนี้!” ปีศาจระการู้สึกว่าไม่ได้รับความเป็นธรรม แต่ว่า ก็จนด้วยเกล้า

หลี่ชิเย่เพียงยิ้มๆ นิดหนึ่ง แล้วกล่าวว่า “พูดแบบนี้ก็ไม่ถูก ว่าไปแล้วพวกเจ้าต้องขอบใจข้าถึงจะถูก จริงอยู่ ข้าเคยมาขอยืมผลึกเซียน แต่ว่า พวกเจ้าก็ควรถอยสักก้าวหนึ่งแล้วตรองดูให้ดี ถ้าหากว่ามักจะมีราชันเซียนมารบกวนพวกเจ้าอยู่เสมอๆ หรือว่าเว้นระยะสักนิดข้าก็จะรวบรวมกองทัพของเก้าแดนมาโจมตีพวกเจ้าสักครั้งหนึ่ง พวกเจ้าคิดว่าสามารถทนไปได้สักกี่ยุคเชียว? พวกเจ้าต้องอาศัยผลึกเซียนจำนวนเท่าไรมาชดเชยกับความเสียหาย…”

“…เรื่องทุกเรื่องล้วนแล้วแต่มีสองหน้าทั้งนั้น มีทั้งด้านที่ดีและด้านที่ไม่ดี พวกเจ้าไม่ควรยึดเอาแต่มองเห็นเฉพาะด้านที่ไม่ดีไม่ยอมปล่อยวางใช่หรือเปล่า? ควรมองด้านที่ดีให้มากๆ เข้าไว้ พันล้านปีที่ผ่านมา เป็นเพราะมีข้าอยู่จึงทำให้พวกเจ้าได้อยู่อย่างสงบสุขยิ่งนัก ดังนั้น การที่พวกเจ้าให้ข้ายืมผลึกเซียนเพียงเล็กน้อยนับว่าไม่ขาดทุน พวกเจ้าว่าอย่างนั้นหรือไม่” เมื่อหลี่ชิเย่เอ่ยมาถึงตรงนี้แล้ว ได้เผยรอยยิ้มเต็มใบหน้าออกมา

“ไอ้อีกา เจ้ามันไอ้สารเลว เจ้ามันไอ้บัดซบ! เจ้ามันปีศาจร้ายที่กินคนไม่เหลือแม้แต่ซาก!” ปีศาจระกาสบถออกมาด้วยความรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม

“ข้ารู้ ข้ามันบัดซบ” หลี่ชิเย่เผยรอยยิ้มออกมาให้เห็น กล่าวอย่างเอ้อระเหยว่า “แต่ว่า ที่ควรด่าเจ้าก็ได้ด่าแล้ว ได้ระบายอารมณ์แล้ว ถึงเวลาที่พวกเราควรจะมาคุยเรื่องเป็นงานเป็นการเสียที”

“ฮึ ฮึ ฮึ จะมาขอยืมผลึกเซียนอีกล่ะสิ ฮึ ยุคนี้พวกเราให้ผลึกเซียนเจ้าได้แค่ห้าชิ้นเท่านั้น สองยุคก่อนหน้าเจ้าเพิ่งจะยืมไป เวลานี้จะมายืมอีก อย่างมากก็ได้แค่ห้าชิ้น!” ปีศาจระกาไม่จำเป็นต้องเดาก็รู้ได้ทันทีว่าหลี่ชิเย่มาที่นี่ด้วยเรื่องอะไร แต่ว่า เขาจะไม่ให้เลยก็คงไม่ได้

เป็นความจริง ที่หลี่ชิเย่เคยมาขอยืมผลึกเซียนปีศาจระกาในยุคของราชันเซียนหยินเทียน ทั้งยังขอสิ่งที่หลี่ชิเย่เรียกว่าเป็น “เศษวัตถุดิบเหลือใช้” ไปบางส่วน! แน่นอน สิ่งที่เรียกว่าเป็นเศษวัตถุดิบเหลือใช้นั่น หากไปอยู่ที่โลกมนุษย์ล่ะก็ มันมีมูลค่ามหาศาล

วัตถุดิบที่ใช้ในการสร้างปืนจิงหวู่สิบแปดลำกล้องของตระกูลยวีก็ได้มาจากวัตถุดิบเหลือใช้ของเหมือนแร่เซียนปีศาจระกานั่นเอง!

“ห้าชิ้น ห้าชิ้นมันไม่เพียงพอสำหรับข้าหละนะ” หลี่ชิเย่ส่ายหัว

ปีศาจระกาจ้องเขม็งไปที่หลี่ชิเย่ กล่าวว่า “ไอ้อีกา เจ้าอย่าได้เอาแต่ขอยืมผลึกเซียนปีศาจระกาจากพวกเราไปฟรีๆ สิ ครั้งก่อนเจ้ารับปากพวกเราว่า จะจับพวกหลายตัวที่หลบหนีออกไปกลับมา แล้วเจ้าก็ไม่เคยจับพวกมันกลับมาเลย ฮึ ฮึ เวลานี้ยังจะมีหน้ามายืมผลึกเซียนอีกหรือ”

“ข้ารู้” หลี่ชิเย่ หัวเราะและกล่าวว่า “แต่ว่า นี่มันคนละเรื่องกัน คราวก่อน ข้าเพียงรับปากว่าจะลองช่วยพวกเจ้าตามหาเจ้าพวกที่หลบหนีออกไปเหล่านั้น แต่ ข้าหาไม่พบ ข้าก็ไม่รู้ทำอย่างไรได้ แล้วจะจับได้อย่างไร?”